ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΕ’
Προχώρα με θάρρος το δρόμο του Χριστού. Η νίκη είναι
δική σου, αν πολεμήσης γενναία μέχρι τέλους.
ΑΦΟΥ ΕΤΑΞΕΣ τον εαυτό σου στο έργο του Θεού, πρέπει να είσαι προσεκτικός και επιμελής και συχνά να σκέπτεσαι την κλήσι σου και την ιερή σου υπόσχεσι. Μόνος σου δεν απεφάσισες να γίνης άνθρωπος πνευματικός;
Πρέπει λοιπόν συνεχώς να προοδεύης. Μην αποθαρρύνεσαι. Σύντομα οι κόποι σου θα ανταμειφθούν και οι φόβοι με τις λύπες θα περάσουν.
Μια μικρή προσπάθεια χρειάζεται τώρα, για ν’ απολαύσης κατόπιν αναφαίρετη ανάπαυσι και χαρά.
Όσο πιστός και ζηλωτής φανείς εσύ, τόσο πιστός και γενναιόδωρος θα είναι κι ο Θεός όταν θα σε αμείψη.
Είναι απαραίτητο να πιστεύης βαθειά, ότι η δόξα σου ανήκει. Πρόσεξε όμως μήπως ξεφύγεις από τον δρόμο της σωστής πεποιθήσεως και οδηγηθής στη ραθυμία και την υπερηφάνεια.
Κάποιος απελπισμένος άνθρωπος που εταλαντεύετο συνεχώς μεταξύ φόβου και ελπίδος, μπήκε μια μέρα βαρύλυπος σε κάποια εκκλησία να προσευχηθή. Γονατιστός μπροστά στο Θυσιαστήριο, έλεγε αναστενάζοντας: «Ώ! Αν ήξευρα ότι έπρεπε μέχρι τέλους να επιμείνω». Τότε του απάντησε κάποια φωνή, μέσα του. «Τί θα έκανες αν το ήξευρες; Κάνε τώρα αμέσως, ό,τι θα έκανες τότε, και θα βρίσκεσαι σε απόλυτη ασφάλεια».
Παρηγοριά γέμισε τότε την καρδιά του. Δυνάμωσε, εμπιστεύθηκε στον Θεό, και η ανησυχία του σταμάτησε. Δεν τον εφόβιζε πλέον το μέλλον. Προσπαθούσε μόνο να αντιληφθή ποιο ήταν, για κάθε περίπτωσι το θέλημα του Θεού.
Υπέροχα ο Ψαλμωδός διεκήρυξε: «Έλπισον επί Κύριον και ποίει χρηστότητα και κατασκήνου την γην και ποιμανθήση επί τω πλούτω αυτής» (Ψαλμ. 36, 3).
Μη σε τρομάζουν οι δυσκολίες!
Αν υπάρχη κάτι που εμποδίζει πολλούς να διορθώσουν τον εαυτό τους και να προοδεύσουν στην αρετή, αυτό είναι ο φόβος των δυσκολιών και των κόπων.
Όσοι υψώνονται πάνω απ’ αυτά, είναι οι νικηταί. Θέλεις η αγιότης και η χάρις να στολίσουν τον εαυτό σου; Αγωνίσου να νικήσης τον εαυτό σου.
Βεβαίως ο αγώνας αυτός και τα αποτελέσματά του ποικίλλουν αναλόγως των ανθρώπων.
Οι επιμελείς και ζηλωταί, προοδεύουν περισσότερο έστω κι αν έχουν να υποτάξουν περισσότερα πάθη, από έναν ράθυμο και οκνηρό.
Η τακτική του πνευματικού αγώνος.
Στον αγώνα της πνευματικής μας αναγεννήσεως δύο πράγματα θα μας βοηθήσουν πολύ. Ο βίαιος αποχωρισμός από το κακό εκείνο στο οποίο έχουμε αδυναμία μεγαλύτερη, και η ιδιαιτέρως προσεκτική καλλιέργεια της αρετής που περισσότερο μας χρειάζεται.
Να προσπαθής να είσαι ελεύθερος από τα ελαττώματα εκείνα που όταν τα βλέπεις στους άλλους δυσαρεστήσαι.
Να προσπαθής να εκμεταλλεύεσαι κάθε τι που θα σε βοηθήση στον πνευματικό σου αγώνα. Να μιμήσαι τα καλά παραδείγματα. Από κάθε τι κακό, απόστρεφε το πρόσωπο. Αν δε, παρασυρθής και πέσης, φρόντισε αμέσως να σηκωθής. Οι άνθρωποι που σε παρακολουθούν θέλουν να σε βλέπουν πάντοτε όρθιο.
Ακτινοβόλο παράδειγμα! Να τι ζητά ο κόσμος από τους χριστιανούς.
