Με λένε Γιώργο και είμαι 20 χρονών. Σπουδάζω στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και είμαι στο 4ο εξάμηνο. Ζω στα Γιάννενα και μου αρέσει πολύ να διαβάζω ξένη λογοτεχνία, να ακούω μουσική, να περπατάω με τις ώρες και πάνω απ’ όλα μου αρέσει να ασχολούμαι με τούς υπολογιστές. Σιγουρα την ώρα που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές, μία ενοχλητική φωνή θα τριγυρνάει στο «πίσω μέρος του μυαλού σας» και μάλλον θα σας λέει με έντονο ύφος• «εμένα τι με νοιάζει;».
Πολύ ωραία ερώτηση! Εμένα «τι με νοιάζει»… Μεχρι το τέλος του κειμένου θα προσπαθήσω να σας απαντήσω άμεσα ή … έμμεσα σ’ αυτό το φλέγον ερώτημα.
Η ιστορία μου θα σας γυρίσει αρκετά πίσω και συγκεκριμένα το 2001. Ημουν τότε ένας έφηβος 15 χρονών και όλη η ζωη ήταν μπροστά μου! Καπνιζα, έπινα, έβγαινα κάθε βράδυ έξω και δεν με ένοιαζε τίποτε. Ωσπου κάποια στιγμή η ζωη θέλησε να με συνεφέρει λίγο! Απόκτησα την νόσο του Hodgkin’s ή ὶὼὂἂὃ (καρκίνος στούς λεμφαδένες), που με λίγα λόγια σήμαινε ότι θα έπρεπε να κόψω όλες τις καταχρήσεις και να αρχίσω τις χημειοθεραπείες, που χρειάζονται για την καταπολέμηση αυτής της ασθένειας, αλλιώς θα πέθαινα. Εζησα αυτές τις δύσκολες καταστάσεις για ένα χρόνο περίπου. Μετά έγινα καλά… Συνέχισα να ζω την ζωη μου, αλλά έχοντας καινούργιες προτεραιότητες. Δηλαδή έδωσα σημασία στούς ανθρώπους που αγαπούσα, έκανα υγιεινή διατροφή, και πολλά άλλα που δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Αυτό συνεχίστηκε για 3 χρόνια περίπου. Μετά ο εφιάλτης άρχισε ξανά. Ο καρκίνος υποτροπίασε και νέες περιπέτειες με περίμεναν. Το νέο σχέδιο των γιατρών περιλάμβανε πιο βαριά φάρμακα και μία νέα σχετικά θεραπεία που θα γινόταν στο τέλος. Αυτή την φορά το μαρτύριο ήταν ανυπόφορο, τα φάρμακα μου προκαλούσαν αφόρητη υπνηλία και πολλές παραισθήσεις. Το χειρότερο απ’ όλα ήταν ότι δεν μπορούσα να φάω τίποτε μιας και… καταλαβαίνετε. Αλλες φορές έμενα νηστικός για πολλές μέρες, τρώγοντας μόνο λίγες φρυγανιές.
