(Λουκ. ιγ, 10-17).
Ένα Σάββατο δίδασκε ο Ιησούς σε κάποια συναγωγή. Εκεί βρισκόταν και μια γυναίκα, δεκαοχτώ χρόνια άρρωστη από δαιμονικό πνεύμα. Ήταν κυρτωμένη και δεν μπορούσε καθόλου να ισιώσει το σώμα της. Όταν την είδε ο Ιησούς, τη φώναξε και της είπε: «Γυναίκα, απαλλάσσεσαι από την αρρώστια σου».1 Έβαλε πάνω της τα χέρια του κι αμέσως εκείνη ορθώθηκε και δόξαζε τον Θεό.
Ο αρχισυνάγωγος όμως, αγανακτισμένος που ο Ιησούς έκανε τη θεραπεία το Σάββατο, γύρισε στο πλήθος και είπε: «Υπάρχουν έξι μέρες που επιτρέπεται να εργάζεται κανείς˙ μέσα σ’ αυτές, λοιπόν, να έρχεστε και να θεραπεύεστε, και όχι το Σάββατο». Ο Κύριος του απάντησε: «Υποκριτή! Ο καθένας σας δεν λύνει το βόδι του ή το γαϊδούρι του από το παχνί το Σάββατο και πάει να το ποτίσει; Κι αυτή, που είναι απόγονός του Αβραάμ, και ο σατανάς την είχε δεμένη δεκαοχτώ χρόνια, δεν έπρεπε να λυθεί απ’ αυτά τα δεσμά το Σάββατο;»2
Με τα λόγια του αυτά ντροπιάζονταν όλοι οι αντίπαλοί του κι ο κόσμος χαιρόταν για όλα τα θαυμαστά που έκανε ο Ιησούς.
ΣΧΟΛΙΑ
(1)Όταν την είδε ο Ιησούς, τη φώναξε και της είπε: «Γυναίκα, απαλλάσσεσαι από την αρρώστια σου».
Επειδή δε η ασθένεια της γυναικός δεν ήτο ασθένεια φυσική, καθώς η λέπρα, ο ύδρωψ, η τυφλότης, η κώφωσις, η παράλυσις και αι λοιπαί ασθένειαι, όσας αυτός εθεράπευσεν, άλλ’ ήτο δεσμός του σατανά, δια τούτο είπε το «Απολέλυσαι της ασθενείας σου», ελύθης δηλαδή από του δεσμού του σατανά. Βλέπε δε, ότι λέγων το, Απολέλυσαι από της ασθενείας σου, συγχρόνως έβαλεν επάνω εις αυτήν και τας παναγίας αυτού χείρας, ίνα δια τούτου δείξη την εξουσίαν του παντοδυνάμου αυτού λόγου, συγχρόνως δε και την θαυματουργικήν χάριν των θείων χειρών αυτού. Βλέπε δε και την γυναίκα ευθύς λελυμένην εκ του σατανικού δεσμού, και ηνωρθωμένην, και δοξάζουσαν τον Θεόν, τον ευεργέτην αυτής και δεσπότην.
«Αποκριθείς δε ο αρχισυνάγωγος, αγανακτών, ότι τω Σαββάτω εθεράπευσεν ο Ιησούς, έλεγε τω όχλω˙ Έξ ημέραι εισίν, εν αις δει εργάζεσθαι˙ εν ταύταις ουν ερχόμενοι θεραπεύεσθε, και μη τη ημέρα του Σαββάτου» (Λουκ. ιγ’, 14).
Ο φθόνος, και όχι ο ζήλος υπέρ του νόμου, εξήγειρε τον προεστώτα της συναγωγής εις θυμόν και αγανάκτησιν˙ διότι ο νόμος του Θεού διώρισε αργίαν όλων των εργασιών κατά την ημέραν του σαββάτου, όχι δε και αργίαν της δια θαυματουργικού λόγου θεραπείας. Σημείωσαι δε πρώτον, ότι, ως υποκριτής, σκεπάζει τον φθόνον αυτού δια του ζήλου˙ και ενώ είναι φθονερώτατος, παρουσιάζει τον εαυτόν του ως ζηλωτικώτατον˙ και με τα χείλη μεν υπερασπίζεται τάχα τον νόμον του Θεού, ο οποίος προστάζει αργίαν εις την ημέραν του σαββάτου, με την καρδίαν δε και τον σκοπόν κατακρίνει το θαύμα, και καταδικάζει τον θαυματουργόν˙ και έξωθεν μεν φαίνεται ζηλωτής και δίκαιος, έσωθεν δε είναι γεμάτος από φθόνον και αδικίαν.
(Αρχιερεύς, Νικηφόρος Θεοτόκης.)
