Δέκα η ώρα, βράδυ, στην οδό Ηλιουπόλεως, με σταματάει μια πανέμορφη κοπέλα. -Καλησπέρα.
-Καλησπέρα σας. -Κολωνάκι, παρακαλώ. Η κοπέλα κάθισε δίπλα μου.
-Είστε πολύ όμορφη, της είπα. Είστε μοντέλο;
Μου απάντησε γελώντας:
-Όχι. Το πρωί εργάζομαι σ’ ένα γραφείο και το βράδυ σε ένα μπαράκι.
-Γιατί δύο δουλειές;
-Για να επιβιώσω.
-Οι γονείς σου;
Στην ερώτηση αυτή άρχισε να κλαίει.
-Κοριτσάκι μου, γιατί κλαις;
-Τι να σας λέω τώρα, μεγάλη ιστορία.
-Αν θέλεις, πέστα μου περιληπτικά.
-Οι γονείς μου χώρισαν. Ήταν στη Γερμανία, όταν γεννηθήκαμε εγώ κι ο αδερφός μου. Αλλά δεν τα πήγαιναν καλά και χώρισαν. Ο πατέρας μου ήταν αυτό που λέμε πλέι-μπόι και γνώριζε πολλές γυναίκες. Δεν έκανε για οικογένεια. Έτσι η μητέρα μου μας πήρε και ήρθαμε στην Γλυφάδα. Πήγαμε στο χωριό της• εγώ τότε ήμουν δεκατριών ετών. Η μητέρα μου δεν είχε μάθει να δουλεύει και δεν δούλευε.
-Και ποιος σας συντηρούσε;
-Μας βοηθούσε οικονομικά ο θείος μου, ο αδελφός της μητέρας μου. Και η ανταμοιβή γι’ αυτή τη βοήθεια του, ήταν στα δεκατέσσερα μου να με βιάσει. Από τότε ήμουν η ερωμένη του.
-Στη μητέρα σου το είπες;
-Μμ! Το είπα.
-Και τι σου απάντησε;
-Τι να κάνουμε, θα το δεχτούμε! Αλλιώς θα μας κόψει το επίδομα! Αυτή ήταν η απάντηση της γυναίκας που με γέννησε… Της μάννας μου! Τους ανέχτηκα μέχρι τα δεκαοχτώ μου, που τελείωσα το σχολείο. Ύστερα έφυγα κι ήρθα στην Αθήνα, γι’ αυτό κάνω δύο δουλειές.
Η κοπέλα δεν είχε σταματήσει να κλαίει όση ώρα μου μιλούσε. Τη ρώτησα:
-Έχεις δεσμό;
-Τώρα όχι.
-Γιατί;
-Γιατί μαγνητίζω όλους τους ηλίθιους!
-Αγάπη μου, έψαξες τον εαυτό σου μήπως φταις κι
εσύ;
Γύρισε και με κοίταξε.
-Μα, γιατί να φταίω εγώ; Εγώ τους φέρομαι άψογα…
-Μήπως, καρδούλα μου, τους λες αυτό που σου συνέβη, μήπως τους μεταφέρεις τις ανασφάλειες σου, τον πόνο σου;
-Ναι, τους τα λέω, γιατί θέλω να είμαι αληθινή μαζί τους.
-Καρδούλα μου, αληθινή δεν γίνεσαι μιλώντας για την οικογένεια σου και για το τι πόνο βίωσες σ’ αυτή. Αληθινή γίνεσαι, όταν νιώσεις αγάπη για κάποιον και δεν του το κρύψεις, όπως επίσης, όταν δε θα του λες ψέματα. Αυτό το πικρό κομμάτι της ζωής σου πρέπει να το ξεχάσεις. Θα το θυμηθείς πάλι, όταν θα κάνεις δικά σου παιδιά, για να τα προστατέψεις από τέτοιες παγίδες. Διαφορετικά δεν θα ευτυχήσεις ποτέ. Ούτε και θα μπορέσεις να βρεις τον σύντροφο τον σωστό, που ζητάς στη ζωή σου. Γιατί εσύ δεν ψάχνεις για σύντροφο, αλλά για μια πατερίτσα, να ακουμπήσεις- κι αυτό είναι λάθος. Επίσης μη συγκρίνεις όλους τους άνδρες με τον θείο σου- κι αυτό είναι λάθος. Δεν είναι όλοι ίδιοι. -Ίσως να έχετε δίκιο.
-Επίσης θα σου πρότεινα, να γυρίσεις λίγο μέσ’ στην ψυχούλα σου και να ψάξεις• κάπου μέσα της βαθιά κατοικεί ο Θεός. Μίλησε σε Κείνον και πες Του τον πόνο σου, ζήτησε Του να σε νιώσει, να σε αγκαλιάσει, να σε προστατέψει. Κι’ αν δεν μπορείς μόνη σου, πήγαινε να βρεις ένα πνευματικό. Ξέρεις τι είναι πνευματικός; -Όχι!
-Πνευματικός είναι ο παπάς που εξομολογεί και καθοδηγεί τους πιστούς… Θα ψάξεις και θα βρεις αυτόν που θα αναπαύει την ψυχούλα σου. Και τότε θα δεις πόσο ευτυχισμένη θα γίνεις. Γιατί, καρδούλα μου, ο Θεός κρατάει την ευτυχία μας στα χέρια Του. Και, όταν Του τη ζητήσουμε, Εκείνος μας τη δίνει απλόχερα. Δοκίμασε το και θα δεις.
-Σου υπόσχομαι πως θα το ψάξω, εδώ κατεβαίνω. Σε ευχαριστώ πολύ, δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. Άλλωστε, ανθρώπους σαν και σένα δεν συναντάς εύκολα σ’ αυτή τη βρόμικη ζωή που ζούμε.
-Καλή τύχη, ο Θεός μαζί σου!
Από το βιβλίο: «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης», της Μακαριστής μοναχής Πορφυρίας.
ΑΘΗΝΑ 2010
Κεντρική διάθεση Νεκτάριος Δ. Παναγόπουλος.
