ΕίΔΗΣΙΣ
Κατά την δεκάτην ογδόην του παρόντος (Δεκεμβρίου) μηνός, εάν τύχη εν Κυριακή, ή τη αμέσως μετ’ αυτήν ερχομένη, ήτις και Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως λέγεται, μνήμην επιτελούμεν πάντων των απ’ αιώνος θεώ ευαρεστησάντων, από Αδάμ άχρι και Ιωσήφ του Μνήστορος της Υπεραγίας Θεοτόκου, κατά γενεαλογίαν, καθώς ο Ευαγγελιστής Λουκάς ιστορικώς ηριθμήσατο’ ομοίως και των Προφητών και Προφητίδων, εξαιρέτως δε του Προφήτου Δανιήλ και των αγίων τριών Παίδων.
Απολυτίκιον. Ήχος β’.
Μεγάλα τα της Πίστεως κατορθώματα! εν τη πηγή της φλογός, ως επί ύδατος αναπαύσεως, οι άγιοι τρεις Παίδες ηγάλλοντο’ και ο Προφήτης Δανιήλ, λεόντων ποιμήν, ως προβάτων εδείκνυτο. Ταις αυτών ικεσίαις Χριστέ ο θεός, σώσον τας ψυχάς ημών.
Μεγάλα πρ΄άγματι είναι της πίστεως τα κατορθώματα, γιατί μέσα στην καρδιά της φωτιάς, οι άγιοι τρεις παίδες ένοιωθαν χαρά, ενώ ο προφήτης Δανιήλ, αν και βρισκόταν μέσα στον λάκκο των λεόντων, δεν κινδύνευε, και φαίνοταν σαν ο βοσκός τους. Με τις ικεσίες τους λοιπόν, Χριστέ ο Θεός, σώσε τις ψυχές μας.
ΕΙΣ ΤΟΝ ΌΡΘΡΟΝ
Η Υπακοή. Ήχος πλ. δ’.
Α’
Άγγελος Παίδων εδρόσισε κάμινον, νυν δε γυναικών κλαυθμόν διεκώλυε, λέγων’ Τί επιφέρεσθε μύρα? τίνα ζητείτε εν τάφω? ανέστη ο Χριστός και θεός’ υπάρχει γαρ ζωή και σωτηρία, του γένους των ανθρώπων.
Ο άγγελος στην Βαβυλώνα εδρόσιζε για χάρη των τριών παίδων την καιόμενη κάμινο, αλλά και άγγελος εμπόδιζε τον θρήνο των μυροφόρων γυναικών στον τάφο του Χριστού λέγοντας: Για ποιον φέρατε αυτά τα μύρα, ποιον ζητάτε στον τάφο αυτόν? Αναστήθηκε ο Χριστός και Θεός, γιατί είναι η ζωή και η σωτηρία του γένους των ανθρώπων.
Κοντάκιον των Πατέρων. Ήχος πλ. β’.
Χειρόγραφον εικόνα μη σεβασθέντες, αλλ’ αγράφω ουσία θωρακισθέντες, Τρισμακάριοι εν τω σκάμματι, του πυρός εδοξάσθητε’ εν μέσω δε φλογός ανυποστάτου ιστάμενοι, θεόν επεκαλείσθε’ Τάχυνον ο οικτιρμων, και σπεύσον ως ελεήμων, εις την βοήθειαν ημών, ότι δύνασαι βουλόμενος.
Δεν σεβασθήκατε το χειροποίητο άγαλμα του ανθρώπου – βασιλέως, αλλά θωρακισθήκατε με την απερίγραπτη Ενέργεια του Θεού, οπότε, δοξασθήκατε στο «αγωνιστικό» σκάμμα του πυρός της καμίνου, τρισμακάριοι παίδες! Σταθήκατε δε στην ανυπόστατη φωτιά, και με ύμνους καλέσατε σε βοήθεια τον Θεό λέγοντας: Τρέξε γρήγορα οικτίρμων, και σπεύσε ελεήμων να μας βοηθήσεις, γιατί όταν θέλεις, όλα τα μπορείς.
Ο Οίκος
Έκτεινόν σου την χείρα, ης πάλαι έλαβον πείραν Αιγύπτιοι πολεμούντες, και Εβραίοι πολεμούμενοι’ μή καταλιπης ημάς, και καταπίη ημάς θάνατος, ο διψών ημάς, και σατάν ο μισών ημάς’ αλλ’ έγγισον ημίν, και φεϊσαι των ψυχών ημών, ως εφείσω ποτέ των Παίδων σου, των εν Βαβυλώνι απαύστως ανυμνούντων σε, και βληθέντων υπέρ σου εις την κάμινον, και εκ ταύτης κραυγαζόντων σοι’ Τάχυνον
ο οικτίρμων, και σπεύσον ως ελεήμων, εις την βοήθειαν ημών, ότι δύνασαι βουλόμενος.
