Όλες οι αγάπες αυτής της ζωής είναι αγάπες ατελείς, όσο βαθειές κι αν φαίνονται, όσο ολοκληρωμένος κι αν φαίνεται ο κύκλος που έχουν διαγράψει. Όλες ξεκινούν με τις καλύτερες προθέσεις, και συχνά διαπράττουν τα μεγαλύτερα λάθη, προκαλούν τους βαθύτερους πόνους, αφήνουν τα πιο ανεξίτηλα στίγματα. Κι αυτό, γιατί αυτοαποκαλέστηκαν «αγάπες». Γιατί φιλοδόξησαν να γίνουν αγάπες, ενώ, πριν ακόμη γεννηθούν, κουβαλούσαν επάνω τους όλα τα προαιώνια και αναπόδραστα ανθρώπινα πάθη. Όλες μας οι αγάπες επάνω στη γη, αυτές που δίνουμε κι αυτές που παίρνουμε, είναι ατελείς και φθαρτές, γιατί φέρονται και προσφέρονται από ανθρώπους που δεν μπορούν παρά να είναι άνθρωποι. Οι πιο συνειδητοί, θα μπορούσαμε να τους πούμε και ρομαντικούς ή αισιόδοξους, συνεχίζουν ακατάβλητοι να επιδιώκουν την αγάπη ή να την υπηρετούν, ακόμη και όταν έχουν σαφή επίγνωση των ορίων της. Μέσα στην αισθαντικότητά τους, έχουν καταλάβει, ότι παρ’ όλα τα σίγουρα λάθη, αν δεν κάνουν αυτήν την προσπάθεια, όλη τους η ζωή, θα τους φανεί κάποια στιγμή, σαν μια τεράστια χαμένη ευκαιρία.
Είναι και λίγοι απ’ αυτούς, μπορεί κι οι περισσότεροι, που απλά αναπαράγουν μέσα στα όρια της ανθρωπινότητάς τους, την μόνη τέλεια και ατελεύτητη αγάπη που υπάρχει στη γη και πέρα απ’ αυτήν. Την αγάπη που αναβλύζει μέσα από το Άγιο Δισκοπότηρο, «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον». Τέτοια απολυτότητα, καταλυτική κάθε ορίου, «τίς δύναται βαστάζειν»; Οι υπόλοιποι, αν νοιώθαμε πραγματικά το ΤΙ γευόμαστε εκείνην την ώρα, θα προσερχόμασταν τρέμοντας και παράλληλα κλαίγοντας από ευτυχία. Συνταραγμένοι από την Αγάπη που μένει πάντα εκεί, καθηλωμένη στον Σταυρό αντί για μας, για κάθε αποτυχημένη μας απόπειρα για αγάπη, που κατάντησε αμαρτία παληά, και παρούσα, και μέλλουσα. Συνταραγμένοι από την Αγάπη που είναι εκεί αναστημένη για μας, πάντα ζωντανή και παντοδύναμη, πάντα καλόκαρδη, πάντα συγκαταβατική, πάντα προνοητική, πάντα παρούσα.
Έχουμε μιαν Αγάπη απόλυτη, και ψάχνουμε και πονάμε για τις αγάπες τις ανθρώπινες, επειδή Αυτήν την Αγάπη δεν καταφέρνουμε να τη δούμε. Πονάμε για τις αγάπες τις ανθρώπινες, τις ποθούμε και τις αναλύουμε, ενώ θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτά τα μικρά ή τα μεγάλα ψήγματα, τα μόνα που μπορούμε να προσδοκούμε από την ανθρώπινη φύση. Αυτά δεν είναι παρά το κερασάκι στην τούρτα, κι εμείς καταπιανόμαστε μ’ αυτά, σαν να κρύβεται μέσα τους όλη η ελπίδα της ζωής, και όλη η απογοήτευση. Ακόμη, και μπροστά στο Άγιο Δισκοπότηρο, μπροστά στην απόλυτη Αγάπη, καταφέρνουμε και παραμένουμε αλυσοδεμένοι, απορροφημένοι από όλες τις ανθρώπινες απογοητεύσεις και πλάνες, στα είδωλα που τα νομίζουμε για αγάπη. Και τολμούμε να πονούμε, όταν η Αγάπη είναι εκεί, μπροστά μας, μέσα μας, πέρα από κάθε όριο χώρου και χρόνου. Πέρα και πάνω από τις συλλήψεις των ελπίδων και των επιθυμιών μας.
Κι έτσι, δεχόμαστε την Αγάπη σαν ένα ακατάληπτο προσφερόμενο, αλλά δεν μεταλαμβάνουμε την αγαλλίαση, την πληρότητα, την αφθαρσία, την τελειότητα του Παραδείσου. Στην καλύτερη περίπτωση, δεχόμαστε τον Κύριο που αγαπούμε αλλά δεν γνωρίζουμε, γιατί δεν αντέχει ο νους μας να χωρέσει το μέγεθος της αγάπης Του.Δεν αντέχει ο νους μας, δεν αφήνουμε την καρδιά μας, να χωρέσουν την πιο μεγάλη κατάφαση στη ζωή, την εξάλειψη κάθε ζημιάς που προκλήθηκε από την περιορισμένη αγάπη της πεπτωκυίας μας φύσης. Δεχόμαστε την Αγάπη, αλλά δεν την γευόμαστε.
Στέλλα Ν. Αναγνώστου- Δάλλα
