Μου γράφετε από την κλίνη. Είστε περιτριγυρισμένος από άγνωστα πρόσωπα, των οποίων τα ονόματα δεν γνωρίζετε και τα οποία για πρώτη φορά συλλαβίζουν το όνομά σας, από τη λίστα ασθενών πάνω από το κρεβάτι. Και κανένας από τους γνωστούς και συγγενείς δεν σας επισκέφθηκε. Ενώ κάποτε εσείς διοικούσατε στρατιές. Χιλιάδες ανθρώπων έλεγαν με σεβασμό το όνομά σας. Σας παίνευαν και σας τιμούσαν. Το στήθος σας ήταν σαν κάποιο εικονοστάσιο από τα παράσημα. Και να, ξεχασμένος και έρημος, ξένος ανάμεσα σε ξένους, τώρα ζείτε βλέποντας από τη νύχτα του σήμερα την ημέρα του παρελθόντος.
Να φανείτε παλικάρι. Τώρα βρίσκεστε στη μεγαλύτερη μάχη που παραβρεθήκατε ποτέ. Διότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη μάχη, από κείνη που ο άνθρωπος μάχεται εντελώς μόνος. Θυμηθείτε τον Χριστό στη Γεθσημανή. «Και γενόμενος εν αγωνία, εκτενέστερον προσηύχετο. Εγένετο δε ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γην» (Λουκ. 22, 44). Αλλά γι’ αυτό ήρθε η ανάσταση, και η τιμή και η δόξα, που ηχεί αιώνες από τη μία άκρη στην άλλη των ουρανών και της γης. Ο μεγάλος άγιος πατέρας μας Ιωάννης Χρυσόστομος είχε καταπέσει σε δυσμένεια του αυτοκράτορα και της αυτοκράτειρας, τον είχαν συκοφαντήσει, τον χλεύασαν, τελικά τον έδιωξαν από την πρωτεύουσα στις ερήμους της Αρμενίας. Ταλαιπωρημένος, έρημος, άρρωστος, νομίζετε εσείς ότι παραπονιόταν και κλαψούριζε; Με τίποτα. Ιδού τι έγραφε από εκείνη την ταλαιπωρία και ταπείνωσή του: «Άραγε σημαίνει κάτι να σε διώξουν από την πατρίδα, και να περιφέρεσαι από τόπο σε τόπο, και να ζεις στην εξορία, να σε σέρνουν από δίκη σε δίκη, να υπομένεις βία και χλευασμούς από τους στρατιώτες, να δέχεσαι κακό από τους ανθρώπους, να υποφέρεις βασανιστήρια και από τους σκλάβους και από τους ελεύθερους, σημαίνει άραγε κάτι όλο αυτό, όταν για όλα αυτά το κέρδος είναι ολόκληρος ο ουρανός και εκείνοι οι άφθαρτοι θησαυροί, που δεν μπορούν να ειπωθούν με λόγια, τα οποία δεν έχουν όρια, και τα οποία μας φέρουν την αθανασία και την αιώνια απόλαυση;».
Ώ, πόσο μεγάλοι και θαυμάσιοι είναι όλοι εκείνοι που περιμένουν το κέρδος και τη δόξα μόνο από τους αγίους ουρανούς! Όσοι γνώρισαν το απατηλό της κοσμικής δόξας και των παραλλαγών της μοίρας! Και όσοι παραδίδουν στη λήθη όλες τις συναντήσεις στη γη, τις ευχάριστες και τις δυσάρεστες, και με όλο το είναι τους απλώνονται μόνο προς τη συνάντηση με την αιώνια Αγάπη!
Γράφετε, πως η πίστη σας κρατούσε σε όλες τις μεγάλες μάχες για την ελευθερία του λαού. Τώρα η πίστη στον Θεό σας είναι ακόμα πιο χρήσιμη. Εκείνη είναι που δίνει ζωοδόχο ενέργεια στον έρημο, στον ξεχασμένο, στον πεταμένο και στον άρρωστο. Όταν ο κόσμος ολόκληρος ψιθυρίζει σε κάποιον στο αυτί «εσένα δεν σε χρειάζεται ο κόσμος», η πίστη του λέει «εσένα σε χρειάζεται ο Θεός». Την εποχή της θορυβώδους κοσμικής δόξας, η οποία σας στόλιζε με τα στεφάνια που μαραίνονται, η πίστη σας ήταν σαν κάποιο επιδόρπιο για την ψυχή. Τώρα αυτή μπορεί να σας χρησιμεύσει σαν μοναδικό ψωμί της ψυχής σας. Να διαβάζετε τους Ψαλμούς και το Ευαγγέλιο.
Από τον Θεό ειρήνη και παρηγοριά σε σας.
Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δεν φτάνει μόνον η πίστη…». Ιεραποστολικές επιστολές Β’
Εκδόσεις «Εν πλω», 2008.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
