ΕΝ ΤΩ ΜΕΓΑΛΩ ΕΣΠΕΡΙΝΩ
Γενέσεως το Ανάγνωσμα.
Γένεσις: ΙΖ. 1 – 14.
Ωφθη Κύριος τω Άβραμ, και είπεν αυτώ: Εγώ ειμί ο Θεός σου, ευαρέστει εναντίον εμού και γίνου άμεμπτος. Και θήσομαι την Διαθήκην μου ανά μέσον Εμού, και ανά μέσον σού, και πληθυνώ σε σφόδρα, και έση πατήρ πλήθους Εθνών. Και ου κληθήσεται το όνομά σου Άβραμ, αλλ’ έσται το όνομά σου Αβραάμ, ότι πατέρα πολλών Εθνών τέθεικά σε. Και αυξανώ σε σφόδρα σφόδρα, και θήσωσε εις Έθνη, και Βασιλείς εκ σού εξελεύσονται. Και στήσω την διαθήκην μου ανά μέσον εμού, και ανά μέσον σού, και ανά μέσον του σπέρματός σου μετά σε, εις τας γενεάς αυτών, εις Διαθήκην αιώνιον, και έσομαι αυτοίς Θεός. Και έπεσεν Αβραάμ επί πρόσωπον αυτού, και προσεκύνησε τω Κυρίω. Και είπεν ο Θεός προς Αβραάμ: σύ δε την διαθήκην μου διατηρήσεις, σύ, και το σπέρμα σου μετά σέ εις τας γενεάς αυτών. Και αύτη η Διαθήκη, ήν διατηρήσεις ανά μέσον εμού, και αναμέσον του σπέρματός σου μετά σέ εις τας γενεάς αυτών. Περιτμηθήσεται υμίν πάν αρσενικόν, και περιτμηθήσεσθε την σάρκα της ακροβυστίας υμών, και έσται σημείον διαθήκης αναμέσον εμού και υμών. Και παιδίον οκτώ ημερών, περιτμηθήσεται υμίν, πάν αρσενικόν εις τας γενεάς υμών. Και απερίτμητον άρσεν, ό ου περιτμηθήσεται την σάρκα της ακροβυστίας αυτού τη ημέρα τη ογδόη, εξολοθρευθήσεται η ψυχή εκείνη εκ του γένους αυτής, ότι την διαθήκην μου διεσκέδασε.
Απόδοση.
Ο Κύριος φανερώθηκε στον Άβραμ και του είπε: «Εγώ είμαι ο Θεός σου. Να ζεις θεάρεστα και να είσαι ενάρετος. Κι εγώ θα συνάψω διαθήκη μαζί σου και θα σου χαρίσω πάρα πολλούς απογόνους. Θα γίνεις πατέρας πολλών εθνών και δε θα λέγεσαι πια Άβραμ, αλλά το όνομά σου θα είναι Αβραάμ, γιατί εσένα όρισα να γίνεις γενάρχης πολλών εθνών. Θα αυξήσω τους απογόνους σου πάρα πολύ, θα σε κάνω γενάρχη εθνών και από σένα θα βγουν βασιλιάδες. Θα συνάψω τη διαθήκη μου μαζί σου και με τους απογόνους σου μετά από σένα για όλες τις γενιές τους, μια αιώνια διαθήκη, και θα είμαι γι’ αυτούς Θεός». Τότε ο Αβραάμ έπεσε με το πρόσωπό του στη γη και προσκύνησε τον Κύριο.
