Ταπεινή ικεσία
εις Τον εκ Πατρικών κόλπων αποδημήσαντα,
όπως παρηγορήση
τον πόνον και την οδύνη
των ξενιτεμένων αδελφών μας.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
«Ανίσως αδελφοί μου, και ήτον δυνατόν να ανεβώ εις τον Ουρανόν να φωνάξω μίαν φωνήν μεγάλην, να κηρύξω εις όλον τον κόσμον πως μόνος ο Χριστός μου είναι Υιός και Λόγος του Θεού και Θεός αληθινός και ζωή των απάντων, ήθελα να το κάμω.» (Διδαχή Α , σελ. 116, εκδ. Τήνος)
Ο λόγος αυτός του Αγίου Ιερομάρτυρος Κοσμά του Αιτωλού αποτελεί μια περίληψη, μια μικρογραφία της ζωής όλων των Αγίων της Εκκλησίας μας. Για να μαρτυρήσουν αυτήν την αλήθεια και για να πληρώσουν αυτόν τους τον πόθο κακοπαθούν και σταυρώνονται για τον κόσμο οι Άγιοι, ο καθένας με τον τρόπο του.
Και ο βίος της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας δεν έχει άλλο σκοπό από το να φανερώσει και να αναδείξει και να ποιήση κατάδηλα μέσα από τη ζωή της Οσίας τα μεγαλεία του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού: Το πόσο απέραντη είναι η αγάπη Του για μας τους αδύναμους και αμαρτωλούς ανθρώπους• το πόσο αναρίθμητοι είναι οι δρόμοι που κατασκευάζει ο Θεός για να οδηγήσει τον καθένα μας στην οδό της σωτηρίας• το με πόση ταπείνωση, πραότητα, υπομονή και μακροθυμία ετοιμάζει και αναμένει τη μετάνοια του καθενός μας.
Με το να είναι μια συνέχεια της Ευαγγελικής παραβολής του Ασώτου Υιού, ο βίος της ασώτου έγινε μετά τη συγγραφή του από τον Άγιο Σωφρόνιο, Πατριάρχη Ιεροσολύμων (570-639), ένα από τα πιο αγαπητά και διαδεδομένα αναγνώσματα των πιστών, μοναχών και λαϊκών. Όχι τόσο, νομίζουμε, για το παράδοξο περιεχόμενό του, όσο για την πνευματική δύναμη που περικλείει, η οποία του δίνει την δυνατότητα να διεγείρει τους ραθύμους σε μετάνοια, σε περιφρόνηση των προσκαίρων και πόθο των επουρανίων. Η μεγάλη διάδοση του βίου φαίνεται από το πλήθος των χειρογράφων στα οποία σώζεται ο βίος, από την επίδραση που είχε στην όλη ζωή της Εκκλησίας (εκκλησιαστική γραμματολογία, εικονογραφία, υμνολογία), και κυρίως από την αφιέρωση της Ε’ Κυριακής των Νηστειών στην μνήμη της Οσίας.
***
Δόξα τω Θεώ…
Ο πολυεύσπλαγχνος Θεός, δεν παύει να φροντίζει διαρκώς για την σωτηρία των ανθρώπων, είτε με το να συνεργάζεται και να βοηθά πατρικά, όσους αγωνίζονται τον αγώνα τον καλό, είτε με το να δίνει αφορμές για να διανοιχθούν οι οφθαλμοί της ψυχής, όσων βρίσκονται στο σκοτάδι της άγνοιας και της λησμοσύνης του Θεού. Το θέμα είναι εμείς να είμαστε έτοιμοι για να αντιληφθούμε και να δεχθούμε την πατρική Του αγάπη και εν συνεχεία να αποδώσουμε δόξα, αίνο, μεγαλοπρέπεια και ευχαριστία σ’ Αυτόν που μας έπλασε, μας συντηρεί καθημερινά, μας τρέφει σωματικά, και κυρίως πνευματικά, σ’ Αυτόν που είναι η Ζωή η αληθινή και αιώνιος. Η δοξολογία του Θεού δεν προσθέτει τίποτε στον Θεό, ούτε την έχει ο Θεός κάποια ανάγκη, ενώ για τον άνθρωπο που θέλει να αληθεύει στην ζωή του αποτελεί πρωταρχική ανάγκη και τον τελικό σκοπό της ζωής του. Τον κάνει από τώρα συμμέτοχο στην ζωή των επουρανίων Δυνάμεων που ακατάπαυστο έργο έχουν την δοξολογία του Θεού.
