Μας διηγείτο ένας Γέρων ασκητής:
-Όποιος εξέρχεται εις τον κόσμον, πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός εις τας συζητήσεις του, προ πάντων δε όταν ομιλή με μοναχάς, αι οποίαι χρειάζονται μεγάλους και εμπείρους διδασκάλους, δια να φυλάξουν τας αισθήσεις των καθαράς. Εις την Μικράν Αγίαν Άνναν ήτο ένας Πνευματικός, ονόματι παπα-Νεόφυτος, ο οποίος ησκήτευεν εις την Καλύβη των Αγίων Αρχαγγέλων, όπου είχε γράψει ο ηγιασμένος Αγάπιος την «Αμαρτωλών Σωτηρίαν». Ούτος ανεχώρησε και μετέβη εις ένα γυναικείον Μοναστήριον της νήσου Τήνου, όπου ελειτούργει ως εφημέριος. Όλαι αι μονάζουσαι είχον βίον αγνότατον. Ήτο δε μία μοναχή τυφλή, η οποία μίαν ημέραν εξομολογήθη εις τον παπα-Νεόφυτον, ότι ο εχθρός διάβολος έφερεν εις την διάνοιάν της απρεπείς λογισμούς δι’ αυτόν. Μόλις το ήκουσεν αυτός, τόσον εφοβήθη, όπου ανεχώρησε ταχέως και επέστρεψεν εδώ εις την Σκήτη της Μικράς Αγίας Άννης.
Ήτο πολύ στενοχωρημένος ο παπα-Νεόφυτος, διότι δεν ηδύνατο να διακρίνει πως ο εχθρός των ψυχών διάβολος ενέσπειρεν τοιούτους λογισμούς εις μίαν τυφλήν.
Μίαν ημέραν εκάλεσε τους γείτονάς του Πνευματικούς, παπα-Στέφανον, παπα-Κυπριανόν και παπα-Κοσμάν. Συνάμα εκάλεσε και τον εμπειρότατον Πνευματικόν παπα-Ιγνάτιον, ο οποίος όμως επειδή ήτο ασθενής, έστειλε τον υποτακτικόν του, τον νέον παπα-Ιγνάτιον.
Όλοι οι Πνευματικοί ήρχισαν να συζητούν αυτό το ζητημα, το πως επειράχθη η τυφλή μοναχή με απρεπείς λογισμούς. Δεν ηδυνήθησαν όμως οι γέροντες τη ηλικία Πνευματικοί να το λύσουν. Κατόπιν ήλθε και η σειρά του νέου παπα-Ιγνατίου, ο οποίος κατήγετο από την Σμύρνην και επεθύμησεν να γίνει μοναχός από μικρόν παιδίον.
Είπε τα εξής ο παπα Ιγνάτιος, όπου όλοι εθαύμασαν την διάκρισίν του, ειπόντες «να αγιάσει το στόμα του»: «Η φωνή σου, Πνευματικέ παπα-Νεόφυτε, έγινεν η αιτία, καθώς συνωμίλεις με την τυφλήν μοναχήν, να δημιουργηθούν εντός της αυτοί οι λογισμοί, εις τους οποίους αντεστάθη η μοναχή, επειδή είχεν αρετήν και τους εξωμολογήθηκε».
***
Είπε Γέρων:
«Πρόσεχε, μοναχέ, να μην δώσεις το χέρι σου εις καμμίαν γυναίκα έως αυτής της μητρός σου, δια να φθάσεις εις τα μέτρα των Πατέρων μας».
«Πρόσεχε, όταν εξέρχεσαι εις τον κόσμον, να μην γελάσεις, να μην αστειευθής, μέχρις σημείου να φαίνονται εις τας συζητήσεις σου οι οδόντες σου. Και όταν αυτά φυλάξεις, η καθαρότης του βίου σου θα σε διδάσκει πράγματα υψηλότερα».
***
Το έτος 1955 συνέβη εις έναν αδελφόν της Μονής Διονυσίου θαυμαστή ενέργεια της παρουσίας του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου και Βαπτιστού. Την εδιηγήθη εις ημάς ο αείμνηστος Γέρων Λάζαρος, κατανενυγμένος, ως συνήθως, και ευλογών τον Θεόν. Μας ωμίλει περί τρίτου προσώπου, αλλά μάλλον επρόκειτο περί του ιδίου του εαυτού του.
Ο αδελφός της Μονής, αποσταλείς εις Θεσσαλονίκην, κατέλυσεν εις ξενοδοχείον, όπου περιεπλάκη ακουσίως εις μεγάλον πειρασμόν. Μία ωραία νέα από γνωστήν του οικογένειαν τον επλησίασεν, ερωτών αυτόν δια τους πατέρας, δια το Άγιον Όρος κ.λ.π. Επί πολλήν ώραν παρετάθη η συζήτησις και η πρόθεσις εφάνη, όταν η γυνή έκαμε πρότασιν εις τον αδελφόν να τον φιλεύσει εις το δωμάτιόν της, κρατών την χείρα αυτού και λέγων: «Μίαν στιγμήν θα πάμε και θα γυρίσεις».