Ο Θεός συνέχισε λέγοντας στον Αβραάμ: «Αλλά κι εσύ να τηρήσεις τη διαθήκη μου, εσύ και οι απόγονοί σου μετά από σένα σ’ όλες τις γενιές τους. Η διαθήκη μου που πρέπει να τηρήσετε τόσο εσείς όσο και οι απόγονοί σου μετά από σένα σε όλες τις γενιές τους, είναι η εξής: Θα περιτέμνεται κάθε αρσενικό παιδί σας. Θα κάνετε την περιτομή, κι αυτό θα είναι το σημείο της διαθήκης ανάμεσα σ’ εμένα και σ’ εσάς. Θα περιτέμνεται κάθε αρσενικό παιδί σας όταν γίνει οχτώ ημερών, σε όλες τις γενιές σας. Ο απερίτμητος, που δεν θα περιτμηθεί την όγδοη μέρα, θα εξοντωθεί από τη γενιά του, επειδή θα έχει παραβεί τη διαθήκη μου».
Παροιμιών το ανάγνωσμα
Παροιμίαι: Η. 22 – 30.
Κύριος έκτισέ με αρχήν οδών αυτού εις έργα αυτού. Πρό του αιώνος εθεμελίωσέ με, εν αρχή πρό του την γήν ποιήσαι. Και πρό του τας αβύσσους ποιήσαι, πρό του προελθείν τας πηγάς των υδάτων. Πρό του όρη εδρασθήναι, πρό δε πάντων των βουνών, γεννά με. Κύριος εποίησε χώρας και αοικήτους, και άκρα οικούμενα της υπ’ ουρανόν. Ηνίκα ητοίμαζε τον ουρανόν, συμπαρήμην Αυτώ, και ότε αφώριζε τον εαυτού θρόνον επ’ ανέμων. Ηνίκα ισχυρά εποίει τα άνω νέφη, και ως ασφαλείς ετίθει πηγάς της υπ’ ουρανόν, εν τω τιθέναι τη θαλάσση ακριβασμόν αυτού, και ύδατα ού παρελεύσεται στόμα αυτού, και ισχυρά εποίει τα θεμέλια της γής, ήμην παρ’ Αυτώ, αρμόζουσα. Εγώ ήμην ή προσέχαιρε, καθ’ ημέραν δε ευφραινόμην εν προσώπω Αυτού, εν παντί καιρώ.
Απόδοση.
Ο Κύριος με γέννησε προτού τα έργα του αρχίσει να τα δημιουργεί.
Με γέννησε πριν απ’ τον χρόνο, πριν απ’ όλα:
Προτού δημιουργήσει τη γη και πριν δημιουργήσει τις αβύσσους,
πριν αναβλύσουν τα νερά απ’ τις πηγές, προτού θεμελιωθούνε τα βουνά και πριν από τους λόφους όλους, με γέννησε.
Ο Κύριος δημιούργησε τις κατοικημένες και ακατοίκητες περιοχές, ακόμη και τα πιο απομακρυσμένα κατοικημένα μέρη πάνω στη γη.
Ήμουν μαζί του όταν στερέωνε τον ουρανό κι όταν τον θρόνο του όριζε πάνω στους ανέμους•
όταν ψηλά τα νέφη στέριωνε, και όταν όριζε τη θέση των πηγών στη γη• όταν τοποθετούσε όριο στη θάλασσα, να μην το ξεπερνάνε τα νερά•
κι όταν τα θεμέλια της γης τα ’κανε ατράνταχτα, ήμουν μαζί του εγώ και τα διευθετούσα.
Εγώ ήμουν η αιτία της χαράς του, ενώ καθημερινά κι αδιάκοπα στην παρουσία του χαιρόμουν.