Άλλωστε και η Εκκλησία μας δεν κάνει τίποτε άλλο σ’ όλες της τις ιερές ακολουθίες, από το να προσφέρει δόξα τω Πατρί, και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι. Με δοξολογία τελειώνει ο Όρθρος και στην συνέχεια ολόκληρη η Θεία Λειτουργία είναι μια δοξολογική προσφορά των πάντων στον Κύριο, ως ευχαριστία για όλα τα αγαθά που ακόμη και χωρίς να το γνωρίζουμε μας παρέχει η αγάπη Του και ιδιαίτερα για την δυνατότητα που μας δίνει να γίνουμε πάλι παιδιά Του και να μπορούμε να μετέχουμε πλούσια στην Χάρη Του.
Και η Οσία Μαρία και ο Αββάς Ζωσιμάς έκπληκτοι μπροστά στα μεγαλεία του Θεού και στην υπερβολική Του αγάπη και στις άπειρες ευεργεσίες Του, συνεχώς δοξολογούν τον Κύριο σε μια προσπάθεια να εκφράσουν έστω και λίγο, να δώσουν κάποια μικρή διέξοδο στην πηγή της ευγνωμοσύνης τους, προς τον Φιλάνθρωπο Δεσπότη, που άφθονα και ασταμάτητα αναβλύζει μέσα τους.
***
Ήψατο γαρ των οφθαλμών της καρδίας μου λόγος σωτήριος…
Ο Κύριος ψάχνει συνεχώς για να βρει ευκαιρία να θελήσουμε κι εμείς να ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής μας και να γνωρίσουμε ότι Αυτός είναι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή.
Η φυσική κατάσταση του ανθρώπου είναι να έχει τα μάτια της ψυχής του ανοιχτά και έτσι να βλέπει και να αισθάνεται την Χάρη του Παναγίου Πνεύματος διαρκώς στην ζωή του. Με την παρακοή όμως και την περιφρόνηση του Θείου Θελήματος από τους Πρωτοπλάστους στον Παράδεισο, σκοτίστηκε ο νους των ανθρώπων και έχασαν την Χάρη του Παναγίου Πνεύματος, την ζωή της ζωής κάθε ανθρώπου.
Ο διάβολος που μισεί κάθε καλό, και ζητά με κάθε τρόπο την καταστροφή του ανθρώπου, αφού τον ξεγέλασε και τον παρέσυρε στην παρακοή του Θείου Θελήματος, εξακολουθεί από τότε και μετά συνεχώς να εξαπατά τους ταλαίπωρους ανθρώπους, παρασύροντάς τους με διάφορα πάθη στην αμαρτία. Τους λέει ότι μέσα στα διάφορα πάθη της φιλοδοξίας, φιλαργυρίας και φιληδονίας θα βρουν πραγματική ικανοποίηση και ανάπαυση της ψυχής τους και έτσι τους ξεγελά και τους αναγκάζει να δουλεύουν σε αυτά όπως ένας τύραννος αναγκάζει τους δούλους του.
Ο διάβολος πάντοτε χρησιμοποιεί και εκμεταλλεύεται την φυσική επιθυμία του για να αποκτήσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ευτυχία, χαρά, και ικανοποίηση, με το να του υπόσχεται, δόλια και απατηλά, ότι θα του εκπληρώσει αυτές του τις επιθυμίες και τον παρασύρει έτσι στα ψυχοφθόρα, και καταστρεπτικά πάθη που οδηγούν στον χωρισμό από τον Θεό, και στον αιώνιο θάνατο.
Η Οσία Μαρία, τον καιρό της δουλείας της στα δαιμονιώδη πάθη, νόμιζε και φανταζόταν ως ζωή, αυτό που ήταν ύβρις της ίδιας της ανθρωπίνης της φύσεως. Τόσο διαστρεβλώνονται όσοι δέχονται τις φαντασίες των δαιμόνων, ώστε να βλέπουν το σκοτάδι σαν φως, και το φως σαν σκοτάδι.
