Ακούστε το επόμενο κείμενο, όπως αυτό «δημοσιεύθηκε» στο 147-ο τεύχος (Μαϊου – Ιουνίου του 2014) του ηχητικού περιοδικού μας, Ορθόδοξη Πορεία.
Άγνωστα στιγμιότυπα του Μαϊου του 1825. Μήπως έχουν κάτι να μας πουν;mp3
ΣΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟ ΜΕΤΕΡΙΖΙ
Ολόκληρη η Ελληνική Επανάσταση είναι ένα θαύμα. Απ’ την Αλαμάνα, ως το Μανιάκι, απ’ το ολοκαύτωμα του Σαμουήλ στο Κούγκι, ως την θυσία των γυναικών στην Αραπίτσα. Απ’ το θρυλικό Γέρο του Μωριά ως τον Κανάρη, μια τεράστια αλυσίδα γενναιότητας, παλικαριάς, ηθικού μεγαλείου και θυσίας ξετυλίγεται μπρος στα μάτια μας.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτά, ή ψυχή του Έλληνα του 1821. Υπάρχουν φορές, που τον κάλεσε το καθήκον σε καθαρά χριστιανική εκδήλωση της γενναιότητας του και το έκανε με προθυμία, με αυταπάρνηση, με ταπεινοσύνη. Κι αυτή ή ταπεινοσύνη κράτησε τις πράξεις αυτές στην σκιά. Μα κι από την σκιά κάποτε ξεφεύγουν κάποιες ακτίνες και φτάνουν ως τους καιρούς μας…
Μάιος του 1825. Ο Ιμπραήμ, μετά την απόβαση του στο Μωριά, πολιόρκησε το Νεόκαστρο (Ναυαρίνο). Οι γενναίοι υπερασπιστές του φρουρίου υπόφεραν από δίψα. Τό νερό στις στέρνες του κάστρου λιγοστεύει επικίνδυνα. Αναγκάζονται οι αρχηγοί να μοιράζουν το νερό με τα δράμια. 70 δράμια νερό ο καθένας, το μερόνυχτο! και τί μερόνυχτα! Όλοι μέρα ντουφεκίδι, βομβαρδισμός, αγώνας άνισος και την νύχτα επιδιόρθωση στα γκρεμισμένα τείχη του Κάστρου. Τα κανόνια του Ιμπραήμ απ’ την στεριά βροντοκοπούν. Κι οι φρεγάτες του απ’ την θάλασσα γκρεμίζουν σε δυό ώρες ότι ή ολονύχτια κοπιαστική δουλειά των υπερασπιστών κατορθώνει ν’ αναστηλώσει. Πουλί πετούμενο δεν είναι δυνατόν να φτάσει στο πολιορκημένο Κάστρο. Βοήθεια από πουθενά. και σαν να μη φτάνουν όλα αυτά, σώνεται τότε και το νερό!
Ο Ιμπραήμ κάνει απανωτές προτάσεις για παράδοση. Αυτή τη φορά οι αγωνιστές αποφασίζουν να συζητήσουν το πράγμα Μετά από πολλές συζητήσεις και αντιρρήσεις, υπογράφεται ή παράδοση του φρουρίου με όρους πολύ ευνοϊκούς για τους Έλληνες: Να πληρώσει ο Ιμπραήμ το ναύλο σε ξένα πλοία και να πάρουν τους πολιορκημένους, γυναικόπαιδα και πολεμιστές με ένα μέρος του οπλισμού τους.
Αλλά τί ατυχία! Κάποιος απ’ τους Τούρκους αιχμαλώτους του Κάστρου δραπετεύει κι ο Ιμπραήμ μαθαίνει απ’ το στόμα του τη φοβερά δύσκολη θέση των πολιορκημένων. Καταλαβαίνει, τότε, γιατί αποφάσισαν την παράδοση και γίνεται θηρίο από το θυμό του.
Δικαιολογημένα ή φρουρά του Κάστρου φοβάται, μήπως ο Αιγύπτιος Πασάς αθετήσει τη συμφωνία. Η θέση τους είναι τραγική. Στις 5 Μαΐου, δυό αγγλικά πολεμικά, που αγκυροβολούν στο λιμάνι αναπτερώνουν, για λίγο, τις ελπίδες των πολιορκημένων.
Η πρώτη και ή μόνη σκέψη των αποκλεισμένων είναι να ειδοποιήσουν τους Άγγλους να τους βοηθήσουν. Άλλα πώς; Τα αιγυπτιακά πολεμικά έβαλαν κιόλας στη μέση τα ξένα πλοία, για να εμποδίσουν κάθε επικοινωνία με τους Έλληνες. Τότε ένας άνδρας της φρουράς προσφέρεται εθελοντικά να φέρει μήνυμα στα εγγλέζικα πλοία. Είναι ο Μιχαήλ Κυπραίος απ’ την Ύδρα.
