Πολλοί άνθρωποι σήμερα θα διαφωνούσαν με τη στάση του Ιώβ έναντι του Θεού, κατά την ώρα της φοβερής δοκιμασίας του
(βλ. Η αληθινή ευσέβεια (Α))
Και αυτό, γιατί σήμερα όλο και λιγότερο οι άνθρωποι έχουν τη διάθεση να εκχωρήσουν στον Θεό δικαιώματα επί των κεκτημένων τους. Δεν τον αναγνωρίζουν Κύριό τους.
Ιδιαίτερα ισχύει αυτό προκειμένου για τα παιδιά τους. Οι γονείς τα θεωρούν αποκλειστικό κτήμα τους. Δεν εννοούν να αφήσουν κανένα, ούτε τον Θεό, να παρεμβληθεί στη σχέση τους μαζί τους. Τα θέλουν ολωσδιόλου δικά τους. Ιδίως αν τα απέκτησαν με δυσκολία, σύνηθες πράγμα σήμερα. Γι’ αυτό και τους είναι αδιανόητο να χαθεί κάποιο παιδί τους, να το πάρει ο Θεός πριν την ώρα του. Ακόμα και συνειδητοί Χριστιανοί δείχνουν εξαιρετική δυσκαμψία στο ζήτημα αυτό. Εξεγείρονται και δυσανασχετούν εναντίον του Θεού, όταν επισυμβεί κάτι τέτοιο. Η λογική του Ιώβ τους φαίνεται ακατανόητη.
Έχουμε δηλαδή την αίσθηση ότι τα παιδιά μας ανήκουν αποκλειστικά. Εμείς τα γεννάμε, εμείς τα μεγαλώνουμε, εμείς υποφέρουμε νύχτα-μέρα γι’ αυτά. Αυτά είναι ολόκληρη η ζωή μας. Ξεχνάμε όμως ότι δεν τα δημιουργούμε μόνοι μας. Μας διαφεύγει ότι απόλυτος Δημιουργός είναι μόνο ο Θεός. Πηγή της ζωής, του καλού, της κάθε ύπαρξης, είναι μόνο ο Θεός. Μόνο το κακό δεν πηγάζει από τον Θεό. Όλα τα υπόλοιπα, τα «καλά λίαν» της δημιουργίας, τα γεννά η αγάπη του Θεού.
Ο Θεός όμως στο θέμα της γεννήσεως των παιδιών θέλησε να μας κάνει βοηθούς του. Από συγκατάβαση. Όχι γιατί αδυνατούσε ο ίδιος. Αλλά για να τιμήσει εμάς. Να δώσει αξία στα πλάσματά του. Να νοιώθουμε ότι είμαστε απόλυτα σημαντικοί γι’ αυτόν. Ότι κάτι κάνουμε κι εμείς. Γι’ αυτό μας έκαμε την τιμή να είμαστε συνδημιουργοί του. Να έχουμε την απροσμέτρητη χαρά και ικανοποίηση να φτιάχνουμε μαζί του τον νέο άνθρωπο. Να γινόμαστε κι εμείς γονείς. Αναθέτει λοιπόν σε μας να δίνουμε σάρκα και οστά, το σώμα. Κι Εκείνος χτίζει την ψυχή με το εμφύσημα του Αγίου Πνεύματος, όπως έκαμε και με τον πρώτο άνθρωπο, τον Αδάμ. Και έτσι γίνεται «ψυχή ζώσα» ο νέος άνθρωπος, το παιδί μας.
Ο Θεός δεν δημιουργεί την ψυχή πριν πλάσουμε εμείς, με τη δική Του βέβαια συναίνεση, το σώμα. Και τα δυό μαζί, ψυχή και σώμα, χτίζονται ταυτόχρονα, όταν θελήσει ο Θεός, ο μόνος κατ’ ουσίαν Δημιουργός. Η ζωή του νέου ανθρώπου ξεκινάει με την ένωση αυτή της ψυχής και του σώματος και τελειώνει, όταν πάλι η ψυχή χωρισθεί από το σώμα. Ο Θεός και όχι εμείς ορίζει την είσοδό μας και την έξοδό μας από τον κόσμο αυτόν.
Πρώτα λοιπόν είναι του Θεού τα παιδιά μας και μετά δικά μας. Όλοι έχουμε τον Θεό πατέρα μας, πλάστη μας, δημιουργό μας. Αυτός μας έδωσε το δικαίωμα να τον προσφωνούμε: «Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς». Αυτός είναι ο Κύριος της ζωής μας, «θανατοί και ζωογονεί» (Α Βασ. 2, 7), σ’ αυτόν αποκλειστικά ανήκουμε. Όποιος δεν το αναγνωρίζει αυτό, δείχνει απλώς τη μικρόνοιά του.
Εμείς ας τον ευχαριστούμε πάντοτε. «Επί ταις εισόδοις ημών ταις εις τον κόσμον τούτον, και ταις εξόδοις». Και για την είσοδό μας στην παρούσα ζωή και για την έξοδό μας.
