Το Αποστολικόν Ανάγνωσμα (εις Οσιοπαρθενομάρτυρας) της Θείας Λειτουργίας.
Προς Γαλάτας Γ. 23 – Δ. 5.
Αδελφοί, πρό του ελθείν την πίστιν υπό νόμον εφρουρούμεθα, συγκεκλεισμένοι εις την μέλλουσαν πίστιν αποκαλυφθήναι. Ωστε ο νόμος παιδαγωγός ημών γέγονεν εις Χριστόν, ίνα εκ πίστεως δικαιωθώμεν. Ελθούσης δέ της πίστεως, ουκέτι υπό παιδαγωγόν εσμεν. Πάντες γάρ υιοί Θεού εστε δια της πίστεως εν Χριστώ Ιησού’ όσοι γάρ εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε. Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ’ πάντες γάρ υμείς είς εστέ εν Χριστώ Ιησού. Ει δέ υμείς Χριστού, άρα του Αβραάμ σπέρμα εστέ και κατ’ επαγγελίαν κληρονόμοι.
ΛΕΓΩ δέ, εφ’ όσον χρόνον ο κληρονόμος νήπιός εστίν, ουδέν διαφέρει δούλου, κύριος πάντων ών, αλλά υπό επιτρόπους εστί και οικονόμους άχρι της προθεσμίας του πατρός. Ούτω και ημείς, ότε ήμεν νήπιοι, υπό τα στοιχεία του κόσμου ήμεν δεδουλωμένοι. Οτε δέ ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού, γενόμενον εκ γυναικός, γενόμενον υπό νόμον, ίνα τους υπό νόμον εξαγοράση, ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν.
Απόδοση.
Πραγματικά, πριν έρθει ο Χριστός, μας φρουρούσε ο νόμος. Ήμασταν φυλακισμένοι, ώσπου να φανερωθεί ο μελλοντικός σωτήρας μας. Ο νόμος, λοιπόν, ήταν σκληρός παιδονόμος για μας, ώσπου εμφανίστηκε ο Χριστός, οπότε η πίστη μας σ’ αυτόν μας χάρισε τη σωτηρία. Τώρα όμως που ήρθε ο Χριστός, δεν είμαστε πια υπόδουλοι στο νόμο.
Είστε, λοιπόν, όλοι παιδιά του Θεού, αφού πιστεύετε στον Ιησού Χριστό. Κι αυτό, γιατί όσοι βαφτιστήκατε στο όνομα του Χριστού, έχετε ντυθεί το Χριστό. Δεν υπάρχει πια Ιουδαίος και ειδωλολάτρης, δεν υπάρχει δούλος και ελεύθερος, δεν υπάρχει άντρας και γυναίκα∙ όλοι σας είστε ένας, χάρη στον Ιησού Χριστό. Κι αφού ανήκετε στο Χριστό, είστε απόγονοι του Αβραάμ και κληρονόμοι της ζωής, όπως την υποσχέθηκε ο Θεός.
Να τι θέλω να πω: Όσον καιρό ο κληρονόμος είναι ανήλικος, δε διαφέρει σε τίποτε από ένα δούλο. Είναι βέβαια ιδιοκτήτης των πάντων, εξαρτάται όμως από επιτρόπους και διαχειριστές, ως την προθεσμία που καθόρισε ο πατέρας. Έτσι κι εμείς, όταν ήμασταν ανήλικοι, ήμασταν υπόδουλοι στα στοιχεία του κόσμου. Όταν όμως έφτασε η ώρα που είχε καθορίσει ο Θεός, απέστειλε τον Υιό του. Γεννήθηκε από μια γυναίκα και υποτάχτηκε στο νόμο, για να εξαγοράσει αυτούς που ήταν υπόδουλοι στο νόμο, για να γίνουμε παιδιά του Θεού.
Επιμέλεια κειμένου Κωνσταντίνα Κυριακούλη.
Του Οσίου Πατρός ημών Νικοδήμου του Αγιορείτου.
Τω αυτώ μηνί Κς΄, μνήμη της Αγίας Οσιομάρτυρος του Χριστού Παρασκευής.
Θεώ παρεσκεύασας αγνόν ως δόμον,
Σαυτήν άγουσα σεμνή εις κατοικίαν.