Αλλά άγγιξε τα μάτια της καρδιάς της λόγος σωτήριος. Δέχθηκε την ευκαιρία, την αφορμή που της πρόσφερε η αγάπη του Θεού και με την βοήθεια της δυνάμεώς Του, στην συνέχεια προχώρησε με γενναιότητα από το σκοτάδι στο φως.
***
Ύβρις της φύσεως.
Κάθε αμαρτία δεν είναι τίποτε άλλο παρά ως να υβρίζουμε, να προσβάλλουμε, να υποτιμάμε τον ίδιο τον εαυτό μας, την ίδια την ανθρώπινη φύση μας.
Ο Θεός, δεν χαρακτηρίζει ως αμαρτίες μερικές πράξεις απλώς έτσι τυχαία, η για να μας βασανίσει, να μας τιμωρήσει και να μας δοκιμάσει. Αλλά ό,τι χαρακτηρίζει ως αμαρτία αποτελεί πράγματι μια πράξη η σκέψη που είναι ανάξια του ανθρώπου, αυτής της μοναδικής εικόνας του Θεού, που πλάσθηκε για να είναι κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος και βασιλιάς όλης της κτίσεως. Κάθε αμαρτία αποτελεί ένα ξεστράτημα από τον δρόμο για την απόκτηση της Χάριτος του Παναγίου Πνεύματος, μία αστοχία στην προσπάθειά μας να πετύχουμε τον σκοπό μας. Κάθε αμαρτία είναι μια λανθασμένη χρησιμοποίηση των δυνάμεων και των δυνατοτήτων της φύσεώς
μας και για αυτό και το πραγματικό αποτέλεσμα της αμαρτίας είναι η πικρία, η απογοήτευση, το ψυχικό βάρος και με ένα λόγο η δυστυχία και ο θάνατος.
Όσοι ισχυρίζονται ότι η αμαρτία, και ιδιαίτερα η φιληδονία, είναι φυσικό πράγμα και δεν αποτελεί κακό, δεν έχουν παρά ειλικρινά να ερευνήσουν τα βάθη της καρδιάς τους και τότε θα αντιληφθούν, με την βοήθεια του Θεού, την πλάνη και το ψεύδος του διαβόλου που φωλιάζουν μέσα τους, να τους δημιουργούν αυτή την φανταστική εντύπωση.
Η φυσική κατάσταση του ανθρώπου είναι να ζει σύμφωνα με το Άγιο Θέλημα του Θεού, όπου βρίσκει αληθινή ανάπαυση και ειρήνη. Ενώ η αμαρτία αποτελεί αφύσικη κατάσταση, όπου ο άνθρωπος χωρίζεται από την πηγή της ζωής, τον Θεό, με αποτέλεσμα την ψυχική ταραχή, την αγωνία και τον πνευματικό θάνατο στην παρούσα ζωή, και αν δεν μετανοήσει και στην μέλλουσα.
Η Οσία Μαρία μετά την μετάνοιά της προτίμησε να υποστεί αφάνταστες ταλαιπωρίες και στερήσεις σε ολόκληρη την επίγεια ζωή της, για να μην στερηθεί τον αληθινό θησαυρό, τον Θεάνθρωπο Χριστό, και για να μην βρεθεί ξανά δούλη στην φρικτή αμαρτία, την πηγή, και την αιτία κάθε δυστυχίας στον άνθρωπο.
Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα εμίσησε την αμαρτία, ώστε ούτε με τον λογισμό να μην ανέχεται οποιαδήποτε αμαρτωλή ιδέα, ούτε για μια στιγμή, αλλά μόλις αισθανόταν την προσβολή του κακού λογισμού, αμέσως προσέτρεχε στην πρόθυμη βοηθό των ανθρώπων, την Υπεραγία Θεοτόκο, που με τις πρεσβείες Της στον Υιό και Θεό Της της έδινε δύναμη για να εκδιώξει το γρηγορότερο τον πονηρό λογισμό.
***
Έως ότου το φως εκείνο το γλυκύ, περιέλαμψε και τους λογισμούς, τους ενοχλούντας με εξεδίωξε.
