“Ουδέν άλλο αναπαύει την καρδίαν μου, Κυριε, παρά μόνον η διαρκής μνήμη της μεγαλοπρεπούς παρουσίας Σου, η οποία ευφραίνει και διαποτίζει τας αισθήσεις της ψυχής μου.
Μεγαλύνω και δοξολογώ το Πανάγιόν Σου Ονομα και διατηρώ αυτό ως τον μοναδικόν και αναφαίρετον θησαυρόν της καρδίας μου• Κυριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με. Ω ιερωτάτη ησυχία του νοός μου! Ω ηδύτατον εντρύφημα της ψυχής μου! Και ποίον είναι τούτο; Να γαληνεύη η ψυχή και να μη υπάρχη εις αυτήν ουδείς λογισμός. Αυτή είναι η ωραιοτάτη ησυχία, η οποία υπέρ παν άλλο ευαρεστεί τον Κυριον. Απαλλασσομένη η καρδία από κάθε μέριμνα και λογισμό, κρατά μόνον την αδιάλειπτη προσευχή, το «Κυριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Δεν δέχεται κανένα άλλο λογισμό. Ησυχασμός είναι ο τρόπος, δια του οποίου καθαρίζεται η καρδιά με την βοήθεια του ονόματος του Χριστού.
Η Υπεραγία Θεοτόκος αυτήν την ησυχία και μακαριότητα απέκτησε, ως μια διαρκή κατάστασι• να διαμένη δηλαδή τελείως αποκεκομμένη από τα αισθητά και να ζη συνεχώς με την παρουσίαν του Θεού. Μπορούμε να εννοήσουμε ολίγον την αγιότητα της Παναγίας μας, όταν και εμείς ευρεθούμε κάπως εις παρομοίαν κατάστασιν.
Η ησυχία αυτή του νοός χαρίζει εις αυτόν την απλότητα και φωτεινότητα και επαναφέρει αυτόν εις το πρωτόκτιστον κάλλος, που είχε ο Αδάμ προ της πτώσεως. Το ολίσθημα του προπάτορος είχε ως αποτέλεσμα την αποκοπήν του από την μνήμη του Θεού και την ενασχόλησιν με τα αισθητά πράγματα. Το προπατορικόν αμάρτημα είναι η απώλεια της επικοινωνίας με τον Θεο. Αυτό είχε ως συνέπεια, ο νους να χάση τον φωτισμόν του, να γίνη σκοτεινός, εμπαθής και ακάθαρτος και μετά να ακολουθήση η φθορά και ο θάνατος.
Ω ιερωτάτη ησυχία του νοός! Ποσον αναπαύεται η ψυχή μου, όταν ο νους ευρίσκεται εντός αυτής και δεν μετεωρίζεται εις την ματαιότητα. Ο νους ησυχάζει όχι μόνον όταν ευρισκόμεθα εις την έρημον, αλλά και εις την πόλιν και «εν παντί τόπω της δεσποτείας του Κυρίου», διότι την νήψιν και την φυλακήν της καρδίας την κρατούν η προσοχή και η προσευχή.
Υπεραγία Θεοτόκε, δώρησαί μοι την μακαρίαν αυτήν κατάστασιν της ησυχίας του νοός μου και να διατηρώ αδιάλειπτον την ευχήν εις την καρδίαν μου, με μοναδικό σκοπό να επιτύχω την υγείαν της ψυχής μου.
Βοήθησέ μας, Υπεραγία Θεοτόκε, να αγαπήσωμεν τον ατελεύτητον και μακάριον ζώντα αιώνα και όχι τον επίπλαστον και πρόσκαιρον της παρούσης ζωής.”
χοϊκή χείρ αμαρτωλού μοναχού Μ.
Αγιον Ορος
Από το περιοδικό: «Η δράσις μας», τεύχος Σεπτεμβρίου 2005.