Αύτη η Αγία ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Αντωνίνου, εν έτει ρμ΄ [140], καταγομένη μεν από ένα χωρίον της παλαιάς Ρώμης, θυγάτηρ δε ούσα, γονέων Χριστιανών, καλουμένων Αγάθωνος και Πολιτείας, οι οποίοι τας εντολάς του Κυρίου επιμελώς φυλάττοντες, ήτον άτεκνοι. Διά τούτο και αδιαλείπτως παρεκάλουν τον Κύριον, ίνα δώση αυτοίς τέκνον. Ο δε Θεός, ο ποιών το θέλημα των φοβουμένων αυτόν, εχάρισε παιδίον θηλυκόν εις αυτούς, το οποίον ωνόμασαν εις το Άγιον Βάπτισμα Παρασκευήν, επειδή και εγεννήθη κατά την Παρασκευήν ημέραν της εβδομάδος. Αύτη λοιπόν αφιερώσασα τον εαυτόν της εις τον Θεόν από τας μητρικάς αγκάλας, εδιδάσκετο από την μητέρα της και ενουθετείτο. Αφ’ ου δε έμαθεν η Αγία τα ιερά γράμματα, πάντοτε ανεγίνωσκε τας θείας Γραφάς, και σχολάζουσα εν τη Εκκλησία του Θεού, εκαταγίνετο εις την αγίαν προσευχήν. Όταν δε απέθανον οι γονείς της, διεμοίρασεν όλα τα υπάρχοντά της εις τους πτωχούς, αυτή δε κουρευθείσα, και ενδυθείσα το σχήμα των Καλογραίων, ευγήκεν εις τον κόσμον, κηρύττουσα το όνομα Χριστού του αληθινού Θεού ημών. Όθεν και πολλούς Έλληνας εγύρισεν εις την θεογνωσίαν. Μερικοί δε Εβραίοι εδιάβαλαν αυτήν εις τον τότε βασιλέα Αντωνίνον, λέγοντες, ότι μία γυναίκα, Παρασκευή ονομαζομένη, κηρύττει Ιησούν τον Υιόν της Μαρίας, τον οποίον εσταύρωσαν οι προπάτορές μας.
Ταύτα δε ακούσας ο βασιλεύς, επρόσταξε να φέρουν την Αγίαν έμπροσθέν του. Βλέπωντας δε αυτήν, έμεινεν έκθαμβος και εκστατικός, διά την φρονιμάδα και ευμορφίαν της.
Όθεν λέγει προς αυτήν, εάν πεισθής εις τα λόγιά μου, ω κόρη, και θυσιάσης εις τους θεούς, θέλεις γένης κληρονόμος πολλών χαρισμάτων και αγαθών. Ει δε και δεν πεισθής, ήξευρε, ότι θέλω σε παραδώσω εις πολλά βάσανα. Τότε η Αγία, με ανδρειωμένον λογισμόν, απεκρίθη προς τον βασιλέα, μη γένοιτο ποτέ εις εμέ να αρνηθώ το όνομα Χριστού του Θεού μου! «Θεοί γαρ οι τον ουρανόν και την γην ουκ εποίησαν, απολέσθωσαν εκ της γης», ως λέγει ο Προφήτης Ιερεμίας (Ιερεμ. ι΄, 11). Ο δε βασιλεύς ανάψας από τον θυμόν, επρόσταξε να πυρώσουν μίαν περικεφαλαίαν, ήγουν μπαρπούταν σιδηράν, και να βάλουν αυτήν εις την κεφαλήν της Αγίας. Τούτου δε γενομένου, εφυλάχθη η Αγία αβλαβής με θεϊκήν δρόσον. Όθεν διά το τοιούτον θαυμάσιον, επίστευσαν κατ’ εκείνην την ώραν πολλοί Έλληνες εις τον Χριστόν.
Έπειτα επρόσταξεν ο βασιλεύς και έκαυσαν δυνατά ένα καζάνι, γεμάτον από λάδι και πίσσαν, και μέσα εις αυτό έβαλαν την Αγίαν. Στέκουσα δε η Μάρτυς εις το μέσον του καζανίου, εφαίνετο δροσιζομένη. Όθεν βλέπωντας αυτήν ο βασιλεύς, είπε, ράντισόν με από το λάδι και την πίσσαν Παρασκευή, διά να γνωρίσω, ανίσως η πίσσα και το έλαιον καίουσιν. Η δε Αγία γεμώσασα τα χέριά της, έρριψεν εις το πρόσωπον του βασιλέως, και ευθύς ετυφλώθησαν τα ομμάτιά του. Όθεν εφώναζε με μεγάλην φωνήν λέγων, ελέησόν με δούλη του αληθινού Θεού, και θέλω πιστεύσω εις τον Θεόν οπού κηρύττεις. Ευθύς λοιπόν έλαβε το φως των οφθαλμών του. Όθεν επίστευσεν εις τον Χριστόν, αυτός και όλοι οι δορυφόροι του, ήγουν οι σωματοφύλακές του, οίτινες και έλαβον το Άγιον Βάπτισμα εις το όνομα της Αγίας Τριάδος.