Η Οσία, όπως και όλοι οι Άγιοι, αγωνίσθηκε έντονα και γενναία, υπέφερε απερίγραπτους πειρασμούς, και δυσκολίες, πόνεσε και ίδρωσε όχι για μια στιγμή, αλλά μέχρι την τελευταία της αναπνοή. Έδωσε το αίμα της για να λάβει την Χάρη του Παναγίου Πνεύματος. Επειδή είναι μεγάλη η δύναμη του πονηρού εναντίον μας, εξ αιτίας των αμαρτιών μας, για αυτό χρειάζεται και μεγάλος αγώνας, για να μπορέσουμε με την βοήθεια του Θεού να απομακρύνουμε τον πονηρό, και να λάβουμε την ζωοποιό Χάρη του Παναγίου Πνεύματος.
Αυτή η Θεία Χάρη δεν είναι κάτι που δέχεται ο άνθρωπος μετά, όταν έχει ήδη για χρόνια αγωνισθεί, αλλά είναι αυτή η ίδια Χάρη που παίρνει ο πιστός, στο Ιερό Μυστήριο του Βαπτίσματος, από την παιδική του ηλικία, και η οποία τον φρουρεί, τον φωτίζει και τον οδηγεί σε κάθε καλό. Αυτή η Χάρη είναι που ανοίγει τα μάτια του αμαρτωλού και τον οδηγεί στην μετάνοια. Αυτή δίνει την δύναμη για να απαρνηθεί κανείς τις ψεύτικες και απατηλές χάρες του κόσμου τούτου του παρερχομένου και να ποθήσει την όντως και αληθινή χαρά, τον Θεάνθρωπο Χριστό.
Αυτή η άκτιστη Θεία Χάρη είναι το φως εκείνο το γλυκύ, και επιθυμητό που καταυγάζει και φωτίζει τις ψυχές, και τα σώματα όσων αγαπούν και ποθούν ειλικρινά την Βασιλεία του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.
Αυτή είναι η ατελείωτη τροφή, η αληθινή χαρά, η πραγματική σκέπη και ενδυμασία του πιστού. Αυτός είναι ο θησαυρός, που δεν προέρχεται από τον κόσμο τούτο και δεν κινδυνεύει από κλέφτες. Αυτός είναι ο μαργαρίτης ο πολύτιμος, που για να τον αποκτήσει κανείς, πουλά όλα του τα υπάρχοντα.
Κι όλα αυτά δεν είναι απλώς καλά λόγια, ή έστω ομιλία για κάποια μελλοντικά αγαθά, αλλά είναι πραγματική εμπειρία που με γνώση και συναίσθηση ζει ο πιστός. Όπως αισθάνεται κανείς τα ρούχα με τα οποία ντύνεται, έτσι και ο πιστός, αισθάνεται ντυμένος με την Χάρη του Παναγίου Πνεύματος. Λαμβάνει από τώρα τον αρραβώνα της τελειότητος της Βασιλείας του Θεού.
Αυτό το φως, η δόξα, η βασιλεία και η μεγαλωσύνη του Θεανθρωπίνου Προσώπου, που περιέλαμψε τους Μαθητάς του Κυρίου στο όρος Θαβώρ, την ώρα της Μεταμορφώσεως, είναι που συνόδευε στην ζωή, και φώτιζε την Οσία Μαρία και της έδινε το κουράγιο και την δύναμη να υπομένει τους πειρασμούς, τις θλίψεις, την μοναξιά, την έρημο και ό,τι άλλο. Μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία οι πιστοί δεν καλούνται να γίνουν μόνο καλοί, και ηθικοί άνθρωποι, δεν είναι αρκετό αυτό, αλλά καλούνται να γίνουν συμμέτοχοι στο θεωμένο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, και να τρέφονται από την αστείρευτη πηγή του Θείου Λόγου και να αναπνέουν από το οξυγόνο
της αιωνιότητος, την Χάρη του Παναγίου Πνεύματος, που μεταδίδεται με τα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας.
Γιατί, μόνο όταν κανείς συμμετάσχει με την Χάρη του Παναγίου Πνεύματος στην ζωή της Παναγίας Τριάδος, στην Εκκλησία, γίνεται αληθινός, πραγματικός, και ολοκληρωμένος άνθρωπος. Άνθρωπος που ξεπερνά την φθορά, και τον θάνατο, τα πάθη και τους φόβους και όλες τις ανθρώπινες μικρότητες. Και αυτό φαίνεται πολύ έντονα στον βίο της Οσίας, που έφθασε να ζει σχεδόν σαν άγγελος πάνω στην γη και ιδιαίτερα την ώρα του θανάτου της, στον οποίο πέρασε τελείως ατάραχη, σαν να κοιμήθηκε ανάλαφρα για μια ακόμη φορά.
