Α) Το 1932, δύο μοναχοί της Μονής, ο π. Μιχαήλ και ο π. Χρύσανθος εδούλευαν στο μαγκιπειό (αρτοποιείο) της Μονής. Και αυτή την φορά, όπως και τόσες άλλες, ετοίμαζαν το σιτάρι που προωριζόταν να αλεσθή στον μύλο. Το περνούσαν από μία ειδική μηχανή που το καθάριζε από όλα τα ξένα σώματα. Δεν έδειχναν όμως και πολλοί ευχαριστημένοι, διότι το σιτάρι τους τελείωνε και ήταν δύσκολο να προμηθευθούν άλλο.
Πέρασε τότε από το εργαστήριό τους ένας γεροντάκος, κοντός, φαλακρός, με φτωχικά ρούχα και με ένα μικρό Ευαγγέλιο στο χέρι.
-Τι κάνετε, Πατέρες; Πως τα περνάτε;
-Καλά. Δόξα να έχει ο Θεός.
-Έχετε αρκετό σιτάρι για τις ανάγκες σας;
– Αυτό που βλέπεις, παππούλη. Μόλις που φθάνει για ένα ζύμωμα. Και εμείς κάθε εβδομάδα πρέπει να κάνουμε δύο ζυμώματα.
-Μην στενοχωρείσθε, Πατέρες. Ο Θεός είναι μεγάλος.
Σε λίγο ευλόγησε το σιτάρι και έφυγε.
Οι δύο μοναχοί μετά από λίγο είπαν: «Δεν κάναμε καλά που αφήσαμε τον γεροντάκο να φύγει. Ας τον φωνάξουμε να του δώσουμε κάτι να φάει». Έτρεξαν να τον προφθάσουν, αλλά πουθενά δεν φαινόταν. Περίεργο πράγμα! Μήπως ήταν και κανένας νέος με φτερά στα πόδια του ώστε να έχει τόσο γρήγορα απομακρυνθή; Ερώτησαν και τους άλλους μοναχούς, αλλά κανείς δεν τον είχε δει ούτε γνώριζε τίποτε.
Προϊόντος του χρόνου, παρατηρήθηκε κάτι το θαυμαστό: Το σιτάρι που ευλόγησε ο γεροντάκος, επί έξι ολόκληρους μήνες δεν τελείωνε. Η θαυματουργία ήταν καταφανής και ότι ο γεροντάκος ήταν ο Άγιος Νικόλαος.
***
Β) Κάποτε, επλησίαζε η 6η Δεκεμβρίου και όλοι οι Πατέρες ευρίσκονταν σε συναγερμό. Με την βοήθεια του Θεού, όλες οι προετοιμασίες της πανηγύρεως επήγαν καλά. Μόνο οι μάγειροι ήταν ανήσυχοι που ακόμη δεν μπόρεσαν να τους προμηθεύσουν ψάρια. Την παραμονή, κατά το απόγευμα, πλησιάζουν τον Ηγούμενο Συμεών, και του λένε:
-Γέροντα, μήπως πρέπει να σκεφθούμε τον βακαλάο. Αν είναι, να τον βάλουμε από τώρα στο νερό.
-Όχι, όχι! Μην το σκέπτεσθε αυτό. Θα έχουμε φρέσκα ψάρια. Ο Άγιος Νικόλαος θα φροντίσει.
Άρχισε εν τω μεταξύ η αγρυπνία. Έφθασε ο Όρθρος και ψάρια ακόμα δεν είχαν. Ευρίσκουν πάλι οι μάγειροι τον Ηγούμενο:
-Τώρα πια, Γέροντα, ούτε βακαλάο μπορούμε να έχουμε. Να βάλουμε φασόλια;
-Όχι, όχι! Θα έρθουν ψάρια.
Ήταν κάτι που δεν μπορούσαν να το καταλάβουν. Έφθασε η ώρα των Αίνων. Τότε, κάποιες χαρούμενες φωνές ακούσθηκαν στην αυλή. Ήταν ο αρσανάρης. Ασθμαίμοντας και συγκινημένος φώναζε: «Πατέρες, κατεβήτε! Πάρτε καλάθια και κατεβήτε! Ο Άγιος έκανε μεγάλο θαύμα!».
Τι είχε συμβή; Ένα ορμητικό κύμα έφερε και άπλωσε επάνω στην παραλία πολυάριθμους ροφούς, εκλεκτούς και μεγάλους. Δώρο θεόσταλτο. Σε καμμία άλλη εορτή δεν είχαν παρατεθή στην τράπεζα τόσο φρέσκα και νόστιμα ψάρια.
***
Γ) Σε κάποια άλλη πανήγυρη του Αγίου Νικολάου, επί ηγουμενίας του παπα-Συμεών πάλι, συνέβη ένα άλλο θαυμαστό γεγονός. Εκείνη την φορά ο δοχειάρης, ανέφερε στον Γέροντα ότι δεν μπορούσε να φιλεύσει με λάδι τους ασκητάς, ως συνηθιζόταν τότε, στην πανήγυρη.
-Γιατί είναι δύσκολο;
-Δεν έχουμε πολύ λάδι. Μισό πιθάρι μας έχει απομείνει.
-Δεν πειράζει. Εσύ θα δώσεις και ας τελειώσει.
Έκανε υπακοή. Μοιράζοντας το λάδι στους ασκητάς, αυτούς τους έκανε να ευχαριστούνται, αλλά ο ίδιος δεν αισθανόταν και πολύ χαρούμενος. Ήταν που ήταν λιγοστό το λάδι, τώρα πια εξαφανιζόταν εντελώς. Όμως, συνέβη κάτι το θαυμαστό: η στάθμη του λαδιού δεν κατέβηκε καθόλου, ούτε ένα πόντο από το ύψος της. Παρέμεινε στο αρχικό της σημείο.
(+ αρχιμ. Χερουβείμ Καράμπελα: Σύγχρονες Αγιορείτικες Μορφές, τόμος 2ος, Αθανάσιος Γρηγοριάτης, έκδοσις Μονής Παρακλήτου, 2009, έκδοσις 13η)