Μέσα σ’ αυτή την κατάσταση γνώρισα τη ζωη από άλλο μάτι. Στον ίδιο θάλαμο με μένα, έμενε ένας κύριος ονόματι Λεωνίδας. Ο κύριος αυτός λοιπόν είχε την ασθένεια της μεσογειακής αναιμίας, και κάθε λίγο και λιγάκι χρειαζόταν μεταγγίσεις αίματος. Πολλές φορές είχε πρόβλημα στο να βρει μία φιάλη… Ξερετε, άλλο είναι να έρχεται κάποιος και να σου λέει• δώσε αίμα γιατί υπάρχει άρρωστος κόσμος στα νοσοκομεία που αργοπεθαίνει, και άλλο να τούς γνωρίζεις από κοντά. Να βλέπεις τον πόνο τους, να βλέπεις ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους την γνώση που έχουν ότι από στιγμή σε στιγμή θα πεθάνουν, να βλέπεις την οικογένειά τους να υποφέρει, επειδή δεν μπορεί να κάνει τίποτε για τον άνθρωπο που αγαπά. Η γυναίκα του είχε τρεις μήνες που κοιμόταν σε μία καρέκλα! Στον θάλαμο γνώρισα και ένα παιδί που τον έλεγαν Θωμά. Ηταν 22 χρονών. Δεν άντεξε πολύ η νεανική του καρδιά και έφυγε για τον ουρανό… Ηταν ένας αφανής ήρωας για μένα! Ομως ας αφήσουμε την περίπτωση του Θωμά και του Λεωνίδα, γιατί πολύ πέσαμε ψυχολογικά, έτσι δεν είναι; Ας συνεχίσω λοιπόν τη διήγησή μου…
Το σχέδιο των γιατρών, λοιπόν, ήταν να κάνω μισό χρόνο χημειοθεραπείες, να φύγουν τα καρκινώματα και μετά να κάνω την λεγόμενη αυτόλογη μεταμόσχευση κυττάρων. Ουσιαστικά μου πήραν με μετάγγιση όλα τα υγιή κύτταρα του αίματός μου (από τα πρώτα που αναπτύχθηκαν όταν γεννήθηκα). Μετά έπρεπε να κάνω μία άλλη διαδικασία, κατά την οποία με φάρμακα σκότωσαν ο,τι είχα στο αίμα μου. Η διαδικασία εξαιρετικά δύσκολη. Ενα μεγάλο ποσοστό δεν αντέχει και πεθαίνει. Για να μη τα πολυλογώ, η άμυνά μου έπεσε κατακόρυφα! Ενα μικρόβιο (ακόμα και στον αέρα) θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο. Εκεί λοιπόν χρειάστηκα αίμα! Πολύ αίμα! Τοτε λοιπόν, όταν μου έφερναν τις φιάλες, έκλαιγα! Ενιωθα μία άλλη ζωη να μπαίνει στις φλέβες μου. Τοτε κατάλαβα πως ο,τι λένε για την αιμοδοσία είναι λίγο! Είναι ένα ύψιστο δώρο αγάπης προς τον συνάνθρωπο! Αλλες φορές το αίμα τους έτρεχε από τη μύτη μου… Εκεῖ μπορείτε να πείτε ότι έκλεψα λίγο από το νόημα της ζωής!
Μετά από ένα ταξίδι στο χθες, καιρός είναι να μιλήσουμε και λίγο για το σήμερα. Με λένε Γιώργο και είμαι 20 χρονών. Σπουδάζω στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και είμαι στο 4ο εξάμηνο.
Ζω στα Γιάννενα και μου αρέσει πολύ να διαβάζω ξένη λογοτεχνία, να ακούω μουσική, να περπατάω με τις ώρες και πάνω απ ὅλα μου αρέσει να ασχολούμαι με τούς υπολογιστές.
Ολα πήγαν καλά. Η μεταμόσχευση πέτυχε. Ζω με το αίμα κάποιου άλλου… Αυτός ο άλλος έχασε δέκα λεπτά από το χρόνο του. Ο πατέρας μου τον γνώρισε, όταν πήγε να δώσει το αίμα του. Δεν έχει σημασία ποιός ήταν, πως ήταν, τι φοβίες έχει, τι τύψεις τον βασανίζουν. Σημασία έχει ότι με έσωσε. Ενα κομμάτι του είναι μέσα μου. Σκεφτείτε ότι έσωσε έναν νέο, που μπορεί να είναι συμφοιτητής σας. Μπορεί να είναι φίλος σας. Μπορεί να έχετε λογομαχήσει σε κάποια συνέλευση. Αυτός είμαι εγώ! Ο κάθε άνθρωπος που έχετε σώσει!
Τελικά απάντησα στο ερώτημά σας; «Σας νοιάζει»; Εμένα με νοιάζει πάντως, αλλά δυστυχώς αίμα δεν μπορώ να δώσω. Είναι η κατάρα μου. Να θέλω να δώσω και να μη μου το επιτρέπουν οι γιατροί. Το μόνο που μπορώ να δώσω είναι αυτό το κείμενο με τις εμπειρίες μου…
Ο θεός να σας έχει πάντα καλά.
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ σε όλους τους ανθρώπους που δίνουν πέντε λεπτά από τον χρόνο τους!
Τ.
ΙωΑννινα
Από το περιοδικό: «Η δράσις μας», τεύχος Οκτωβρίου 2008.