***
Όσοι νομίζουν ότι μπορούν να μιλούν για τον Χριστό, και να ερμηνεύουν την Αγία Γραφή, χωρίς να δέχονται την πίστη της Εκκλησίας και χωρίς να συμμετέχουν στην Χάρη του Αγίου Πνεύματος, που μεταδίδεται με τα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας, αυτοί πλανώνται και εμπαίζονται από τους δαίμονες.
Το ένα Πανάγιο Πνεύμα είναι αυτό το ίδιο που φώτισε τους Αγίους Αποστόλους κατά την ημέρα της Πεντηκοστής και από τότε και έπειτα φωτίζει τους διαδόχους των Αγίων Αποστόλων και ολόκληρη την Εκκλησία μέσα στους αιώνες. Το ίδιο Άγιο Πνεύμα φώτισε τους ιερούς Ευαγγελιστές και τους καθοδήγησε να γράψουν τα ιερά Ευαγγέλια και τις επιστολές. Αυτό ενδυνάμωσε, φώτισε και κατεύθυνε την ζωή όλων των Αγίων της Εκκλησίας μας. Αυτό το Άγιο Πνεύμα δέχθηκαν οι Άγιοι να κατοικήσει μέσα στην ψυχή, και το σώμα τους και για αυτόν τον λόγο, όταν ζούσαν ήταν επιθυμητοί από τους ανθρώπους, και όταν έφευγαν από αυτήν την ζωή, τα ιερά τους Λείψανα ευωδίαζαν και θαυματουργούσαν. Οι Ορθόδοξοι προσκυνάμε τα ιερά Λείψανα των Αγίων και τιμούμε την μνήμη τους, επειδή οι Άγιοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά τα τίμια μέλη του Σώματος του Χριστού, που δεν ζουν πλέον αυτοί, αλλά μέσα τους ζει ο Χριστός, έχουν γίνει Χριστοί κατά Χάριν.
Η τιμή των Αγίων και η προσκύνηση των αγίων λειψάνων τους είναι ένα και το αυτό πράγμα με την προσκύνηση του Σωτήρος Χριστού, γιατί οι Άγιοι του Χριστού είναι, και εξ αιτίας του Χριστού που φέρουν μέσα τους τιμώνται και προσκυνούνται από τους πιστούς.
Τα πάντα μέσα στην Εκκλησία (άγια λείψανα, εικόνες, ακολουθίες, άμφια κλπ.) υπάρχουν για να αποτελούν με την Χάρη του Παναγίου Πνεύματος μια ζωντανή δοξολογία του Θεανθρώπου Χριστού, μια αληθινή προσκύνηση της Αγίας Τριάδος.
Ο πιστός, ταπεινά δέχεται όλες τις ενέργειες του Αγίου Πνεύματος μέσα στην ιστορία, ολόκληρη την ποικιλία των χαρισμάτων Του, επειδή γνωρίζει ότι το Πνεύμα, όπου θέλει πνεί. Δεν κάθεται εγωϊστικά να κρίνει τις ενέργειες του Αγίου Πνεύματος και να αποφασίζει αυτός ποιές θα δεχθεί και ποιές όχι, γιατί γνωρίζει ότι σε αυτή την περίπτωση ως υπερήφανος άνθρωπος χάνει την Χάρη του Παναγίου Πνεύματος και ότι με την συμπεριφορά του αυτή Το υβρίζει και έτσι αυτοκαταδικάζεται στον αιώνιο θάνατο.
***
Και νυν εκείνου εφίεμαι ακατασχέτω τω έρωτι.
Η ζωή της Οσίας μετά την μετάνοιά της αρχίζει με την μετάληψη του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου και τελειώνει πάλι με την συμμετοχή της στο ίδιο Μυστήριο. Καθώς η ζωή της δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια πιστή εφαρμογή του Ευαγγελίου, δεν ήταν δυνατό να μην τηρήσει τον λόγο του Κυρίου: Αμήν Αμήν λέγω υμίν, εάν μη φάγητε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς. Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. Η γαρ σαρξ μου αληθώς εστί βρώσις, και το αίμα μου αληθώς εστί πόσις (Ιωάν. 6, 53-55).
