Ψαλμός Ζ – 7.
Ψαλμός τω Δαυϊδ, όν ήσε τω Κυρίω υπέρ των λόγων Χουσί υιού Ιεμενεί.
2 ΚΥΡΙΕ ο Θεός μου, επι σοί ήλπισα, σώσόν με εκ πάντων των διωκόντων με και ρύσαί με, 3 μήποτε αρπάση ως λέων την ψυχήν μου, μή όντος λυτρουμένου μηδέ σώζοντος. 4 Κύριε ο Θεός μου, ει εποίησα τούτο, ει έστιν αδικία εν χερσί μου, 5 ει ανταπέδωκα τοις ανταποδιδούσί μοι κακά, αποπέσοιμι άρα απο των εχθρών μου κενός, 6 καταδιώξαι άρα ο εχθρός την ψυχήν μου και καταλάβοι και καταπατήσαι εις γήν την ζωήν μου και την δόξαν μου εις χούν κατασκηνώσαι. (διάψαλμα). 7 ανάστηθι, Κύριε, εν οργή σου, υψώθητι εν τοις πέρασι των εχθρών σου. εξεγέρθητι, Κύριε ο Θεός μου, εν προστάγματι, ώ ενετείλω, 8 και συναγωγή λαών κυκλώσει σε, και υπέρ ταύτης εις ύψος επίστρεψον. 9 Κύριος κρινεί λαούς. κρίνόν με, Κύριε, κατά την δικαιοσύνην μου και κατά την ακακίαν μου επ’ εμοί. 10 συντελεσθήτω δή πονηρία αμαρτωλών και κατευθυνείς δίκαιον, ετάζων καρδίας και νεφρούς ο Θεός. 11 δικαία η βοήθειά μου παρά του Θεού του σώζοντος τούς ευθείς τη καρδία. 12 ο Θεός κριτής δίκαιος και ισχυρός και μακρόθυμος και μή οργήν επάγων καθ’ εκάστην ημέραν. 13 εάν μή επιστραφήτε, την ρομφαίαν αυτού στιλβώσει, το τόξον αυτού ενέτεινε και ητοίμασεν αυτό, 14 και εν αυτώ ητοίμασε σκεύη θανάτου, τα βέλη αυτού τοις καιομένοις εξειργάσατο. 15 ιδού ωδίνησεν αδικίαν, συνέλαβε πόνον και έτεκεν ανομίαν. 16 λάκκον ώρυξε και ανέσκαψεν αυτόν, και εμπεσείται εις βόθρον, όν ειργάσατο, 17 επιστρέψει ο πόνος αυτού εις κεφαλήν αυτού, και επι κορυφήν αυτού η αδικία αυτού καταβήσεται. 18 εξομολογήσομαι τω Κυρίω κατά την δικαιοσύνην αυτού και ψαλώ τω ονόματι Κυρίου του Υψίστου.
Νεοελληνική απόδοσις υπό Παναγιώτου Τρεμπέλα.
Ψαλμός τω Δαυίδ, ον ήσε τω Κυρίω υπέρ των
λόγων Χουσί υιού Ιεμενεί.
2 Κύριε και Θεέ μου, σε σένα στήριξα όλη την ελπίδα μου. Σώσε με από όλους εκείνους που με καταδιώκουν και γλύτωσέ με.
3 Έλα, Κύριε, να με βοηθήσεις, μην αρπάξει σαν άγριο και σκληρό λιοντάρι ο εχθρός τη ζωή μου και με κατασπαράξει, καθώς δεν θα υπάρχει δίπλα μου κανένας να με γλυτώσει και να με σώσει.
4 Κύριε και Θεέ μου, αν πράγματι έκανα αυτό για το οποίο καταδιώκομαι, αν τα χέρια μου διέπραξαν κάποια αδικία,
5 αν ανταπέδωσα κακό σε κείνους που μου ανταποδίδουν κακά για τις ευεργεσίες που τους έκανα, έ, τότε ας πέσω κάτω νικημένος από τους εχθρούς μου, έρημος και απογυμνωμένος από κάθε βοήθεια και ελπίδα.
6 Ας καταδιώξει τότε ο εχθρός όλη μου την ύπαρξη, ας με συλλάβει αιχμάλωτο, ας ποδοπατήσει στο χώμα τη ζωή μου κι ας την καταθάψει ατιμασμένη στα σκοτεινά σκηνώματα του τάφου, εξαλείφοντας ολότελα το ένδοξο όνομά μου.
7 Σήκω, Κύριε, χωρίς ευσπλαχνία και τρέξε με όλη σου την οργή να με βοηθήσεις. Φανέρωσε το ύψος της δυνάμεώς σου πάνω από τους εχθρούς σου, από το ένα άκρο μέχρι το άλλο του στρατοπέδου τους, για να μη διαφύγει κανείς την τιμωρία σου. Σήκω για να με υπερασπισθείς, Κύριε και Θεέ μου, σύμφωνα με την προσταγή που εσύ έδωσες˙ διότι εσύ νομοθέτησες ότι πρέπει να βοηθούνται και να προστατεύονται όσοι αδικούνται, και να τιμωρούνται οι ασεβείς και οι άδικοι.
