Ρωτώ τους ανθρώπους που μπαίνουν στο ταξί, αν υπάρχει αγάπη. Το πιο μεγάλο ποσοστό μου απαντά: Δεν ξέρω. Εγώ νομίζω πως σπάνια υπάρχει αληθινή αγάπη μεταξύ των ανθρώπων. Αγάπη υπάρχει μόνο, όταν στην ψυχή μας και στη ζωή μας κατοικεί ο Θεός.
Βλέπουμε κάποιους στη ζωή να είναι πάντα χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι και αναρωτιόμαστε πώς γίνεται αυτό. Αν μας απαντήσουν στο ερώτημα αυτό οι ίδιοι, θα μας πούν:
Μου τη χάρισε ο Θεός την ευτυχία!
Γιατί ποιος άλλος θα μπορούσε να χαρίσει πραγματική ευτυχία στον άνθρωπο; Ή ποιο γεγονός; ο γάμος; η γέννηση ενός παιδιού; η αγορά ενός σπιτιού; η αγορά ενός αυτοκινήτου; το χρήμα; η επαγγελματική αποκατάσταση; Αν τα παραπάνω χαρίζουν την ευτυχία, γιατί ο πολύς κόσμος που τα έχει δεν είναι ευτυχισμένος;
Χρόνια μέσα στο ταξί ψάχνω να βρω ανθρώπους που να αγαπούν. Να αγαπούν ο,τιδήποτε, τα λουλούδια, τα πουλάκια, τα ζώα, τη φύση, τη θάλασσα, κάποιο πολύτιμο αντικείμενο• δεν έχω βρει μέχρι σήμερα πολλούς. Αυτό με πονάει πολύ.
Θα σας διηγηθώ στη συνέχεια μια ιστορία από τις αμέτρητες που έχω μέσα από το ταξί. Για μια κοπέλα που λέει πως αγαπάει.
Ένα πρωινό μπήκε στο ταξί μου μια κοπέλα που έκλαιγε. Ήταν γύρω στα εικοσιοκτώ. Από ενδιαφέρον τη ρώτησα τι έχει.
-Τι να σας πω, καλή μου κυρία… Ο άνδρας μου δεν μπορεί να συγχωρέσει ένα μικρό μου λάθος.
-Πόσο μικρό είναι το λάθος, θέλετε να μου πείτε;
-Να! με έπιασε με ένα συνάδελφο μου!
-Δηλαδή, έχετε δεσμό με κάποιον συνάδελφο σας;
-Ναι, και ο άνδρας μου θέλει να χωρίσουμε. Δεν σκέφτεται ούτε το παιδί μας ούτε το ότι παντρευτήκαμε από μεγάλο έρωτα και πως είναι ο πρώτος άνδρας της ζωής μου. Είμαστε μαζί από παιδιά, τον αγαπάω και δεν θέλω να χωρίσουμε, όμως αυτός είναι αγύριστο κεφάλι, δεν μπορεί να με συγχωρέσει. Δεν είναι άδικο αυτό;
-Μόνο άδικο! Πάρα πολύ άδικο, κοπέλα μου! Ο σύζυγός σου σε έχει απατήσει;
-Όχι.
-Γλυκιά μου, αν τον έπιανες εσύ με κάποια άλλη, θα τον συγχωρούσες;
-Τώρα δεν μιλάμε για μένα, για κείνον μιλάμε.
-Συγγνώμη, έχετε δίκιο. Δηλαδή, δεν θα συγχωρούσες τον σύζυγο σου, που μόλις είπες πως τον αγαπάς. Τον εραστή σου τον αγαπάς;
-Ναι, τον αγαπώ!
-Μάλιστα… Πόσο καιρό είστε μαζί;
-Ένα χρόνο.
-Παντρεμένη;
-Τρία χρόνια.
-Δηλαδή από το δεύτερο χρόνο του γάμου σου έβαλες τρίτο πρόσωπο στη ζωή σου;
-Γιατί, κακό είναι; όλοι αυτό δεν κάνουν;
-Ω! συγγνώμη, γλυκιά μου, ναι όλοι αυτό κάνουν, έχεις δίκιο! Γι’ αυτό και όλοι είναι δυστυχισμένοι, γι’ αυτό όλοι είναι τρελοί. Την καρδιά σας την κάνατε καφενείο, χωράνε πολλοί μέσα! Άκουσε να σου πω, κορίτσι μου… Εσύ δεν αγαπάς κανέναν, ούτε τον εαυτό σου ούτε τον άνδρα σου αλλά ούτε και το παιδί σου. Κλαις, όχι γιατί θα χωρίσεις και θα χάσεις αυτόν που δήθεν αγαπάς, μα γιατί σου χαλάει τη βολή σου. Έχεις βολευτεί με δυο άνδρες• νομίζεις, κορίτσι μου, πως το παιχνίδι το έχεις στα χέρια σου και το παίζεις, όπως σου αρέσει. Ξέχασες πως πάνω από εμάς υπάρχει ο Θεός, που δεν του αρέσει η αδικία και η μοιχεία και πως αργά ή γρήγορα θα επιτρέψει να βγουν όλα στην επιφάνεια;
-Τι Θεός είναι αυτός, που τα αποκαλύπτει όλα; τέτοιος Θεός να μου λείπει, δεν τον χρειάζομαι.
-Έχεις δίκιο, κορίτσι μου, σου χαλάει όλα τα σχέδια, ε;
Εδώ με κοιτάζει με ένα ύφος αποδοκιμασίας γεμάτο ειρωνεία, μπορώ να πω και αηδία.
Τα επίπεδα μας δεν είχαν κοινά σημεία…
Από το βιβλίο: «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης», της Μακαριστής μοναχής Πορφυρίας.
ΑΘΗΝΑ 2010
Κεντρική διάθεση Νεκτάριος Δ. Παναγόπουλος.
