Α’
Η ελληνική ιστορία δεν διδάσκεται επαρκώς στα σχολεία μας. Δουλόφρονες έναντι των δυτικών οι κρατούντες, οι αρμόδιοι για την εκπαίδευση και η διανόηση ήδη από την παλιγγενεσία και υποταγμένοι στις ιδεολογίες, που προέκυψαν από τη δυτική μήτρα, απεχθάνονται στη συντριπτική τους πλειοψηφία τη ρωμηοσύνη, γι’ αυτό και δεν θέλουν να ασχοληθούν με τους καημούς της, τους οποίους θεωρούν εκτός των ενδιαφερόντων τους. Αυτοί είναι «διαφωτισμένοι», γι’ αυτό και τα ενδιαφέροντά τους στρέφονται κυρίως προς τα συμβάντα στη Δύση, απ’ όπου τα φώτα από την «αναγέννησή» της μέχρι σήμερα! Βέβαια κατά καιρούς μας κάνουν τη χάρη να αρθρώσουν λόγο και για τα συμβάντα εδώ, αλλά με προφανή τη διάθεση να σκοτίσουν την αλήθεια.
Ξεκινούμε από την απόβαση του ελληνικού στρατού στην Ιωνία (Μάιος 1919). Οι «προοδευτικοί» αστοί πανηγυρίζουν τον θρίαμβο του Βενιζέλου, ο οποίος υποταγμένος στο άρμα των αγγλικών συμφερόντων, δίχασε τη χώρα και την έσυρε στον πόλεμο. Οι βασιλικοί αστοί καυχώνται για την «φιλειρηνική» (όχι φιλογερμανική) διάθεση του Κωνσταντίνου. Τέλος οι κομμουνιστές γράφουν για πόλεμο ιμπεριαλιστικό στα πλαίσια της σύγκρουσης συμφερόντων μεταξύ αστών! Την παρουσία Ελλήνων – Ρωμηών στη Μικρασία οι τελευταίοι θέλουν να αγνοούν.
Ο στρατός μας δεν αποβιβάστηκε ως ελευθερωτής στην Ιωνία, αλλά με την εντολή των «συμμάχων» μας να συμβάλει στον αφοπλισμό του οθωμανικού στρατού! Άλλωστε την περιοχή είχαν υποσχεθεί πριν από μας στους «συμμάχους» μας Ιταλούς, οι οποίοι μεταστράφηκαν σε εχθρούς μας αμέσως μετά την απόβασή μας στη Σμύρνη και στάθηκαν στο πλευρό του Κεμάλ συκοφαντώντας διαρκώς τον ελληνικό στρατό, στον οποίο (αυτό αποσιωπάται) δεν ήσαν όλοι αγγελούδια! Λίγο αργότερα μετεστράφη και η πολιτική των «συμμάχων» μας Γάλλων. Αποχώρησαν αυτοί από την Κιλικία παραχωρώντας στον στρατό του Κεμάλ, παρά τις ταπεινωτικές ήττες που είχαν υποστεί, άφθονα πολεμοφόδια! Οι Γάλλοι υπήρξαν οι κύριοι συντελεστές της ήττας μας (Ελλάς – Γαλλία συμμαχία!), θέλοντας να ικανοποιήσουν, λίγα μόλις έτη μετά την ανακήρυξη της χώρας τους ως λαϊκού κράτους, το Βατικανό, ώστε να μην προκληθούν ζητήματα θρησκευτικής φύσεως μετά την ενσωμάτωση της Αλσατίας, την οποία οι νικητές Γάλλοι απέσπασαν από τους Γερμανούς.
Και το Βατικανό ήθελε να μη μείνει σχισματικός στη Μικρασία. Εμείς αγνοώντας (!) το αυτό δείξαμε απέραντη αγαπολογία έναντι του καταχθονίου Βατικανού πρόσφατα στο Κολύμπαρι της Κρήτης! Και οι υπέρμαχοι της αγαπολογίας δέχθηκαν τα εύσημα κυρίως από δηλωμένους εχθρούς της Εκκλησίας για το «ελεύθερο πνεύμα» τους!
