(Ματθ. κα’ 33-42)
33 Άλλην παραβολήν ακούσατε. άνθρωπός τις ήν οικοδεσπότης, όστις εφύτευσεν αμπελώνα και φραγμόν αυτώ περιέθηκε και ώρυξεν εν αυτώ ληνόν και ωκοδόμησε πύργον, και εξέδοτο αυτόν γεωργοίς και απεδήμησεν.
34 ότε δε ήγγισεν ο καιρός των καρπών, απέστειλε τους δούλους αυτού προς τους γεωργούς λαβείν τους καρπούς αυτού.
35 και λαβόντες οι γεωργοί τους δούλους αυτού ον μεν έδειραν, ον δε απέκτειναν, ον δε ελιθοβόλησαν.
36 πάλιν απέστειλεν αλλους δούλους πλείονας των πρώτων, και εποίησαν αυτοίς ωσαύτως.
37 ύστερον δε απέστειλε προς αυτούς τον υιόν αυτού λέγων• εντραπήσονται τον υιόν μου.
38 οι δε γεωργοί ιδόντες τον υιόν είπον εν εαυτοίς• ούτός εστιν ο κληρονόμος• δεύτε αποκτείνωμεν αυτόν και κατάσχωμεν την κληρονομίαν αυτού.
39 και λαβόντες αυτόν εξέβαλον έξω του αμπελώνος και απέκτειναν.
40 όταν ουν έλθη ο κύριος του αμπελώνος, τι ποιήσει τοις γεωργοίς εκείνοις;
41 λέγουσιν αυτώ• κακούς κακώς απολέσει αυτούς, και τον αμπελώνα εκδώσεται άλλοις γεωργοίς, οίτινες αποδώσουσιν αυτώ τους καρπούς εν τοις καιροίς αυτών.
42 λέγει αυτοίς ο Ιησούς• ουδέποτε ανέγνωτε εν ταις γραφαίς, λίθον ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος εγενήθη εις κεφαλήν γωνίας• παρά Κυρίου εγένετο αύτη, και έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών;
1. Άξιος νοικοκύρης, έργατικος και δημιουργικός ήταν ο άνθρωπος της σημερινής παραβολής. Με περισσή επιμέλεια «έφυτευσεν αμπελώνα» και έκανε όλες τις απαραίτητες εγκαταστάσεις για μία καλή συγκομιδή. Έβαλε δηλαδή φράχτη γύρω – γύρω για να αποτρέψει τις φθορές από ανθρώπους και ζώα. Έσκαψε πάνω σε βράχο κατάλληλο χώρο για να πατηθούν τα σταφύλια. Επιπροσθέτως ανοικοδόμησε και «πύργον», ένα κτίριο ψηλό και ασφαλές για τους εργάτες και έτσι έτοιμο το παρέδωσε το άμπελι σε ορισμένους γεωργούς, ενώ αυτος ο ίδιος έφυγε σε άλλη χώρα.
Όταν επλησίασε «ο καιρός των καρπών», έστειλε ο νοικοκύρης εκείνος «τους δούλους αυτού προς τους γεωργούς», με σκοπό να παραλάβουν την συγκομιδή. Αλλά τότε συνέβη κάτι απίστευτο. Οι γεωργοί έπιασαν τους απεσταλμένους του κυρίου τους και «ον μεν έδειραν, ον δε απέκτειναν, ον δε ελιθοβόλησαν». Τους μεταχειρίσθηκαν με ανήκουστη βαρβαρότητα και κακία, μη θέλοντας να παραδώσουν τους καρπούς.
Ο νοικοκύρης αναγκάσθηκε να στείλει πάλι «άλλους δούλους» και μάλιστα περισσοτέρους, «πλείονας των πρώτων». Αλλά και αυτή τη φορά το αποτέλεσμα δεν ήταν καλλίτερο. Οι γεωργοί παράλογοι, άξεστοι και αδίστακτοι έκαναν και σ’ αυτους τα ίδια.
Μπροστά σε τέτοιο αδιέξοδο, που αντιμετώπιζε, ο ιδιοκτήτης του αμπελώνος έστειλε πια τον γιο του. Σκέφθηκε: Θα αισθανθούν εντροπή τουλάχιστον μπροστά στο παιδί μου και θα συνέλθουν οι γεωργοί αυτοι. Και όμως, κάθε άλλο. Οι γεωργοί τελείως εκτραχηλισμένοι πλέον είπαν: Αυτος είναι ο κληρονόμος του πατέρα. Επομένως «δεύτε αποκτείνωμεν αυτόν», ώστε να γίνει οριστικά δικό μας το αμπέλι. Και χωρίς κανένα δισταγμό «εξέβαλον έξω του αμπελώνος και απέκτειναν».
