Το Αποστολικόν Ανάγνωσμα της Θείας Λειτουργίας.
Προς Γαλάτας Επιστολή Παύλου: Β. 16 – 20.
Αδελφοί, ειδότες ότι ου δικαιούται άνθρωπος εξ έργων νόμου, εάν μή δια πίστεως Ιησού Χριστού, και ημείς εις Χριστόν Ιησούν επιστεύσαμεν, ίνα δικαιωθώμεν εκ πίστεως Χριστού και ουκ εξ έργων νόμου’ διότι ου δικαιωθήσεται εξ έργων νόμου πάσα σάρξ. Ει δέ ζητούντες δικαιωθήναι εν Χριστώ ευρέθημεν και αυτοί αμαρτωλοί, άρα Χριστός αμαρτίας διάκονος? μή γένοιτο. Ει γάρ ά κατέλυσα, ταύτα πάλιν οικοδομώ, παραβάτην εμαυτόν συνίστημι. Εγώ γάρ δια νόμου νόμω απέθανον, ίνα Θεώ ζήσω. Χριστώ συνεσταύρωμαι” ζώ δέ ουκέτι εγώ, ζή δέ εν εμοί Χριστός, ο δέ νύν ζώ εν σαρκί, εν πίστει ζώ τη του υιού του Θεού του αγαπήσαντός με και παραδόντος εαυτόν υπέρ εμού.
Απόδοση.
Αδελφοί, ξέρουμε πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί με την τήρηση των διατάξεων του νόμου. Αυτό θα γίνει μόνο με την πίστη στον Ιησού Χριστό. Γι’ αυτό κι εμείς πιστέψαμε στον Ιησού Χριστό, για να δικαιωθούμε με την πίστη στο Χριστό κι όχι με την τήρηση του νόμου• γιατί με τα έργα του νόμου δε θα σωθεί κανένας άνθρωπος. Αν όμως, ζητώντας να σωθούμε από το Χριστό, βρεθήκαμε να είμαστε κι εμείς αμαρτωλοί όπως οι εθνικοί, σημαίνει τάχα πως ο Χριστός οδηγεί στην αμαρτία; Όχι βέβαια! Γιατί αν ό,τι γκρέμισα το ξαναχτίζω, είναι σαν να ομολογώ πως έκανα λάθος όταν το γκρέμιζα. Κι αληθι¬νά, με κριτήριο το νόμο, έχω πεθάνει για τη θρησκεία του νόμου, για να βρω τη ζωή κοντά στο Θεό. Έχω πεθάνει στο σταυρό μαζί με το Χριστό. Και δε ζω πια εγώ, αλλά ζει στο πρόσωπό μου ο Χριστός. Κι η τωρινή σωματική μου ζωή είναι ζωή βασισμένη στην πίστη μου στον Υιό του Θεού, που με αγάπησε και πέθανε εκούσια για χάρη μου.
Επιμέλεια κειμένου Ιωάννης Τρίτος.
Ο ΦΡΙΚΤΟΣ ΤΑΦΟΣ
«Ει γαρ α κατέλυσα ταύτα πάλιν οικοδομώ, παραβάτην εμαυτόν συνίστημι»
Είναι αυτή η φράσις μία παρατήρησις γεμάτη από τραγικότητα, αγαπητέ αναγνώστα. Την είπε ο Απόστολος Παύλος προς τους Γαλάτας εις μίαν εποχήν που ηγωνίζετο να θεμελιώση ένα σταθερόν κανόνα ζωής των χριστιανών. Ζητεί από τους πιστούς να ξεκαθαρίσουν μέσα των τα πράγματα και να βαδίσουν τον γνήσιον και ανόθευτον δρόμον του Χριστού, χωρίς συμβιβασμούς και ενόχους υποχωρήσεις. Διότι, λέγει, αν αυτά που κατέλυσα, που εγκρέμισα, πάλιν μετά τα κτίζω, τότε αποδεικνύω τον εαυτό μου παραβάτην και ένοχον ενώπιον του Θεού.