8 Και τότε αμέσως θα συναχθούν και θα σε περιστοιχίσουν αμέτρητα πλήθη λαών, για να δοξάσουν τη δικαιοσύνη σου και την πρόνοιά σου. Και για τα πλήθη αυτά, τα οποία δεν θέλεις ποτέ να σκανδαλίζονται και να κλονίζονται στην πίστη και την ελπίδα τους προς εσένα, ανέβα και πάλι στο ουράνιο δικαστικό σου βήμα. Διότι οι ασεβείς, παρεξηγώντας τη μακροθυμία σου, νομίζουν ότι το έχεις εγκαταλείψει.
9 Ο Κύριος όμως βρίσκεται ήδη στο δικαστικό του θρόνο και θα κρίνει τους λαούς. Κρίνε και δίκασε, Κύριε, και μένα, που μολονότι είμαι ένοχος ενώπιόν σου, προσπάθησα όμως πάντοτε να συμπεριφέρομαι στους άλλους με δικαιοσύνη και ακακία, χωρίς να διαπράξω σε κανέναν κάποιο κακό.
10 Ας τελειώσει πια και ας εξαφανισθεί η πονηρία των αμαρτωλών. Και τότε εσύ, Θεέ μου, που γνωρίζεις τα κρυμμένα ελατήρια των ανθρώπων, διότι εξετάζεις τις σκέψεις στα βάθη της καρδιάς και τα απόκρυφα συναισθήματα, θα κατευθύνεις τον δίκαιο ανενόχλητο στον ίσιο δρόμο της αρετής.
11 Δίκαια θα με βοηθήσει ο Θεός, ο οποίος σώζει όσους έχουν ειλικρινή καρδιά, απαλλαγμένη από δόλο και κακία.
12 Ο Θεός είναι κριτής δίκαιος και ισχυρός. Έχει λοιπόν τη δύναμη να εξολοθρεύσει τους αδίκους. Αλλά συγχρόνως είναι και μακρόθυμος και δεν εκδηλώνει αμέσως την οργή του τιμωρώντας καθημερινά τους παραβάτες του νόμου του.
13 Αν όμως καταφρονήσετε τη μακροθυμία του και δεν μετανοήσετε εγκαίρως, ως πολεμιστής ακαταγώνιστος και δυνατότερος από κάθε άλλον, θα τροχίσει και θα γυαλίσει τη ρομφαία του. Ήδη τέντωσε τη χορδή του τόξου του και το ετοίμασε για να το χρησιμοποιήσει.
14 Και πάνω σ’ αυτό ετοίμασε βέλη θανατηφόρα. Τα βέλη αυτά τα έχει φτιάξει με πίσσα και άλλες εύφλεκτες ύλες, ώστε να είναι πύρινα και καυστικά.
15 Να, ο εχθρός μου που με καταδιώκει άδικα, σαν τη γυναίκα που κοιλοπονά, γέννησε με κόπο και πόνο μια μεγάλη αδικία εναντίον μου˙ συνέλαβε στην ψυχή μου οδυνηρό σχέδιο εναντίον μου και γέννησε ανομία.
16 Άνοιξε λάκκο για να παγιδευθώ μέσα σ’ αυτόν˙ τον σκάλισε ελαφρά για να μη φαίνεται, κι έτσι εγώ ανυποψίαστος να περάσω πάνω απ’ αυτόν. Αλλά θα πέσει ο ίδιος μέσα στο βόθρο που με τόση πανουργία και κόπο κατασκεύασε, και όχι εγώ.
17 Σαν πέτρα που την εκσφενδόνισε ψηλά, θα γυρίσει πίσω και θα πέσει στο ίδιο του το κεφάλι το κακό αυτό που με πόνο και κόπο ετοίμασε, και στην κορυφή του σώματός του θα πέσει βαριά και συντριπτική η αδικία του.
18 Αντίθετα εγώ, που τόσο πολύ δέχθηκα την προστασία και τη βοήθεια του Θεού, θα ανυμνήσω και θα δοξάσω τον Κύριο για τη δικαιοσύνη που έδειξε, και θα ψάλω ύμνο στο όνομα του Κυρίου, που είναι ύψιστος, υπερουράνιος και απλησίαστος στους εχθρούς του.
« Ο Θεός κριτής δίκαιος…» (Ψαλ. 7ος)
Η ανθρώπινη καρδιά πληγώνεται από την αδικία. Ισως βρίσκει αντοχή να σηκώσει την εχθρότητα, την κακότητα, τα βέλη των ιδεολογικά αντιπάλων, αλλά τραυματίζεται βαθειά από το άδικο. Παρά την όποια υποκειμενική της κρίση, μοιάζει να είναι προικισμένη από τον Δημιουργό της με εξαιρετική ευαισθησία στο δίκαιο και το άδικο, είτε αφορά την ίδια, είτε τους άλλους.
