Αυτό που ο χριστιανισμός της ιστορικής χριστιανοσύνης, η οικογένεια ή το χριστιανικό περιβάλλον, διατηρούν ακόμα, αλλά συχνά στερημένο από ό,τι καλύτερο – τη γεύση της γιορτής μέσα στην καθημερινότητα -,αυτό, λοιπόν, το υπόλειμμα απειλούνταν πάντοτε από μια διπλή οπισθοχώρηση: προς τον ιουδαϊσμό και προς τη διανοητικότητα. Η μεσαιωνική ευσέβεια, το είπαμε κιόλας, εξέφραζε κατά ένα μέρος μιαν εικονοπλασία πολιτικό– θρησκευτική του Θεού –βασιλιά, επιστρέφοντας σε ένα είδος ιουδαϊκής μονοθεϊκής περισσότερο, παρά μετέχοντας στο μυστήριο της Τριάδος. Αν όχι στη θεολογία και τη λειτουργία, τουλάχιστον στη νοοτροπία, η εικόνα που επικρατούσε ήταν ενός Θεού «της μονοθεΐας» τρομερού, δικαιοδότη. Κι αυτή η ουράνια μετάδοση του αυθαιρέτου Βασιλιά, κέρδισε στη Δύση την ίδια τη θεολογία με την ονοματοκρατία (nominalismus) και ορισμένες απόψεις της Μεταρρύθμισης – αν και ο Λούθηρος, στην παρακμή αυτή του μεσαίωνα όπου ο Χριστός ενέπνεε φόβο, ξαναβρήκε με μια διαίσθηση που γρήγορα αντικειμενοποιήθηκε, την ευαγγελική μεγάλη αντιστροφή των αξιών…
Το Σημείο της νίκης μεταποιήθηκε σε σημείο του μηδενός – Ολιβιέ Κλεμάν.rar
Από το βιβλίο Η Θεολογία μετά τον «Θάνατο του Θεού»,
Εκδ. «Αθηνά».
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
