Κυριακή ΙΑ’ Ματθαίου: «ούτω και ο Πατήρ μου ο επουράνιος ποιήσει υμίν) – Ι. Μητροπ. Σερβιών και Κοζάνης.

(Ματθ. ιη 23-35)

«ούτω και ο Πατήρ μου ο επουράνιος ποιήσει υμίν, εάν μη αφήτε έκαστος τω αδελφώ αυτού από των καρδιών υμών τα παραπτώματα αυτών».

Με το Ευαγγέλιο του Χριστού, αγαπητοί μου αδελφοί, κηρύχθηκε σε όλα τα έθνη το μήνυμα της αγάπης και της ανεξικακίας. Το μήνυμα αυτό έρχεται να μας υπενθυμίση και η Εκκλησία μας, με την παραβολή του σκληρόκαρδου δούλου, όπως τήν ακούσαμε σήμερα. Αφορμή για να πη ο Ιησούς αυτή την παραβολή ήταν μία ερώτηση του Αποστόλου Πέτρου: «Κύριε πόσες φόρες να συγχωρήσω τον αδελφό μου, εάν εξακολουθή να μου κάνη κακό;» Το συνηθισμένο όριο για τους Ιουδαίους ήταν τρεις φορές. Ο Πέτρος λοιπόν, πιστεύοντας ότι ξεπερνάει το όριο που όριζε ο Μωσαϊκός νόμος και πως έφτασε σε ύψη μακροθυμίας, το υπερδιπλασιάζει προτείνοντας «έως επτά φορές». Αλλά η απαντήση του Χριστού έρχεται να συντρίψη για πάντα οποιοδήποτε όριο, «όχι μόνον επτά φόρες αλλά εβδομήντα φορές το επτά, δηλαδή απεριόριστα».

Μας διδάσκει λοιπόν ο Χριστός τον τρόπο της συγχωρήσεως, υποδεικνύοντάς μας συγχρόνως και το πως αυτή πρέπει να πραγματοποιείται: «από των καρδιών ημών». Τότε μόνον, μας λέει, έχει πραγματικά αποτελέσματα, όταν προέρχεται «από τα βάθη της ψυχής μας».

Συγχώρεση και μακροθυμία, δύο μεγάλες αρετές, τις οποίες πρέπει να καλλιεργούμε σαν πιστοί μαθητές του Κυρίου, για να έχουμε κατόπιν το θάρρος, ώστε να ζητούμε κι εμείς από τον Θεό την άφεση των δικών μας αμαρτιών. Διότι αν δεν μάθουμε να συγχωρούμε τους αδελφούς μας, όπως μας το είπε σήμερα ο Χριστός, τότε ούτε ο Θεός θα συγχωρέση τα δικά μας παραπτώματα, όσο μικρά κι αν είναι αυτά. Να συγχωρούμε τους αδελφούς μας, οι οποίοι είτε ηθελημένα είτε άθελα τους μας έβλαψαν.

Όμως αυτή η πράξη από μέρους μας προϋποθέτει μεγάλη ψυχική δύναμη και αγάπη, αγάπη προς όλους, ακόμη και προς τους εχθρούς μας, διότι η αγάπη είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος. Όταν η καρδιά του ανθρώπου είναι πλημμυρισμένη από αγάπη, τότε μόνο μπορεί να βλέπη καθαρά και να τηρή τις θείες εντολές.

Το αιώνιο παράδειγμα συγχωρήσεως και αγάπης είναι Αυτός ο ίδιος ο Κύριος, ο οποίος πάνω στο σταυρό συγχωρούσε τους υπαιτίους του μαρτυρίου Του, δείχνοντάς τους αγάπη και συμπόνια. Άπειρα επίσης είναι και τα παραδείγματα των αγίων της Εκκλησίας μας, οι οποίοι καλλιέργησαν την συγχώρεση, κατορθώνοντας να φτάσουν σε μεγάλα ύψη αρετής.

Όταν ο Ιησούς ζητά να συγχωρούμε τους αδελφούς μας, το κάνει όχι για τη δική Του ικανοποίηση, αλλά για τη δική μας καταξίωση, αφού αγαπώντας τους εχθρούς μας, αποκτούμε την καλύτερη εμπειρία της σχέσεώς μας με το Θεό. Τούτη την αλήθεια εκφράζει ο λόγος του Χριστού: «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών…όπως γένησθε υιοί του Πατρός ημών του εν τοις ουρανοίς», «αγαπάτε τους εχθρούς σας…γιατί μόνον έτσι θα γίνεται παιδιά του Πατέρα μου που βρίσκεται στους ουρανούς».