Η αποστολή που αναλαμβάνει ισοδυναμεί σχεδόν με αυτοκτονία: Πρέπει να πάει κολυμπώντας στα αγγλικά πλοία, περνώντας ανάμεσα απ’ τα εχθρικά, που τα τριγυρίζουν. Η ζωή των συμπατριωτών του κρέμεται από την επιτυχία της αποστολής αυτής.
Παίρνει τις απαραίτητες οδηγίες και όταν πέφτει ή νύχτα, ρίχνεται στα νερά. Είναι εξαντλημένος απ’ το μακρόχρονο πόλεμο, την πείνα, τη δίψα, τον κόπο. Γύρω του όλα εχθρικά. Τα αιγυπτιακά καράβια, ή θάλασσα, το κρύο, το σκοτάδι. Μα ή καρδιά του, ζεστή καρδιά, χριστιανική, αγωνίζεται να τα ξεπεράσει όλα. Θαλασσοδέρνεται ο ένας για να σωθούν οι πολλοί!…
Στην αρχή, κολυμπάει ασφαλής. Μα οι εχθροί τον αντιλαμβάνονται, σύντομα. Μια βροχή από σφαίρες τον αναγκάζει, να κάνει, τότε, συνεχώς, μακροβούτια. Κάθε φορά, που ανεβαίνει στην επιφάνεια ν’ ανασάνει, τα εχθρικά πυρά τον κυκλώνουν, σαν θυμωμένες σφήκες. Το νερό του προσφέρει κάποια προστασία, μα με ακριβό αντάλλαγμα: Του κόβει την αναπνοή.
Ο αγώνας του είναι διμέτωπος: Οι σφαίρες από τη μια μεριά. Η ασφυξία από την άλλη. Τελικά, ή αυγή τον βρίσκει πάνω σ’ ένα απ’ τα δυό αγγλικά πλοία, μισοπνιγμένο, λιπόθυμο, μα αρκετά ζωντανό, για να εξηγήσει την κατάσταση στους Άγγλους. Εκείνοι φρόντισαν, τότε, να σταλεί από τη Ζάκυνθο ένα μπρίκι, για να Πάρει τους πολιορκημένους.
Έτσι, σώθηκε ή φρουρά του Κάστρου. Χάρη στην αγάπη και την αυτοθυσία του ΕΝΟΣ!
* * *
Μετά την παράδοση του Νεόκαστρου, ο Ιμπραήμ ξεχύνεται στην περιοχή, σαν σίφουνας. Παντού μαχαίρι, φωτιά, θρήνοι, θάνατο. Ολόκληρα χωριά καταστρέφονται, γυναίκες και παιδιά παίρνουν το δρόμο για τα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής. Όσοι προλαβαίνουν, παίρνουν τα βουνά. Κι όταν κι εκεί τους κυνηγούν οι εχθροί, πολλοί προτιμούν να σκοτωθούν, πέφτοντας σε φαράγγια.
Σε μια τέτοια φυγή, συμβαίνει και το περιστατικό, το γεμάτο από καλοσύνη, ανθρωπιά κι αγάπη, που ήρωας του είναι ο Διονύσιος Προβέντσας. Ας αφήσουμε την εφημερίδα της Κυβερνήσεως εκείνου του καιρού, να μας το διηγηθεί.
«Ο αξιέπαινος ούτος ανήρ εις τον εξαίφνης προλαβόντα διασκορπισμόν των κατοίκων της Τριπολιτσάς, αφού έφυγον όλοι με τα κυριώτερα πράγματα των και ο εχθρός πλέον επλησίαζεν, ευρίσκει καθ’ οδόν πέντε (5) μικρά παιδιά, τα οποία έτρεχον τήδε κακείσε, ζητούντα τους γονείς των, και αφού είδεν ότι τα αθώα έμελλον εντός ολίγου να γίνουν ελεεινά θύματα της τυραννίας διά την άγνοια των και το ασθενές της ηλικίας των, παραβλέπει κάθε τι άλλο και με μεγάλον του κίνδυνον, τα αρπάζει και ανέβασεν άλλα εις τους ώμους, άλλα εις τας αγκάλας του. Ούτω δε φορτωμένος και καταδιωκόμενος από τον εχθρόν, παρακινών δε και τα παιδιά να τον κρατούν σφιχτά, τρέχει ακουράστως έως ότου διαφυγών τον κίνδυνον, έφθασεν εις το υψηλόν και δύσβατον Παρθένι. Τα παραδίδει εις τας αγκάλας των εκεί διασωθέντων γονέων των. και λαμβάνει της εναρέτου πράξεως του αντιμισθίαν, τας μετά δακρύων χαράς ευχαριστίας των και τους επαίνους και θαυμασμούς των παρεστώτων!».
Λίγες γραμμές σε μια εφημερίδα. Άλλα πόσο ηρωισμό, ανθρωπισμό, πόση καλοσύνη καρδιάς δεν κλείνουν!
* * *
Από το βιβλίο: Μικρές στιγμές από μεγάλη ιστορία.