Οι ειλικρινείς ομαδικές διαμαρτυρίες και εξεγέρσεις για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαίων και δικαιωμάτων, στην ιστορική πορεία, στηρίζονται σ αὐτό το βαθύτερο συναίσθημα κατά της αδικίας.
Σε προσωπικό επίπεδο, η αυστηρή κρίση ή η τιμωρία ευχαριστεί στο βάθος αυτόν που έφταιξε, γιατί ικανοποιείται η αίσθηση του δικαίου. Ομως στην καθημερινότητα, συχνά αδικούμε ο ένας τον άλλο. Με την κρίση μας, την επηρεασμένη εκτίμησή μας, κάποτε αστειευόμενοι ή με πικρόχολα σχόλια, ίσως με συκοφαντίες και όχι σπάνια με ενέργειες προμελετημένες και σοβαρές.
Η ψυχή τότε υποφέρει, συντρίβεται, αναφωνεί• «Κρίνόν με, Κυριε, κατά την δικαιοσύνην μου… Εξεγέρθητι, Κυριε ο Θεός μου, εν προστάγματι ω ενετείλω…» (Ψαλ. 7).
Υψώσου, σήκω, δικαιοκρίτα Θεε μου, και σύμφωνα με το νόμο σου απόδωσε το δίκαιο.
Κρίνε και μένα, που αν και είμαι ένοχος μπροστά σου, προσπάθησα με ακακία να φέρομαι στούς συνανθρώπους μου.
Εσύ που ξέρεις και τα’ ἀπόκρυφα στης καρδιάς μας τα βάθη, οδήγησε ανεμπόδιστα τον δίκαιο στον ίσιο δρόμο της αρετής…
Ο Δαβίδ φαίνεται πως έγραψε τον έβδομο Ψαλμό κάτω από την επίδραση κάποιας ζωηρής συγκίνησης, γι αὐτό και δεν κρατάει αυστηρή συνοχή στις ιδέες ούτε πολλή ομοιομορφία στον μάλλον διθυραμβικό ρυθμό του. Βεβαια και οι πέντε στροφές του Ψαλμού, που εκτελούντο «κατ’ ἀντιφωνίαν», περιεχόμενο έχουν την ευχαριστία. Ο ποιητής παρακαλεί τον Θεο, στον οποίο έχει στηρίξει την ελπίδα του, να έλθει βοηθός του. Προβάλλει την αθωότητά του.
Ζητάει την επέμβαση για την τιμωρία των αδίκων. Εξαίρει τη δικαιοσύνη του Θεού.
Προειδοποιεί όσους καταφρονούν τη μακροθυμία του να επιστρέψουν στο σωστό, πριν εξακοντιστούν τα βέλη της θείας οργής.
…………………………………………………………………………………………………..
Από τα παλαιά ως τα τωρινά χρόνια ίδια η πορεία κάθε ψυχής απέναντι στο άδικο.
Συνειδητά ή ασυνείδητα επιθυμεί ν αποδειχθεί το δίκαιο. Αγωνίζεται γι αυτό.
Συχνά όμως, όταν είναι υποτονική και η πνευματική καλλιέργεια, στη βαρειά αδικία ξεσπάει αντεκδίκηση, πόλεμος, συνεχιζόμενη εχθρότητα.
Η αδικία ξεσηκώνει την αθρώπινη αδυναμία, αναταράζει την καρδιά και το λογικό, οδηγεί σε ενέργειες άκριτες.
Μονο η καταφυγή στον Θεο ηρεμεί την ψυχή, στάζει γαλήνη, διατηρεί νηφαλιότητα στην κρίση. «Κυριε, ο Θεός μου, επί σοι ήλπισα• σώσόν με εκ πάντων των διωκόντων με…» (στ. 1).
Και καταλήγει ο Προφητάνακτας σε ύμνο ευγνωμοσύνης προς τον λυτρωτή Κυριο•
« Εξομολογήσομαι τω Κυρίω κατά την δικαιοσύνην αυτού και ψαλώ τω ονόματι Κυρίου του Υψίστου» (στ. 18).
Με αιώνια δόξα θα υμνώ τ΄ όνομα του Υψίστου!
………………………………………………………………………
Οταν με απόλυτη εμπιστοσύνη ακουμπούμε στο Δικαιοκρίτη Πατέρα μας όποιο πόνο από πιθανή αδικία των άλλων, τότε περισσότερο ευαίσθητη γίνεται η συνείδησή μας. Φοβάται μήπως η ίδια λυπήσει με άδικο λόγο τούς άλλους. Είναι πιο προσεκτική στις εσωτερικές κι εξωτερικές κρίσεις της. Συλλαμβάνει την επιπόλαιη η με επίγνωση αδικία της.
Προσπαθεί με ευθύτητα, παρρησία και ειλικρίνεια να μένει ακατάγνωστη.
Η καρδιά γεμίζει από επιείκεια και ανεξικακία.
Υμνεί ευγνώμονα τον Θεο για την προστασία του σε κάθε αδικούμενο.
« Ο Θεός κριτής δίκαιος»!
Από το περιοδικό: «Η δράσις μας», τεύχος Ιανουαρίου 2006