(2)Κι αυτή, που είναι απόγονός του Αβραάμ, και ο σατανάς την είχε δεμένη δεκαοχτώ χρόνια, δεν έπρεπε να λυθεί απ’ αυτά τα δεσμά το Σάββατο;».
Τίποτε άλλο, κηρύττει ο άγιος Ι. Χρυσόστομος, τίποτε άλλο δεν βαρύνει τον άνθρωπον όπως η αμαρτία Αυτή είναι σφαίρα μολύβδου, όπως την είδεν ο προφήτης Ζαχαρίας (Ζαχ. 5,7). Αυτή είναι φορτίον. Αυτή είναι όρος που σηκώνει εις τους ώμους του ο ταλαίπωρος άνθρωπος και υπό το πελώριον βάρος αυτής κύπτει και δεν δύναται ν’ ατενίση προς τα άνω και εάν ποτέ έλθη εις συναίσθησιν της δεινής καταστάσεώς του δια του στόματος του Δαβίδ απευθύνεται προς τον Θεόν λέγων: «Αι ανομίαι υπερήραν την κεφαλήν μου, ωσεί φορτίον βαρύ εβαρύνθησαν επ’ εμέ. Προσώζεσαν και εσάπησαν οι μώλωπές μου από προσώπου της αφροσύνης μου˙ εταλαιπώρησα και κατεκάμφθην έως τέλους, όλην την ημέραν σκυθρωπάζων επορευόμην» (Ψαλ. 37,5-7).
Ιδού διατί η γυνή «η συγκύπτουσα και μη δυναμένη ανακύψαι εις το παντελές» είναι κατά τους Πατέρας και Διδασκάλους της Εκκλησίας η ζωηρά εικών του αμαρτωλού, του αναστενάζοντος υπό το βάρος της ενοχής του. Εκείνης μεν της δυστυχούς γυναικός η σπονδυλική στήλη είχε καμφθή και η κεφαλή της ήγγιζε την γην. Του δε αμαρτωλού όχι η σπονδυλική στήλη, αλλά κάτι απείρως σπουδαιότερον η θέλησις, η οποία ωρίσθη, δια να κρατή ηθικώς όρθιον τον άνθρωπον και θα έπρεπε να ανθίσταται εις τον Σατανάν λέγουσα: «Σατανά! Όχι! Δεν θα πέσω να σε προσκυνήσω. Δεν θα σε αφήνω να με υποτάζης» αυτή η θέλησις δυστυχώς κάμπτεται, καταντά ελεεινόν υποζύγιον της αμαρτίας και δέχεται αναβάτην την ανομίαν, η οποία τον σύρει προς παν είδος διαφθοράς.
Αγαπητοί ακροαταί. Περί της Κίρκης αρχαίας μαγίσσης ελέγετο, ότι, όταν ενώπιόν της ενεφανίσθησαν ευθυτενείς οι σύντροφοι του Οδυσσέως, αυτή προσέφερε τα ηδύποτά της, τους εκτύπησεν ελαφρά με την μαγικήν ράβδον και αμέσως οι ήρωες εκείνοι, οι οποίοι εξεπόρθησαν την Τροίαν και διέπλευσαν θαλάσσας και ωκεανούς, έχασαν την όψιν των ανθρώπων, μετεβλήθησαν εις υποζύγια, εις μίαν αγέλην ακαθάρτων τετραπόδων, και ενεκλείσθησαν εις τους σταύλους της φοβεράς μαγίσσης.
Με ηννοήσατε; Κίρκη δεν υπάρχει. Κίρκη όμως πραγματική είναι η Αμαρτία. Αυτή προσφέρει τα ηδύποτά της. αυτή κρατεί την ράβδον της ηδονής και κτυπά μαλακά… Όποιος πίει τα ηδύποτά της και προσβληθή από τα ηδονικά κτυπήματά της, ζαλίζεται, χάνει την αξιοπρέπειαν, εξομοιούται με το κτήνος, σύρει φορτίον βαρύ, δυσβάστακτον, που δεν θα ημπορέση ποτέ να αποτινάξη παρά μόνον όταν πιστεύση εις Εκείνον, όστις Θεός ων εγένετο άνθρωπος, εγεννήθη εν μέσω σταύλου, ίνα τον αποκτηνωθέντα άνθρωπον ανορθώση, υψώση εις το αρχαίον κάλλος και ένδοξον κληρονόμον αναδείξη της Βασιλείας Αυτού, της οποίας «ουκ έσται τέλος». (Λουκ. 13, 10-17)
(Αρχιερεύς, Αυγουστίνος Καντιώτης.)
Από το βιβλίο: «Ιησούς Χριστός: Βίος, Διδασκαλία, Θαύματα», Β’ τόμος, του Ιερομονάχου Κοσμά του Δοχειαρίτου.
Ιερόν Δοχειαρίτικον Κελλίον, Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. Αγιον Ορος 2011.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
