Ακούστε το επόμενο κείμενο, όπως αυτό «δημοσιεύθηκε» στο 154-ο τεύχος (Ιουλίου – Αυγούστου του 2015) του ηχητικού περιοδικού μας, Ορθόδοξη Πορεία.
Αυτοκράτορας σώζει τόν ληστή – Μητροπ. Νικοπόλεως Μελετίου (†).mp3
Στην Κωνσταντινούπολη, επί των ημερών του αοιδίμου και μακαρίου βασιλιά μας, Μαυρικίου, πραγματοποιήθηκε το παρακάτω αξιοθαύμαστο γεγονός. Ο Μαυρίκιος ήταν ένας άγιος άνθρωπος. Έκανε προσευχές, νηστείες πολλές και είχε ζήλο για την σωτηρία του κόσμου. Ήταν εύσπλαγχνος, πολυέλεος και μακρόθυμος.
Κάποτε του είπαν, πως σ’ ένα μέρος ήταν ένας λήσταρχος, που έκλεβε, και έσφαζε χωρίς κανένα δισταγμό. Έκαναν λοιπόν συμβούλιο, για να δουν τι θα κάνουν και πως θα τον αντιμετωπίσουν. Λέει κάποιος: «Να στείλουμε ένα απόσπασμα αστυνομίας. Που θα πάει; Θα τον πιάσουν, θα τον σκοτώσουν, να ησυχάσει ο κόσμος». Τους λέει ο Μαυρίκιος: «Μια απλή κουβέντα είναι να τον πιάσουν να τον σκοτώσουν, να ησυχάσει ο κόσμος. Και η ψυχή αυτού του ανθρώπου, που θα πάει, αμετανόητη, φορτωμένη με τόσες αμαρτίες;»
—Και τι θέλεις να κάνουμε βασιλιά μου μ’ αυτό το αγρίμι; Ειπέ μας.
—Θα κάνουμε κάτι, τους λέει και αν δεν πιάσει, να γίνει το δικό σας. Και τι έκανε λέτε; Έβγαλε ένα διάγγελμα: «Εσένα τάδε ληστή που γυρίζεις και κακοποιείς τον κόσμο, σε προσκαλώ εγώ, ο Μαυρίκιος ο βασιλιάς. Να ρθεις ειρηνικά στην πόλη, να σου δώσω ότι χρειάζεσαι για μια καλή ζωή. Να ζήσεις έντιμα και ήρεμα. Να μην κάνεις κακό στον κόσμο. Και θα σε συγχωρήσω, για όλα όσα έχεις κάνει μέχρι τώρα».
Το άκουσε ο ληστής, συγκινήθηκε και είπε: «Ο Μαυρίκιος, αυτός ο τόσο καλός άνθρωπος ζητάει εμένα και μου δείχνει τέτοια καλωσύνη, για να μην χάσω την ψυχή Αμέσως άφησε το λημέρι του και ξεκίνησε για τον αυτοκράτορα. Γιατί τούρθε η σωστή σκέψη: «Βρε, δεν πάω και εγώ να μπω στο δρόμο του Θεού; Μου δίνει τέτοια ευκαιρία».
Αλλά περπατώντας για να φτάσει στα ανάκτορα, να βρει τον Μαυρίκιο, τον έπιασε μεγάλη κατάνυξη και άρχισε να κλαίει. Στο τέλος έκατσε σε μια πέτρα και έκλαιγε, έκλαιγε, έκλαιγε. Και όσο σκεπτόταν ότι θα παρουσιαστεί στο Μαυρίκιο, τον βασιλιά, και θα του πει: «ήρθα βασιλιά μου, ζητώ την συγγνώμη σου και σε ευχαριστώ για την αγάπη σου, την καλωσύνη σου, την ευσπλαγχνία σου», τόσο έτρεχαν τα δάκρυα. Και μόνο που το σκεπτόταν έλεγε: «Αυτός του Θεού μοιάζει. Τέτοια καλωσύνη νάχει σε μένα το τέρας». Τόσο πολύ τον έπιασε η κατάνυξη, και τόσο πολύ έκλαψε που φαίνεται πως ο άνθρωπος έπαθε συγκοπή, πέθανε κλαίγοντας.