Απλωσε το Χέρι Σου του οποίου γνώρισαν την δύναμη παλιά οι Αιγύπτιοι που Σε πολεμούσαν, και οι Εβραίοι που πολεμούνταν. Μυ μας εγκαταλείπεις και μας καταπίει ο θάνατος που διψά για την ζωή μας, και ο σατανάς που μας μισεί. Έλα κοντά μας, πλησίασε, λυπήσου μας και λύτρωσέ μας, όπως λυπήθηκες και λύτρωσες τους τρεις Σου παίδες παλιά στην Βαβυλώνα, που σε ανυμνούσαν ακατάπαυστα μέσα από την κάμινο, όπου ρίχθηκαν για το Ονομά Σου, και από εκεί μέσα Σου κραύγαζαν: τρέξε γρήγορα οικτίρμων, και σπεύσε ελεήμων να μας βοηθήσεις, γιατί όταν θέλεις, όλα τα μπορείς.
Έτερον Κοντάκιον. Προεόρτιον. Ήχος α’. Χορός αγγελικός.
Ευφραίνου Βηθλεέμ, Εφραθά ετοιμάζου’ ιδού γαρ η Αμνάς, τον Ποιμένα τον μέγαν, εν μήτρα βαστάζουσα, του τεκείν κατεπείγεται’ όν περ βλέποντες, οι θεοφόροι Πατέρες, επαγάλλονται, μετά ποιμένων υμνούντες, Παρθένον θηλάζουσαν.
Βηθλεέμ ας ευφραίνεσαι, κι εσύ Εφραθά ετοιμάσου πια, γιατί να, η Αμνάδα έρχεται βαστάζοντας στη μίτρα της τον μεγάλο ποιμένα, και μάλιστα βιάζεται να τον φέρει στον κόσμο. Αυτόν ακριβώς βλέποντας οι θεοφόροι πατέρες, ζουν σε μια απέραντη και ακατάληπτη αγαλλίαση, και γι’ αυτό με τους ποιμένες υμνούν την Παρθένο, που θηλάζει το Βρέφος της.
Ο Οίκος
Της σης Παρθένε κυήσεως την λαμπρότητα, καθορώντες εκλάμπουσαν, Αβραάμ ο φιλόθεος, και Ισαάκ ο αοίδιμος, και Ιακώβ, και πάς ο θεοσύλλεκτος χορός των αγίων αγάλλεται’ και την κτίσιν
προσήγαγον, προς σήν υπάντησιν, εν χαρμοσϋναις λέξεσι. Χαράς γαρ πρόξενος πάσϊν όφθης,
εν μήτρα συλλαβούσα, τον ποτέ εν Βαβυλώνι οραθέντα, και τους Παίδας, τους εν τη καμίνω αδίκως βληθέντας, αφλέκτους συντηρήσαντα υπέρ πάσαν έννοιαν. Διό και αναμέλπουσι τον ορώμενον εν χερσί νεάνιδος, υμνούντες Παρθένον θηλάζουσαν.
Βλέποντας καθαρά την λαμπρότητα της κυήσεώς σου, Παρθένε, να λάμπει παντού και πάνω από όλα, ο Αβραάμ ο φίλος και αγαπητός του Θεού και ο Ισαάκ, ο παντού φημισμένος και ο Ιακώβ και όλος οσυγκεντρωμένος στο όνομα του Θεού χορός των αγίων, ζουν με απέραντη αγαλλίαση, και όλη την κτίση συγκεντρώνουν και την οδηγούν, για να Σε προυπαντήσουν με χαρούμενες φωνές και λέξεις. Γιατί για όλους φανερώθηκες πρόξενος χαράς, αφού συνέλαβες στην μήτρα σου Αυτόν που φάνηκε στη Βαβυλώνα και συνετήρησε απείραχτους από την φλόγα της καμίνου τους τρεις παίδες, που άδικα ρίχθηκαν σε αυτήν, πέρα από κάθε ανθρώπινον συλλογισμό. Γι’ αυτό και ψάλλουν για Αυτόν που βλέπουν να βρίσκεται στην αγκαλιά
Της νεάνιδος, υμνώντας την Παρθένο που θηλάζει το βρέφος της.
