Τη ΙΔ’ (14η) του αυτού μηνός (Δεκεμβρίου), μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Θύρσου, Λευκίου και Καλλινίκου
Εις τον Θύρσον.
Ου δενδρίνην σε, Θύρσε, θύραν ο πρίων, προ της τελευτής εύρεν ως ράστα πρίσαι.
Εις τον Λεύκιον.
Ο πνεύμα λευκός Λεύκιος τμηθείς ξίφει, το σώμα βάπτει φοινικούν εξ αιμάτων.
Εις τον Καλλίνικον.
Ο Καλλίνικος εκκοπείς τον αυχένα, υπήρξε Καλλίνικος εκ των πραγμάτων.
Πρίσιν αλύξας, Θύρσε, θάνες δεκάτη γε τετάρτη.
Ο Θύρσος, Λεύκιος και Καλλίνικος οι άγιοι Μάρτυρες ήθλησαν κατά τον καιρόν του βασιλέως Δεκίου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σμθ’ – σνα’ (249 – 251), κατήγοντο δε από την χώραν των Βιθυνών, από γένος λαμπρόν και περίφημον, αλλά και κατά την ευσέβειαν εφάνησαν έτι λαμπρότεροι, επειδή υπέμειναν από τους ασεβείς διάφορα παιδευτήρια και δεν ενικήθησαν οι αήττητοι. Κατά τον καιρόν εκείνον ήσαν εις όλας τας πόλεις ωμοί και ανήμεροι άρχοντες τιμωρούντες τους πιστούς ανηλεώς˙ ήλθε δε και εις την Καισάρειαν, εις την οποίαν κατώκουν οι Άγιοι, άρχων τις, Κουμβρίκιος ονόματι, όστις επεμελείτο πολύ τα είδωλα, έκτιζε βωμούς, έκαμνε θυσίας και ει τι άλλο ηδύνατο. Όχι δε μόνον αυτός ήτο εις την πλάνην αυτήν βεβυθισμένος, άλλ’ ηγωνίζετο, ο ασύνετος, να ρίψη και άλλους εις την απώλειαν, άλλους με κολακείας και άλλους με απειλάς.
Κατά την εποχήν εκείνην ήτο και ο Άγιος Μάρτυς Λεύκιος, εις από τους πρώτους της πόλεως, βλέπων δε τας θλίψεις των δικαίων εθλίβετο και τους ελυπείτο ως συμπαθέστατος. Όθεν από τον θείον ζήλον ανεφλέγετο η καρδία του να παρρησιασθή δια την ευσέβειαν, μη υποφέρων να βλέπη τον αληθή Θεόν υβριζόμενον…
