Ποτέ δεν ακούσθηκε ποιός τον κατήχησε σχετικώς και τον εφοδίασε με τεμαχίδιο Τιμίου Ξύλου «για να μην τον πιάνει το βόλι»• και εκείνος το ασπάσθηκε με ευλάβεια, προσευχήθηκε στον Χριστό θερμά και ακολούθως, για να μη το χάσει ποτέ, με το κοφτερό μαχαίρι του έκαμε στο μπράτσο του μικροτομή, και το έθαψε μέσα. Γρήγορα έγιανε η πληγή, αντρίεψε ακόμη πιο πολύ το φρόνημά του, αποκάλυψε το μυστικό στα παλικάρια του και συνέστησε σε όλους να πάψουν πλέον να του συνιστούν προσοχή και προφυλάξεις κατά τις συμπλοκές και μετακινήσεις.
«Με φυλάει το Τίμιο Ξύλο, δεν με βρίσκει εμένα βόλι• ούτε σε μάχη ούτε από μπαμπεσιά θα πάω• όταν έρθει η ώρα μου, σε κρεββάτι θα πεθάνω», συνήθιζε να λέει.
Της πίστεως και του λόγου του το ασφαλές και ακράδαντο αποδείχθηκε όταν στα εγγύς της Μονής Ζωγράφου ραχώνια, καταζητώντας αρχικομιτατζή, λυμαινόμενον την κύκλω εξ Ελλήνων καλλιεργούμενη περιοχή, τον εντόπισε κρυπτόμενον σε δασολόχμη και αμέσως ακάθεκτος ώρμησε να τον συλλάβει αυτοπροσώπως. Αλλ’ ενώ εκείνος σημάδευε και πυροβολούσε συνεχώς και μέχρι εκ του πλησίον, όλες οι σφαίρες αστοχούσαν. Το ίδιο συνέβη και στην Μάχη της Νιγρίτας, όταν καβάλα πάνω στο αγέρωχο άσπρο του άτι έτρεχε ολούθε για να δίνει εντολές. Με κάποιον ευφυή ελιγμό τον απομόνωσαν δύο έφιπποι πασάδες και άρχισαν να τον κυνηγούν πυροβολώντάς τον πισώπλατα. Τούτο διήρκεσε επί πολύ. Τότε εκείνος σοφίστηκε το τέχνασμα, πως κουράστηκε τάχα το άλογό του και απελπίστηκε ο ίδιος• επιβράδυνε τον καλπασμό, και έκανε πως κοντοστέκεται, προξενώντας την εντύπωση ότι επρόκειτο να παραδωθή.
Η κεκτημένη ταχύτης των διωκτών του είχε ως συνέπεια να τον προσπεράσουν λίγα μέτρα. Αυτό υπήρξε το λάθος και το τέλος των. Δεν πρόλαβαν να γυρίσουν για πισωγύρισμα τα χαλινάρια και αυτοστιγμέι βρέθηκαν από τους πυροβολισμούς του κοντόκανού του ξέψυχοι στο χώμα.
(Επισκόπου Ροδοστόλου Χρυσοστόμου, Γράμματα και Άρματα στον Άθωνα, έκδοσις Λαυριώτικου Κελλίου Αγίων Πάντων, Άγιον Όρος, 2000)
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Periagiouorous.blogspot.gr
