Δεν είχαν περάσει πολλά χρόνια απ’ τα ηρωικά γεγονότα του Είκοσι ένα. Πολλοί απ’ τους καπεταναίους καί τους οπλαρχηγούς βρίσκονταν ανάμεσα στον ελεύθερο λαό και χαίρονταν τους καρπούς των θυσιών τους. Νωπό ήταν ακόμη το ελληνικό χώμα απ’ το αίμα, πού έχυσαν τα παιδιά της σκλαβωμένης πατρίδας, για να της χαρίσουν τη λευτεριά. Ραχούλα καί ρεματιές αντιλαλούσαν απ’ τις κλαγγές των όπλων… Κι όμως… Σαν το υπόδουλο Έθνος έγινε κράτος ελεύθερο, πόσοι καί πόσοι δεν άρχισαν να ξεχνούν την Ιστορία, την τόσο πρόσφατη, τη γεμάτη θυσίες…
Συνέβαινε να ’ρχονται μέρες σημαντικές, επέτειοι – σταθμοί για το Έθνος μας… Κι ενώ θα περίμενε κανείς να γιορτάζονται με ιδιαίτερο ενθουσιασμό, ήταν φορές, πού κινδύνευαν να περάσουν απαρατήρητες. Κάτι τέτοιο έγινε καί το 1842, όπως διαβάζουμε σε μια εφημερίδα τής εποχής εκείνης.
Πρόκειται για την επέτειο της
ναυμαχίας του Ναυαρίνου,
που έγινε στις 20 Οκτωβρίου 1827. Εκεί, πού ο στόλος των τριών μεγάλων Δυνάμεων (Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας) κατάστρεψε τον τουρκοαιγυπτιακό. Ήταν η τελευταία ναυμαχία του Αγώνα πού ’παιξε αποφασιστικό ρόλο για την αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Ελληνικού Έθνους. Να, λοιπόν, τί διαβάζουμε σ’ ένα φύλλο τής εφημερίδος «Αθηνά», του μηνός Οκτωβρίου του 1842:
«… Το εσπέρας ο Σάντος Μπαλούρδος εφώτισε παντού το καφενείον του, έφερε μουσικήν καί διασκέδαζε το κοινόν προς ανάμνησιν τής αξιομνημόνευτου των Άβαρίνων μάχης των στόλων των συμμάχων Δυνάμεων κατά των Τουρκικών… Ερωτώμενος δε, διατί μόνος μεταξύ τόσων άλλων πανηγυρίζει την ένδοξον εκείνην μάχην; «διότι καί μόνος, απεκρίθη, από τους Έλληνας ευρέθην εις αυτήν…. Είμαι απλούς πολίτης Έλλην καί καυχώμαι διά τούτο. Είμαι καφεπώλης!».
Με τον απλό του τρόπο άφησε για τους συγχρόνους του αλλά καί για όλους μας ένα πολύτιμο μάθημα ο αγνός εκείνος πατριώτης:
Το χρέος μας να μη ξεχνάμε τα μεγάλα γεγονότα, που σημαδεύουν την ζωή καί την πορεία του Έθνους μας. Μονάχα έτσι θα κρατιέται άσβεστη η ευγνωμοσύνη μας προς τον Θεό, πρώτα, πού με θαυμαστό τρόπο, μυριάδες φορές, έχει γίνει ο ελευθερωτής τής πατρίδας μας. Κι ύστερα, προς όλους εκείνους, δικούς μας καί ξένους, πού με την θυσία, το αίμα τους άλλα καί με τον πλούτο τής ψυχής τους, άφησαν σε μας, σαν κληρονομιά, μια ελεύθερη καί τιμημένη Πατρίδα.
Από το βιβλίο: «Μικρές στιγμές από μεγάλη ιστορία». Εκδόσεις: Αδελφότις η ΖΩΗ.
