(Ματθ. 2, 13-23).
«Και ελθών κατώκησεν εις πόλιν λεγομένην
Ναζαρέτ, όπως πληρωθή, το ρηθέν δια των
προφητών ότι Ναζωραίος κληθήσεται»
(Ματθ. 2, 23)
Ο Χριστός, αγαπητοί, ο Χριστός απ’ την ώρα πού γεννήθηκε μέχρι την ώρα πού πάνω στο σταυρό είπε το «Τετέλεσται» (Ιωαν. 19, 30), δεν βρήκε στην αμαρτωλή αυτή γη ησυχία και ανάπαυσι. Μέσα σ’ ένα ακάθαρτο σταύλο γεννήθηκε. Ήταν ο Χριστός ακόμη βρέφος, όταν ο βασιλιάς Ηρώδης τρόχισε τα μαχαίρια του για να τον σκοτώση, γιατί φοβόταν ότι το βρέφος αυτό, όταν θα μεγάλωνε, θα τον γκρέμιζε απ’ τό θρόνο. Δεν σκεπτόταν ο άθλιος ότι, μέχρι να μεγαλώση το θείο Βρέφος, αυτός σαν γέρος που ήταν θα είχε πια πεθάνει. Δεν σκεπτόταν ο άθλιος ότι, αν ήταν απ’ τόν Θεό «γραμμένο» το θείο Βρέφος να γίνη βασιλιάς όλου τού κόσμου, αυτός τι θα μπορούσε να κάνη; Ποιός μπορεί να τα βάλη με το Θεό; Όλη η δύναμις τού ανθρώπου είνε ένα άχυρο, πού εύκολα το καίει η φωτιά, η οργή τού Θεού.
Μα αυτά δεν τα σκεπτόταν ο Ηρώδης, Γιατί τον είχε τυφλώσει ο σατανάς. Και σαν όργανο τού σατανά κατέστρωσε σχέδιο να εξοντώση το Χριστό. Διέταξε να σφαγούν όλα τα νήπια πού ήταν κάτω από δύο χρονών, με την ελπίδα, ότι μέσα σ’ αυτά θα ήταν κι ο Χριστός. Χιλιάδες τότε νήπια σφάχτηκαν σαν αρνάκια, και χιλιάδες μανάδες έκλαψαν για τον άδικο χαμό των παιδιών τους. Αλλά τα παιδιά αυτά πού έσφαξε ο Ηρώδης μην τα κλαίτε. Γιατί βαπτίστηκαν μέσα στο αίμα τους και με τη λευκή ψυχή τους πέταξαν στα ουράνια κ’ έγιναν οι πρώτοι μάρτυρες τού Χριστού.
Το σχέδιο τού Ηρώδη απέτυχε. Μεσ’ στα παιδιά πού έσφαξε ο Ηρώδης δεν ήταν ο Χριστός. Γιατί άγγελος προειδοποίησε τόν δίκαιο Ιωσήφ για τον κίνδυνο πού διέτρεχε το θείο Βρέφος. Ύστερα από την ειδοποίηση αυτή, η θεία οικογένεια δεν έπρεπε να μείνη ούτε λεπτό στη Βηθλεέμ. Νύχτα σηκώθηκε η Παναγία, πήρε στην αγκαλιά της το θείο Βρέφος και με συνοδό τον Ιωσήφ έφυγε μακριά. Πόσο θα υπέφερε στο μακρινό της αυτό ταξίδι η Παναγιά! Όσες γυναίκες στην καταστροφή της Μικράς Ασίας ήταν μανάδες κ’ είχαν μικρά παιδιά και αναγκάστηκαν νύχτα να πάρουν τα παιδιά τους και να φύγουν, για να τα σώσουν από το μαχαίρι του Κεμάλ, τού νέου αυτού Ηρώδη του χριστιανισμού, αυτές οι γυναίκες μπορούν να καταλάβουν τι υπέφερε η Παναγία στο μακρινό της αυτό ταξίδι. Έφτασε στην Αίγυπτο. Κ’ εκεί έμειναν, μέχρις ότου ο Ηρώδης, που ήθελε να σκοτώση το θείο Βρέφος, πέθανε. Άθλιο ήταν τό τέλος τού Ηρώδη. Ο κακούργος σκουλήκιασε ολόκληρος, και το κορμί του βρώμισε και δεν μπορούσε κανείς να τον πλησιάση.