Οι εναπομείναντες τότε «σύμμαχοί» μας, οι Άγγλοι, δεν αρκέστηκαν στη διασπορά του ελληνικού στρατεύματος στο σαντζάκι της Σμύρνης. Μονομερώς, ερήμην δηλαδή των «συμμάχων» τους Γάλλων, με τους οποίους είχαν ήδη μοιράσει τις χώρες που στάζουν πετρέλαιο και αίμα ακόμη και σήμερα, έδωσαν την προφορική εντολή στον Βενιζέλο να διατάξει την προώθηση των μονάδων του πέρα από τα αρχικώς όχι συμφωνηθέντα, αλλά διαταχθέντα. Αυτό αποσιωπάται, καθώς επίσης και το ότι η συνθήκη των Σεβρών, με την οποία σχηματίστηκε η μεγάλη Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών υπογράφηκε αρκετά αργότερα (Αύγουστο του 1920) όχι όμως και από την Τουρκία του Κεμάλ! Και όταν υπεγράφη βρισκόμασταν ήδη στην αρχή του τέλους. Οι Άγγλοι «σύμμαχοί» μας έκαναν το πάν, ώστε το αντάρτικο του δυτικού Πόντου να αποδυναμώνεται καταντώντας οι άθλιοι να προδίδουν κινήσεις ανταρτών στους Τούρκους. Και ο υποτακτικός τους Βενιζέλος δεν είχε ουδεμία διάθεση να δώσει εντολή να επικοινωνήσει το εκστρατευτικό σώμα με τους αντάρτες, ώστε
από κοινού να πλήξουν τον τουρκικό στρατό, τον οποίο ενίσχυαν οι επικρατήσαντες κατά τον εμφύλιο στη Ρωσία μπολσεβίκοι κομμουνιστές.
Είχαν κατά της χώρας μας εκείνοι μένος, καθώς, δεν μας έφτανε το αίμα που χύθηκε κατά τους πολέμους για την απελευθέρωση της βόρειας Ελλάδας, έπρεπε να χύσουμε και άλλο για τα συμφέροντα των αστών συμμάχων μας στην Ουκρανία. Έτσι και αργότερα, αμέσως μετά τον εμφύλιο, στείλαμε εκστρατευτικό σώμα στην Κορέα για την «προάσπιση της ελευθερίας» του λαού της χώρας! Οφείλουμε βέβαια να τονίσουμε ότι ο Βενιζέλος δεν ήταν ενθουσιασμένος με την εντολή των «συμμάχων» μας να σταλεί στράτευμα ελληνικό στην Ουκρανία, όπου διαβιούσε ανθηρή ελληνική παροικία. Υπέκυψε όμως στον ωμό εκβιασμό τους, καθώς σε περίπτωση άρνησης δεν θα γινόταν ποτέ ελληνική η Θράκη! Συνεπώς δεν πρέπει να συγχέονται απλά πράγματα: Ο Βενιζέλος υπήρξε αναμφισβήτητα σπουδαίος πολιτικός. Δεν είχε όμως το όραμα που του αποδίδεται, αλλά συνέπλεε με τα αγγλικά συμφέροντα, τα οποία, κατά περιόδους, συνέπιπταν με τα ελληνικά. Τα κέρδη από αυτή τη σύμπλευση δεν συνιστούν μεγαλοσύνη.