Συναξάριον
Τη αυτή ημερα, Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως, μνήμην άγειν ετάχθημεν παρά των αγίων και θεοφόρων Πατέρων ημών, πάντων των απ’ αιώνος θεώ ευαρεστησάντων, από Αδάμ άχρι και Ιωσήφ του μνήστορος της Υπεραγίας Θεοτόκου, κατά γενεαλογίαν, καθώς ο Ευαγγελιστής Λουκάς ιστορικώς ηριθμήσατο’ ομοίως και των Προφητών και Προφητίδων.
*Μνήμη των Πρωτοπλάστων Αδάμ και Εύας.
Στίχ. Υμνώ θανόντας ζών γένους αρχηγέτας,
Του ζήν με και θνήσκειν με τους παραιτίους.
Μνήμη του δικαίου Άβελ, υιού Αδάμ.
Στίχ. Βοά θεώ’ σον αίμα, και ψυχής δίχα,
Ω πρώτε νεκρών, πρώτε και σεσωσμένων.
Μνήμη του δικαίου Σηθ, υιού Αδάμ.
Στίχ. Σήθ σπέρμα καινόν τοις γονεύσιν αντ’ Αβελ,
Άνθρωπος ων δίκαιος, οιός ην Αβελ.
Μνήμη του δικαίου Ενώς, υιού Σήθ.
Στίχ. Όφθείς Ενώς μέγιστος εκ της ελπίδος,
Πολλοίς ενήκε ζήλον εις την ελπίδα.
Μνήμη του δικαίου Καϊνάν, υιού Ενώς.
Στίχ. Βίβλω Καϊνάν Μωσέως γεγραμμένος,
Καν τω παρόντι χρή γραφήναι βιβλίω.
Μνήμη του δικαίου Μαλελεήλ, υιού Καϊνάν.
Στίχ. Έξης προκείσθω Μαλελεήλ τω λόγω,
Υιός Καϊνάν, ου προεμνήσθη λόγος.
Μνήμη του δικαίου Ιάρεδ, υιού Μαλελεήλ.
Στίχ. Δίκαιον όντως εν δικαίω πληθύι,
Και του δικαίου μνημονεύειν Ιάρεδ.
Μνήμη του δικαίου Ενώχ, υιού Ιάρεδ.
Στίχ. θεώ προδήλως ευαρεστήσας λόγω,
Ενώχ αδήλοις εγκατωκίσθη τόποις.
Μνήμη του δικαίου Μαθουσάλα, υιού Ενώχ.
Στίχ. ενώχ σε τέκνον εκμαθών Μαθουσάλα,
Έγραψα προς μάθησιν άλλων ενθάδε.
Μνήμη του δικαίου Λάμεχ, υιού Μαθουσάλα.
Στίχ. Λάμεχ δύο γνούς, δεϊν έγνων τιμάν ένα,
Ού τον φονευτήν, αλλ’ ομωνύμως Λάμεχ.
Μνήμη του δικαίου Νώε, υιού Λάμεχ.
Στίχ. Αδάμ βροτοίς όλεθρον εκ ξύλου φέρει’
Δια ξύλου δε Νώε πάν σώζει γένος.
Μνήμη του δικαίου Σήμ, υιού Νώε.
Στίχ. Σήμ πατρικήν γύμνωσιν εμφρόνως σκέπων,
Τας πατρικάς εφεύρεν ευχάς εις σκέπην.
Μνήμη του δικαίου Ιάφεθ, υιού Νώε.
Στίχ. Μη θείς Ιάφεθ πατρός αισχύνη πλάτος,
Βίου πλατυσμόν ευχαίς πατρός λαμβάνει.
Μνήμη του δικαίου Αρφαξάδ, υιού Σήμ.
Στίχ. Ζή Κύριος ζών, ου τον Αρφαξάδ λείπω.
Και γαρ χρεών και τούτον ενταύθα γράφειν.
Μνήμη του δικαίου Καϊνάν, υιού Αρφαξάδ.
Στίχ. Καϊνάν ημίν, εξεγήγερται νέος,
Τω πριν Καϊνάν, εμφερής εκ του τρόπου.
Μνήμη του δικαίου Σάλα, υιού Καϊνάν.
Στίχ. Συμπατριωτών ορμαθώ και σύμφύλων,
η συγγένεια συνδέει και τον Σάλα.
Μνήμη του δικαίου Έβερ, αφ’ ου και οι Ιουδαίοι Εβραίοι εκλήθησαν.
Στίχ. Μέγας τις όντως τοις Ιουδαίοις Έβερ,
Δούς εξ εαυτού κλήσιν Εβραίων γένει.