Εις την φράσιν αυτήν, αδελφέ μου, κρύπτεται ολόκληρον το ψυχικόν δράμα που ζουν πολλοί ατυχώς από τους χριστιανούς, τους φωτισθέντας από το φως της πίστεως. Και επειδή ο κίνδυνος αυτός, απειλεί και ημάς, θα είναι πολύ ωφέλιμον να αναλύσωμεν εκτενέστερον το περιεχόμενον της συγκλονιστικής αυτής φράσεως του Αποστόλου Παύλου.
1. Εγνώρισαν το φως!
Ο Απόστολος Παύλος αναφέρεται εις τους ανθρώπους εκείνους που εγνώρισαν το φως του Χριστού. Εμπήκαν μέσα εις την φωτισμένην παράταξιν. Μετενόησαν δια την προηγουμένην των ζωήν, που ήταν σκοτεινή και αμαρτωλή. Εκαθάρισαν ψυχήν και νουν από κάθε τι που είχε μείνει ως κατάλοιπον του προηγηθέντος αμαρτωλού των βίου. Ησθάνθησαν εν συνεχεία τις βαθειές συγκινήσεις, που χαρίζει ο Χριστός εις τους πιστούς και θερμούς οπαδούς του. Εβάδισαν τον δρόμον της ωραίας και δημιουργικής ζωής και ένοιωσαν την αλήθειαν των λόγων του Κυρίου, ότι «ο ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστίν».
Και ενώ η ψυχή των είχε νικήσει στον αγώνα κατά της αμαρτίας και είχε στήσει την σημαίαν της αρετής μέσα των, τότε συνέβη κάτι τρομερόν:
2. Επιστροφή εις τα παλαιά.
Το ωνομάσαμεν τρομερόν και είναι. Σκεφθήτε μίαν ψυχήν,
να είναι ντυμένη με πάλλευκον ένδυμα, που το εκαθάρισε με κόπους πολλούς και αγώνας, και αίφνης να παίρνη αυτό το απαστράπτον ένδυμα και να το ρυπαίνη η ιδία, να το ξεσκίζη, να το πετά εις τον δρόμον. Δεν είναι τραγικόν;
Αυτό συμβαίνει και με την ψυχήν που ξαναγυρίζει στας παλαιάς συνηθείας, εις την ζωήν της αμαρτίας και της φθοράς. Εκείνα που κάποτε τα είχεν αποδοκιμάσει, εκείνα που άλλοτε τα είχε μισήσει ως επιβλαβή και αμαρτωλά, τώρα πάλιν τα εναγκαλίζεται, πάλιν τα συγκεντρώνει κοντά της και αρχίζει να τα αγαπά και να τα ζη. Και ενώ τα είχε ρίξει προηγουμένως και τα είχε μεταβάλει σε ερείπια, τώρα αρχίζει πάλιν να ξαναχτίζη εκείνα τα παλαιά, τα βρωμερά, τα απαίσια.
Είχε λόγου χάριν διακόψει την ζωήν της φαυλότητος και της ανηθικότητος και ησθάνετο ευτυχή τον εαυτό του διότι είχεν απαλλαγή από τον θανάσιμον εναγκαλισμόν της αμαρτίας. Τώρα, τι κρίμα, επιστρέφει εις τας παλαιάς του εκείνας συνηθείας και αρχίζει πάλιν την ζωήν της φθοράς.
Είχε σταματήσει την μέθην, το χαρτοπαίγνιον, την σπατάλην, την ζωήν της ατιμίας, που του κατέστρεφαν και την υγείαν και την υπόληψιν. Τώρα αρχίζει πάλιν τα ίδια. Ξαναγυρίζει εις τους παλαιούς του φίλους, εις τους τόπους της καταστροφής, εις τα πρόσωπα της ανεντίμου ζωής. Δεν ισχύουν αι παρακλήσεις των ειλικρινών φίλων του. δεν επιδρούν επάνω του τα δάκρυα των ανθρώπων της οικογενείας του, που τον παρακαλούν να μείνη στον δρόμο του Θεού. Με μίαν ορμήν θυέλλης σύρεται προς τον κατήφορον της αμαρτίας, κωφός εις τας υποδείξεις και συστάσεις των άλλων.