Οι τυφλωμένοι από το κομματικό μίσος βασιλόφρονες «υπερπατριώτες» επιχείρησαν να δολοφονήσουν τον Βενιζέλο μετά τη συνθήκη των Σεβρών. Γιατί; Επειδή ως τότε αυτός έδρεπε δάφνες, με συνέπεια να αργήσουν πολύ να επανέλθουν στην εξουσία; Μήπως το οπλισμένο χέρι εκτέλεσε εντολή που σκοπό είχε την αποσταθεροποίηση της χώρας μας; Και ακολούθησαν οι εκλογές (Νοέμβριος του 1920). Πού ακούστηκε να διενεργούνται εκλογές σε χώρα, της οποίας στράτευμα πολεμά χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα σύνορα με ανεπαρκή την επιμελητεία; Τόσο μεγάλη ήταν η δημοκρατική ευαισθησία του Βενιζέλου ή τόσο μεγάλη ήταν η πίεση των τυφλωμένων βασιλικών; Γράφηκε ότι ο Βενιζέλος τις επεδίωξε, για να τις χάσει! Και τις έχασε. Καταρρέω στη σκέψη αυτή. Τι απόμεινε όρθιο, Ελλάδα μου; Ακολούθησε η αυτοεξορία του ηττημένου πολιτικού, ο δεύτερος γάμος του και ταξίδι εξαμήνου μέλιτος στις ΗΠΑ (Οκτώβριος 1921- Μάιος 1922). Και οι στρατιώτες μας πολεμούσαν στο μέτωπο, αρκετοί από τους οποίους είχαν συμπληρώσει οκταετή πολεμική θητεία!
Αυτό συνιστά το χαρακτηριστικότερο γνώρισμα του εθνάρχη!
Οι επανακάμψαντες στην εξουσία βασιλικοί δεν είχαν κανένα στήριγμα. Τυφλά υποταγμένοι στον εξόριστο φιλογερμανό, ως υποταγμένο στη γυναίκα του, παρασπονδίσαντα από την τυφλή προσήλωση στην αγγλική πολιτική γόνο της δυναστείας Γλύξμπουργκ, δεν ήταν δυνατόν να αναμένουν βοήθεια από την ηττημένη Γερμανία την άκρως τουρκόφιλη και ηθική αυτουργό της γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών της Μικρασίας, η οποία γενοκτονία είχε αρχίσει με την έναρξη του Α΄ μεγάλου πολέμου. Και στράφηκαν προς τους «συμμάχους» του Βενιζέλου εκλιπαρώντας για οικονομική βοήθεια. Αλλά γιατί ήλπιζαν ότι θα λάβουν; Ήδη φαίνονταν ότι είχε αποφασιστεί ο αφανισμός τόσο του ελληνικού στρατεύματος, όσο και των Ελλήνων ή εξελληνισμένων, ήδη κατά τους ελληνιστικούς χρόνους, χριστιανών της Μικρασίας. Και αντί να διατάξουν την αναδίπλωση του στρατεύματος και να φροντίσουν, σε συνεννόηση με τον Κεμάλ, αν βέβαια αποδεχόταν εκείνος τον οποιοδήποτε όρο, να αποφύγουν την περαιτέρω αιματοχυσία τόσο στα πεδία των μαχών όσο και των αμάχων,
θυμάτων των τσέτηδων, αυτοί συνέχισαν την επιθετική τακτική μες στόχο την κατάκτηση της Άγκυρας!
Πήγε για λίγο κοντά στο μέτωπο και ο επανελθών από την εξορία βασιλιάς, αλλά ενοχλήθηκε από τις επιθέσεις των ψειρών και επανέκαμψε εις το κλεινόν άστυ! Δεν τον έλεγαν Αλέξανδρο! Μάλιστα πολιτικός οπαδός του σε συνέντευξη προς δημοσιογράφους δυτικών μέσων κάλεσε αυτούς να πιούν στην Άγκυρα από κοινού καφέ! Εμείς αποκρύπτουμε επιμελώς το συμβάν και προβάλλουμε το ανάλογο του φανφαρόνου Μουσολίνι, που θα έπινε τάχιστα μετά την 28η Οκτωβρίου τον καφέ του στην Αθήνα!
Οι κομμουνιστές, τυφλοί και δουλόφρονες έναντι του «μεγάλου» Λένιν, που στήριζε με κάθε τρόπο τον Κεμάλ, καλούσαν το εκστρατευτικό σώμα σε απειθαρχία και λιποταξία, καθώς γι’ αυτούς ο πόλεμος ήταν ιμπεριαλιστικός στα πλαίσια της σύγκρουσης συμφερόντων των αστών. Τι θα απογίνονταν οι Ρωμηοί της Μικρασίας λίγο τους ενδιέφερε, όπως τους βενιζελικούς, μεταξύ των οποίων ο διαβόητος Στεργιάδης, και τους βασιλικούς.
