Βιβλίο Β’ Κεφάλαιον Θ’
Χρειάζεται υπομονή μεγάλη, όταν ο Κύριος
για να σε παιδαγωγήση, αποσύρη τη χάρι Του.
ΕΥΚΟΛΟ είναι να περιφρονής την ανθρώπινη παρηγοριά όταν έχης τη θεία.
Είναι όμως κατώρθωμα μέγα, όταν δεν έχεις ούτε τη θεία ούτε την ανθρώπινη παρηγοριά, να υποφέρης προς δόξαν Θεού και μάλιστα με χαρά, παρά την ερήμωσι της καρδιάς σου, και να μη ζητάς ούτε να επιδιώκης τίποτε για τον εαυτό σου.
Τί σπουδαίο να είσαι χαρούμενος και συνεπής όταν η θεία χάρις βρίσκεται μέσα στην καρδιά σου; Η στιγμή αυτή είναι πράγματι για όλους χαρμόσυνη.
Ευχάριστο είναι το ταξείδι της ζωής όταν κατέχης τη θεία χάρι.
Είναι λοιπόν αξιοθαύμαστο το ότι δεν συναισθάνεσαι το βάρος των θλίψεων όταν έχης μέσα σου τον Παντοδύναμο αυτόν βοηθό και οδηγό;
Ο άνθρωπος πάντοτε επιζητεί παρηγοριά και δύσκολα απαρνείται τον εαυτό του, ώστε να παραδοθή ολόψυχα στον Θεό.
Μάθε να υποφέρης την εγκατάλειψι.
Όλοι οι άγιοι και οι μάρτυρες ενίκησαν τον κόσμο, γιατί όλα τα πράγματα του κόσμου τα περιφρονούσαν.
Με υπομονή υπέφεραν το χωρισμό των φίλων.
Η αγάπη τους για τον Θεό, νίκησε την αγάπη των ανθρώπων και το ευάρεστον ενώπιον του Θεού ήταν γι’ αυτούς προτιμώτερο από κάθε ανθρώπινη παρηγοριά.
Πρέπει λοιπόν κι εσύ να μάθης, χάριν του Θεού, να αποχωρίζεσαι από τους φίλους.
Πρέπει να μάθης να υποφέρης με υπομονή την εγκατάλειψι από τους φίλους, με τη σκέψι ότι κάποτε όλοι θα αποχωρισθούμε.
Μη ζητάς την ψεύτικη παρηγοριά των ανθρώπων.
Μόνο η παρηγοριά του Θεού θα σε ανακουφίση.
Εύκολο είναι να βυθισθή κανείς στο πέλαγος της ανθρώπινης «παρηγοριάς». Αρκεί μια μικρή αυτοπεποίθησις.
Εκείνος όμως που αγαπά αληθινά τον Χριστό και προσπαθεί με ζήλο να μιμήται τις αρετές Του, ποτέ δεν βρίσκει ανακούφισι στην ανθρώπινη παρηγοριά. Είναι γι’ αυτόν προτιμότερο να υποφέρη, χάριν του Χριστού, και τις πιο σκληρές δοκιμασίες.
Όταν σου δίδη ο Θεός την θεία παρηγοριά Του, να την δέχεσαι με ευγνωμοσύνη και να σκέπτεσαι ότι είναι δώρο Θεού και όχι δική σου ικανότης.
Μην εξυψώνεις πολύ τον εαυτό σου. Μη χαίρεσαι υπερβολικά. Μην έχεις για τον εαυτό σου ιδέα μεγάλη, αλλά το δώρο της χάριτος να σε κάμνη περισσότερο ταπεινό, ευσεβή, προσεκτικό σε όλες τις πράξεις σου, γιατί θα περάση η στιγμή της χάριτος και θα ξεσπάση πάλι ο πειρασμός.
Όταν χάσης την θεία παρηγοριά μην απελπισθής. Περίμενε με ταπείνωσι να σε επισκεφθή και πάλιν ο Θεός και να σου χαρίση πλουσιώτερη ίσως την παρουσία Του.