Η συγχώρεση, πέρα από τη θρησκευτική υπόσταση, έχει και κάποια κοινωνική διάσταση, την οποία ο άνθρωπος της πρακτικής εποχής μας πρέπει ιδιαιτέρα να προσέξη. Τα ανθρώπινα προβλήματα, είτε ατομικά είναι είτε κοινωνικά, δεν λύνονται με το μίσος και την εκδίκηση. Αντίθετα πολλαπλασιάζονται, με αποτέλεσμα να αυξάνη η κακία και η διχόνοια μεταξύ των ατόμων και κατ’ επέκταση μεταξύ των κοινωνιών. Χάνεται έτσι καθημερινά η φυσική αρμόνια στις σχέσεις μας και ερχόμαστε σε αντίθεση με το θείο θέλημα, ξεφεύγουμε από τον δρόμο του προορισμού μας, που είναι η θέωση, και μοιραία οδηγούμαστε στον πόλεμο και την αυτοκαταστροφή.

Για να αποκτηθή η αρετή της συγχώρεσης χρειάζεται μεγάλος αγώνας και ηρωϊσμός. Για να μπόρεσης να συγχώρησης τον αδελφό σου, πρέπει πρώτα να νικήσης τον εαυτό σου, κι εδώ ακριβώς χρειάζεται ο αγώνας. Όταν νικήσουμε τα πάθη, το μίσος, τον εγωϊσμό μας, την εκδίκηση και την υπερηφάνειά μας, τότε μόνο μπορούμε να συγχωρούμε τον κάθε ένα σε οτιδήποτε κι αν μας έφταιξε. Ο άνθρωπος, πλασμένος «κατ’ εικόνα» του Δημιουργού του, έρχεται στον κόσμο με προορισμό και δυνατότητα να «ομοιωθή» με το Θεό. Με την αγάπη εκπληρώνει την αποστολή του και κάνει αυτή τη δυνατότητα πραγματικότητα, αφού, σύμφωνα με την υπέροχη διατύπωση του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, «ο Θεός αγάπη εστίν».

Αν η αγάπη είναι ο δρόμος για να φθάση κανείς στον Θεό, η συγχώρεση είναι το πρώτο βήμα στον δρόμο της αγάπης. Εκείνος που είναι ανίκανος να συγχωρή, είναι ανίκανος και να αγαπά. Δεν είναι αφέλεια να συγχωρής, είναι προνόμιο, γιατί η χριστιανική ζωή είναι κοινωνία αγάπης. Για τον λόγο αυτό ο Χριστός καλεί τους μαθητές Του να μην κρίνουν τους άλλους, αλλά να τους συγχωρούν, και η αγάπη πρέπει να επεκτείνεται γενικά προς όλους τους ανθρώπους, διότι όταν ο πιστός ξεχωρίζει τους συνανθρώπους του, κι άλλους αγαπά ενώ άλλους μισεί, δεν έχει τέλεια αγάπη.

Στην πρώτη προς Κορινθίους επιστολή του αποστόλου Παύλου διαβάζουμε: «όταν μας βρίζουν εμείς να ευχόμαστε γι’ αυτούς, όταν μας καταδιώκουν να δείχνουμε ανοχή, όταν μας συκοφαντούν να προσευχόμαστε γι’ αυτούς, διότι αυτά είναι βιώματα χριστιανικά». Όλα αυτά τα τήρησαν οι ήρωες της πίστεως μας, οι άγιοι, και μας προσκαλούν κι εμάς να μιμηθούμε το παράδειγμα τους, βαδίζοντας τον ίδιο ανηφορικό δρόμο.

Αγαπητοί αδελφοί, όσο βαθιές κι αν είναι οι πληγές μας, ας προσφέρουμε την αγάπη μας σε αυτούς που μας έκαναν να πονέσουμε. Έτσι μόνο θα έχουμε το δικαίωμα να ονομαζόμαστε χριστιανοί, φορείς και συνεχιστές της συγγνώμης, οι ρίζες της οποίας βρίσκονται στον Γολγοθά, που είναι ποτισμένος με το Αίμα του Χριστού.

Είθε ο Θεός να συγχωρή και τα δικά μας παραπτώματα. Αμήν.

Η/Υ ΠΗΓΗ:
Κηρύγματα.blogspot.gr

Κατηγορίες: Άρθρα, Λειτουργικά, εορτολογικά, Νεοελληνική απόδοση Ύμνων, Συναξάρια. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.