«Του Ιησού γεννηθέντος εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας, εν ημέραις Ηρώδου του βασιλέως, ιδού μάγοι από ανατολών παρεγένοντο εις Ιεροσόλυμα, λέγοντες: «Πού εστίν ο τεχθείς βασιλεύς των Ιουδαίων; Είδομεν γαρ αυτού τον αστέρα εν τη ανατολή και ήλθομεν προσκυνήσαι αυτώ».
Πολλής μεν δει της αγρυπνίας, πολλών των ευχών, ώστε δυνηθήναι επεξελθείν τω παρόντι χωρίω, και μαθείν, τίνες οι μάγοι ούτοι, και πόθεν ήλθον, και πώς, και τίνος αυτούς πείσαντος, και τίς ο αστήρ. Μάλλον δε, εί βούλεσθε, πρότερον ά φασίν οι της αληθείας εχθροί, ταύτα εις μέσον αγάγωμεν. Και γαρ τοσούτον κατ’ αυτών έπνευσεν ο διάβολος, ώστε και εντεύθεν αυτούς επιχειρείν οπλίζειν κατά των της αληθείας λόγων. Τί ούν φασίν; Ιδού, φησί, και του Χριστού γεννηθέντος, αστήρ εφάνη, όπερ εστί σημείον του την αστρολογίαν είναι βεβαίαν. Πώς ούν κατ’ εκείνον ετέχθη τον νόμον, αστρολογίαν έλυσε, και ειμαρμένην ανείλε, και δαίμονας επεστόμισε, και πλάνην εξέβαλε, και πάσαν τοιαύτην μαγγανείαν ανέτρεψε; Τί δε και οι μάγοι παρά του αστέρος αυτού μανθάνουσιν; Ότι βασιλεύς των Ιουδαίων ήν; Και μην ου ταύτης ήν της βασιλείας βασιλεύς, καθώς και τω Πιλάτω έλεγεν˙ «Η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου». Ουδέν γουν επεδείξατο τοιούτον˙ ουδέ γαρ δορυφόρους, ούτε υπασπιστάς, ούτε ίππους, ούτε ημιόνων ζεύγος, ούτε άλλο τι τοιούτο έσχε περί εαυτόν˙ αλλά τον ευτελή τούτον βίον και πτωχόν μετήει, δώδεκα ευτελείς ανθρώπους μεθ’ εαυτού περιφέρων. Ει δε και βασιλέα ήδεσαν όντα, τίνος ένεκεν παραγίνονται; Ου γαρ δη τούτο αστρονομίας έργον εστίν, από των άστρων ειδέναι τους τικτομένους, άλλ’ από της ώρας των τικτομένων προαναφωνείν τα μέλλοντα έσεσθαι, ως φασίν. . . .
Μας χρειάζεται πολλή αγρυπνία, πολλαί προσευχαί, ώστε να ημπορέσωμεν να εξετάσωμεν ικανοποιητικώς αυτό το χωρίον και να μάθωμεν ποίοι τους έπεισε και τι ήτο αυτό το αστέρι. Καλύτερα όμως, εάν θέλετε, ας αναφέρωμεν πρώτα όσα λέγουν οι εχθροί της αληθείας. Διότι τους επετέθη με τόσην σφοδρότητα ο διάβολος, ώστε ετόλμησε να εξοπλίση αυτούς και από το χωρίον τούτο εναντίον των λόγων της αληθείας. Τί λέγουν λοιπόν; Να που εφάνη αστέρι και όταν εγεννήθη ο Χριστός, πράγμα, λέγει, το οποίον μαρτυρεί ότι η αστρολογία γνωρίζει την αλήθειαν. Αφού εγεννήθη λοιπόν κατά τα αστρολογικά δεδομένα, πώς απέδειξε την αστρολογίαν αναξίαν λόγου, πώς κατήργησε την πίστιν εις το μοιραίον, πώς απεστόμωσε τους δαίμονας, πώς εξηφάνισε την πλάνην και εξουδετέρωσε κάθε είδους μαγείαν; Τι έμαθαν όμως οι μάγοι από το αστέρι εκείνο; Ότι ήτο βασιλεύς των Ιουδαίων; Αλλά, όπως είπεν εις τον Πιλάτον, δεν ήτο βασιλεύς εις εγκόσμιον βασίλειον. «Η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου». Και πράγματι δεν παρουσίασε τίποτε σχετικόν. Δεν είχε κοντά του ούτε σωματοφύλακας, ούτε υπασπιστάς, ούτε άλογα, ούτε ζεύγος ημιόνων ούτε άλλο τίποτε παρόμοιον, αλλά εζούσεν ως ασήμαντος και πτωχός και είχε μαζί του δώδεκα απλούς ανθρώπους. Αλλά και αν εγνώριζαν ότι είναι βασιλεύς, διατί επήγαν να τον συναντήσουν; Διότι δεν είναι βέβαια έργον της αστρολογίας να γνωρίζη από τα άστρα ποιοι εγεννήθησαν, αλλά, όπως λέγουν, να προφητεύη δια των άστρων τα μέλλοντα. . . .
Παράβαλε και:
25 Δεκεμβρίου, η κατά Σάρκα Γέννησις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού – τα Λειτουργικά Αναγνώσματα της εορτής.
ΑΓΙΟΥ ΡΩΜΑΝΟΥ ΤΟΥ ΜΕΛΛΩΔΟΥ, ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ – ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΝΣΕΠΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.
Αγίου Ρωμανού του μελωδού – Κοντάκιον εις Την επαύριον της Χριστού Γεννήσεως.
Οι δύο κανόνες του όρθρου των Χριστουγέννων, ερμηνευμένοι από τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη.
Του Οσίου Πατρός ημών Γρηγορίου του Θεολόγου – Λόγος ΛΗ., εις τα Θεοφάνια, είτουν Γενέθλια του Σωτήρος.
Ο Λόγος σαρξ εγένετο – Αγίου Συμεών του νέου Θεολόγου.
Εις την Γέννησιν του Ιησού Χριστού – Αγ. Νικοδήμου του Αγιορείτου.
Αγίου Αθανασίου Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας – λόγος περί της ενανθρωπήσεως του Λόγου.