Η δε Αγία ευγαίνουσα από εκεί, επήγεν εις άλλας πόλεις και χωρία, κηρύττουσα το όνομα του Χριστού. Πηγαίνουσα δε εις άλλην πόλιν, εις την οποίαν εβασίλευεν ένας άνθρωπος, Ασκληπιός ονομαζόμενος, εφέρθη έμπροσθεν αυτού, και επικαλεσαμένη το όνομα του Χριστού, και σφραγίσασα τον εαυτόν της με το σημείον του τιμίου Σταυρού, ωμολόγησε τον εαυτόν της Χριστιανήν, και εκήρυξε τον Χριστόν Θεόν του ουρανού και της γης. Ταύτα δε ακούσας ο βασιλεύς, εταράχθη, και έπεμψεν αυτήν εις ένα δράκοντα φοβερώτατον, φωλεύοντα έξω της πόλεως, εις τον οποίον είχον συνήθειαν και έρριχνον τους καταδικασμένους εις θάνατον, και τους έτρωγεν. Επειδή δε η Αγία επήγεν εις τον τόπον εκείνον, διά τούτο βλέπωντας αυτήν ο δράκων, εσφύριζε μεγάλως, και ανοίξας το στόμα του, εύγαλε καπνόν πολύν. Η δε Αγία πλησιάσασα κοντά εις τον δράκοντα, είπεν, έφθασεν, ω θηρίον, εναντίον σου η οργή του Θεού. Και λοιπόν φυσήσασα τον δράκοντα, εποίησε το σημείον του τιμίου Σταυρού. Τότε ο δράκων σφυρίξας μεγάλως, εσχίσθη εις δύω, και ηφανίσθη. Βλέπωντας δε ο βασιλεύς και οι μετ’ αυτού το τοιούτον θαυμάσιον, επίστευσαν όλοι εις τον Χριστόν.
Η δε Αγία αναχωρήσασα από εκεί, επήγεν εις άλλην πόλιν, εις την οποίαν εβασίλευεν άλλος βασιλεύς, Ταράσιος ονόματι. Όστις μαθών περί της Αγίας, επαράστησεν αυτήν εις το κριτήριον. Ερωτηθείσα λοιπόν από αυτόν η Αγία, ωμολόγησε τον εαυτόν της Χριστιανήν, και τον Χριστόν Θεόν αληθινόν ανεκήρυξεν. Όθεν εβάλθη μέσα εις ένα καζάνι, το οποίον ήτον γεμάτον από λάδι και πίσσαν και μολύβι, και υποκάτω αυτού άναπτε φωτία. Άγγελος δε Κυρίου επιστάς, εψύχρανε το καζάνι, και τα εν αυτώ είδη. Όθεν έμεινεν εξ αυτών αβλαβής η του Χριστού Μάρτυς. Και άλλα δε ακόμη βάσανα εποίησεν εις αυτήν ο απάνθρωπος τύραννος, πλήν δεν εδυνήθη να σαλεύση την στερεάν πίστιν της. Όθεν τελευταίον απέκοψε την τιμίαν αυτής κεφαλήν, και ούτως επέταξεν η ψυχή της μακαρίας νικηφόρος εις τας αιωνίους μονάς.
(Τον κατά πλάτος Βίον αυτής όρα εις τον Νέον Θησαυρόν.)
(Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου” Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
Υμνολογική εκλογή.
Δόξα. Ήχος πλ. β’.
Παρθενομάρτυς αθληφόρε, Παρασκευή πανένδοξε, τους την άθλησιν την σην εορτάζοντας αξίως, αίτησαι ρυσθήναι πειρασμών και θλίψεων, ταις προς θεόν πρεσβείαις σου, και της μελλούσης κρί¬σεως, Μάρτυς παναοίδιμε.
Πανένδοξε παρθενομάρτυς Παρασκευή, που νίκησες και βραβεύθηκες στους αγώνες και στο μαρτύριο, παρακάλεσε με τις πρεσβείες σου τον Θεό, να απαλλαγούν από κάθε πειρασμό και θλίψη και από τη μέλλουσα κρίση όσοι άξια σε τιμούν, μάρτυς που όλοι οι άνθρωποι όλων των αιώνων σε θυμούνται και σε δοξάζουν.
Δόξα. Ήχος πλ. β’.