Μνήμη του δικαίου Φάλεκ, υιού Έβερ.
Στίχ. Πανηγυρίζω και τον εξ Έβερ τόκον’
Ως Μωυσής γαρ φησί, τίκτει τον Φάλεκ.
Μνήμη Ραγάβ, υιού Φάλεκ.
Στίχ. Πάλιν κύησις, και πάλιν νέος τόκος,
Σιών Ραγάβ τεκόντος ημίν τον Φάλεκ.
Μνήμη του δικαίο Σιρούχ, υιού Ραγάβ.
Στίχ. Γράφων παλαιών τους απ’ αλλήλων τόκους,
αν εκλάθωμαι τον Σερούχ αμαρτάνω.
Μνήμη του δικαίου Ναχόρ, υιού Σερούχ.
Στίχ. Γέννους υπάρχων των άνω λελεγμένων,
και τω Ναχόρ γνούς ου διηστώ του γέννους.
Μνήμη του δικάιου Θάρρα, υιού ναχόρ.
Στίχ. Υιός προσελθών εκ Ναχόρ κλήσιν Θάρρας, πατήρ υπήρξεν πατρός εθνών μυρίων.
Μνήμη του δικάιου πατριάρχου Αβραάμ, υιού Θάρρα.
Στίχ. Τον Αβραάμ πώς δεξιόσωμαι λόγοις,
ος ηξιώθη δεξιούσθαι και νόας?
Μνήμη του πατριάρχου Ισαάκ, υιού Αβραάμ.
Στίχ. Δεθείς Ισαάκ εις σφαγήν τύπος γίνει,
επί σφαγήν ήξοντος Υψίστου Λόγου.
Μνήμη του πατριάρχου Ιακώβ, υιού Ισαάκ.
Στίχ. Θείας κλήμακος ιακώβ της παρθένου,
προς γήν Θεόν χωρούντα πριν τόκου βλέπει.
Μνήμη του πατριάρχου Ρουβίμ, υιού Ιακώβ.
Στιχ. Της υιότητος Ιακώβ του τιμίου,
Ρουβίμ έγνων τον θείον αρχήν τιμίαν.
Μνήμη του πατριάρχου Συμεών, υιού Ιακώβ.
Στίχ. Κάν δευτερίοις Συμεών εκ του τόκου,
κλέος παρ’ ημίν ού το δεύτερον φέρει.
Μνήμη του πατριάρχου Λευί, υιού Ιακώβ.
Στίχ. θεού μεγίστου θείος ων υπηρέτης,
Τί Λευί μείζον της δε της δόξης θέλεις?
Μνήμη του Πατριάρχου Ιούδα, υιού Ιακώβ, ου εκ της φυλής ο Χριστός.
Στίχ. Ιούδαν αινέσουσιν οι σεσωσμένοι’
Εξ Ιούδα γαρ Χριστός η σωτηρία.
Μνήμη του Πατριάρχου Ζαβουλών, υιού Ιακώβ, ου η Φυλή παράλιος.
Στίχ. Ακτάς κατοικείν ο Ζαβουλών εκρίθη,
Γης και θαλάττης εις έν άκρα συνδέων.
Μνήμη του Πατριάρχου Ισάχαρ, υιού Ιακώβ, ου η Φυλή γηπόνος.
Στίχ. Στήσας εαυτόν εις το πονείν Ισάχαρ,
Ζωήν συνιστά γήθεν άρτον εκφέρων.
Μνήμη του Πατριάρχου Δαν, υιού Ιακώβ, ου η Φυλή κριτής.
Στίχ. Λαού κριτής Δαν, γλώττα της εξουσίας,
Ζυγοίς δικαίοις πάσιν εξάγων κρίσιν.
Μνήμη του Πατριάρχου Γάδ, υιού Ιακώβ, ου η Φυλή ληστευομένη ή ληστεύουσα.
Στίχ. Γάδ πειρατευθείς, πειρατεύων εκτρέχει,
Νίκαις δε πάντων πειρατών κατισχύει.
Μνήμη του Πατριάρχου Ασήρ, υιού Ιακώβ, ου η Φυλή πλουσία επί χώραις σιτοφόροις.
Στίχ. Ασήρ δε, φησί, πίονα πλουτεί στάχυν,
Τρέφει τε τους άρχοντας άρτω πλουσίω.
Μνήμη του Πατριάρχου Νεφθαλείμ, υιού Ιακώβ, ου η Φυλή πολύ πλήθος.
