(Ιωάν. η, 1-11).
Ο Ιησούς πήγε στο όρος των Ελαιών. Αλλά πρωί πρωί γύρισε πάλι στον ναό, κι όλο το πλήθος ερχόταν κοντά του. Αυτός κάθισε και τους δίδασκε. Τότε οι δάσκαλοι του νόμου και οι Φαρισαίοι φέρνουν μια γυναίκα που την είχαν πιάσει να διαπράττει μοιχεία: την έβαλαν στη μέση και του είπαν: «Διδάσκαλε, αυτή τη γυναίκα την έπιασαν επ’ αυτοφώρω να διαπράττει μοιχεία. Ο Μωυσής στον νόμο μας έχει δώσει εντολή να λιθοβολούμε τέτοιου είδους γυναίκες. Εσύ τί γνώμη έχεις;». Αυτό το έλεγαν για να του στήσουν παγίδα, ώστε να βρουν κάποια κατηγορία εναντίον του.1
Ο Ιησούς τότε έσκυψε κάτω και με το δάχτυλο έγραφε στο χώμα. Καθώς όμως επέμεναν να τον ρωτούν, σηκώθηκε πάνω και τους είπε: «Όποιος από σας είναι αναμάρτητος, ας ρίξει πρώτος πέτρα πάνω της». κι έσκυψε πάλι κάτω κι έγραφε στο χώμα. Αυτοί όμως, όταν άκουσαν την απάντηση, άρχισαν με πρώτους τους γεροντότερους να φεύγουν ένας ένας, μέχρι και τον τελευταίο˙ κι έμεινε μόνος ο Ιησούς και η γυναίκα στη μέση. Τότε σηκώθηκε όρθιος ο Ιησούς και τη ρώτησε:
«Γυναίκα, που είναι οι κατήγοροί σου; Κανένας δεν σε καταδίκασε;». «Κανένας, Κύριε», απάντησε εκείνη. «Ούτε εγώ σε καταδικάζω», της είπε ο Ιησούς˙ «πήγαινε, κι από εδώ και πέρα μην αμαρτάνεις πια».2
ΣΧΟΛΙΑ
(1)Εσύ τί γνώμη έχεις;».
Ξέρεις, αδελφέ μου, γιατί ρώτησαν τον Χριστό; Όχι, βέβαια, για να μάθουν τι πρέπει να κάνουν αλλά, ανάλογα με την απάντηση που θα έπαιρναν, να βρουν αφορμή να Τον κατηγορήσουν. Οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι νόμιζαν ότι με την ερώτησή τους θα έφερναν σε δύσκολη θέσι τον Ιησού. Ήταν βέβαιοι ότι θα έπεφτε στην παγίδα τους, γιατί γνώριζαν ότι είναι φιλεύσπλαγχνος και συμπαθής προς τους αμαρτωλούς. Οποιαδήποτε όμως απάντηση κι αν έδινε ο Χριστός, θα εξέθετε τον εαυτό Του σε κίνδυνο. Γιατί, αν τους έλεγε να δείξουν επιείκεια, θα Τον κατηγορούσαν ότι δεν σέβεται τον Μωσαϊκό νόμο. Αν αντιθέτως τους έλεγε να εφαρμόσουν τον Μωσαϊκό νόμο και να λιθοβολήσουν την γυναίκα, τότε θα Τον κατηγορούσαν ότι δεν σέβεσαι την ρωμαϊκή εξουσία.
(2)«Ούτε εγώ σε καταδικάζω», της είπε ο Ιησούς˙ «πήγαινε, κι από εδώ και πέρα μην αμαρτάνεις πια».
Ας μην είμεθα αυστηροί κριτές και ανελέητοι απέναντι στους συνανθρώπους μας. Όχι τόσο επειδή κι εμείς είμαστε αμαρτωλοί, όσο γιατί ο λόγος του Θεού μας το απαγορεύει «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε, εν ώ γαρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, και εν ώ μέτρω μετρείτε μετρηθήσεται υμίν» (Ματθ. ζ˙ 1-2). Με απλά λόγια: «Μην κρίνετε τον πλησίον σας, για να μην σας κρίνη και σας ο Θεός: γιατί με το κριτήριο που κρίνετε, θα κριθήτε και με το ίδιο μέτρο που μετράτε, θα μετρηθή από τον Θεό η συμπεριφορά σας».
Και ο Απόστολος Παύλος γράφει: «Ποιος είσαι Συ που κατακρίνεις ξένο δούλο; (Δεν ανήκει σε σένα αλλά στον Θεό), για τον Κύριό του, λοιπόν, στέκεται ή πέφτει πνευματικά. Όμως θα σταθή. Γιατί ο Θεός έχει την δύναμι να τον ανορθώση και να τον στηρίξη» (Ρωμ. ιδ/4-5). Όταν βλέπουμε έναν άνθρωπο πεσμένο εξ αιτίας της αμαρτίας, ας μην του δώσουμε κι εμείς με την αδιάκριτη συμπεριφορά μας άλλη μια σπρωξιά, για να βυθισθή στο πέλαγος της απογνώσεως. Καλύτερα να προσευχηθούμε γι’ αυτόν να του δώση ο Θεός μετάνοια, ώστε να επιστρέψη και πάλι στον δρόμο του Θεού. Ας προσέξουμε, αδελφέ μου, γιατί και εμείς πολλές φορές πήραμε στα χέρια μας λιθάρια και λιθοβολήσαμε ανθρώπους που τους θεωρήσαμε αμαρτωλούς.
Ο Χριστός και σ’ αυτήν την περίπτωση, όπως και στις άλλες, μας έδωσε παράδειγμα προς μίμηση. Ο Απόστολος Πέτρος γράφει: «Ο Χριστός έπαθε για χάρι σας, χωρίς αυτός να φταίξη σε τίποτε, και άφησε σε σας το τέλειο παράδειγμα, για να βαδίσετε στα ίχνη του. Αυτός αμαρτία δεν έκανε ποτέ, ούτε βρέθηκε δόλος στο στόμα του. Αυτός, ενώ υβριζόταν, δεν ανταπέδιδε τις ύβρεις. Ενώ έπασχε αδίκως, δεν απειλούσε αυτούς που τον αδικούσαν, αλλά ανέθετε τον εαυτό του στον Θεό, που κρίνει δίκαια» (Α’ Πετρ. β/ 21-23).
(Αρχιερεύς, Αυγουστίνος Καντιώτης.)
Από το βιβλίο: «Ιησούς Χριστός: Βίος, Διδασκαλία, Θαύματα», Β’ τόμος, του Ιερομονάχου Κοσμά του Δοχειαρίτου.
Ιερόν Δοχειαρίτικον Κελλίον, Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. Αγιον Ορος 2011.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