Το είδαν οι σύντροφοί του, που ήταν μαζί του, και πήγαν και είπαν στον Μαυρίκιο: «ο ληστής έπαθε αυτό και αυτό. Από τα πολλά κλάματα, από την μετάνοια και από την συναίσθηση, έκλεισε τα μάτια του, κλαίγοντας».
Όταν το άκουσε ο Μαυρίκιος έκανε τον Σταυρό του και είπε: «Δόξα σε σένα Χριστέ μου. Πατέρα του ελέους και της φιλανθρωπίας και των οικτιρμών. Ένας ληστής σώθηκε τότε που ήσουνα συ καρφωμένος στο Σταυρό, επειδή σου είπε: «Μνήσθητί μου Κύριε, εν τη Βασιλεία σου». Και ένας δεύτερος ληστής, όμοια φάρα, όμοια ποιότητα, σώθηκε επί των ημερών μου, εξ αιτίας της καλής μου διάθεσης, εξ αιτίας της δικής μου προσφοράς. Δόξα νάχεις Χριστέ μου, που μου έδωσες τέτοια χαρά. Να δω να μετανοήσει ένας ληστής εξ αιτίας της.
Αυτή την καλωσύνη μας διδάσκει ο Χριστός ότι πρέπει να έχουμε στην καρδιά μας. Και όταν βλέπουμε άνθρωπο να κάνει τον Σταυρό του και να θέλει να κάνει ένα τόσο δα βηματάκι, για να πάει πιο κοντά στον Χριστό, και από την κακή συμπεριφορά, την οποιαδήποτε, να θέλει να διορθωθεί και να γίνει λίγο καλύτερος, πρέπει να αισθανόμαστε τέτοια χαρά και τέτοια ευφροσύνη, ώστε να νομίζουμε ότι οι στιγμές αυτές είναι οι πιο ευτυχισμένες της ζωής μας.
Και εμείς, να φροντίζουμε να μην ξεχνάμε, ότι έχουμε χρέος να κάνουμε πάντοτε το καθήκον μας απέναντι του Κυρίου. Του Πατέρα του επουρανίου. Και απέναντι των αδελφών μας, των τέκνων του Πατέρα μας του επουρανίου. Ακόμη να έχουμε στο μυαλό, και στην καρδιά μας την ευσπλαγχνία του Θεού. Και να φροντίζουμε, επειδή είναι Πατέρας μας, να τον μιμούμεθα στην αγάπη, στην ευσπλαγχνία και στην καλωσύνη απέναντι όλων των ανθρώπων.
Λέει ένας μεγάλος συγγραφέας, ο μεγαλύτερος ίσως του κόσμου, ο περίφημος Θεόδωρος Ντοστογιέφσκι, που ήταν και μεγάλος φιλόσοφος:
«Η παραβολή του ασώτου είναι το ωραιότερο κείμενο, τα ωραιότερα λόγια που έχουν γραφεί σε όλο τον κόσμο». Και όταν πέθαινε, παρακάλεσε το παιδί του: «Διάβασέ μου, παιδί μου, ν’ ακούσω για τελευταία φορά την παραβολή του ασώτου, να ευφρανθεί η ψυχή μου». Όσο ο γυιός του διάβαζε, ο Θεόδωρος Ντοστογιέφσκι, ο τόσο σοφός άνθρωπος, έκλαιγε συνεχώς και δόξαζε το όνομα του Χριστού. Και εμείς, να ακούμε με αυτή την συγκίνηση πάντοτε, το θεόσδοτο κείμενο που λέγεται: «παραβολή του ασώτου υιού». Αμήν.
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ (†) διασκευασμένη ομιλία που έγινε στην Κρυοπηγή στις 21/2/1996
Επιμέλεια για την Αγιοτόκο Θεσσαλονίκη Δημήτριος Γκιουζέλης
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Πενταπόσταγμα.gr: 14 Μαρτίου 2015.