Η Παναγία, ύστερα απ’ το θάνατο τού Ηρώδη, πήρε το Χριστό και μαζί με τον δίκαιο Ιωσήφ επέστρεψαν στην πατρίδα. Δεν πήγαν όμως στη Βηθλεέμ, γιατί η Βηθλεέμ ανήκε στην περιφέρεια πού διοικούσε ένα από τα παιδιά τού Ηρώδη, πού ήταν κι αυτός κακός σαν τον πατέρα του. Δεν πήγαν στην Βηθλεέμ. Πήγαν σ’ ένα χωριό της Γαλιλαίας, τη Ναζαρέτ. Εκεί έμεινε ο Χριστός. Κι από το όνομα τού χωριού αυτού ονομάστηκε Ναζωραίος.
***
Η Ναζαρέτ ήταν στην εποχή τού Χριστού ένα χωριό κτισμένο σε πεδιάδα. Απ’ τούς λόφους της η θέα ήταν λαμπρή. Φαίνονταν οι κορφές των βουνών Αερμών, Καρμήλου, Θαβώρ. Στην πεδιάδα, στους λόφους και στα βουνά της περιφερείας αυτής είχαν γίνει μάχες ιστορικές και άλλα σημαντικά γεγονότα, πού αναφέρει η Παλαιά Διαθήκη. Αλλ’ ενώ το φυσικό περιβάλλον της Ναζαρέτ ήταν λαμπρό, αντίθετα το ηθικό περιβάλλον της ήταν άθλιο. Οι κάτοικοι της Ναζαρέτ δεν διακρίνονταν για ευγένεια. Ήταν άνθρωποι αγροίκοι. Και εξ αιτίας της αθλίας συμπεριφοράς τους η Ναζαρέτ είχε αποκτήσει κακή φήμη. Τη θεωρούσαν ένα απ’ τα χειρότερα χωριά. Άμα οι άνθρωποι άκουγαν ότι κάποιος κατάγεται από τη Ναζαρέτ, κουνούσαν το κεφάλι τους μελαγχολικά, γιατί ήξεραν πόση κακία, αγένεια και αμορφωσιά υπήρχε στη Ναζαρέτ. Η Ναζαρέτ έμοιαζε με χέρσο τόπο, με τόπο γεμάτο αγκάθια. Πώς ήταν δυνατόν μέσα στ’ αγκάθια να φυτρώση λουλούδι;
Κι όμως μέσα στον τόπο αυτό φύτρωσε λουλούδι πού σκόρπισε το άρωμά του σ’ όλο τον κόσμο. Φύτρωσε «άνθος εκ της ρίζης Ιεσσαί», όπως ψάλλει η Εκκλησία μας. Και τό άνθος αυτό είνε ο Χριστός. Στη Ναζαρέτ, σ’ αυτό τον αγκαθότοπο, ο Χριστός έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του. Δεν απομακρύνθηκε από το χωριό. Δεν πήγε σε μεγάλες πόλεις, Δεν σπούδασε σε σχολές και ακαδημίες. Δεν έμαθε γράμματα. Δούλευε από μικρός. Δούλευε στο εργαστήρι τού Ιωσήφ. Κρατούσε πριόνια και σκεπάρνια. Έφτιαχνε πόρτες, παράθυρα, αλέτρια, και αργαλειούς. Ήταν μαραγκός. Όλοι έτσι τον ήξεραν. Γι’ αυτό, όταν άφησε το χωριό του και βγήκε στη δημόσια δράσι και δίδασκε, όλοι παραξενεύτηκαν. Ακούγοντας από ποιό χωριό κατάγεται, έλεγαν· «Εκ Ναζαρέτ δύναταί τι αγαθών είναι;» (Ιωάν. 1,47). Μπορεί απ’ τό χωριό αυτό να βγή τίποτα καλό; Και οι συγχωριανοί του πάλι, όταν πήγε στη Ναζαρέτ και τον άκουσαν να διδάσκη, απόρησαν για τη σοφία του και έλεγαν· «Πώς ούτος γράμματα οίδε μή μμεμαθηκώς;» (Ιωάν. 7,15). Και οι εχθροί του, θέλοντας να τον κοροϊδέψουν, τον ωνόμασαν Ναζωραίο, δηλαδή άνθρωπο χωρίς αξία, γιατί γι’ αυτούς μεγάλη αξία είχαν αυτοί πού ήταν γεννημένοι και ζούσαν στις μεγάλες πόλεις και συναναστρέφονταν τούς «καθώς πρέπει» ανθρώπους. Τι πλάνη, τι εγωϊσμός! Να μετρούν την αξία τού ανθρώπου όχι από την αρετή που έχει, αλλ’ από τον τόπο πού κατάγεται.