Πρόσεξε πως περιγράφει τις μεταπτώσεις αυτές ο Ψαλμωδός. «Εγώ δε είπα εν τη ευθυνία μου ου μη σαλευθώ εις τον αιώνα» (Ψαλμ. 29, 7). Όταν όμως απεμακρύνθη η χάρις έλεγε: «απέστρεψας δε το πρόσωπόν σου, και εγενήθην τεταραγμένος» (Ψαλμ. 29, 8). Και όμως δεν απηλπίσθη, αλλά ικετεύει θερμά τον Θεό: «Προς σε, Κύριε, κεκράξομαι, και προς τον Θεόν μου δεηθήσομαι» (Ψαλμ. 29, 9). Απολαμβάνοντας δε τελικά τον καρπό της ικεσίας του και μαρτυρώντας ότι τον άκουσε ο Θεός λέγει: «Ήκουσε Κύριος και ηλέησέ με. Κύριος εγενήθη βοηθός μου!» (Ψαλμ. 29, 11). Αλλά πώς; «Έστρεψας τον κοπετόν μου, λέγει, εις χαράν… και περιέζωσάς με ευφροσύνην» (Ψαλμ. 29, 12).
Αφού λοιπόν αυτά συνέβησαν στους μεγάλους αγίους, ας μην απελπιζώμεθα εμείς οι ασθενείς και πτωχοί, όταν βλέπουμε τους εαυτούς μας, άλλοτε μεν ζηλωτάς, άλλοτε δε ψυχρούς. Το πνεύμα του Θεού έρχεται και φεύγει οπόταν θέλει. Γι’ αυτό και ο πολύαθλος Ιώβ λέγει: «Επισκέπτη αυτόν πρωί και δοκιμάζεις αυτόν αίφνης» (Ιώβ ζ’18).
Όλες σου οι ελπίδες στη θεία ευσπλαγχνία.
Σε ποιον λοιπόν μπορώ να στηρίξω την ελπίδα μου και να εμπιστευθώ; Μόνο στη μεγάλη ευσπλαγχνία του Θεού και την εξ ύψους χάρι.
Ίσως να υπάρχουν κοντά μου άνθρωποι αγαθοί, ευσεβείς αδελφοί, πιστοί φίλοι.
Ίσως να έχω κοντά μου βιβλία ιερά, και λόγοι ωραίοι και άσματα γλυκύφθογγα, ίσως να τέρπουν συνεχώς την ακοή μου.
Όλα όμως αυτά, δεν έχουν τη δύναμι να με βοηθήσουν, όταν η θεία χάρις με έχει εγκαταλείψει έρημο στην απέραντη φτώχεια μου.
Το μόνο κατάλληλο μέσο για την αντιμετώπισι των στιγμών αυτών, είναι η ταπεινή υποταγή στο θείο θέλημα.
Όλοι οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν πειρασμούς.
Η δόξα όμως ανήκει στο νικητή.
Ποτέ δεν εγνώρισα άνθρωπο τόσο ευσεβή και τέλειο που να μη δοκίμασε την έλλειψι της θείας χάριτος ή την ελλάτωσιν του ζήλου του. Κανένας άγιος δεν υπήρξε τόσο υψωμένος και φωτισμένος ώστε να μην αντιμετωπίση πειρασμούς και να μην αγωνισθή.
Γιατί κανείς δεν θα αξιωθή να αντικρύση τον Θεό, αν δεν αγωνισθή προς χάριν Του σκληρά.
Ο πειρασμός είναι συνήθως ο αγγελιαφόρος της παρηγοριάς που έρχεται.
Η ουράνια παρηγοριά είναι το έπαθλο των πνευματικών αγώνων. «Τω νικώντι δώσω φαγείν εκ του ξύλου της ζωής» (Αποκ. 2, 7).
Η θεία χάρις δίδεται στον άνθρωπο, για να γίνη με αυτήν ισχυρός και να υποφέρη νικηφόρα τις δυσκολίες.
Πολλές φορές τη χάρι την ακολουθεί πειρασμός νέος, ώστε ο αγωνιστής του πνεύματος να μη καυχάται για την αρετή του.
Ο διάβολος αγρυπνεί˙ η σάρκα δεν είναι νεκρή. Μην αμελείς λοιπόν να οπλίζεσαι για τον αγώνα. Δεξιά και αριστερά σου είναι εχθροί που συνεχώς σε απειλούν.
Από το βιβλίο: Η Μίμησις του Χριστού, του Κεμπησίου Θωμά. Νεοελληνική απόδοσις της εκδοθείσης το 1902 μεταφράσεως του Αβερκίου Λαμπίρη υπό την έγκρισιν και ευλογίαν της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Εκδόσεις ΦΩΣ
η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