Παροιμιών το ανάγνωσμα
Παροιμίαι: Ι. 31, 32, ΙΑ. 2, 6, 7, 19 ΙΓ. 9 15,2 14,33 22,11
Σοφία Σολομώντος 6,13,12,14,15,16 7,30 8,2,3-4,7,8,17,18,21 9,1-3,4-5,10-11,14
Στόμα δικαίου αποστάζει σοφίαν, χείλη δε ανδρών επίστανται χάριτας. Στόμα σοφών μελετά σοφίαν, δικαιοσύνη δε ρύεται αυτούς εκ θανάτου. Τελευτήσαντος ανδρός δικαίου, ουκ όλλυται ελπίς. Υιός γάρ δίκαιος γεννάται εις ζωήν, και εν αγαθοίς αυτού καρπόν δικαιοσύνης τρυγήσει. Φώς δικαίοις δια παντός, και παρά Κυρίου ευρήσουσι χάριν και δόξαν. Γλώσσα σοφών καλά επίσταται, και εν καρδία αυτών αναπαύσεται σοφία. Αγαπά Κύριος οσίας καρδίας, δεκτοί δε Αυτώ πάντες άμωμοι εν οδώ. Σοφία Κυρίου φωτιεί πρόσωπον συνετού, φθάνει γάρ τούς επιθυμούντας αυτήν, πρό του γνωσθήναι, και ευχερώς θεωρείται υπό των αγαπώντων αυτήν. Ο ορθρίσας προς αυτήν, ού κοπιάσει, και ο αγρυπνήσας δι’ αυτήν, ταχέως αμέριμνος έσται. Οτι τους αξίους αυτής αυτή περιέρχεται ζητούσα, και εν ταις τρίβοις φαντάζεται αυτοίς ευμενώς. Σοφίας ού κατισχύσει ποτέ κακία. Δια ταύτα και εραστής εγενόμην του κάλλους αυτής, και εφίλησα ταύτην, και εξεζήτησα εκ νεότητός μου, και εζήτησα νύμφην αγαγέσθαι εμαυτώ. Οτι ό πάντων Δεσπότης ηγάπησεν αυτήν’ μύστις γάρ εστί της του Θεού επιστήμης, και αιρετίς των έργων αυτού. Οι πόνοι αυτής εισίν αρεταί, σωφροσύνην δε και φρόνησιν αύτη διδάσκει, δικαιοσύνην και ανδρείαν, ών χρησιμώτερον ουδέν εστιν εν βίω ανθρώποις. Εί δε και πολυπειρίαν ποθεί τις, οίδε τα αρχαία και τα μέλλοντα εικάζειν. Επίσταται στροφάς λόγων και λύσεις αινιγμάτων, σημεία και τέρατα προγινώσκει, και εκβάσεις καιρών και χρόνων, και πάσι σύμβουλός εστίν αγαθή. Οτι αθανασία εστίν εν αυτή, και εύκλεια εν κοινωνία λόγων αυτής. Δια τούτο ενέτυχον τω Κυρίω, και εδεήθην αυτού, και είπον εξ όλης μου της καρδίας: Θεέ Πατέρων, και Κύριε του ελέους, ο ποιήσας τα πάντα εν λόγω σου, και τη σοφία σου κατασκευάσας τον άνθρωπον, ίνα δεσπόζη των υπό σού γενομένων κτισμάτων, και διέπη τον κόσμον εν οσιότητι και δικαιοσύνη, δός μοι την των σών θρόνων πάρεδρον σοφίαν, και μή με αποδοκιμάσης εκ παίδων σου, ότι εγώ δούλος σός, και υιός της παιδίσκης σου. Εξαπόστειλον αυτήν εξ αγίου κατοικητηρίου σου, και από θρόνου δόξης σου, ίνα συμπαρούσά μοι διδάξη με, τί ευάρεστόν εστι παρά σοί, και οδηγήσει με εν γνώσει, και φυλάξει με εν τη δόξη αυτής. Λογισμοί γάρ θνητών πάντες δειλοί, και επισφαλείς αι επίνοιαι αυτών.
Απόδοση.
Από το στόμα του δικαίου βγαίνουνε πάντα λόγια σοφά,
κι είναι όλο χάρη των ανθρώπων των δικαίων τα χείλη.
Οι σοφοί πριν μιλήσουν σκέφτονται συνετά,
ενώ η δικαιοσύνη τους από τον θάνατο τους σώζει.
Όταν ο δίκαιος άνθρωπος πεθάνει, δεν χάνεται κι η ελπίδα,
γιατί ο δίκαιος γεννιέται για τη ζωή•
και με τα έργα του τα καλά καρπούς ανάλογους με τη δικαιοσύνη του θα τρυγήσει.
