Εσπερινός
Στο ρημαγμένο παρεκκλήσι
της Άνοιξης το θείο κοντύλι
εικόνες έχει ζωγραφίσει
με τ’ αγριολούλουδα τ’Απρίλη.
Ο ήλιος, γέρνοντας στη δύση,
μπροστά στου ιερού την πύλη
μπαίνει δειλά να προσκυνήση
κι ανάφτει υπέρλαμπρο καντίλι.
Σκορπάει γλυκειά μοσκοβολιά
δάφνη στον τοίχο ριζωμένη –
θυμίαμα που καίει η Πίστις –
και μία χελιδονοφωλιά,
ψηλά στο νάρθηκα χτισμένη,
ψάλλει το Δόξα εν Υψίστοις…
***
Χώμα Ελληνικό
Τώρα που θα φύγω και θα πάω στα ξένα,
και θα ζούμε μήνες, χρόνους χωρισμένοι,
άφησε να πάρω κάτι κι από σένα,
γαλανή πατρίδα, πολυαγαπημένη.
άφησε μαζί μου φυλαχτό να πάρω,
για την κάθε λύπη, κάθε τι κακό,
φυλαχτό απ’ αρρώστεια, φυλαχτό από Χάρο,
μόνο λίγο χώμα, χώμα ελληνικό!
Χώμα δροσισμένο με νυχτιάς αγέρι,
χώμα βαφτισμένο με βροχή του Μάη,
χώμα μυρισμένο απ’ το καλοκαίρι,
χώμα ευλογημένο, χώμα που γεννάει
μόνο με της Πούλιας την ουράνια χάρη,
μόνο με του ήλιου τα θερμά φιλιά,
το μοσχάτο κλήμα, το ξανθό σιτάρι,
τη χλωρή τη δάφνη, την πικρήν ελιά!
Χώμα τιμημένο, πόχουν ανασκάψει
για να θεμελιώσουν έναν Παρθενώνα,
χώμα δοξασμένο, πόχουν ροδοβάψει
αίματα στο Σούλι και στο Μαραθώνα,
χώμα πόχει θάψει λείψαν’ αγιασμένα
απ’ το Μεσολόγγι κι από τα Ψαρά,
χώμα που θα φέρνη στον μικρόν εμένα
θάρρος, περηφάνια, δόξα και χαρά!
Θε να σε κρεμάσω φυλαχτό στα στήθια
κι όταν η καρδιά μου φυλαχτό σε βάλη
από σε θα παίρνη δύναμη βοήθεια
μην την ξεπλανέσουν άλλα ξένα κάλλη.
η δική σου χάρη θα με δυναμώνη
κι όπου κι αν γυρίσω κι όπου κι αν σταθώ,
συ θε να μου δίνης μια λαχτάρα μόνη:
Πότε στην Ελλάδα πίσω θεναρθώ!
Κι αν το ριζικό μου – έρημο και μαύρο –
μου’ γράψε να φύγω και να μη γυρίσω,
το στερνό συχώριο εις εσένα θάβρω,
το στερνό φιλί μου θε να σου χαρίσω!
Έτσι, κι αν σε ξένα χώματα πεθάνω,
και το ξένο μνήμα θάναι πιο γλυκό
σα θαφτής μαζί μου, στην καρδιά μου επάνω,
χώμα αγαπημένο, χώμα ελληνικό!
***