3. Πάλιν φυλακή.
Θεέ μου! Πώς τώρα έγινεν έτσι αυτή η ψυχή; Μέχρι προ τινος την έβλεπες και την εκαμάρωνες. Φωτισμένη, ειρηνική, ευγενική, δραστήρια στο καλό, προσεκτική σε όλα. Και σήμερα! Μέσα σε ελάχιστο χρόνο άλλαξε τελείως. Πού είναι εκείνη η σεμνότης και η αρετή; Πώς μετεβλήθη έτσι αυτή η ύπαρξις; Πώς έγινε; Επροτίμησε το σκοτάδι από το φως. Εδιάλεξε την αλυσίδα του διαβόλου από τον απαλόν ζυγόν του Χριστού. Αντήλλαξε την ελευθερίαν της χριστιανικής ζωής με την φυλακήν της αμαρτίας.
Αυτοί οι άνθρωποι που ξαναγυρίζουν στην παλαιάν αμαρτωλήν ζωήν, ομοιάζουν με εκείνο που λέγει ο Απόστολος Πέτρος: «Έχει συμβή εις αυτούς το λεγόμενον της παροιμίας, η οποία είναι αληθής. Σκύλος που εγύρισε πάλι εις το ξέρασμά του και χοίρος που ελούσθη κυλισθείς εις την λάσπην και με τα επανειλημμένα κυλίσματά του έγινε περισσότερον ακάθαρτος».
Δεν αναφερόμεθα εδώ, αγαπητέ αναγνώστα, εις εκείνους τους ανθρώπους οι οποίοι κάνουν λάθη από ανθρωπίνην αδυναμίαν, από γλίστρημα εις μίαν στιγμήν απροσεξίας. Αυτά τα λάθη γίνονται από υφαρπαγήν και ο Θεός, όταν βλέπη ειλικρινή μετάνοιαν, τα συγχωρεί. Είναι μέσα μας αι δυνάμεις του κακού, που μας εξωθούν εις παραβάσεις. Είναι και ο διάβολος, ο αιώνιος εχθρός μας, που δημιουργεί πειρασμούς και προετοιμάζει πτώσεις. Όλοι πίπτομεν. Όλοι κάμνομεν τέτοια λάθη. Χριστιανός δεν είναι εκείνος που δεν πίπτει. Χριστιανός είναι εκείνος ο οποίος, όταν πέση, εγείρεται και δεν μένει στην λάσπη για πάντα.
Δεν πρόκειται λοιπόν εδώ περί των ανθρωπίνων λαθών, τα οποία είναι αποτέλεσμα αδυναμίας ή προσωρινής απροσεξίας. Ο Απόστολος Παύλος αναφέρεται όχι απλώς εις εκείνους που πίπτουν στην αμαρτίαν, αλλά εις εκείνους που επιμένουν εις αυτήν, που εγκαταλείπουν εν γνώσει των τον δρόμον της αρετής, που γίνονται θεληματικά δούλοι του διαβόλου, που εν ψυχρώ ανταλλάσσουν την αγάπην του Χριστού με την αγάπην της αμαρτίας.
Ημάρτησεν και ο Πέτρος. Ηρνήθη τον Χριστόν. Όμως, όταν ήκουσε την φωνήν του αλέκτορος, ενεθυμήθη τον διδάσκαλον, μετενόησε, έκλαυσε πικρώς, και δι’ αυτό συνεχωρήθη. Όμως ο Δημάς, ο μαθητής και ακόλουθος του Αποστόλου Παύλου, που ηρνήθη τον Απόστολον Παύλον και ακολούθησε εν ψυχρώ και κατόπιν σκέψεως τον δρόμον της αμαρτίας, δεν εσώθη. Αντήλλαξε εν γνώσει του τον Χριστόν με τον κόσμον. Δι’ αυτούς τους φωτισθέντας και έπειτα εγκαταλείποντες τον δρόμον του Χριστού ομιλεί η Αγία Γραφή εις την προς Εβραίους επιστολήν: «Διότι, λέγει, είναι αδύνατον εκείνους οι οποίοι έλαβον άπαξ δια παντός τον φωτισμόν της Χριστιανικής αποκαλύψεως και αληθείας και εδοκίμασαν δια προσωπικής πείρας την γλυκύτητα και το ύψος της επουρανίου δωρεάς της αφέσεως των αμαρτιών και έγιναν μέτοχοι των χαρισμάτων του αγίου Πνεύματος, και οι οποίοι εξέπεσαν, είναι αδύνατον να ανακαινίζη τις τούτους προς μετάνοιαν, αφού δια της αποστασίας των αποκηρύσσουν και σταυρώνουν πάλιν δια της ιδίας των πράξεως τον Υιόν του Θεού.
