Ο γάτος που σεβόταν τις γιορτές
Ένας ψαράς πήγε κάποτε στον ευλαβέστατο Παπα – Μηνά της Σκήτης της Αγίας Άννης, στο Άγιον Όρος, φρέσκα ψάρια για την πανήγυρι. Επειδή ήταν Κυριακή, ο Γέροντας παραξενεύτηκε και ρώτησε τον ψαρά, πότε τα έπιασε.
-Σήμερα το πρωί, απάντησε εκείνος. Είναι φρέσκα – φρέσκα!
-Παιδί μου, δεν μπορώ να τ’ αγοράσω, του είπε ο Παπα – Μηνάς. Είναι αφωρισμένα αυτά τα ψάρια, γιατί τα έπιασες Κυριακή.
Ο ψαράς έδειξε ν’ απορή. Δεν μπορούσε να καταλάβη αυτά, που του έλεγε ο Γέροντας.
-Θέλεις να βεβαιωθής γι’ αυτό; Τον ρώτησε ο Παπα – Μηνάς, βλέποντας την απορία του. Δώσε ένα ψάρι στον γάτο και θα δης, ότι δεν θα το φάη.
Πραγματικά ο γάτος πλησίασε το ψάρι, που του έρριξε ο ψαράς, το μύρισε και γύρισε το κεφάλι του αλλού με αποστροφή.
Μετά από αυτό το γεγονός, που τον συγκλόνισε, ο ψαράς σεβόταν στο εξής τις Κυριακές και τις μεγάλες εορτές.
ΑΓΙΟΡΕΙΤΑΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΑ
Το ημέρωμα του αγριόχοιρου
Ο Άγιος Αιμιλιανός ο ερημίτης εγκατέλειψε το σπίτι, τα αγαθά του και τους δικούς του και έφυγε για την Ωβέρν, επαρχία της αρχαίας Γαλατίας (σημερινή Γαλλία), όπου έφτιαξε το ερημητήριό του, με κορμούς δέντρων. Εκεί κοντά έφτιαξε και ένα μικρό μποστάνι για τις βιοτικές του ανάγκες. Εκτός από τον Θεό και την προσευχή, άλλη παρηγορία δεν είχε, παρά μόνο τους «κατοίκους» της περιοχής του, δηλαδή τα πουλιά και τα θηρία του δάσους. Έτσι, αφιέρωνε όλο τον χρόνο του στην προσευχή και την νηστεία.
Στην κοντινή πόλι Κλερμόν ζούσε ένας ισχυρός άρχοντας, ο οποίος είχε στην υπηρεσία του έναν νεαρό, στον οποίο είχε αναθέσει να κυνηγά για λογαριασμό του αγριόχοιρους. Ο νεαρός αυτός πήγαινε συχνά στο δάσος για να κυνηγήση, συνοδευόμενος από αρκετά κυνηγόσκυλα. Μία ημέρα τα σκυλιά του, κυνηγώντας έναν αγριόχοιρο, μπήκαν στο περιβολάκι του Αγίου Αιμιλιανού. Μόλις ο αγριόχοιρος πήγε προς τον διάδρομο που ωδηγούσε στο κελλί του ερημίτη, τα σκυλιά σταμάτησαν απότομα, σαν κάτι να τους ανέκοψε την φόρα.
Ο νεαρός, παρ’ όλη την σαστιμάρα του, κατάλαβε ότι κάποια θεϊκή δύναμι ήταν παρούσα εκεί. Προχώρησε προς την μεριά όπου είχε σταματήσει ο αγριόχοιρος και τον είδε να στέκη μπροστά στην κλειστή πορτούλα ενός κελλιού. Αμέσως η πόρτα άνοιξε και ο Άγιος Αιμιλιανός βγήκε χαρούμενος και χαμογελαστός. Αγκάλιασε τον νεαρό και του είπε:
-Βλέπω, γυιέ μου αγαπημένε, ότι ασχολείσαι με πράγματα που μάλλον επιβαρύνουν την ψυχή σου, παρά την οδηγούν στην λύτρωσι. Σε ικετεύω: Άφησε τον αφέντη που υπηρετείς και αφιερώσου στον Θεό, τον Δημιουργό του ουρανού και της γης. Αυτόν, που εξουσιάζει τα πάντα δια του Λόγου Του, που υποτάσσει και ημερεύει, καθώς βλέπεις, ακόμη και τ’ άγρια θηρία δια του Λόγου Του. Εύχομαι η δυναμι του αφέντη σου – που είναι στην ουσία μηδαμινή – να μην σε στρέψη στα μάταια και πρόσκαιρα. Αφιέρωσε τις υπηρεσίες σου σε Εκείνον που είπε: «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς» (Ματθ. 11:30). Η ευλογία Εκείνου δίνει πολλές ευλογίες στην παρούσα ζωή και χαρίζει στους πιστούς Του την αιωνιότητα.
Καθώς ο αναχωρητής συνωμιλούσε με τον νέο, το αγριογούρουνο έφυγε ήσυχα προς το δάσος. Ο νεαρός μετά ανεχώρησε γεμάτος θαυμασμό, όχι μόνο για τα όσα είχε ακούσει από τον Γέροντα, αλλά και για την συμπεριφορά του ζώου που κυνηγούσε πριν από λίγο, το οποίο στην θέα του Αγίου είχε μεταμορφωθεί, από άγριο θηρίο που ήταν, σε ήμερο ζώο.
Η γνωριμία του νεαρού με τον ερημίτη έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην μετέπειτα ζωή του. Έτσι, όταν πέθανε ο άρχοντας τον οποίο υπηρετούσε, έσπευσε στο κελλί του Αγίου Αιμιλιανού και έμεινε κοντά του μέχρι το θάνατο του Γέροντα. Μετά ανέλαβε εκείνος την ηγουμενία της αδελφότητας, που είχε στο μεταξύ δημιουργηθεί, με την προτροπή του Αγίου. Σαν Ηγούμενος ίδρυσε πολλές Μονές και Εκκλησίες στην περιοχή, μέχρι και την πόλι Τουρ.
ΖΩΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Από το βιβλίο: Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των ζώων. Επιμέλεια, Σίμωνος μοναχού.
Εκδόσεις «Ο Αγιος Στέφανος»
ΑΘΗΝΑΙ 2006
Τη Σεπτή ευλογία του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου
κ. κ. Βαρθολομαίου
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