Δεύτε πάντα της γης τα πέρατα, πνευματικήν χορείαν επικροτήσωμεν, και την Χριστού παρθενομάρτυρα ευφημήσωμεν λέγοντες» Χαίροις, Παρασκευή Οσία και θεοτίμητε. Χαίροις, η το Μαρτύριον κα¬λώς υποδεξαμένη. Χαίροις, των Μαρτύρων ισοστάσιε, και των Οσίων ομόσκηνε» μεθ’ ων ικέτευε του σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Ελάτε όλα της γης τα άκρα, να αποτελέσουμε έναν πνευματικό χορό, και να επαινέσουμε με ύμνους την παρθενομάρτυρα του Χριστού λέγοντας: Χαίρε Παρασκευή οσία και τιμημένη από τον Θεό” χαίρε συ που υποδέχθηκες το μαρτύριο καλά”χαίρε συ που στέκεσαι στον ίδιο τόπο με τους μάρτυρες, και συγκατοικείς με τους οσίους, μαζί με τους οποίους ικέτευε τον Θεό να σώσει τις ψυχές μας.
Απολυτίκια. Των Ιερομαρτύρων. Ήχος γ’. Την ωραιότητα. Γερασίμου.
Ιερατεύσαντες, γνησίως Άγιοι, τω πρυτανεύσαντι, υμίν τα κρείττο¬να, του μαρτυρίου την οδόν, ηνύσατε γηθοσύνως” ιερέ Ερμόλαε, συν Ερμίππω Ερμόκρατες, τρίστυλον εδραίωμα, Εκκλησίας γενό¬μενοι» διό εκδυσωπείτε απαύστως, σώζεσθαι πάντας πάσης βλάβης.
Την διακονία σας ως ιερείς την εκπληρώσατε με γνήσιο και τέλειο τρόπο, και υπακούσατε σε Αυτόν που σας υπέδειξε σαν πρώτα τα καλύτερα, και διανύσατε την οδό του μαρτυρίου με χαρά, ιερέ Ερμόλαε, συ που με τον Έρμιππο και τον Ερμοκράτη γίνατε η τρίστυλη στερεή βάση της Εκκλησίας. Γι’ αυτό σας παρακαλούμε να ικετ΄τεύετε συνεχώς τον Θεό, να μας σωζει από κάθε βλάβη.
Έτερον απολυτίκιον της Αγίας. Ήχος α’.
Την σπουδήν σου τη κλήσει κατάλληλον, εργασαμένη φερώνυμε, την ομώνυμόν σου πίστιν, εις κατοικίαν κεκλήρωσαι, Παρασκευή αθληφόρε’ όθεν προχέεις ιάματα, και πρεσβεύεις υπέρ των ψυχών ημών.
Εχεις πάρει σαν κληρονομιά την πίστη, με την οποία αναδείχθηκες ομώνυμη, αφού το όνομά σου σημαίνει ετοιμασία και προσπάθεια. Η πίστη άλωστε, χρειάζεται τα ίδια, επειδή εργάσθηκες και ανταποκρίθηκες στην κλήση σου με προσπάθεια, νόημα που φέρει και το όνομά σου. Γι’ αυτό και χαρίζεις πλούσια, σαν νερό που χύνεται, τις θεραπείες, και πρεσβεύεις για τη σωτηρία των ψυχών μας.
Κοντάκιον. «Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον.
Τον ναόν σου πάνσεμνε, ως ιατρείον, ψυχικόν ευράμενοι, εν τούτω πάντες οι πιστοί, μεγαλοφώνος τιμώμέν σε, Οσιομάρτυς Παρα¬σκευή αοίδιμε.
Ανακαλύψαμε τον ναό σου, σαν ΄ ιατρείο των ψυχών μας, πάνσεμνη Παρασκεύη, και σε αυτόν τον ναό όλοι οι πιστοί με μεγάλη και δυνατή φωνή σε τιμούμε, οσιομάρτυς Παρασκευή, που σε θυμούνται και σε υμνούν παντού και πάντα.
Ο Οίκος.
Η του νυμφίου σε φωνή, καλέσασα ως νύμφην, στεφάνω αφθαρ¬σίας εκόσμησε, θεόφρον, Παρασκευή πανευκλεής, και μετά αθλοφό¬ρων και Μαρτύρων των σεπτών, αξίως συνηρίθμησε’ μεθ’ ων ευφραινομένη, μέμνησο των εκτελούντων την αγίαν εορτήν σου, και συνελθόντων ένδον του ναού σου’ εν αυτώ γαρ νυνί παρεστώτες, από ψυχής προσφέρομέν σοι τους ύμνους, Οσιομάρτυς Παρασκευή αοίδιμε.