Έτσι είναι, αδελφέ μου.
Όποιος επρόδωσε την Χριστιανικήν πίστιν εν γνώσει του και κατόπιν ωρίμου σκέψεως, δεν μετανοεί αργότερον. Μένει εις την κατάστασιν της αποστασίας. Και είναι αυτό το μεγαλύτερο ατύχημα και το πιο δεινό κατάντημα εις το οποίον είναι δυνατόν να πέση ο άνθρωπος. Θα ήτο προτιμότερον να μην εγεννάτο. Αν επί τέλους, δεν εγνώριζε διόλου τον νόμον του Θεού, θα είχε μίαν δικαιολογίαν, ότι δεν ήξερε. Αλλά τώρα αυτός που εγνώρισε και κατόπιν τον περιεφρόνησε, τι δικαιολογίαν να προβάλη; Η επίμονος και κακόβουλος εγκατάλειψις της Χριστιανικής ζωής τον αφήνει αναπολόγητον.
Ήτο γη προηγουμένως που εδέχθη την βροχήν της θείας χάριτος, και εβλάστησε χόρτον και γεννήματα. Τώρα έβγαλεν αγκάθια και τριβόλους. Είναι πλέον άχρηστος και πλησιάζει προς την κατάραν, το δε τέλος της θα είναι να παραδοθή εις την δια πυράς καύσιν. Τι τρομερόν, αλήθεια! Πώς ήρχισε και πού καταλήγει αυτή η ψυχή! Από την ευλογίαν εις την κατάραν!
«Κύριε, μην επιτρέψης να εγκαταλείψωμεν τον δρόμον σου! Βοήθησέ μας να μένωμεν πλησίον σου σταθεροί, ειλικρινείς, πιστοί, μέχρι τέλους»!
Αγαπητοί,
Αναφέρεται ότι σε κάποια μέρη της Βρετανίας υπάρχουν κάτι αμμουδερές εκτάσεις που όποιος βρεθεί σ’ αυτές, πεζός ή έφιππος, είναι αδύνατον να σωθή. Η περίεργη αμμουδιά τον ρουφάει ως τα γόνατα, κι ενώ προσπαθεί να ξεφύγη, βουλιάζει περισσότερο. Καταβάλλει τότε υπεράνθρωπες προσπάθειες, μα το στήθος του πιέζεται και ο λαιμός του πνίγεται. Υψώνει τότε απελπισμένος τα χέρια, μα αλλοίμονον, σε λίγο θάπτεται στον φρικτόν αυτόν τάφον.
Αδελφέ μου,
Η Χριστιανική ζωή είναι η ζωή της ασφαλείας, της χαράς, της αληθινής δημιουργίας. Η ζωή της αμαρτίας, την οποίαν συχνά προτιμά ο άνθρωπος από την ζωήν της πίστεως, ομοιάζει με τα αμμουδερά μέρη της Βρετανίας. Τραβά τον άνθρωπον ολοένα περισσότερον μέσα εις την άμμον, που γίνεται εις το τέλος ο φρικτός του τάφος.
Ας μείνωμεν, λοιπόν, εις τον δρόμον του Χριστού. Είναι η ασφαλέστερη οδός προς την ευτυχίαν και προς την αθανασίαν.
Από το βιβλίο «Φως ταις τρίβοις μου», του Μητροπολίτου Νικαίας, Γεωργίου Παυλίδου, σελίς 158 και εξής.
Επιμέλεια κειμένου, Δημήτρης Δημουλάς.
