Σήμερα η Εκκλησία μας εορτάζει την ιερή μνήμη του αγίου Τύχωνος επισκόπου Αμαθούντος της Κύπρου, του θαυματουργού. Ο άγιος Τύχων είναι από τα παραδείγματα των ανθρώπων εκείνων, που από μικρά παιδιά μεγάλωσαν μέσα στην Εκκλησία, κι ό,τι έγιναν το οφείλουν στην Εκκλησία. Η Εκκλησία είναι το σπίτι του Θεού, κι όποιος είναι μέσα στην Εκκλησία όχι μόνο δεν χάνεται, αλλά και προκόβει. Κι όταν λέμε εδώ προκοπή, δεν εννοούμε βέβαια εκείνο που εννοεί ο κόσμος. Ο κόσμος προκοπή εννοεί να γίνει κανείς πλούσιος, με πολλά χρήματα και κτήματα, να αποκτήσει πολιτική δύναμη και εξουσία, να μάθει πολλά και να γίνει σοφός επιστήμονας. Όλα αυτά δεν είναι πάντα και αληθινή προκοπή του ανθρώπου.
Ο άγιος Τύχων έζησε κατά το 400, και ήταν παιδί ευσεβών γονέων. Ο πατέρας του ήταν αρτοποιός και ζούσε την οικογένειά του με την εργασία του και με τον κόπο του. Δεν ήταν εργοστασιάρχης ούτε επιχειρηματίας, αλλά ζύμωνε κι έβγαζε το ψωμί της γειτονιάς, και του σπιτιού του. Ο άγιος Τύχων, μικρό παιδί, πήγαινε στα σπίτια το ψωμί και πολλές φορές από τις φτωχές οικογένειες δεν δεχότανε να πληρωθεί και δεν έπαιρνε χρήματα. Όταν το κατάλαβε ο πατέρας του και του έκαμε την παρατήρηση, εκείνος είπε πως δεν χάριζε τα ψωμιά, αλλά τα δάνειζε στο Θεό. Ήξερε το λόγο της θείας Γραφής, ότι «Ο ελεών πτωχόν δανείζει Θεώ». Και πραγματικά ο Θεός έδινε πίσω με τόκο τα δανεικά του Τύχωνος, γιατί οι αποθήκες του αρτοποιείου ήταν πάντα γεμάτες από σιτάρι.
Σχολείο και Πανεπιστήμιο του αγίου Τύχωνος έγινε η Εκκλησία. Σπούδασε τα ιερά γράμματα, τα οποία κάνουν πραγματικά σοφό τον άνθρωπο, επειδή και τον σώζουν. Στον απόστολο Τιμόθεο γράφει ο άγιος Παύλος ότι «από βρέφους τα ιερά γράμματα οίδας, τα δυνάμενά σε σοφίσαι εις σωτηρίαν»˙ από μικρό παιδί ξέρεις τα ιερά γράμματα, που μπορούνε να σε κάμουν σοφό για να σωθής. Αυτό είναι μία μεγάλη και θεϊκή αλήθεια, που δεν την προσέχουν οι γονείς, κι ας λένε πως αγαπούν τα παιδιά τους. Κάθε γνώση και κάθε επιστήμη δεν ωφελεί και δεν σώζει τον άνθρωπο. Και τί κερδίζει κανείς, όταν χάση τη σωτηρία του; Ο ακοίμητος πόθος μέσα στον άνθρωπο είναι η σωτηρία, κι ας μην το καταλαβαίνη κι ας μην το ομολογή. Το εναγώνιο ερώτημα κάθε ανθρώπου είναι το ερώτημα του δεσμοφύλακα των Φιλίππων˙ «Τί με δει ποιήσαι ίνα σωθώ;».
Ο άγιος Τύχων ξεκίνησε από Αναγνώστης στην Εκκλησία, διάβαζε δηλαδή στο λαό τις Γραφές. Το έκανε πιο παλιά ο Μέγας Βασίλειος ύστερα από τις σπουδές του στην Καισάρεια, στο Βυζάντιο και στην Αθήνα, γύρισε στην Καισάρεια και ήταν Αναγνώστης στην Εκκλησία, καθώς μας το λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος˙ «Τας γαρ ιεράς πρότερον υπαναγινώσκων τω λαώ βίβλους, ο τούτων εξηγητής, και ταύτην ουκ απαξιώσας την τάξιν του βήματος, ούτως εν καθέδρα πρεσβυτέρων, ούτως εν επισκόπων αινεί τον Κύριον, ου κλέψας την εξουσίαν ουδ’ αρπάσας, ουδέ διώξας την τιμήν, άλλ’ υπό της τιμής διωχθείς, ουδ’ ανθρωπίνην χάριν, άλλ’ εκ Θεού την θείαν δεξάμενος». Αυτά τα λόγια του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου για το Μέγα Βασίλειο, που ταιριάζουν και στον άγιο Τύχωνα, θα τα εξηγήσομε τώρα στη γλώσσα μας, για να τα καταλάβουν όλοι.
