Δύο κληρικοί φίλοι του τον επισκέφθηκαν στο Νοσοκομείο, όπου βρισκόταν καρκινοπαθής και σε επώδυνη κατάσταση ο πατήρ Ευσέβιος, ηλικιωμένος ιερομόναχος, άνθρωπος του Θεού. Ήταν ειρηνικός, το προσωπο του φωτεινό και ιλαρό, παρά τους πόνους του, παρά το ότι γνώριζε πως πλησιάζει το τέλος του βίου του. Και τι βίος ήταν αυτός! Θαυμαστός!
Από τα πρώτα εφηβικά του χρόνια είχε δώσει την καρδιά του στο Χριστό! Τον είχε ελκύσει ένας Θεολόγος Καθηγητής και Κατηχητής, γεμάτος πίστη και φλογα και σ’ όλη του τη συμπεριφορά αψεγάδιαστος και φωτεινός. Με το διαπεραστικό του μάτι κατάλαβε τη γνησιότητα του Καθηγητή του και παραδεχόταν μ’ όλη του την ψυχή τις θεϊκές αλήθειες που άκουγε απ’ αυτόν, γιατί όχι μόνο τις δίδασκε, αλλά και τις ζούσε.
Ο μαθητής Στέργιος – έτσι λεγόταν τοτε πριν γίνει κληρικός ο πατήρ Ευσέβιος – έκλεινε τις θείες αλήθειες στα κατάβαθα του νου του, και τις ζούσε, λες και πετούσε, και προόδευε στην κατά Χριστόν ζωή. Και σ’ όλα τα μαθήματα πάντα άριστος και αξεπέραστος. Όταν αποφοιτησε από το εξατάξιο Γυμνάσιο, αφησε τις καλύτερες αναμνήσεις για πολλα χρόνια σε Καθηγητές και μαθητές. Άφησε… εποχή και με το ήθος του το θαυμαστό και με τα «Άριστά» του. Εμειναν όμως έκπληκτοι, όταν, αντί της Νομικής ή της Ιατρικής ή του Πολυτεχνείου, όπου μπορούσε άνετα να εισαχθεί, προτίμησε τη Θεολογία. Έγινε αριστούχος Θεολόγος, όχι μόνο κατά το πτυχίο αλλά και κατά την αρετή και την όλη δραστηριότητα. Ως λαϊκός και ως κληρικός κατόπιν διακρινόταν για την ολοένα αυξανόμενη πνευματική του προοδο, την αυταπάρνησή του, τη θαυμαστη καλοσύνη του, την υπεράνθρωπη ασκητικότητά του, την κρυστάλλινη αγνότητα. «Μεστός ελέους και καρπών αγαθών» (Ιακ. γ 17).
Και όμως τώρα στα τέλη του από τους δύο επισκέπτες του ζήτησε μια χάρη: «Σας παρακαλώ, προσεύχεσθε εις τον Θεόν να μου δίδει μετάνοια». Προς το τέλος της συζήτησής τους τους ξαναείπε: «Σας παρακαλώ, προσεύχεσθε εις τον Θεόν να μου δίδει μετάνοια και επιστροφή». Όταν τον αποχαιρετούσαν, επανέλαβε για τριτη φορα την ίδια παραγγελία: «Σας παρακαλώ, προσεύχεσθε εις τον Θεόν να μου δίδει μετάνοια και επιστροφή».
Οι επισκέπτες ανεχώρησαν θαυμάζοντας και συγκλονισμένοι… «Ώστε τόση ανάγκη μετανοίας αισθάνεται ο πατήρ Ευσέβιος για τον εαυτό του;! Αλλ’ εμείς πόσο περισσότερο την έχουμε την ανάγκη αυτή!». Αυτή η ιδέα τους έμεινε χαραγμένη στο νου τους ζωηρή και ανεξάλειπτη.
Είναι ιδίωμα των ανθρώπων του Θεού, των μεγαλων Αγίων, η συναίσθηση των ελλείψεών τους και της αμαρτωλότητός τους, η ανάγκη μετανοίας και επιστροφής. Μετάνοια και επιστροφή και μάλιστα στην παιδική απλότητα και ακακία, στην ατελείωτη τελειότητα των τελείων, στην αμέτρητη αγάπη του Θεού. Μετάνοια και επιστροφή! Η πρώτη και επείγουσα ανάγκη μας!
Δυστυχώς είναι πολλοί «Χριστιανοί» χωρίς επίγνωση της ηθικής και πνευματικής τους καταστάσεως, που έχουν την ψευδαίσθηση ότι είναι «εντάξει». Στην Αποκάλυψη ελέγχει ο Κύριος όχι έναν τυχαίο, αλλα τον Επίσκοπο Λαοδικείας, λέγοντάς του: «Από την αλαζονεία σου και την αυτάρκειά σου καυχιέσαι και λες: Είμαι πλούσιος σε αρετές και έχω πλουτίσει και δεν μου χρειάζεται τίποτε. Και δεν ξέρεις ότι εσύ είσαι ο πραγματικά ταλαίπωρος και ελεεινός και φτωχός σε αρετή και τυφλός, ώστε να μη βλέπεις την πραγματική πνευματική σου κατάσταση, και είσαι γυμνός» (Αποκ. γ 17).
Μήπως άραγε και σε μας ο Κύριος έχει να κάνει παρόμοιες παρατηρήσεις; Ας ανοίγουμε τα μάτια της συνειδήσεώς μας για να καταλαβαίνουμε που δεν πάμε καλά, που υστερούμε, ώστε να διορθώνουμε την πορεία μας και να παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής επειγόντως, πριν είναι αργά. Και αργά θα είναι, αν στο θάνατο βρεθούμε ανέτοιμοι σαν τις μωρές παρθένες, που αποκλείστηκαν από το Νυμφώνα.
Μετάνοια και επιστροφή πριν είναι αργά, πριν λήξει η προθεσμία! Έγκαιρη και υπομονητική προετοιμασία με όλη μας την πίστη, με όλη μας τη φρονηση και τη σοβαρότητα, διορθώνοντας τη λανθασμένη νοοτροπία μας, τις επιπολαιότητές μας, τις μικροψυχίες μας, την ολιγοπιστία μας, για να υποδεχθούμε έτοιμοι τον Νυμφίο, ο Οποίος αργά ή νωρίς κι απρόοπτα θα φθάσει. Τότε μακάριοι θα ειμαστε, αν Τον υποδεχθούμε σωστά.
Δωσ μας, Κύριε, μετάνοια και επιστροφή σ’ Εσένα τον Σωτήρα μας.
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Αδελφότις Θεολόγων, «Ο Σωτήρ»
