Παραξενεύεστε, πως κυριάρχησε φρικτή πείνα στη σημερινή Ρωσία – τέτοια πείνα, ώστε ακόμα και στην φτωχή Αυστρία οι ελεήμονες άνθρωποι μαζεύουν ελεημοσύνη για την πεινασμένη Ρωσία!
Πώς και δεν υπάρχει ψωμί στον άθεο Παράδεισο, όπου το σωματικό ψωμί υψώθηκε σαν θεότητα πάνω από κάθε θεότητα, και όπου είναι τα πάντα θυσιασμένα μόνο στο σώμα και στο ψωμί για το σώμα; Ιδού, οι άθεοι Ρώσοι θυσίασαν το ψωμί και τον Θεό, και τον Χριστό του Θεού, και την Εκκλησία, και κάθε πίστη, και την ψυχή, και το Βασίλειο των Ουρανών, και δεκάδες χιλιάδες εκκλησίες και μοναστήρια, και εκατοντάδες χιλιάδες ιερέων, μοναχών και δόκιμων, και εκατομμύρια ανθρώπους
της αριστοκρατικής και μέσης τάξης! Ό,τι δεν έπρεπε να θυσιαστεί για το ψωμί, θυσιάστηκε. Ό,τι μπορούσε να μεταμορφωθεί σε ψωμί, μεταμορφώθηκε! Και όμως το ψωμί δεν υπάρχει!
Η τεράστια ήπειρος από την Πολωνία έως την Ιαπωνία έγινε εργοστάσιο ψωμιού και ψωμί δεν υπάρχει.
Εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων ζεύτηκαν για να δουλεύουν ασταμάτητα στην παραγωγή του ψωμιού και ψωμί δεν υπάρχει.
Όλο το ανθρώπινο λογικό, όλα τα βόδια που τραβούν, όλες οι ατσάλινες μηχανές δούλευαν κοπιαστικά για να αποτραβήξουν από τη γη εκείνη τη στάχτη, που λέγεται ψωμί, για να γεμίσουν τις ανθρώπινες κοιλιές, και όμως οι ανθρώπινες κοιλιές τραγουδούν το θλιβερό τραγούδι της πείνας και του κενού.
Τί σημαίνει αυτό;
Τούτο σημαίνει ότι δεν είναι οι άνθρωποι κυρίαρχοι του ψωμιού, αλλά ο Δημιουργός του κόσμου.
Σημαίνει, ότι είναι αληθινά τα λόγια του Χριστού, ότι ο Δημιουργός δίνει στους ανθρώπους ψωμί σε αφθονία, όταν ζητούν απ’ Αυτόν ψωμί, όχι σαν κάτι κύριο αλλά σαν κάτι επικουρικό. «Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. 6, 33). Έτσι διέταξε τους ανθρώπους ο Άρχων του πνεύματος και Άρχων του άρτου.
Όταν τα ζώα ζητούν ψωμί ως πρώτο και κύριο, τους δίδεται, διότι είναι ζώα. Όταν οι άνθρωποι ζητούν ψωμί ως πρώτο και κύριο, δεν τους δίδεται, για να μάθουν ότι είναι άνθρωποι και όχι ζώα.
Τί βοηθά το όργωμα με τρακτέρ και η σπορά από αεροπλάνα, όταν ο ήλιος και τα σύννεφα βρίσκονται στα χέρια άλλου; Όντως, τί βοηθά το όργωμα και η σπορά ενός τεράστιου κόσμου σε έξι μέρες, όταν ο άνθρωπος δεν έχει εξουσία να διατάξει ούτε τον σπόρο να βλαστήσει, ούτε στη γη να τον βγάλει, ούτε στα σκουλήκια να μην τον φάνε, ούτε στον ήλιο να μην κάψει, ούτε στο σύννεφο να τον ποτίσει, ούτε στο νερό να μην τον πλημμυρίσει;
Η Ρωσία είναι πλούσια χώρα, όμως η Αίγυπτος είναι ακόμα πλουσιότερη. Και στην πλούσια Αίγυπτο έπνιγε η πείνα τους ανθρώπους επτά χρόνια. Γιατί; Όχι εξαιτίας της ανθρώπινης ανεργίας και αδεξιότητας – οι άνθρωποι ήξεραν πάντα καλά να καλλιεργούν τη γη – αλλά εξαιτίας της αντίρρησης του Φαραώ προς τον Πανύψιστο, ο Οποίος κρατά στην εξουσία Του και τη γη και τον ήλιο και τη νεροποντή και τον σπόρο και τα σκουλήκια και όλα τα ζωύφια. Εκείνη την εποχή ένας θεοσεβούμενος άνθρωπος, ο Ιωσήφ, εν ονόματι Κυρίου έσωσε την Αίγυπτο από την ολοκληρωτική κατάρρευση λόγω πείνας. Και στα αδέλφια μας στη Ρωσία η σωτηρία από την πείνα βρίσκεται όχι στο ατσάλι, ούτε στα χρήματα, ούτε στους τροχούς, ούτε σε οποιανδήποτε ανθρώπινη γρηγοράδα και επινόηση αλλά μόνο και αποκλειστικά στον Θεό. Και αυτή η σωτηρία θα στείλει ο Πανύψιστος μόνο μέσω εκείνων των ανθρώπων (και λόγω εκείνων των ανθρώπων), που έχουν φόβο Κυρίου.
Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δεν φτάνει μόνον η πίστη…». Ιεραποστολικές επιστολές Β’
Εκδόσεις «Εν πλω», 2008.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