Η φωνή του Νυμφίου Χριστού σε κάλεσε σαν νύμφη Του, σε στόλισε με στεφάνι αφθαρσίας, Παρασκευή Θεοφώτιστε, πανένδοξη, και σε συναρίθμησε άξια με τους αγίους αγωνιστές και τους μάρτυρες της πίστεως. Απολαμβάνοντας λοιπόν την ευφροσύνη μαζί με όλους αυτούς, θυμήσου όλους όσους εορτάζουν την μνήμη σου, και έχουν συγκεντρωθεί στον ιερό σου ναό, γιατί τώρα μέσα σε αυτόν παρόντες, σου προσφέρουμε από την ψυχή μας τους ύμνους, οσιομάρτυς Παρασκευή που όλοι οι πιστοί των αιώνων σε δοξάζουν παντού και πάντα.
Συναξάριον.
Τη ΚΣΤ» του αυτού μηνός (Ιουλίου), μνήμη των Αγίων Ιερομαρτύρων Ερμολάου, Ερμίππου και Ερμοκράτους.
Στίχοι.
Έρμιππος, Ερμόλαος ήδ’ Ερμοκράτης,
Ερμήν σέβοντας ήσχυναν παρρησία.
Ερμόλεως έκτη τε και εικάδι δειροτομήθη.
Ο Ερμόλαος, ο Έρμιππος και ο Ερμοκράτης, ντρόπιασαν με την παρρησία τους αυτούς που σέβονταν τον Ερμήν.
Στις 26 του μηνός μαρτύρησε ο Ερμόλαος.
Τη αυτή ημ΄΄ερα, μνήμη της Αγίας Οσιομάρτυρος του Χριστού Παρασκευής.
Στίχοι.
θεώ παρεσκεύασας αγνόν ως δόμον,
Σαυτήν αγώσι, σεμνή, εις κατοικίαν.
Για τον Θεό προετοίμασες τον εαυτό σου αγνόν για κατοικία με τους αγώνες σου, σεμνή, για να κατοικήσει.
Τη αυτή ημέρα, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος Ωραιοζήλης.
Στίχοι.
Εις πυρ βληθεϊσα Ωραιοζήλη, Λόγε,
Άπασι βρύει τους κρουνούς των θαυμάτων.
Η Ωραιοζήλη ρίχθηκε στη φωτιά για Σένα Λόγε του Θεού και τώρα άνοιξε για όλους τις πηγές των θαυμάτων.
Τη αυτή ημέρα, μνήμη του Οσίου Ιγνατίου του Στειρωνίτου, και των εγκαινίων του ναού του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, πέραν εν Χάλδαις, και των Αγίων Μαρτύρων Αππίωνος και Ιερουσαλήμ.
Στίχοι.
Πριν γης απελθείν αρετών καρπούς φύσας,
Το στείρον εκπέφευγεν ό Στειρωνίτης.
Τον σον ξίφει τράχηλον ατρέπτως κλίνας, Το της τελευτής, Αππίων, πίνεις πόμα.
Τομήν κεφαλής Ιερουσαλήμ φέρει
Και την άνω νυν Ιερουσαλήμ βλέπει.
Ταις αυτών Αγίαις πρεσβείαις, ό θεός, ελέησον ημάς.
Αμήν.
Εξαποστειλάριον. Γυναίκες ακουτίσθητε.
Ρωσθείσα καλλιπάρθενε, Σταυρώ τω του Κυρίου σου, τυράννων έλυσας θράσος, αθλούσα Μάρτυς γενναίως» και προς Χριστού απείληφας, βραβεία νίκης πάνσοφε, Παρασκευή πανθαύμαστε, υπέρ ημών δυσωπούσα, των σε τιμώντων εκ πόθου.
Αφού πήρες δύναμη, καλή παρθένε του Χριστού, από τον σταυρό του ΚΥΡΊΟΥ ΣΟΥ, ΔΙΈΛΥΣΕς ΤΟ ΘΡΆΣΟς ΤΩΝ ΤΥΡΆΝΩΝ, ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΖΌΜΕΝΗ, ΜΆΡΤΥς, ΓΕΝΝΑΊΑ, ΠΉΡΕς ΑΠΌ Τον Χριστό τα βραβεία της νίκης, πάνσοφη Παρασκευή αξιοθαύμαστη! Γι’ αυτό παρακάλεσε τον Κύριο για μας, που σε τιμούμε και σε δοξάζουμε από τα βάθη της ψυχής μας.
Απόδοση, Μοναχής Θεοδοσίας.
Χαιρετισμοί εις την Αγίαν Οσιοπαρθενομάρτυρα Παρασκευήν – Θεοτέκνης μοναχής, Αγιοστεφανιτίσσης.zip