Για αυτό και η Οσία Μαρία ποθεί με ασυγκράτητο πόθο να γευθεί το Μυστήριο της ζωής, να λάβει το φάρμακο της αθανασίας, να πετύχει την εγγύηση της αφθαρσίας. Παρά όλα τα τόσα πνευματικά χαρίσματα που είχε αποκτήσει η Οσία, δεν της ήταν δυνατό, να φύγει χωρίς αυτό το μοναδικό εφόδιο της αιωνιότητος. Αφού λοιπόν με μεγάλη προθυμία έλαβε τον Άρτο της Ζωής και ανεφώνησε το: Νυν απολύεις την δούλην Σου• παρέδωσε στην συνέχεια το πνεύμα της ειρηνικά στον Κύριο.
Ας ικετεύσει η Οσία και για τους πλανωμένους αδελφούς μας που βρίσκονται μέσα στις διάφορες αιρέσεις, και με την συνεργία του διαβόλου αρνούνται τα Ιερά Μυστήρια της Αγίας Εκκλησίας μας, που τόσο ξεκάθαρα τα παρέδωσε ο ίδιος ο Κύριος στην Εκκλησία του, για να τους φωτίσει ο Κύριος να ταπεινωθούν, να μετανοήσουν και να επιστρέψουν στην αλήθεια και να απολαύσουν το Δείπνο της Ζωής.
***
Και γε βοηθόν έσχον και της μετανοίας συλλήπτορα.
Η πρόθυμη βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου δεν χαρακτηρίζει μόνο τον βίο της Οσίας Μαρίας, αλλά και ολόκληρη την ιστορία της Εκκλησίας καθώς και την ζωή κάθε πιστού.
Όπως έζησε ταπεινά στην επίγεια ζωή της η Παναγία Μητέρα του Κυρίου μας, έτσι ταπεινά συνεχίζει και από την επουράνια δόξα Της να βοηθά με μητρική αγάπη όλους τους πιστούς.
Όπως πόνεσε στην ζωή Της ζώντας τους κολαφισμούς, τους εμπαιγμούς, τας μάστιγας, την καταδίκη και τον φρικτό Σταυρό, και τον θάνατο του μονογενή Της Υιού, έτσι πονά και τώρα ως αληθινή μητέρα για τον καθένα πιστό που ζητά την βοήθειά Της και προστρέχει στην σκέπη Της.
Μόλις ζήτησε η Οσία την προστασία της Θεοτόκου, αμέσως της την έδωσε. Στην συνέχεια την οδηγεί στον τόπο της ασκήσεως και την χειραγωγεί καθημερινά, με μητρική φροντίδα και αγάπη στην αντιμετώπιση των δαιμονικών παγίδων και στην εκδίωξη και θανάτωση των πονηρών λογισμών και αναμνήσεων. Και μέχρι της τελευταίας αναπνοής της Οσίας, δεν έπαυσε η κραταιά Προστασία να της συμπαραστέκεται, να την βοηθά και να την οδηγεί στην Βασιλεία του Υιού Της.
***
Βίος πλούσιος σε πνευματικές εμπειρίες, εικόνα του πλούτου και του πνευματικού μεγαλείου της Ορθοδόξου Παραδόσεώς μας, ο βίος της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας θα δημιουργήσει στον ταπεινό αναγνώστη κατάνυξη ιερή, και θα του ανάψει θείο ζήλο για αγάπη του Θεού και μίσος κάθε αμαρτίας.
Η/Υ ΠΗΓΗ:
voutsinasilias.blogspot.gr
Παράβαλε και:
Κυριακή Ε. των Νηστειών – η Ευαγγελική Περικοπή της Θ. Λ., Ομιλία Βασιλείου επισκ. Σελευκείας, εις το, ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα.
Κυριακή Ε. των νηστειών, μνήμη της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας – υμνολογική εκλογή.
Κυριακή Ε των νηστειών – το Αποστολικόν Ανάγνωσμα της Θ. Λ., η φωτιά, λόγος του αειμνήστου Μητροπ. Νικαίας Γεωργίου Παυλίδου.
Λόγος εις την Ε’ Κυριακή των Νηστειών, περί του φόβου του Θεού – Αγίου Λουκά Αρχιεπισκ. Κριμαίας.
Του Οσίου πατρός ημών Γρηγορίου του Παλαμά – ομιλία ΙΓ’, εις την πέμπτην Κυριακήν των νηστειών.