Στους δίκαιους υπάρχει πάντα φως, χάρη και δόξα από τον Κύριο τους περιμένει.
Η γλώσσα των σοφών ξέρει να λέει πράγματα καλά,
στη σκέψη τους θα βρίσκει ανάπαυση η σοφία.
Ο Κύριος αγαπάει όσους έχουν ενάρετη καρδιά
ευπρόσδεκτοί του είναι όλοι όσοι ζούνε άμεμπτα.
Φωτίζει η σοφία του Κυρίου το πρόσωπο του συνετού,
γιατί αυτοί που την επιθυμούν αμέσως την αναγνωρίζουν,
και
εύκολα τη διακρίνουν εκείνοι που την αγαπούν.
Όποιος ξυπνά πρωί γι’ αυτήν, δεν θα κοπιάσει,
κι όποιος για ’κεινη ξαγρυπνά, γρήγορα θα ’ναι δίχως έγνοιες.
Γιατί η ίδια τριγυρνά κι αναζητά όσους της είναι αντάξιοι,
τους εμφανίζεται στους δρόμους φιλικά.
Η σοφία δεν θα νικηθεί ποτέ απ’ την κακία. Γι’ αυτό ερωτεύτηκα την ομορφιά της, την αγάπησα, την αναζήτησα με πόθο απ’ τα νιάτα μου, και θέλησα να την πάρω γυναίκα μου. Γιατί ο Κυρίαρχος των πάντων την αγάπησε. Πραγματικά, στη γνώση του Θεού είναι μυημένη και για τα έργα του παίρνει αποφάσεις αυτή.
Για τη σοφία όποιος κοπιάζει, αρετές αποκτά• πράγματι, σωφροσύνη και φρόνηση μ’ ακρίβεια διδάσκει, δικαιοσύνη και ανδρεία, απ’ τα οποία τίποτε πιο χρήσιμο για τους ανθρώπους δεν υπάρχει στη ζωή. Αν κανείς επιθυμεί να μάθει πολλά, αυτή γνωρίζει τα περασμένα και μαντεύει τα μελλούμενα• αντιλαμβάνεται τα υπονοούμενα και στα προβλήματα βρίσκει λύσεις• προβλέπει τα μεγάλα και θαυμαστά γεγονότα και την έκβαση των εξελίξεων. Είναι για τον καθένα η καλύτερη σύμβουλος. Γιατί στη σοφία υπάρχει αθανασία, και η συνομιλία μαζί της εξασφαλίζει όνομα καλό.
Γι’ αυτό, λοιπόν, στον Κύριο στράφηκα και μ’ όλη την καρδιά μου τον παρακάλεσα: «Θεέ των προπατόρων μου, πολυεύσπλαχνε Κύριε, εσύ που δημιούργησες τα πάντα με τον λόγο σου κι έπλασες με τη σοφία σου τον άνθρωπο για να κυριαρχεί στα δημιουργήματά σου και μ’ εντιμότητα και δικαιοσύνη τον κόσμο να κυβερνά, δώσε μου τη σοφία που δίπλα κάθεται στον θρόνο σου και δούλο σου μην πάψεις να με θεωρείς• άλλωστε, δούλος δικός σου είμαι εγώ, γιος της δούλης σου. Στείλε τη σοφία από την άγια κατοικία σου, από τον ένδοξό σου θρόνο, μαζί μου να ’ναι και να με διδάξεις τι είν’ εκείνο που σ’ ευχαριστεί• να μ’ οδηγήσει στη γνώση και με τη λαμπρότητά της να με διαφυλάξει. Επειδή των ανθρώπων όλοι οι συλλογισμοί έχουν αδυναμίες και οι σχεδιασμοί τους σφάλματα.
Από το βιβλίο: «Προφητολόγιον, Τα Λειτουργικά Αναγνώσματα από την Παλαιά Διαθήκη», σελ.546-547. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ.
