Οι Άνθρωποι του καιρού μας έχουν την τάσι να απομακρύνουν από μέσα τους, όσο το δυνατόν περισσότερο, τη σκέψι του θανάτου. Παλιότερα ζούσαν οι άρρωστοι τις τελευταίες τους στιγμές μέσα στην αγκαλιά της οικογενείας τους. Σήμερα τελειώνουν τη ζωή τους, οι πιο πολλοί, μακρυά άπ’ τους δικούς τους, πίσω απ’ τους κρύους τοίχους ενός νοσοκομείου. Τα νεκροταφεία, που ήταν κάποτε στο κέντρον ενός τόπου, γύρω απ’ την εκκλησία, τα έχουμε μετατοπίσει σήμερα έξω από την πόλι και τα περίχωρα, για να διαφεύγουν όσο το δυνατόν περισσότερο από τα βλέμματα των ζωντανών. Και παρ’ όλ’ αυτά: ο θάνατος μένει «στους αιώνες των αιώνων» και το μοναδικό βέβαιο γεγονός για τον καθέναν από μας. Ένας ψαλμός λέγει: «Μάθε μας, Κύριε, να σκεπτώμαστε ότι είμαστε θνητοί, και να γινώμαστε έτσι πιο συνετοί».
Αλλά πόσο λίγοι το κάνουν… Γι αυτό θα ήθελα να παραθέσω την Ιστορία μιας νεαρής γυναίκας της οποίας το πικρό τέλος, με παρηγορεί αφάνταστα, γιατί ήταν ένας άγιος θάνατος, αν και στην πραγματικότητα ήταν ένας θάνατος που τον ζούσε πριν ακόμη πεθάνη. Τα σοφά λόγια του Eckart, ότι ένα ζωντανό παράδειγμα αξίζει περισσότερο από χίλια λόγια, κρατούν μέχρι σήμερα—ίσως πιο πολύ σήμερα παρά ποτέ—ολόκληρη την ισχύ τους.
Πατήστε εδώ για να «κατεβάσετε» ολόκληρο το βαθυστόχαστο και συγκινητικό αυτό αφήγημα, σε rar μορφή.