(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, αρ. φ. 384, Ιούλιος 2015)
***
ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ
Οι νουνεχείς και αληθινά θεοσεβείς άνθρωποι, σαν τον Ιώβ, δεν ξεχνούσαν ποτέ, ότι η γέννηση του νέου ανθρώπου είναι έργο πρωτίστως του Θεού. Δεν παραμέριζαν τον αληθινό Δημιουργό, βάζοντας βέβηλα στη θέση του τον εαυτό τους. Αναγνώριζαν ταπεινά τα όριά τους. Έτσι, όταν η Εύα απέκτησε το πρώτο της παιδί, είπε γεμάτη χαρά: «Απέκτησα άνθρωπο με τη βοήθεια του Θεού» (Γεν. 4, 1). Δεν επέτρεψε στον λογισμό της να αυθαδιάσει, ότι είναι δικό της, καθαρά ανθρώπινο, κατόρθωμα αυτό. Και πάλι, όταν γέννησε τον Σηθ, είπε: «Μου έδωσε ο Θεός άλλο παιδί αντί για τον Άβελ που σκότωσε ο Κάιν» (Γεν. 4, 25). Ο Ισαάκ προσευχόταν για τη στείρα σύζυγό του και μόνο όταν «τον άκουσε ο Θεός, έμεινε έγκυος η Ρεβέκκα η γυναίκα του» (Γεν. 25, 21).
Ο Θεός άνοιξε τη μήτρα της Λείας, σε αντιστάθμισμα της περιφρόνησης που αντιμετώπιζε, και την τίμησε με πολλά παιδιά. Όταν απέκτησε τον πρώτο της γιο, τον Ρουβήν, είπε: «Είδε ο Κύριος την περιφρόνησή μου (από τον άνδρα μου) και μου έδωσε γιο». Όταν έφτασε στον έκτο της γιο, τον Ζαβουλών, είπε: «Μου χάρισε ο Θεός ένα καλό δώρο κατά τον καιρό αυτό». Στα παράπονα της Ραχήλ για την ατεκνία της ο Ιακώβ με θυμό απάντησε: «Μήπως είμαι Θεός εγώ; Εκείνος (=άρα όχι εγώ) σε “εστέρησεν από καρπόν κοιλίας”». Και όταν ο Θεός τη «θυμήθηκε» και άνοιξε και «αυτής την μήτραν» και της χάρισε τον πρώτο της γιο, τον πάγκαλο Ιωσήφ, η Ραχήλ είπε: «Αφαίρεσε ο Θεός μου τη ντροπή μου» (Γεν. κεφ. 29 και 30). Τα παραδείγματα από την Ιερά Ιστορία είναι πάμπολλα και δείχνουν όλα τη σταθερή και αμετακίνητη πίστη των θεοσεβών ανθρώπων, ότι όλα τα καλά, και ιδιαίτερα τα παιδιά, είναι θέμα και δώρο του Θεού.
Και ο Θεός; Κάνει πιο ακλόνητη την πεποίθηση αυτή με τρανταχτά θαύματα, που δείχνουν ότι και στο θέμα αυτό τον πρώτο και κύριο λόγο έχει ο ίδιος. Κανένα ανθρώπινο θέλημα, κανένας φυσικός νόμος δεν μπορεί να φέρει στον κόσμο μια νέα ύπαρξη, αν δεν το θελήσει ο Κύριος. Μπροστά στη δική του βούληση «υποχωρούν οι φυσικοί νόμοι». «Όπου γαρ βούλεται Θεός, νικάται φύσεως τάξις».
Έτσι, δίνει παιδί στον Αβραάμ, όταν εκείνος είναι εκατό χρονών και η Σάρρα ενενήντα, και επομένως με κανένα φυσικό νόμο δεν μπορούσαν να τεκνοποιήσουν. Η Σάρρα μάλιστα είχε γελάσει με την καρδιά της, όταν ανήγγειλε ο Θεός, ότι σε ένα χρόνο θα είχε παιδί. Το θεωρούσε φύσει αδύνατον. «Αβραάμ δε και Σάρρα πρεσβύτεροι προβεβηκότες ημερών», είχαν γεράσει πια, λέγει η Γραφή, «εξέλιπε δε τη Σάρρα γίνεσθαι τα γυναικεία», είχε περάσει η Σάρρα προ πολλού τη φάση της εμμηνόπαυσης (Γεν. 18, 11-12).
Η ευλαβής Άννα, γεμάτη πόνο επειδή ο Κύριος της έδωσε στειρότητα («απέκλεισε τα περί την μήτραν αυτής») και «ουκ έδωκεν» εις αυτήν «παιδίον», υποσχέθηκε, αν αποκτήσει παιδί, να το αφιερώσει στον Θεό. Και όταν τη «θυμήθηκε» ο Κύριος και συνέλαβε και γέννησε τον Σαμουήλ, είπε, «ότι τον ζήτησα και τον έλαβα από τον Παντοκράτορα Θεό και Κύριο» (Α Βασ. κεφ. 1). Τον θεώρησε δώρο του Θεού. Πρώτα ήταν του Θεού και μετά δικό της παιδί.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται πολλάκις, με κορυφαίες περιπτώσεις τον Ζαχαρία και την Ελισάβετ, τον Ιωακείμ και την Άννα. Πουθενά ο Θεός δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας για το ποιός είναι Κύριος της ζωής, πραγματική πηγή της ζωής. Γι’ αυτό και όλα τα άγια ανδρόγυνα, έχοντας τη σαφή αυτή επίγνωση, δεν δίσταζαν να αφιερώνουν πρόθυμα στον Θεό τα τέκνα τους. Η αναγνώριση αυτής της τάξης του Θεού συνιστά την αληθινή θεοσέβεια, που είχαν όλοι οι δίκαιοι και ευλαβείς, με κορυφαίο τον Ιώβ. Την τάξη αυτή καλούμαστε να σεβόμαστε ταπεινά κι εμείς.
(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, αρ. φ. 385, Αύγουστος 2015)
(Τέλος)
Α ν τ ι υ λ η
Ι. Ναός Αγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα
Τηλ. 26820-25861/23075/6980.898.504
e-mail: antiyli.gr@gmail.com