Στίχ. Ως έρνος όντως Νεφθαλείμ ανειμένον,
Εις πλήθος αυτώ της φυλής ηπλωμένης.
Μνήμη του Πατριάρχου Ιωσήφ, υιού Ιακώβ, ου η Φυλή περίδοξος και περιφανής.
Στίχ. Ηυξημένον σε, σος πατήρ είναι λέγων,
Δόξαν φυλής σης, Ιωσήφ, διαγράφει.
Μνήμη του Πατριάρχου Βενιαμίν, υιού Ιακώβ, ου η Φυλή απο αγρίας πραεία.
Στίχ. Φαγών το πρωί Βενιαμίν, ως λύκος,
Πράος φανείς, δίδωσι βρώσιν εσπέρας.
Μνήμη Φαρές και Ζάρα των διδύμων, υιών Ιούδα του Πατριάρχου.
Στίχ. Κοινώς επαινώ σπέρμα κοινόν Ιούδα,
Φαρές Ζάρα τε, τους διδήμους συγγόνους.
Μνήμη Εσρώμ, υιού Φαρές.
Στίχ. Εκ Φαρές Εσρώμ, ώσπερ εκ ρίζης κλάδος,
Αμφω δε ρίζης Αβραάμ θείοι κλάδοι.
Μνήμη Αράμ, υιού Εσρώμ.
Στίχ. Γέγηθεν Εσρώμ ου νοσών ατεκνίαν’
Αράμ γαρ αυτώ τέκνον ηγαπημένον.
Μνήμη Αμιναδάβ, υιού Αράμ.
Στίχ. Τον Αμιναδάβ εξ Αράμ φύναι λόγος’
Τούτου γαρ υιόν η Γραφή τούτον λέγει.
Μνήμη Ναασσών, υιού Αμιναδάβ.
Στίχ. Είς και Ναασσών της Ιούδα φατρίας,
Εξ Αμιναδάβ της φυλής εξ Ιούδα.
Μνήμη Σαλμών, υιού Ναασσών.
Στίχ. Ηύξησε σειράν Αβραμιαίου γέννους,
Σαλμών προελθών της Ναασών οσφύως.
Μνήμη βοόζ, υιού Σαλμών.
Στίχ. Ευαγγελιστά τούδε Σαλμών υιέα,
τίνα γράφεις σύ? Τον Βοόζ, φησί, γράφω.
Μνήμη Οβίδ, υιού Βοόζ, του εκ της Ρούθ γεννηθέντος.
Στίχ. Εκ Ρούθ μεν Οβίδ, την φιλήν Μοαβίτης,
Εκ του Βοόζ δε δήλος Ισραηλήτης.
Μνήμη Ιεσαί, υιού Οβίδ.
Στίχ. Ιεσαί τίκτε, τικτέτω και σον γέννος,
έως απ Αυτού Παίς Θεός τεχθείς μέγας.
Μνήμη Δαυίδ βασιλέως, υιού Ιεσαί.
Στίχ. Εγώ τι φήσω, μαρτυρούντος Κυρίου?
Τον Δαυίδ εύρον, ως εμαυτού καρδίαν.
Μνήμη Σωλομόντος βασιλέως, υιού Δαυίδ.
Στίχ. Σοφός Σωλομών, πρώτος εν σοφοίς βίου’
έχων το πρώτον, των καλών εν τω βίω.
Μνήμη Ροβοάμ βασιλέως, υιού Σωλομόντος.
Στίχ. Εγκώμιον σοι Ροβοάμ πλέκω μέγα,
σόν πάππον είναι τον μέγαν Δαυίδλέγων.
Μνήμη Αβιά βασιλέως, υιού Ροβοάμ.
Στίχ. Βοά Ροβοάμ προς τον Αβιά λέγων.
Εγώ πατήρ σός, και συ μου το τεκνίον.
Μνήμη Ασσά βασιλέως, υιού Αβιά.
Στίχ. Ευθύ τον Ασσά μινύει βασιλέα,
η τετράτιτλος των βασιλιών βίβλος.
Μνήμη Ιωσαφάτ βασιλέως, υιού Ασσά.
Στίχ. Ιωσαφάτ τα πάντα Χρηστός εν βίω,
ευρών αφορμάς πατρώθεν χρηστού βίου.
Μνήμη ιοράμ βασιλέως, υιού Ιωσαφάτ.
Στίχ. Ιοράμ ημίν εξ Ιωσαφάτ έφη,
υιός βασιλεύς, εκ πατρός βασιλέως.
Μνήμη Οζίου βασιλέως, υιού Ιοράμ.
Στίχ. Ανήκε καρπόν ευγενή τον οζίαν,
άναξ Ιοράμ Ιωσαφάτ ο κλάδος.
Μνήμη Ιωάθαμ βασιλέως, υιού Οζίου.
Στίχ. Τον Ιοάθαμ ως νεωτόν Οζίου,
της βασιλείας η καλλιά λαμβάνει.
Μνήμη Άχαζ βασιλέως, υιού Ιοάθαμ.
Στίχ. Το της κεφαλής στέμα της Ιοάθαμ,
στέφει κεφαλήν ευπρεπώς και την Άχαζ.
Μνήμη εζεκίου βασιλέως, υιού Άχαζ.
Στίχ. Σωβεί τελευτήν δακρύσας Εζεκίας’
τοσούτον ισχύουσι ρείθρα δακρύων.
Μνήμη μανασή βασιλέως, υιού Εζεκίου.
Στίχ. Σωτηριώδες προς μετάγνωσιν βάθρον,
Μανασής ημίν την προσευχήν πηγνύει.
Μνήμη Αμών βασιλέως, υιού Μανασή.
Στίχ. Αμών κυηθείς της αλουργίδος μέσον,
ήν και βασιλεύς, και βασιλείας τέκνον.
Μνήμη Ιωσήου βασιλέως, υιού Αμών.
Στίχ. Ιωσίας έναντι του Θεού μέγας,
ον γνούς επαινείν δηλιώ μη σμικρίνω.
Μνήμη Ιεχονίου βασιλέως, υιού Ιωσίου.
Στίχ. Εν Βαβυλόνος τη μετοικία αλόγως,
Ιεχονίαν εμπαρικεί συ βίω.
Μνήμη Σαλαθιήλ, υιού Ιεχονίου.
Στίχ. Πρώτον μετ’ αυτήν την μετοικίαν τέκνον,
Τον Σαλαθιήλ Ιούδα φυλή φύει.
Μνήμη Ζοροβάβελ, του τον Ναόν των Ιεροσολύμων καυθέντα, ανεγείραντος.
Στίχ. Ναβουζαρδάν έκαυσε Ναόν Κυρίου,
Ου καύσιν ήρε κτίσματι Ζοροβάβελ.
Μνήμη Αβιούδ, υιού Ζοροβάβελ.
Στίχ. Αβιούδ όρπηξ, ου φυή Ζοροβάβελ.
Ως την φυήν ούν, και τον όρπηκα γράφω.
Μνήμη Ελιακείμ, υιού Αβιούδ.
Στίχ. Τον Ελιακείμ Αβιούδ γράφει γόνον,
Ματθαίος ημίν, ακριβής γονογράφος.
Μνήμη Αζώρ, υιού Ελιακείμ.
Στίχ. ο θειος Αζώρ εξ Ελιακείμ έφυ’
θεία Γραφή λέγουσα τούτο πεισάτω.
Μνήμη Σαδώκ, υιού Αζώρ.
Στίχ. Αζώρ κυισκων τον Σαδώκ ου λανθάνει’
Όν συγγραφεύς γνούς, εκκαλύπτει τον τόκον.
Μνήμη Αχείμ, υιού Σαδώκ.
Στίχ. Τοις του Σαδώκ ζητούσιν υιόν, Ματθαίος,
Δείξει τον Αχείμ, εκβαλών το Βιβλίον.
Μνήμη Ελιούδ, υιού Αχείμ.
Στίχ. Τεχθείς απ’ Αχείμ, Ελιούδ ώφθη τέκνον, οφθήσεται δε και πατήρ τεκνοτρόφος.
Μνήμη Ελεάζαρ, υιού Ελιούδ.
Στίχ. Ιδού τεκόντα και τον Ελιούδ έγνων,
Ελεάζαρον τέκνον ει βούλει, μάθε.
Μνήμη Ματθάν, υιού Ελεάζαρ.
Στίχ. Ελεάζαρ δε τον Ματθάν γεννάν λέγει,
Μαιευτρίας άκουε, Ματθαίου Βίβλου.
Μνήμη Ιακώβ, υιού Ματθάν.
Στίχ. Και Ματθάν εισήνεγκεν υιόν εις βίον’
Τον Ιακώβ γαρ εισενεγκών ευρέθη.
Μνήμη Ιωσήφ του Μνήστορος, υιού Ιακώβ.
Στίχ. Μνηστήρ Ιωσήφ’ ω το Πνεύμα προ γάμου, Μνηστήν εκείνου, συλλαβούσαν δεικνύει.
Μνήμη του δικαίου Μελχισεδέκ.
Στίχ. Έχει Γραφή πατρός σε και μητρός δίχα,
Χριστού τυπούντα Μελχισεδέκ τους τόκους.
Μνήμη του δικαίου Ιώβ.
Στίχ. Ύψιστον ευρών αξίως επαινέτην,
Ιώβ επαίνων ου δέη των γηίνων.
Μνήμη του Προφήτου Μωσέως, και Ωρ και Ααρών των ιερέων.
Στίχ. Συν Ωρ Ααρών προγράφει Χριστού πάθος,
οι υψούντες άμφω σταυρικώς τον Μωσέα.
Μνήμη Ιησού του Ναυή.
Στίχ. υμνείν Ιησού ποίος αρκέσει λόγος,
ω συλλαλών υπήρχε και θεός Λόγος?
Μνήμη του αγίου Προφήτου Σαμουήλ.
Στίχ. οφθαλμόν ημίν ευμενή θεού τίθει,
Οφθαλμέ θείε, και τα μέλλοντα βλέπων.
Μνήμη του Προφήτου Νάθαν.
Στίχ. Αμαρτιών έλεγχος οξύς ων Νάθαν,
ημάρτομεν λέγουσι, συγγνώμην νέμοις.
Μνήμη του αγίου Προφήτου Δανιήλ.
Στίχ. Και θηρία φρίττουσιν αρετής φίλον’
Έργοις Δανιήλ τούτο πιστούται μέγας.
Μνήμη των αγίων τριών Παίδων.
Στίχ. Και πυρ, το πυρ ήν της καμίνου,
και δρόσος Προς δυσσεβείς πυρ, προς δε τους Παίδας δρόσος.
Μνήμη της δικαίας Σάρρας, γυναικός Αβραάμ.
Στίχ. Νεύσει θεού και στείρα νικάται φύσις’
Και μάρτυς ωδίνουσα Σάρα παιδίον.
Μνήμη της δικαίας Ρεβέκκας, γυναικός Ισαάκ.
Στίχ. Και την αρίστην την γυναικών ‘Ρεβέκκαν. Άριστος εύρεν ανδρών κοινωνόν λέχους.
Μνήμη της δικαίας Λείας, πρώτης γυναικός Ιακώβ.
Στίχ. Λείας προσώπω Κύριος μη δούς χάριν, Κυήσεως δίδωσι τη μήτρα χάριν.
Μνήμη της δικαίας Ραχήλ, δευτέρας γυναικός Ιακώβ.
Στίχ. θεούς πατρώους η Ραχήλ, κλέπτει
πόθω’ Εν εσχάτω δε τον θεόν ποθεί Λόγον.
Μνήμη της δικαίας Ασινέθ, γυναικός Ιωσήφ του παγκάλλου.
Στίχ. Κάλλει παρήλθεν ήλιος μεν αστέρας,
η δ’ Ασινέθ μοι τας ύφ’ ήλιον κόρας.
Μνήμη της δικαίας Μαρίας, αδελφής Μωυσέως.
Στίχ. Άσωμεν, είπε, και πάλιν τω Κυρίω,
Ψυχής κρατούσα τύμπανον νυν Μαρία.
Μνήμη της δικαίας Δεβόρρας, της κρινάσης τον Ισραήλ.
Στίχ. Υπέρ γυναίκας η Δεβόρρα την φρένα,
Βάθει φρενός κρίνουσα λαόν Κυρίου.
Μνήμη της δικαίας Ρουθ.
Στίχ. Έθνος λιπούσα Ρουθ εαυτής και σέβας,
Έθνει προσήλθε και θεώ του Μωσέως.
Μνήμη της δικαίας Σαραφθίας, προς ην Ηλίας απεστάλη.
Στίχ. Ασπαρτον είχε την τροφήν Σαραφθία,
Καινόν λαχούσα λήιον τον Ηλίαν.
Μνήμη της δικαίας Σωμανίτιδος, της ξενοδοχησάσης τον Ελισσαίον.
Στίχ. Ελισσαίός σοι κλείθρα νηδύος λύει,
ω κλείθρα Σωμανίτις ήνοιξας δόμου.
Μνήμη της δικαίας Ιουδίθ, της ανελούσης τον Ολοφέρνην.
Στίχ. Όν πάς ανήρ έφριττε δεινόν οπλίτην,
Γυνή καθείλεν, Ιουδίθ, Ολοφέρνην.
Μνήμη της δικαίας Εσθήρ, της λυτρωσαμένης τον Ισραήλ εκ θανάτου.