Ο Μέγας Βασίλειος ήταν πρώτα στην Εκκλησία Αναγνώστης και διάβαζε στο λαό τα ιερά βιβλία της θείας Γραφής, αυτός που ήταν ο εξηγητής αυτών των βιβλίων. Και δεν το θεώρησε πως αυτό ήταν ταπεινό διακόνημα στην Εκκλησία, αλλά ξεκίνησε από κει κι έτσι έγινε ιερέας κι ύστερα επίσκοπος. Δεν έκλεψε την εξουσία ούτε και άρπαξε την τιμή, άλλ’ ήταν η τιμή που τον κυνήγησε˙ και δεν του έγινε ανθρώπινη χάρη, αλλά δέχτηκε τη θεία χάρη από το Θεό. Αυτά τα λόγια του αγίου Γρηγορίου πρέπει να τα προσέξουμε, για να καταλάβωμε από πού ξεκίνησαν και πως έγιναν οι άγιοι του Θεού. Για να καταλάβωμε ακόμα πως και σήμερα και πάντα οι άνθρωποι της Εκκλησίας γίνονται μέσα στην Εκκλησία, ξεκινώντας από τα κατώτερα διακονήματα.
Ο άγιος Τύχων, Αναγνώστης στην αρχή κι ύστερα Διάκονος, στο τέλος εξελέγη και χειροτονήθηκε Επίσκοπος Αμαθούντος στην Κύπρο από τον άγιο Επιφάνιο, για τον οποίο είπαμε στις 12 του περασμένου μηνός. Μέσα στην Εκκλησία, μέσα στη θεία Λατρεία ο άγιος Τύχων όχι μόνο έμαθε τα ιερά γράμματα, αλλά έλαβε και τη χάρη των θαυμάτων. Τα θαύματα βέβαια δεν είναι έργα των ανθρώπων, αλλά του Θεού: οι άγιοι άνθρωποι είναι τα όργανα, με τα οποία ο Θεός δείχνει στον κόσμο τη θαυματουργική του δύναμη. Η Εκκλησία ζητάει τη χάρη του Θεού, όταν εορτάζει και τιμά τις μνήμες των Αγίων, γιατί οι Άγιοι είναι οι φίλοι του Ιησού Χριστού και οι ευεργέτες μας, που πρεσβεύουν και παρακαλούν για μας όπως ο άγιος Τύχων επίσκοπος Αμαθούντος, ο θαυματουργός. (Εκοιμήθη ειρηνικά και κηδεύτηκε μέσα σε γενική συγκίνηση.Αμήν.) Από το βιβλίο:
ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ
ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Λ. ΨΑΡΙΑΝΟΥ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΕΡΒΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΖΑΝΗΣ
ΕΙΚΟΝΕΣ ΕΜΨΥΧΟΙ
(Εξαπλά β’)
ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΑΓΙΟΛΟΓΙΚΑ
Η/Υ επιμέλεια, Σοφίας Μερκούρη.
Απολυτίκιον. Ήχος α’. Του λίθου σφραγισθέντος
Της ερήμου πολίτης και εν σώματι άγγελος, και θαυματουργός ανεδείχθης, θεοφόρε Τύχων Πατήρ ημών: νηστεία αγρυπνία προσευχή, ουράνια χαρίσματα λαβών, θεραπεύεις
τους νοσούντας, και τας ψυχάς των πίστει προστρεχόντων σοι. Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου πάσιν ιάματα.
Έτερον Απολυτίκιον. Ήχος γ’, θείας Πίστεως.
Θείας έτυχες, ιερατείας, νεύσει κρείττονι εκλελεγμένος, ως θεράπων της Τριάδος επάξιος: συ γαρ των έργων εκλάμπων ταις χάρισι, την Εκκλησίαν εστήριξας θαύμασι. Τύχων Όσιε, Χριστών τον θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Κοντάκιον. Ήχος γ’. Η Παρθένος σήμερον
Εν ασκήσει Άγιε, θεοφιλεί διαπρέψας, Παρακλήτου δύναμιν, εξ ύψους καθυπεδέξω, ξόανα, καθαιρείν πλάνης, λαούς δε σώζειν, δαίμονας, αποδιώκειν, νόσους ιάσθαι: δια τούτο σε τιμώμεν, ως Θεού φίλον, Τύχων μακάριε.
Περισσότερα για το Συναξάριο της ημέρας βλέπε και στον:
ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗ