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Ακτίνες..blogspot.gr: 06 Σεπτεμβρίου 2016
Β’ Η κορύφωση του δράματος και τα μετέπειτα
Η κατάρρευση του μετώπου ήταν αναπόφευκτη υπό τις συνθήκες αυτές. Η άφρων προέλαση του στρατού μας προς την Άγκυρα αναχαιτίστηκε από το καλά πλέον οργανωμένο στράτευμα του Μουσταφά Κεμάλ. Παρά το ηρωικό φρόνημα των στρατιωτών μας, το οποίο αναγνώρισαν και άσπονδοι «φίλοι» μας, όλοι οι παράγοντες είχαν αποβεί εις βάρος μας:
Το μέτωπο ήταν αχανές σε τόπο ξηρό έως ερημικό. Κινούμενος ο ταξιδιώτης από την όμορφη και καταπράσινη πεδιάδα της Βιθυνίας προς την Άγκυρα, αισθάνεται κατάθλιψη στο άνυδρο περιβάλλον! Η επιμελητεία ήταν ανεπαρκέστατη, καθώς η κυβέρνηση δεν είχε τη δυνατότητα ούτε του δανεισμού από τράπεζες των « συμμάχων» μας. Οι αξιωματικοί διχασμένοι σε βενιζελικούς και βασιλικούς μετέφεραν τη διχόνοια στη βάση. Μάλιστα οι πρώτοι έφεραν βαρέως την αντικατάστασή τους στη διοίκηση μονάδων από βασιλόφρονες. Νέο Επιτελείο, νέα σχέδια και μάλιστα, το χειρότερο, επιθετικά τώρα που είχαμε απομείνει εμφανώς μόνοι!
Η ορθή σκέψη να κινηθεί ο στρατός δια των συνόρων του Έβρου προς την Κωνσταντινούπολη προσέκρουσε στην άρνηση των « συμμάχων» μας. Οι κομμουνιστές καλούσαν σε λιποταξία τους στρατιώτες, που είχαν αποκάμει και όμως αγωνίζονταν, όπως αρμόζει σε Έλληνα μαχητή! Γιατί αγωνίζονταν; Για την πατρίδα βέβαια! Πού να γνώριζαν τα άθλια παιχνίδια που έπαιζαν και εξακολουθούν να παίζουν σε βάρος των λαών οι ισχυροί του κόσμου και οι υποταγμένοι σ’ αυτούς πολιτικοί, οι υποτιθέμενοι εκπρόσωποι του λαού; Αλλά και να τα γνώριζαν, με τον ίδιο ηρωισμό θα μάχονταν. Η πατρίδα δεν ανήκει στους επίορκους πολιτικούς, ώστε, επειδή αυτοί την προδίδουν, να είναι πρόθυμος να την προδώσει και ο λαός.
Τον Αύγουστο του 1922 άρχισε η αναμενόμενη αντεπίθεση του καλά οργανωμένου και εξοπλισμένου τουρκικού στρατού. Οι Έλληνες επιτελείς αισθάνθηκαν οδυνηρή την έκπληξη από την ισχύ του αντιπάλου. Οι ήττες διαδέχθηκαν η μία την άλλη, καθώς δεν ήταν δυνατόν οι όποιες επιστρατεύσεις Ρωμηών να μειώσουν την υπεροχή των Τούρκων. Το ηθικό των πολεμιστών κατέρρευσε, επικράτησε πανικός και το σύνθημα «ο σώζων εαυτόν σωθείτω»! Πολλές μονάδες παραδόθηκαν, ενώ λίγες κατάφεραν να οπισθοχωρήσουν συντεταγμένες στα παράλια του Αιγαίου! Και ενώ ο στρατός μας αποχωρούσε, τρόμος κυρίευσε τους Ρωμηούς, που έβλεπαν τις ορδές των ατάκτων (τσέτηδων) να βιάζουν, να σφάζουν, να αρπάζουν, να πυρπολούν. Σ’ αυτούς είχε δοθεί η εντολή από τον Στεργιάδη, ύπατο αρμοστή στη Σμύρνη, να μην εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Ευτυχώς που αξιωματικοί μας τους συμβούλεψαν να πράξουν το αντίθετο.
Πώς όμως να ακολουθήσουν τον στρατό μας στην ξέφρενη φυγή του όλοι εκείνοι; Πολλοί έμειναν πίσω, αποκόπηκαν και υπέστησαν τις συνέπειες. Όσοι κατόρθωσαν να φθάσουν στα παράλια του Αιγαίου έζησαν το μαρτύριο του χρόνου. Θα βρουν μέσο να πλεύσουν προς κάποιο ελληνικό νησί ή θα τους προλάβουν οι τσέτες; Συνωστισμένοι στα λιμάνια (πώς να λησμονηθεί αυτή η φράση σε γραπτό κείμενο σχολικής ιστορίας) έκλαιγαν, ούρλιαζαν, λιποψυχούσαν ζητώντας το έλεος των «συμμάχων» μας, οι οποίοι απαθείς, σύμφωνα με τις διαταγές που είχαν λάβει, παρακολουθούσαν τη συμφορά που εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια τους, φωτογραφίζοντας μάλιστα το θέαμα και πετώντας στη θάλασσα τους απεγνωσμένους που έφταναν ως τα πλοία. Αργότερα δόθηκε διαταγή να παιανίζουν οι μπάντες, καθώς δεν άντεχαν στον οδυρμό της προκυμαίας!
Οι Αμερικανοί τηρούσαν αυστηρή «ουδετερότητα»! Έτσι λίγη ήταν τελικά η βοήθεια που προσφέρθηκε. Γράφει ο Ε.Η. Bierstadt: «Ομάδες Τούρκων ορμούσαν στο τρομοκρατημένο ανθρώπινο κοπάδι, άρπαζαν δέκα είκοσι γυναίκες και τις έπαιρναν μαζί τους ή τις βίαζαν και τις έσφαζαν εκεί κοντά»! Μια μέρα πριν την είσοδο των Τούρκων στη Σμύρνη, ο Στεργιάδης διέφυγε με τη βρετανική ναυαρχίδα «Σιδηρούς Δουξ». Οι ισχυροί εκτιμούν τις υπηρεσίες που προσφέρουν οι υποταγμένοι στην πολιτική τους.
Ο Τζον Χόρτον, πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη στο βιβλίο του έγραψε ότι αισθάνθηκε εκείνες τις ημέρες ντροπή για το ανθρώπινο είδος, για τους «πολιτισμένους» και τους «απολίτιστους». Διέσωσε όμως και σκηνή θαυμάσιου ανθρωπισμού, που έδειξε Ιάπων ναύαρχος εμπορικού πλοίου, ο οποίος πέταξε το εμπόρευμα στη θάλασσα (μεταξωτά είδη) για να περισυλλέξει καταδιωκόμενους. Η τιμή των Σαμουράι ήταν άκρως υπολογίσιμη στη μη εκδυτικισμένη ακόμη χώρα του. Τότε και ο Αμερικανός πάστωρ Άσα Τζένιγκς μεσολάβησε, ως ιδιώτης, στον Μουσταφά Κεμάλ και δόθηκε η δυνατότητα σε χιλιάδες πρόσφυγες να βρουν καταφύγιο στα «Πλοία της Συμπόνιας» και να καταλήξουν στην Ελλάδα.
Μάλιστα συνόδευσε τους πρώτους, που μεταφέρθηκαν επί πληρωμή με ιταλικό πλοίο στη Μυτιλήνη. Και στο λιμάνι της αντίκρισε αγκυροβολημένα πολεμικά πλοία του στόλου μας! Έδωσε μάχη, ώστε να λάβουν αυτά διαταγή να αποπλεύσουν για τη Σμύρνη! Εκτιμάται ότι διασώθηκαν περί τους 350.000 χιλιάδες «συνωστισμένους», όπως τους θέλουν οι αποδομητές της ιστορίας μας πάσης αποχρώσεως.
Και εκεί στη Σμύρνη έμεινε ο ιεράρχης της, ο μητροπολίτης Χρυσόστομος. Άραγε να μην του είχε προσφερθεί θέση σε κάποιο «συμμαχικό» πλοίο; Ασφαλώς ναι, όπως άλλοτε είχε προσφερθεί και στον πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄. Όμως «ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησι υπέρ των προβάτων»! Έμεινε στη Σμύρνη και σφαγιάστηκε από τους εξαγριωμένους ατάκτους, ολοκληρώνοντας με την προσωπική του θυσία τον αγώνα που άρχισε στη Δράμα υπέρ της ελευθερίας της Μακεδονίας.
Και ήρθαν στην Ελλάδα οι πρόσφυγες και το ταλαίπωρο, σχεδόν ανύπαρκτο κράτος επωμίσθηκε το χρέος της αποκατάστασής τους. Τί μπορούσε να προσφέρει μετά την πανωλεθρία στη Μικρά Ασία; Ψίχουλα, αυτά είχαν απομείνει. Και πρόσφερε η Εκκλησία τη γη, για να αποκτήσουν κλήρο οι απόκληροι, πολλοί από τους οποίους είχαν έρθει με μόνη τους περιουσία κάποιο εικόνισμα! Και άκουγαν και τί δεν άκουγαν από τους εντοπίους που τους υποδέχθηκαν με την «ευχή» να βούλιαζε το καράβι! Και ζούσαν με το όνειρο να επανέλθουν στις εστίες τους, όταν θα ηρεμούσαν τα πράγματα. Όμως οι ισχυροί των δύο χωρών έλαβαν την απόφαση να διαχωριστούν οι πληθυσμοί με βάση το θρήσκευμα, καθώς έκριναν αδύνατη πλέον τη συμβίωση με την έξαρση των παθών. Αδιάφοροι περί την πίστη των λαών τους οι ηγέτες Κεμάλ και Βενιζέλος, προέκριναν ως ισχυρότερο κριτήριο το θρησκευτικό. Και όντως είναι.
Και ήρθαν και άλλοι από περιοχές, που δεν είχαν δοκιμαστεί από πολεμικές συρράξεις. Και κατέθεσαν τη μαρτυρία ότι Τούρκοι τους προστάτεψαν από τους ομοεθνείς τους. Γι’ αυτό τα όσα έχουν γραφεί περί βαρβαρότητας έχουν σχετική αξία.
Κύλισαν τα χρόνια, επήλθε επιγαμία εντοπίων και προσφύγων, μας ένωσε κι ο πόλεμος του 40. Όμως η Βουλή των Ελλήνων, στη βαρειά σκιά του πνεύματος «συνύπαρξης» του Βενιζέλου, ο οποίος με κατάπτυστη επιστολή πρότεινε να δοθεί το βραβείο Nobel ειρήνης στον Μουσταφά Κεμάλ (1930), άργησε πολύ, πάρα πολύ, να αναγνωρίσει τη γενοκτονία (1994). Ουδέν έπραξαν οι κυβερνήσεις μας, ώστε να αναγνωριστεί αυτή και από άλλα κράτη! Οι γόνοι των προσφύγων επισκέπτονται τις αλησμόνητες πατρίδες, όμως ο αγώνας, ώστε να συντηρηθεί στη μνήμη η γενοκτονία έχει ατονήσει σημαντικά. Οι γηγενείς υπεύθυνοι για τη συμφορά, ξεφτίλες στο έπακρο, επιδιώκουν τη λήθη και παρασύρουν στη στάση τους αυτή και πολλούς πρόσφυγες, που αποδεικνύονται σέφτελοι. Μάλιστα κάποιοι αρρωστημένοι διεθνιστές, αποδομητές της ιστορίας, έφθασαν στο κατάντημα να γράψουν πως αυτοί που ήλθαν δεν ήταν Έλληνες, αλλά εδώ απόκτησαν ελληνική συνείδηση.
Και οι πολλοί σιωπούν. Τι μας περιμένει ακόμη!
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Ακτίνες.blogspot.gr: 12 Σεπτεμβρίου 2016