Η πτώσις θα ήτο πλέον γεγονός τετελεσμένον, εάν δεν ελειτούργει την κρίσιμον εκείνην ώραν η προσευχή και η εμπιστοσύνη εις τον Τίμιο Πρόδρομον. Παρεκάλει με θέρμην την χάριν του να τον λυτρώσει από την παγίδα, εις την οποίαν ενέπεσε. Και πράγματι. Μία εκτυφλωτική αστραπή, ωσάν από χιλιάδας ηλεκτρικά φώτα, έλαμψεν εις το δωμάτιόν της. Μέσα εις το φως παρουσιάζεται ο Τίμιος Πρόδρομος και αρπάζει τον αδελφόν από το στήθος και αυτομάτως, χωρίς να το αντιληφθή, τον μεταφέρει εις το δωμάτιόν του, εις την άλλην άκρη του ορόφου!
***
Είπε Γέρων:
«Ο καλός άνθρωπος βλέπει όλες τις γυναίκες ως αδελφές του. Ακόμη και όταν βλέπει μία παραστρατημένη γυναίκα πρέπει να λέει: «Αν αυτή ήταν πραγματική αδελφή μου, θα με είχε κάνει ρεζίλι». Και έτσι δεν θα την εκμεταλλευθή.»
***
Έλεγεν ο φωτισμένος παπα-Ιωακείμ ο Αγιαννανίτης, ο παράδελφος του Γέροντος ημών:
-Όστις θέλει να τηρή εαυτόν αγνόν, ας έχει μεγίστην προσοχήν και να είναι απότομος και αυστηρός επιτηρητής εαυτού, ίνα μη άπτηται μηδέ των χειρών αυτού, εχομένων αλλήλαις. Εν δε ταις συνάξεσι να προσέχει ίνα ευσχημόνως διάγει εν λόγοις, εν έργοις, εν βλέψεσι κ.λ.π., αποφεύγων τας ομιλίας μετά ευειδών προσώπων και πλείστα όσα συντείνωσιν εις την παρθενίαν και ζωής καθαρότητα.
***
Αδυσώπητος υπήρξε ο πόλεμος της σαρκός εις τον αγωνιστήν Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστήν. Επί 8 έτη αιματηρός σαρκικός πόλεμος εναντίον εκείνου, ο οποίος παιδιόθεν παρέμεινεν αγνός και καθαρός από πάσης σαρκικής και σαρκολατρικής ηδυπαθείας. Έλεγε ο ίδιος: «Όταν έφθανα εις κάποιο αδιέξοδον κοπώσεως, εδυνάμωνεν η Χάρις και πάλιν αρχίζαμε, αλλ’ όσον επερνούσε ο χρόνος, ο πόλεμος εγίνετο πλέον οδυνηρός, σχεδόν αδιάκοπος. Μη υποχωρούντος του πολέμου, δεν υποχωρούσα ούτε εγώ εις την αντιστάσιν μου και ιδίως εις την αγρυπνίαν και εις τον ξυλοδαρμόν. Έκλαιον, εστέναζον, παρεκάλουν την Δέσποινα μας Θεοτόκον. Εσταματούσε δι’ ολίγον ο πόλεμος να ξανασάνω, πάλιν ήρχιζεν έντονος. Το σώμά μου ήρχισε να καταπίπτει, έχανα τας δυνάμεις μου. Εις την προσευχήν εύρισκα ανάπαυσιν και μου ήτο παρήγορον σημείον.»
Επεστράτευσεν όλας τας πρακτικάς μεθόδους δια την νικηφόρον έκβασιν του αγώνος• αγρυπνίαν, σκληραγωγίαν, πείναν, δίψαν, ξυλοδαρμόν, δάκρυα. Κατήργησε το στρώμα και εκοιμάτο καθισμένος εις ένα μεγάλο ξύλινον σκαμνί, ως πολυθρόνα, δια να ακουμπά τα χέρια του. Και αυτό διήρκησεν όσον και ο πόλεμος.
***
Εθαύμασα όταν ήκουσα από τον υποτακτικόν του Γέροντος Αββακούμ, ότι ο αείμνηστος Γέρων είχεν τόσην καθαρότητα εις τον νοερόν της ψυχής και εις την αίσθησιν, ώστε ουδέποτε είδεν εις την ζωήν του πονηρόν, αισχρόν όνειρον! Επί 50 έτη ασκούμενος εν Αγίω Όρει, από την ημέραν της εισόδου του δεν εξήλθεν αυτού ούτε μίαν φοράν.
***
Γνώρισα έναν αγωνιστήν μοναχόν, ο οποίος δεν ήθελε να ακούσει γυναικείαν φωνήν ούτε από το τηλέφωνον.
***
Από το βιβλίο: Αθωνικόν Γεροντικόν.
