Ο Φεβρουάριος ανοίγει με την εορτή της Υπαπαντής• ο Υιός του Θεού εισέρχεται «μητρικαίς αγκάλαις» — έτσι το θέλησε η αγάπη Του — να ευλογηθεί ως άνθρωπος. Αλλά κυρίως να ευλογήσει ως Θεός την πιο τρυφερή φάση της ζωής της εξορίας μας, την παιδικότητα. Αυτήν, που όσο κι αν σκληραίνει με τον καιρό το περίβλημα της χοϊκής υπάρξεώς μας, το παιδί που κάποτε είμαστε, παίζει κρυφτό μεσ στήν καρδιά μας, χωρίς να μας εγκαταλείπει ποτέ η νοσταλγία μιας αθωότητας και η αίσθηση μιας στοργής, που απαλαίνει.
Ομως σήμερα δεν κάνουμε τίποτα για να σώσουμε αυτό το αιθέριο πλάσμα από τούς φονικούς ανέμους που το απειλούνε, για να διασωθούμε κι εμείς. Ο Κυριος το είπε ξεκάθαρα στούς ανθρώπους του καιρού Του, που είχαν καρδιές πέτρινες απέναντί Του• « Αν δεν στραφείτε και δεν γίνετε όπως τα παιδιά, δεν θα μπορέσετε να καταλάβετε το νόημα της ζωής και να τη ζήσετε για να μπείτε στη βασιλεία του Θεού».
Εμείς σήμερα θα μπορούσαμε να Του αποκριθούμε•
«Μα, Κυριε, που να στραφούμε, που να το βρούμε το παιδί μέσα μας και γύρω μας, αφού το έχουμε διώξει από την έγνοια μας; Τα παιδιά μας, αφού τούς τα εξασφαλίσαμε όλα τα αγαθά του άφρονα πλούσιου από την κούνια τους, μεγαλώνουνε γρήγορα, τα αντιλαμβάνονται όλα, έχουν αυτοπεποίθηση, είναι ανταγωνιστικά, ξέρουν τον κόσμο και φυλάγονται (τα πήγαμε από τα τέσσερα στο “καράτε”), τρέχουνε να προλάβουν όπως και μεις τη ζωη που φεύγει μη και δεν τη χαρούνε! Μαθαίνουνε από πολύ νωρίς τα μυστικά της από την τηλεόραση και τα παράθυρά της… κι από το δρόμο και κάπου-κάπου, όταν συναντηθούμε στα πεταχτά, βλέπουμε στα μάτια τους μια αδιόρατη λαχτάρα για μια παιδιάστικη ζωη, που τούς στερήσαμε, για ένα σπίτι με παιδικές ζωγραφιές και αθώα χαμόγελα. Ισως όμως και να είναι η ιδέα μας, μάλλον οι ενοχές μας…
Πλάσματά Σου — μικροί και μεγάλοι — αγκαλοφορούμενε Κυριε, που βαδίζουμε σκεφτικοί, παγιδευμένοι στούς σκληρούς γερασμένους καιρούς μας, ξαναγέννησέ μας στο λυτρωτικό μυστήριο της παιδικότητας, που οδηγεί στη χάρη της Βασιλείας Σου…»
Από το Περιοδικό: «Η δράσις μας», τεύχος 2009