ΕΝ ΤΩ ΟΡΘΡΩ
Η Ευαγγελική Περικοπή του όρθρου
Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον: Ι. 1 – 9.
Είπεν ο Κύριος: ΑΜΗΝ αμήν λέγω υμίν, ο μή εισερχόμενος δια της θύρας εις την αυλήν των προβάτων, αλλά αναβαίνων αλλαχόθεν, εκείνος κλέπτης εστί και ληστής: ο δέ εισερχόμενος δια της θύρας, ποιμήν εστί των προβάτων. Τούτω ο θυρωρός ανοίγει, και τα πρόβατα της φωνής αυτού ακούει, και τα ίδια πρόβατα καλεί κατ’ όνομα και εξάγει αυτά. Και όταν τα ίδια πρόβατα εκβάλη, έμπροσθεν αυτών πορεύεται, και τα πρόβατα αυτώ ακολουθεί, ότι οίδασι την φωνήν αυτού. Αλλοτρίω δέ ου μή ακολουθήσωσιν, αλλά φεύξονται απ’ αυτού, ότι ουκ οίδασι των αλλοτρίων την φωνήν. Ταύτην την παροιμίαν είπεν αυτοίς ο Ιησούς, εκείνοι δέ ουκ έγνωσαν τίνα ήν ά ελάλει αυτοίς. Είπεν ούν πάλιν αυτοίς ο Ιησούς: αμήν αμήν λέγω υμίν ότι εγώ ειμι η θύρα των προβάτων. Πάντες όσοι ήλθον πρό εμού, κλέπται εισί και λησταί, αλλ’ ουκ ήκουσαν αυτών τα πρόβατα. Εγώ ειμί η θύρα. Δι’ Εμού εάν τις εισέλθη, σωθήσεται, και εισελεύσεται και εξελεύσεται, και νομήν ευρήσει.
Απόδοση.
Είπε ο Κύριος. Σας βεβαιώνω: εκείνος που δεν μπαίνει από την πόρτα στη μάντρα των προβάτων, αλλά πηδάει μέσα απ’ αλλού, είναι κλέφτης και ληστής. Αυτός όμως που μπαίνει από την πόρτα είναι ο βοσκός των προβάτων. Ο φύλακας του ανοίγει την πόρτα, και τα πρόβατα αναγνωρίζουν τη φωνή του• τα φωνάζει το καθένα με τ’ όνο¬μά του και τα οδηγεί έξω. Όταν τα βγάλει όλα έξω, μπαίνει αυτός μπροστά και τα πρόβατα τον ακολουθούν, γιατί αναγνωρίζουν τη φω¬νή του• τον ξένο δεν θα τον ακολουθήσουν, αλλά θα φύγουν μακριά του, γιατί δεν αναγνωρίζουν τη φωνή των ξένων». Αυτή την παραβο¬λή τους είπε ο Ιησούς. Εκείνοι όμως δεν κατάλαβαν για ποιο πράγμα τους μιλούσε.
Τους είπε λοιπόν πάλι ο Ιησούς: «Σας βεβαιώνω πως εγώ είμαι η πόρτα για τα πρόβατα. Όλοι όσοι ήρθαν πριν από μένα ήταν κλέ¬φτες και ληστές. Έτσι, τα πρόβατα δεν τους αναγνώρισαν. Εγώ είμαι η θύρα• όποιος περάσει από μένα θα βρει σωτηρία, και θα μπαίνει και θα βγαίνει και θα βρίσκει βοσκή.
ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΕΙΑΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ
Το Αποστολικόν Ανάγνωσμα της Θείας Λειτουργίας.
Προς Κολοσσαείς επιστολής Παύλου: Β. 8 – 12.