Στίχ. Έσωσεν Εσθήρ άνδρας Ισραηλίτας,
Αδου κυνήν μέλλοντας ενδυναι πάλαι.
Μνήμη της δικαίας Άννης, της μητρός Σαμουήλ του Προφήτου.
Στίχ. Ευχής τέκνον τεκούσα Σαμουήλ μέγαν,
Νίκα Φενάνναν Άννα πολλήν εν τέκνοις.
Μνήμη της δικαίας Σωσάννης.
Στίχ. Κανών πρόκειται σωφρονούσαις εν βίω,
ο της Σωσάννης σωφρονέστατος βίος.
Ταις αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο θεός, ελέησον και σώσον ημάς.
Αμήν.
Εξαποστειλάριον. Τοις μαθηταίς.
Πατριαρχών οι πρόκριτοι, και προ Νόμου Πατέρες, εν πίστει προεξέλαμψαν, Αβραάμ Ισαάκ τε, και Ιακώβ, ως φωστήρες, άπαντες γαρ Προφήται, και Δίκαιοι ανήφθησαν, εξ αυτών ως λαμπάδες, φωτοειδείς, και την κτίσιν πάσαν εσκοτισμένην, ακτίσι κατεφώτισαν, της σεπτής Προφητείας.
Οι πρώτοι και ξεχωριστοί ανάμεσα στους πατριάρχες και όλοι οι πατέρες που έζζησαν πριν να δοθεί ο νόμος στον Μωυσή, ο Αβραάμ και ο Ισαάκ και ο Ιακώβ, έλαμψαν με την πίστη τους πριν τον Χριστό σαν φωτεινά αστέρια. Γιατί όλοι οι προφήτες και οι δίκαιοι ανάφθηκαν σαν λαμπάδες που έμοιαζαν με το φως, και φώτισαν όλη την σκοτισμένη κτίση με την σεπτή και θεία προφητεία τους.
Προεόρτιον. Όμοιον.
Ευφραίνου Βηθλεέμ και συ, Εφραθά ετοιμάζου’ η Θεοτόκος ήκει γαρ, εν σπηλαίο και φάτνη, τεκείν θεόν απορρήτως. Ώ φρικτού μυστηρίου! ου νυν την θείαν Γέννησιν, Αβραάμ Ισαάκ τε, και Ιακώβ, Πατριάρχαι άπαντες και Προφήται, φαιδρώς προεορτάζουσι, και βροτοί συν αγγέλοις.
Βηθλεέμ ας ευφραίνεσαι, και συ Εφραθά ετοιμάσου, γιατί να, η Παρθένος έχει φθάσει, για να γεννήσει στο σπήλαιο και στη φάτνη, με ακατάληπτο τρόπο τον Θεό. Ω τί φρικτό μυστήριο! Αυτού την γέννηση ο Αβραάμ και ο Ισαάκ και ο Ιακώβ και όλοι οι προφήτες και οι δίκαιοι πατριάρχες με χαρά προεορτάζουν, και μαζί τους και οι άνθρωποι με τους Αγγέλους.
Δόξα των αίνων. Των Πατέρων. Ήχος πλ. δ’.
Των νομικών διδαγμάτων ο σύλλογος, την εν σαρκί εμφανίζει του Χριστού θείαν Γέννησιν, τοις προ του Νόμου την Χάριν ευαγγελιζομένοις, ως υπέρ Νόμον τη πίστει υπάρξασιν’ όθεν της φθοράς απαλλαγής ούσαν πρόξενον, ταις εν Άδη κατεχομέναις ψυχαίς προεκήρυττον, δια της αναστάσεως. Κύριε, δόξα σοι.
Το σύνολο των διδαγμάτων του Παλαιοδιαθηκηκού νόμου, εμφαντικά διδάσκει την κατά σάρκα Γέννηση του Χριστού, σε όλους όσους πριν ακόμη απ’ το νόμο ευαγγελιζόταν την Χάρη Του, αφού όλοι αυτοί με την πίστη τους, ξεπέρασαν τις διατάξεις του Μωσαϊκού νόμου. Έτσι, οι προ Χριστού δίκαιοι κήρυξαν εκ των προτέρων, ακόμη και στις φυλακισμένες ψυχές στον Άδη, πως η αναμενόμενη Χάρις του Μεσσία μέσω της Αναστάσεώς Του, θα είναι η αιτία της απαλλαγής από την φθορά της αμαρτίας. Δοξασμένος να είσαι, Κύριε.
Απόδοση, Ιωάννης Τρίτος.
