Ήταν ο δεύτερος χρόνος της ελληνικής επανάστασης. Μάρτιος του 1822. Οι Έλληνες έχουν περισφίξει την πόλη των Πατρών. Από την θάλασσα βρίσκεται κυκλωμένη με το στόλο του Μιαούλη. Απ’ την στεριά ζώνεται απ’ τα παλικάρια του Κολοκοτρώνη.
Ανάμεσα στους πολεμιστές ξεχώριζε ο γιός του Γέρου τού Μωριά, ο Γενναίος. Όνομα και πράγμα. Αψηφούσε τα βόλια και ριχνόταν στον εχθρό με ζηλευτή ανδρεία. Οι συμπολεμιστές του, κάθε τόσο, γεμάτοι ενθουσιασμό, του φώναζαν:
– Πάνω τους, Γενναίε!…
Σε κάποια στιγμή, ένας πανύψηλος Τούρκος βρέθηκε περικυκλωμένος απ’ τους Έλληνες. Σαν άκουσε, λοιπόν, το όνομα Κολοκοτρώνης κι είδε κοντά του το λεβέντη πολεμιστή, μονομιάς πέταξε το όπλο του κι έτρεξε ν’ αγκαλιάσει το Γενναίο. Έτσι καθώς ήταν γιγαντόκορμος ο Τούρκος, ο Γενναίος χάθηκε μες στην αγκαλιά του. Δεν είχε σκοπό ο Τούρκος να κάνει κακό στον Κολοκοτρώνη. Μα σκέφθηκε, στην δύσκολη αυτή ώρα που κινδύνευε, να μεταχειριστεί αυτό το τέχνασμα, για να γλιτώσει. Γι’ αυτό, όταν πήγαιναν οι Έλληνες να πέσουν πάνω του, εκείνος έβαζε μπροστά τον Γενναίο. Βλέποντας, τότε, οι Έλληνες τον Κολοκοτρώνη σταματούσαν, για να μη του κάνουν κακό. Αυτό κράτησε αρκετή ώρα. Στο μεταξύ, ο Τούρκος θερμοπαρακαλούσε τον Γενναίο να του χαρίσει τη ζωή. Κι εκείνος τον λυπήθηκε. Έδωσε, λοιπόν, διαταγή στους άνδρες του να σταματήσουν να τον κυνηγούν. Αυτό κι έγινε.
Όταν, ύστερα από ώρα τέλειωσε η μάχη, ο Γενναίος Κολοκοτρώνης πήγε στη σκηνή του στρατηγού – πατέρα του. Για συνοδό του είχε τον Τούρκο, χωρίς όπλα. Παραξενεύτηκε ο Γέρος του Μωριά, βλέποντας τον Τούρκο. και θέλησε να μάθει, τί συνέβη. Εξιστόρησε ο Γενναίος τα γεγονότα, όπως έγιναν.
Ο στρατηγός συγκινήθηκε. Ξέχασε, για μια στιγμή, ότι ήταν στρατηγός. Άφησε να μιλήσει η καρδιά του η γενναία. Καμάρωσε τα αισθήματα του γιου του. Κι αφού εκείνος βρήκε την δύναμη, πάνω στη μάχη, να του χαρίσει την ζωή, έρχεται τώρα ο πατέρας να συμπληρώσει του γιου του την ευγενική χειρονομία, με μια ακόμη μεγαλειώδη πράξη: Έδωσε διαταγή να ξαναπάρει ο Τούρκος τ’ άρματα του και να φύγει ελεύθερος!
Μονάχα με τέτοιες μεγάλες ψυχές στήνονται τρόπαια αληθινής δόξας στα χρόνια του πολέμου. Άλλα και στους καιρούς της ειρήνης, μόνο με τέτοια γιγάντινα αναστήματα αρετής φτιάνονται κοινωνίες με αληθινό πολιτισμό.
Από το βιβλίο: «Μικρές στιγμές από μεγάλη ιστορία». Εκδόσεις: Αδελφότις η ΖΩΗ.