Ναζωραίος! Είχε γίνει πια το παρωνύμιο, δηλαδή το παρατσούκλι τού Χριστού. Κι όταν τον σταύρωσαν, στην πινακίδα πού κάρφωσαν στην κορφή τού σταυρού έγραψαν· «Ιησούς ο Ναζωραίος ο βασιλεύς των Ιουδαίων» (Ιωάν. 19, 19).
***
Ο Ναζωραίος. Χριστέ μου! Σε ωνόμασαν έτσι για να σε ξευτελίσουν. Σε κάρφωσαν στο ξύλο τού σταυρού για να σε ατιμάσουν, γιατί σε σταυρικό θάνατο καταδίκαζαν τους ληστάς και τα πιο διεφθαρμένα και εγκληματικά στοιχεία. Αλλά τίποτε δεν κατόρθωσαν. Αντίθετα, όπως ο ήλιος όπου πέση κάνει όλα να λάμπουν, έτσι κ’ εσύ, ο Ήλιος τού κόσμου, κάνεις να λάμπουν όλα όσα σε αγγίζουν. Ο σταυρός, από την ώρα πού καρφώθηκες, πήρε άλλο νόημα. Έλαμψε όσο δεν έλαμψε ο θρόνος κανενός βασιλιά. Το αγκάθινο στεφάνι έλαμψε όσο δεν έλαμψε ποτέ στέμμα βασιλικό, φτειαγμένο από διαμάντια και μαργαριτάρια. Κι αυτό το περιφρονητικό όνομα Ναζωραίος, πού με τόση περιφρόνησι έλεγαν οι εχθροί, τώρα με μεγάλο σεβασμό και ιερή συγκίνησι εκατομμύρια άνθρωποι το λένε. Ο Ναζωραίος νίκησε στη δόξα τους ανθρώπους, πού καυχώνταν για την καταγωγή τους από τις πιό λαμπρές πόλεις τού κόσμου.
Ναζωραίος! Και συ, χριστιανέ μου, αν θέλεις να ζήσης σαν τον Ναζωραίο, θα σε υβρίσουν και θα σε ατιμάσουν σαν αυτόν. Οι άνθρωποι, πού δεν πιστεύουν στο Χριστό, θα σε στολίσουν με διάφορα κοσμητικά επίθετα. Κάθε άνθρωπος που θρησκεύει είνε γι’ αυτούς ηλίθιος, χαζός, τρελλός, καθυστερημένος, στενοκέφαλος, φανατικός… Αλλ’ όλα αυτά γιά έναν πιστό είνε παράσημα. Αλήθεια· πόσο ευτυχισμένος και μακάριος είναι εκείνος πού υβρίζεται και ατιμάζεται για το Χριστό! Γίνεται κι αυτός ένας μικρός Ναζωραίος, άξιος ν’ ακούση το μακαρισμό τού Ναζωραίου· «Μακάριοι έστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρημα καθ’ υμών, ψευδόμενοι ένεκεν εμού» (Ματθ. 5,11).
Από το βιβλίο: Επισκόπου Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου, Μητροπολίτου Πρ. Φλωρίνης: Κυριακή. Σύντομα κηρύγματα επί των Ευαγγελικών περικοπών.
Έκδοσις Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Αδελφότητος «Ο Σταυρός»
Η/Υ επιμέλεια Αικατερίνας Κατσούρη.
