Να ‘μαστε στην Ιερουσαλήμ,το μεγαλύτερο πνευματικό πεδίο μάχης του ανθρωπίνου γένους. Αυτό είναι το Κόσσοβο της ανθρωπότητος. Πολλές μάχες έλαβαν χώρα ανάμεσα στις στρατιές του ουράνιου Βασιλείου και τις στρατιές του επίγειου βασιλείου. Οι στρατιές του ουράνιου Βασιλείου πάντοτε έδειχναν πιο αδύναμες, και πάντα ηττημένες, απο¬μακρυσμένες από τη νίκη. Ο Ηγέτης των ουράνιων Στρατιών, ο Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός, τις οδήγησε σε αποφασιστική μάχη σ’ αυτόν τον τόπο, και πήρε τη μεγάλη νίκη.
Έξι ημέρες ήδη παρακολουθούμε τα μαρτύρια του Κυρίου μας. Επισκεφθήκαμε όλα τα μέρη του μαρτυρίου Του, και όλα τα βρέξαμε με τα δάκρυα μας. Οι ψυχές μας αισθάνονται το μαρτύριο. Αλλά σωματικά, κατά ένα θαυματουργικό τρόπο, αισθανόμαστε καλά. Κοιμόμαστε λίγο, νηστεύουμε αυστηρά, ώρες στεκόμαστε στις λειτουργίες, και όλη την ημέρα περπατούμε σε ανηφόρες και κατηφόρες στην Ιερή Πόλη! Και κανείς κουρασμένος, κανείς άρρωστος, κανείς να παραπονεθεί! Αλλά η ψυχή μας μοιάζει πιεσμένη σαν από ταφόπλακα. Τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να σηκώσει αυτήν την πλάκα και να μας φέρει την ανάσταση στις ψυχές μας, εκτός από την Ανάσταση του μαρτυρικού Κυρίου μας. Με ανυπομονησία περιμένουμε να φύγει το Σάββατο και να έρθει η δοξασμένη Κυριακή.
Πού είναι οι Αντβεντιστές, να έρθουν στην Ιερουσαλήμ να ζήσουν αυτό το ψυχικό μαρτύριο εκείνων των έξι ημερών,το οποίο ζήσαμε κι εμείς; Τότε δεν θα τους περνούσε από το μυαλό να γιορτάζουν το Σάββατο αντί της Κυριακής. Κοίτα, εμάς το Σάββατο δεν μας ελάφρυνε καθόλου. Την μέρα αυτή μόνο αθροίζουμε όλα τα μαρτύρια του Κυρίου, συγκεντρώνουμε τα πάθη Του. και περιμένουμε την Κυριακή για να ανακουφιστούμε, να αναπαυθούμε και να απελευθερωθούμε.
«Τί έγινε σαν σήμερα με τον Χριστό»; Ρώτησε ο επικεφαλής μας, Ηλίας.
Κατέβηκε στον Άδη, για να παρουσιάσει τον Εαυτό του και το Ευαγγέλιο του σε όλους εκείνους που κοιμήθηκαν πρίν τον ερχομό Του, και έτσι, να θέσει υπό την εξουσία Του όλες τις γενεές των ανθρώπων, τις προηγούμενες, τις τωρινές και τις μελλοντικές. Σ’ όλους να αναγγείλει την αλήθεια και σ’ όλους να προσφέρει τη σωτηρία.
Μα καλά, οι Αντβεντιστές γιορτάζουν την κάθοδο στον Άδη και όχι την Ανάσταση του Κυρίου;
Αρκετές φορές σήμερα περπατήσαμε στον ναό του Παναγίου Τάφου του Κυρίου μας. Θα θέλαμε να μείνουμε εδώ για πάντα. Σάν να μας καλεί ο αόρατος Οικοδεσπότης μας στον Γολγοθά,για να θεραπεύσει με τις σωματικές Του πληγές τις δικές μας ψυχικές πληγές. Ο ναός αυτός ονομάζεται και Ναός της Αναστάσεως. Ελεύθερα θα μπορούσε να ονομασθεί και «ο Αναστημένος Ναός». Γιατί στην πραγματικότητα αναστήθηκε πολλές φορές. Ο παγανιστής αυτοκράτορας Ανδριανός τον κατεδάφισε συθέμελα, και στη θέση του έβαλε ανόητα είδωλα: τον Δία και την Αφροδίτη. Ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, ο Ομάρ ο Άραβας, ο Χοσρόης ο Πέρσης, τον λεηλατούσαν και τον κατέστρεφαν με τη σειρά. Αλλά αυτός ο ναός διαρκώς αναστηνόταν, με τον θάνατο των καταστροφέων του, και μάλιστα σε νέο ενδοξότερο και πολυτελέστερο. Δεν είναι άραγε αυτό ανάσταση; Δεν υπήρξε και ο Σταυρός του Χριστού θαμμένος στο χώμα και «αναστήθηκε»;
Ω, μεγάλε Κύριε Χριστέ, μοναδικέ, ακατανίκητε, παντοδύναμε ! Ακόμα και τα αντικείμενα πού είναι συνδεδεμένα με το όνομα Σου, ανασταίνονται! Πόσο δε μάλλον οι άνθρωποι και οι λαοί. Περισσότερο δε Εσύ, αιώνια Αλήθεια και αιώνια Ζωή!
Από το βιβλίο: ΔΡΟΜΟΣ ΔΙΧΩΣ ΘΕΟ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ.
Του Οσίου πατρός ημών Νικολάου Βελιμίροβιτς. Σελ. 80 – 82.
Παράβαλε και:
Τω Αγίω και Μεγάλω Σαββάτω – Κάθοδος του Χριστού στον Άδη, Υμνολογική εκλογή.