Αδελφοί, βλέπετε μή τις υμάς έσται ο συλαγωγών, δια της φιλοσοφίας και κενής απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και ου κατά Χριστόν” ότι εν Αυτώ κατοικεί πάν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς. Και εστέ εν Αυτώ πεπληρωμένοι, Ός εστίν η κεφαλή πάσης αρχής και εξουσίας, εν Ω και περιετμήθητε περιτομή αχειροποιήτω εν τη απεκδύσει του σώματος των αμαρτιών της σαρκός, εν τη περιτομή του Χριστού, συνταφέντες αυτώ εν τω βαπτίσματι, εν Ω και συνηγέρθητε δια της πίστεως της ενεργείας του Θεού του εγείραντος Αυτόν εκ των νεκρών.
Απόδοση.
Αδελφοί, προσέχετε καλά, μη σας εξαπατήσει κανείς με τους απατηλούς και κούφιους συλλογισμούς της ανθρώπινης σοφίας, που στηρίζονται σε ανθρώπινες παραδόσεις και σε μια λαθεμένη πίστη προς τα στοι¬χεία του κόσμου και όχι στη διδασκαλία του Χριστού. Γιατί μόνο στο Χριστό κατοικεί σωματικά όλη η θεότητα. Μόνο αυτός μπορεί να μας δώσει την πληρότητα της ζωής, αυτός που είναι κύριος κάθε αρχής κι εξουσίας. Πιστεύοντας σ’ αυτόν λάβατε την πραγματική περιτομή, που δε γίνεται με ανθρώπινα χέρια, αλλά είναι η απαλλαγή από την αμαρτία που εξουσίαζε τον άνθρωπο. Αυτή είναι για τους χριστιανούς η περιτομή. Γιατί, όταν βαφτιστήκατε, θαφτήκατε μαζί με το Χριστό, αλλά κι αναστηθήκατε μαζί του, γιατί πιστέψατε στη δύναμη του Θεού, ο οποίος τον ανάστησε από τους νεκρούς.
Η Ευαγγελική Περικοπή της Θείας Λειτουργίας.
Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον: Β. 20 – 21, & 40 – 52.
Τω καιρώ εκείνω, υπέστρεψαν οι ποιμένες δοξάζοντες και αινούντες τον Θεόν, επί πάσιν οις ήκουσαν και είδον, καθώς ελαλήθη προς αυτούς.
Και ότε επλήσθησαν ημέραι οκτώ του περιτεμείν το παιδίον, και εκλήθη το όνομα αυτού Ιησούς, το κληθέν υπό του αγγέλου, πρό του συλληφθήναι αυτόν εν τη κοιλία.
Το δε Παιδίον ηύξανε και εκραταιούτο πνεύματι, πληρούμενον σοφίας, και χάρις Θεού ήν επ’ αυτό.
Και επορεύοντο οι γονείς αυτού κατ’ έτος εις Ιερουσαλήμ τη εορτή του πάσχα. Και ότε εγένετο ετών δώδεκα, αναβάντων αυτών εις Ιεροσόλυμα κατά το έθος της εορτής, και τελειωσάντων τας ημέρας, εν τω υποστρέφειν αυτούς, υπέμεινεν Ιησούς ο παίς εν Ιερουσαλήμ, και ουκ έγνω Ιωσήφ και η μήτηρ αυτού. Νομίσαντες δε Αυτόν εν τη συνοδεία είναι, ήλθον ημέρας οδόν και ανεζήτουν αυτόν εν τοις συγγενέσι και εν τοις γνωστοίς” και μή ευρόντες αυτόν υπέστρεψαν εις Ιερουσαλήμ ζητούντες Αυτόν. Και εγένετο μεθ’ ημέρας τρείς, εύρον Αυτόν εν τω ιερώ, καθεζόμενον εν μέσω των διδασκάλων και ακούοντα αυτών και επερωτώντα αυτούς. Εξίσταντο δε πάντες οι ακούοντες Αυτού, επι τη συνέσει και ταις αποκρίσεσιν αυτού. Και ιδόντες Αυτόν εξεπλάγησαν, και προς Αυτόν η μήτηρ Αυτού είπε: τέκνον, τί εποίησας ημίν ούτως? Ιδού, ο πατήρ Σου καγώ οδυνώμενοι εζητούμέν Σε. Και είπε προς αυτούς: τί ότι εζητείτέ με? Ουκ ήδειτε ότι εν τοις του Πατρός μου δεί είναί με? Και αυτοί ου συνήκαν το ρήμα ο ελάλησεν αυτοίς. Και κατέβη μετ’ αυτών και ήλθεν εις Ναζαρέτ, και ήν υποτασσόμενος αυτοίς. Και η μήτηρ αυτού διετήρει πάντα τα ρήματα ταύτα εν τη καρδία αυτής. Και Ιησούς προέκοπτε σοφία και ηλικία και χάριτι παρά Θεώ και ανθρώποις.
