Πρωί, βρίσκομαι στην Καλλιθέα, επιβιβάζω μια κο¬πέλα για Αθήνα.
-Στο Αλεξάνδρας, παρακαλώ.
-Μάλιστα!
Δεν είχα διάθεση για κουβέντα, ήμουν στο τιμόνι εικοσιεπτά ώρες συνεχόμενες, γιατί ο συνεργάτης μου είχε αρρωστήσει και έπρεπε να δουλέψω και τη δική του βάρδια. Δηλαδή, έπρεπε να εργασθώ τρεις βάρδιες, τη δική μου, τη δική του και πάλι τη δική μου. Οι αντοχές μου άρ¬χισαν να με εγκαταλείπουν, ο ύπνος μού βάραινε τα βλέφαρα. Βέβαια, κατά τη διάρκεια της νύχτας, κοιμόμουν λί¬γο μέσα στο ταξί, μέχρι να έρθει η σειρά μου να επιβιβά¬σω. Είπα στον εαυτό μου: αυτό είναι το τελευταίο δρομολό¬γιο, δεν αντέχω άλλο, θα πάω σπίτι μου να κοιμηθώ.
Ενώ σκεφτόμουν αυτά, ακούω την κοπέλα να μου
λέει:
-Να σας πω κάτι ευχάριστο;
-Να μου πείτε, της λέω βαριεστημένα.
-Από σήμερα ξεκινάω τη θεραπεία για εξωσωματι¬κή• θέλω να κάνω ένα παιδάκι!
Μου το είπε με πολλή χαρά, που χάρηκα κι εγώ και δεν ξέρω πώς και γιατί, μονολόγησα: Θεέ μου, Γεροντάκο μου, δώστε της ένα παιδάκι εσείς, να μην κάνει εξωσωματι¬κή. Και της λέω πολύ φυσικά:
-Μην πας για εξωσωματική, έχεις παιδάκι στην κοι¬λίτσα σου!
Μου λέει:
-Τρελή είσαι;
– Γιατί; Τι σας είπα;
-Ότι είμαι έγκυος.
-Έτσι σας είπα;
-Ναι, έτσι μου είπες.
-Ε, αφού το είπα, έτσι είναι! Είσαι έγκυος!
-Είσαι τρελή; μου ξαναλέει.
Σταμάτησα δεξιά, κοίταξα το ταμπλό, που το είχα γε¬μάτο από εικόνες και της είπα:
-Να! Αυτοί μου το είπανε ότι είσαι έγκυος!
Ξαφνικά μου έφυγε η νύστα και ένιωσα πολύ δυνα¬τή. Της σταύρωσα την κοιλίτσα της και την εκλιπαρούσα να μην πάει για εξωσωματική, να περιμένει ένα μήνα κι υστέρα να πάει. Της έλεγα συνέχεια: έχεις μωρό στην κοι¬λίτσα σου, αν πας για εξωσωματική, θα το σκοτώσεις!
-Κυρία μου, μέχρι εχθές έκανα εξετάσεις και προε¬τοιμασία για την εξωσωματική. Αν ήμουν έγκυος, οι γιατροί θα το είχαν δει ή θα το είχανε σκοτώσει από τις πολ¬λές εξετάσεις.
-Δεν ξέρω πώς, αλλά είσαι έγκυος, πίστεψε με, σε παρακαλώ!
Την παρακαλούσα μέχρι που την έπεισα να περιμέ¬νει ένα μήνα.
Τη γύρισα πίσω στην Καλλιθέα και σ’ όλη τη δια¬δρομή τής μιλούσα για τον Θεό, για την Παναγία, για όλους τους Αγίους μας, για τον Γέροντα Πορφύριο, για τα θαύματα που κάνουν. Γιατί λοιπόν να μην γίνει και τώρα ένα θαύμα και σε σένα; μην αμφιβάλλεις στα λεγόμενα τους!
Όταν φτάσαμε, της έδωσα το τηλέφωνο μου, να με πάρει, να χαρώ κι εγώ άλλο ένα θαύμα του γλυκού μου Ιη¬σού.
Μετά από αυτό πήγα στο σπίτι μου να κοιμηθώ. Από αυτό το γεγονός είχαν περάσει περίπου είκοσι ημέρες, όταν ένα πρωινό χτυπάει το κινητό μου. Ήταν στο τηλέ¬φωνο αυτή η κοπέλα.
Μου είπε μέσα από τα αναφιλητά της ποια είναι και πως είχα δίκιο- ο Θεός και ο Γέροντας Πορφύριος έκαναν το θαύμα τους και πράγματι ήταν έγκυος! Επίσης μου μί¬λησε για την απορία των γιατρών λόγω της ανεξήγητης εγκυμοσύνης της• δεν μπορούσαν να δώσουν εξήγηση πώς έγινε. Και τότε τους είπε τι συζητήσαμε μεσ’ στο ταξί και πως αυτό είναι ένα θαύμα του Θεού. Οι γιατροί, ως συνή¬θως, σήκωσαν τα χέρια ψηλά και είπαν ανεξήγητο! Μου έδωσε να μιλήσω και με τον άνδρα της• έκλαιγε κι εκείνος, έκλαιγα κι εγώ, έκλαιγαν και οι επιβάτες, που είχα στο ταξί, όταν κατάλαβαν τι έχει συμβεί. Γινόταν μεσ’ στο ταξί ένας πανικός από ευχαριστίες στον Θεό και κλάματα. Τους έστειλα να πάνε εκείνη την ώρα στο μοναστήρι του Γέροντος Πορφυρίου να τον ευχαριστήσουν, για το θαύμα που τους έκανε ο Θεός με τις πρεσβείες του. Όσο για μένα, η πίστη μου δυναμώνει τόσο πολύ, που πολλές φορές αι¬σθάνομαι να μην χωράω μέσα στο σώμα μου!
Από το βιβλίο: «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης», της Μακαριστής μοναχής Πορφυρίας.
ΑΘΗΝΑ 2010
Κεντρική διάθεση Νεκτάριος Δ. Παναγόπουλος.