Αυτοί που είναι γνωστοί στον κόσμο ως θρησκευτικοί, πρέπει να είναι πάντοτε υποδειγματικοί. Δεν υπάρχει λυπηρότερο φαινόμενο από τους ατάκτους και ασυνεπείς χριστιανούς.
Γι’ αυτό, ποτέ να μη ξεχνάς την κλήσι σου και συνεχώς να ατενίζης τον Σταυρό του Κυρίου.
Θα κοκκινήσης από ντροπή όταν σκεφθής πόσο λίγο προσπάθησες να μιμηθής τη ζωή του Κυρίου, έστω κι αν βρίσκεσαι πολλά χρόνια στο δρόμο Του.
Ο αληθινός χριστιανός που μελετά τη ζωή και τα Πάθη του Κυρίου, θα εύρη πλούσια ό,τι ζητεί η ψυχή του. Δεν υπάρχει τίποτε καλλίτερο από τον Ιησού. Όταν βασιλεύση στις καρδιές μας ο Εσταυρωμένος Λυτρωτής, τίποτε δεν θα μας μείνη κρυφό και ασαφές.
Ο αληθινός χριστιανός, ξεύρει να υπακούη και να υποτάσσεται με χαρά. Λύπη και δάκρυα αντιθέτως είναι ο κλήρος του χλιαρού. Πουθενά δεν βρίσκει παρηγοριά. Ούτε μέσα του, ούτε έξω από τον εαυτό του.
Ο Θεός μας ζητά πειθαρχία απόλυτη.
Η πειθαρχία στις εντολές του Θεού είναι το καλλίτερο μέσο προφυλάξεως από τις πτώσεις.
Μη ζητάς συνεχώς περισσότερη ελευθερία, γιατί θα συναντήσης την πλήξι. Οι ανθρώπινες επιθυμίες είναι ακόρεστες.
Θαυμάζεις τους δημιουργικούς συνανθρώπους σου. Μάθε ότι υποβάλλουν τον εαυτό τους σε άπειρες στερήσεις, μελετούν και προσεύχονται σκληρά και έχουν μιαν άγρυπνη επιτήρησι, του εαυτού τους. Όλα αυτά, εκτός της γόνιμης ζωής, τους εξασφαλίζουν και την εν Κυρίω χαρά.
Ευτυχισμένοι εκείνοι που μπορούν να
ασχολούνται μόνο με τα πνευματικά.
Πόσο ευτυχισμένοι θα είμεθα αν μοναδική μας φροντίς ήτο η δοξολογία η ακατάπαυστος του Θεού!
Πόσο ευτυχείς θα είμεθα αν μπορούσαμε να ασχολούμεθα με τα πνευματικά μόνο, και αν είχαμε ανάγκη μόνο από τροφή της ψυχής!
Αυτό βέβαια θα ήταν δείγμα αγιότητος στην οποία όταν φθάση ο άνθρωπος γεύεται τους γλυκείς χυμούς της θείας παρηγοριάς χωρίς να έχη την ανάγκη των δημιουργημάτων.
Τίποτε τότε δεν είναι ικανό να τον παρασύρη˙ ούτε χαρά, ούτε ευτυχία, ούτε λύπη, ούτε δυστυχία. Τα πάντα αναθέτει με εμπιστοσύνη στον Θεό, που είναι γι’ αυτόν τα πάντα, η χαρά και το μέγιστον αγαθόν και εις τον Οποίον θεληματικά υπακούουν τα πάντα.
Να θυμάσαι πάντοτε το τέλος και το ότι δεν ξαναγυρίζει ο χαμένος καιρός.
Για ν’ αποκτήσης αρετές πρέπει να μοχθήσης.
Όταν δης τον εαυτό σου χλιαρό και απρόθυμο γνώριζε ότι δεν είσαι σε καλό δρόμο.
Η ζωή που την φωτίζει το φως του αγίου ζήλου, είναι γεμάτη από ειρήνη και χάρι Θεού.
Πανίσχυρος είναι εκείνος που θερμαίνεται από το πυρ του θείου ζήλου.
Αντιστέκεται και νικά τα ελαττώματά του.
Διαθέτει την ημέρα του σε πράξεις αγάπης και αρετής γι’ αυτό το βράδυ είναι γεμάτος χαρά.
Αυτός που αγρυπνεί επί του εαυτού του και συνεχώς αυτοκαλλιεργείται, αυξάνει διαρκώς μέσα του τη χάρι του Θεού.
Από το βιβλίο: Η Μίμησις του Χριστού, του Κεμπησίου Θωμά. Νεοελληνική απόδοσις της εκδοθείσης το 1902 μεταφράσεως του Αβερκίου Λαμπίρη υπό την έγκρισιν και ευλογίαν της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Εκδόσεις ΦΩΣ
η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
