Είχαμε πάρει τον δρόμο για το εκκλησάκι του Αγίου Νεκταρίου στην λοφοπλαγιά. Φτωχός ο τόπος, πεντακάθαρος όμως ολόγυρα, μ’ εκείνη την αρχοντιά που ο Ελληνας χωρικός ξέρει να δίνη ακόμα και στην ερημιά.
— Πηραμε σωστά τον δρόμο για τον Αγιο; ρωτήσαμε ένα γέροντα ξωμάχο, που μας χαιρέτησε σεβαστικά στο μονοπάτι.
— Αν εννοήτε το εκκλησάκι του, σωστά πορεύεστε, είπε ήσυχα: σε καμμιά εικοσαριά λεπτά φτάνετε. Τον άλλο δρόμο δεν ξέρω αν τον πήρατε σωστά• είπε, και μας κύτταξε απονήρευτα.
— Ποιόν εννοείς, Γεροντα, άλλο δρόμο;
— Τον δρόμο τον πραγματικό, που έκαμε τον Δεσπότη μας Αγιο — και τι Αγιο! — είπε, κι έλαμψε όλος από χαρά ο Γεροντας. Τον δρόμο της υπομονής.
— Εσύ, παππού, για να το λες αυτό, κάτι ιδιαίτερο θα ξέρεις, τον προκαλέσαμε.
Φαίνεσαι νάσαι και κοντοχωριανός με τον Αγιο Νεκτάριο.
— Οχι, είπε• δεν είμαι συντοπίτης του. Ομως η αδελφή του πατέρα μου, που είχε παντρευτή στην Αίγινα — ήταν πολύ θρήσκα — ρώτησε μια μέρα τον Αγιό μας• τι τον έκαμε να γίνει τόσο ονομαστός — εννοούσε Αγιος. Και εκείνος της απήντησε• «Αι πολλαί μου συκοφαντίαι»• είπε, και χαιρέτησε απλά ο γέροντας ξωμάχος• κι ευχαριστημένος συνέχισε τον δρόμο του.
Αι πολλαί μου συκοφαντίαι! επανέλαβε με λύπην ο Εκπαιδευτικός της παρέας. Σατανικό όπλο η συκοφαντία: το συναντάς και στα χέρια μικρών παιδιών ακόμα. Δεν προλαβαίνεις να χαρής τον άριστο μαθητή που ξεχωρίζει για τις επιδόσεις του και την προκοπή του, κι ακούς να σφυρίζουν ολόγυρά σου οι σαϊτες της ζήλειας και της κακίας, που εκτοξεύουν εναντίον του οι συμμαθηταί του: είναι σπασίκλα,… είναι υποκριτής,… αντιγράφει,… ο πατέρας του κολακεύει τον Διευθυντή… και όσα παρόμοια μπορεί να ξεφουρνίση η παιδική ανοησία. Και όμως! όλα αυτά τα περίεργα στολίδια, τα οποία οι συμμαθηταί του κρεμούν στον άριστο, γίνονται καρφιά στην παιδική ψυχή, που ξεχωρίζει σε ήθος και αξία, και κάποτε μπορεί να πληγώνουν — και να αναστέλλουν — τον άξιο μέχρι τα βαθειά γερατειά.
Η συκοφαντία — λέγεται και διαβολή — ετόλμησε να συκοφαντήση και τον ίδιο τον Θεο, ως φιλόδοξο, και κατάφερε να βγάλη τον άνθρωπο από τον Παράδεισο• και να ανεβάση τον Θεάνθρωπο στον Σταυρό. Βαρύς ο σταυρός της συκοφαντίας για τούς ώμους των απονήρευτων. Φαρμάκι οι χαρακτηρισμοί που εκτοξεύονται εναντίον του αθώου… και χαρακτηρίζουν τον αγαθόν άνθρωπον ως κουτόν ή καιροσκόπον. Τον καθαρόν τον στηλιτεύουν ως υποκριτήν και ανήθικον, τον ειλικρινή και έντιμον ως σκοτεινόν μηχανορράφον. Τελος δεν έχουν οι συκοφαντίες, ούτε οι συκοφάνται έχουν φραγμόν. Το σπουδαίον είναι ότι δεν υπολογίζουν ποτέ την ζημιά που προκαλεί η κακή τους προαίρεσις εναντίον του άλλου, του αδελφού. Κι ούτε αντέχουν να ανιχνεύσουν μέσα στα αποκαϊδια που άφησε η πυρκαϊά που άναψαν με την μειονεξία, την ζηλοτυπία ή και την φιλοδοξία τους, πυρκαϊά που προήλθεν από ένα μονάχα σπίρτο που πέταξαν αναμμένο στην υπόληψιν του άλλου• του ικανού, του άξιου: σπίρτο μονάχα, ικανό όμως να εγείρη υπόνοιες, να φουντώση τις άρρωστες φαντασίες, να εξεγείρη τον κατατρεγμόν, που συνήθως η ζήλεια ξεσηκώνει εναντίον εκείνων που στέκονται ψηλότερα από μας και μας ελέγχουν σιωπηλά με το παράδειγμά τους. Από ένα λόγο γεμάτον υπονοούμενα.
Και ερωτά ο Αγιος του αιώνα μας, που τον άγιασαν «αι πολλαί του συκοφαντίαι»• « Οποίον Εκκλησιαστικόν Δικαστήριον με εδίκασε και με κατεδίκασε και απεφάνθη περί της ανηθικότητός μου; …Που ευρίσκονται τα πρακτικά; Που οι κατήγοροί μου; Που οι μάρτυρες; Που εστηρίχθη η κατ’ εμού επίσημος κατηγορία, δι’ ής κατεδικαζόμην εις ηθικόν θάνατον; … Ο Θεός έστω μοι Μαρτυς και Κριτής»¹.
Αυτός είναι ο δρόμος που εννοούσε ο γέροντας ξωμάχος.
Χαρά στον άνθρωπο που τρυγά το κατάπικρο ποτήρι της συκοφαντίας, με την συνείδησιν της αθωότητος και μπορεί να πη• « Ο Θεός έστω μοι Μαρτυς και Κριτής». Διότι ο Θεός της δικαιοσύνης όχι μόνον αθωώνει τον συκοφαντημένον, αλλά και τον αγιάζει. Οπως και τον Αγιον Νεκτάριον.
Το υπεσχέθη άλλως τε… (Ματθ. ε´ 11, 12).
_____________
1. Βλ. Ο Αγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως… Σ. Γ. Δημητρακόπουλος, σελ. 111, από την επιστολήν του προς τον Πατριάρχην Αλεξανδρείας Σωφρόνιον, 11 Μαρτίου 1895.
Από το περιοδικό: «Η δράση μας», τεύχος Νοεμβρίου 2006.