Απόδοση.
Την εποχή εκείνη, οι βοσκοί γύρισαν πίσω δοξάζοντας και υμνώντας το Θεό για όλα όσα άκουσαν και είδαν, όπως τους είχαν ειπωθεί.
Και όταν συμπληρώθηκαν οχτώ μέρες, έκαναν στο Παιδί περιτομή και του έδωσαν το όνομα Ιησούς, όπως δηλαδή το είχε ονομάσει ο άγγελος προτού ακόμα συλληφθεί στην, κοιλιά της μάνας του.
Το παιδί, στο μεταξύ, με¬γάλωνε και δυνάμωνε στο πνεύμα, γέμιζε από σοφία, και η χάρη του Θεού ήταν μαζί του.
Κάθε χρόνο, τη γιορτή του Πάσχα, οι γονείς του πήγαιναν στην Ιερουσαλήμ. Όταν ο Ιησούς έγινε δώδεκα χρονών, ανέβηκαν στα Ιεροσόλυμα, στη γιορτή, καθώς συνήθιζαν. Όταν τελείωσε η γιορ¬τή και γύριζαν πίσω, το παιδί ο Ιησούς παρέμεινε στην Ιερουσαλήμ, χωρίς να το ξέρουν ο Ιωσήφ και η μητέρα του. Νομίζοντας ότι ήταν μέσα στο πλήθος των προσκυνητών, περπάτησαν μιας μέρας δρόμο και ύστερα άρχισαν να τον αναζητούν ανάμεσα στους συγγενείς και τους γνωστούς. Επειδή δεν τον βρήκαν, γύρισαν στην Ιερουσαλήμ και τον αναζητούσαν. Έτσι, ύστερα από τρεις μέρες, τον βρήκαν στο ναό, καθισμένο ανάμεσα στους νομοδιδασκάλους να τους ακούει και να τους κάνει ερωτήσεις. Όλοι όσοι τον άκουγαν έμε¬ναν έκπληκτοι για τη νοημοσύνη και τις απαντήσεις του. Μόλις τον είδαν οι γονείς του, απόρησαν, και η μητέρα του του είπε: «Παιδί μου, γιατί μας το έκανες αυτό: Ο πατέρας σου κι εγώ σε αναζητούσαμε με πολλή αγωνία». Ο Ιησούς τους απάντησε: «Γιατί με αναζητούσατε; Δεν ξέρατε ότι πρέπει να βρίσκομαι στο σπίτι του Πατέρα μου;» Εκείνοι όμως δεν κατάλαβαν τα λόγια που τους είπε.
Ο Ιησούς κατέβηκε μαζί τους και ήρθε στη Ναζαρέτ και ζούσε κοντά τους με υπακοή. Η μητέρα του όμως διατηρούσε μέσα στην καρδιά της όλα αυτά τα λόγια. Ο Ιησούς μεγάλωνε και πρόκοβε στη σοφία. Και η χάρη που είχε ευαρεστούσε το Θεό και τους ανθρώπους.
Επιμέλεια κειμένων: Νικολέτα – Γεωργία Παπαρδάκη, Ιωάννης Τρίτος.