Απορεί ο καθένας με την νοοτροπία και την κακότητα των γεωργών εκείνων. Αντί να ευγνωμονούν τον κύριό τους, που τους είχε τιμήσει τόσο πολύ, αντί να συνδεθούν στενότέρα μαζί του, αυτοί εντελώς αδικαιολόγητα απομακρύνθηκαν και αποξενώθηκαν από εκείνον. Έγιναν εχθροί του! Έφθασαν να θανατώσουν και τον γιο του τον πολυαγαπημένο.
Αυτό ακριβώς το μεγάλο αμάρτημα είχαν κάνει και οι άρχοντες του Ισραήλ, για τους οποίους άλλωστε έλεχθη η παραβολή. Καλλιεργούσαν το αμπέλι του Θεού, την Συναγωγή του περιουσίου λαού Του. Μελετούσαν, ανέλυαν και δίδασκαν τον θείο Νόμο, καθώς και τις προφητείες για τον Μεσσία. Διαρκώς με τα θεία ασχολούνταν. Αλλά τι παράδοξο! Αντί να ευαισθητοποιούνται στην ψυχή, αντί να υποδεχθούν πρώτοι αυτοί τον αναμενόμενο Σωτήρα του κόσμου, αυτοί όλο και περισσότερο σκληρύνονταν, αντιδρούσαν και τελικώς δεν δίστασαν να εγκληματήσουν! Από κακή τους γνώμη ναυάγησαν και πνίγηκαν μέσα στο ίδιο το λιμάνι!
Το πάθημά τους ας γίνει προειδοποίηση για όλους εμάς τους Χριστιανούς σήμερα, που μας αξιώνει ο Θεός να προσερχόμαστε τόσο συχνά στον Οίκο Του, ν’ ακούμε πλούσιο το κήρυγμα, να πλησιάζουμε τα Άχραντα Μυστήρια. Αν δεν προσέξουμε, μπορεί να γίνουμε χειρότεροι κι απ’ τους απίστους. Γι’ αυτο όσο πιο πολύ μας τιμά ο Θεός, τόσο πιο ταπεινά κι έμφοβα πρέπει κι εμείς να Τον υπακούμε. Όσο πιο πολύ μας καταδέχεται Εκείνος και μας πλησιάζει, τόσο περισσότερο να συντριβόμαστε εμείς, να εξαγνίζουμε την ψυχή μας, να επαγρυπνούμε και να εργαζόμαστε φιλότιμα το άγιο θέλημά Του.
Ιδιαίτερα είναι ανάγκη να το προσέξουν αυτό οι κληρικοί, οι μοναχοί, οι θεολόγοι, που διαρκώς ασχολούνται με τα ιερά. Είναι ανάγκη να επαγρυπνούν επάνω στον εαυτό τους και να φροντίζουν μ’ επιμέλεια πολλή να είναι πάντοτε στενώτατα συνδεδεμένοι με τον Άγιο Θεό. Να ενθυμούνται δε ότι θα κριθούν πολύ αυστηρά, εάν αμελήσουν τα έργα, που τους έχει αναθέσει, η τυχόν υπερηφανευθούν και αυθαδιάσουν προς τον Κύριο του παντός. Αυτό άλλωστε φαίνεται καθαρά και στη συνέχεια.
2. Μετά την διήγηση της παραβολής ο Κύριος ρώτησε τους ίδιους τους ακροατές Του: Όταν λοιπόν έρθει στο αμπέλι του «ο κύριος του αμπελώνος, τι ποιήσει», τι είναι δίκαιο και πρέπον να κάμει με τους γεωργούς εκείνους;
«Κακούς κακώς απολέσει αυτούς», έδωσαν αυθόρμητη απάντηση όλοι. Πρέπει να τους εξολοθρεύσει και μάλιστα με θάνατο πολύ σκληρό, αντάξιο της φρικτής κακίας τους. Κατόπιν δε να εμπιστευθεί τον αμπελώνα σ’ άλλους γεωργούς, οι οποίοι «αποδώσουσιν αυτώ τους καρπούς εν τοις καιροίς αυτών». Κάθε φορά που θα ‘ρχεται η εποχή της καρποφορίας, θα του δίνουν τον καρπό που του ανήκει.
Ε, λοιπόν, συνεπέρανε ο Κύριος, αυτό ακριβώς θα συμβεί και με σας. Και απορώ πως δεν το αντιλαμβάνεσθε. Δεν διαβάσατε στα ιερά βιβλία τον προφητικό λόγο; «λίθον ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος εγενήθη εις κεφαλήν γωνίας». Αυτη η πέτρα που περιφρόνησαν και πέταξαν μακριά σαν ακατάλληλη και άχρηστη οι κτίστες, αυτή έγινε το θεμέλιο και το βασικό αγκωνάρι πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η οικία. «Παρά Κυρίου εγένετο αύτη», είναι έργο του Ίδιου του Δικαίου Θεού αυτό. «Και έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών». Και μένουν έκπληκτα τα μάτια των πιστών, που διαπιστώνουν την συγκλονιστική αυτή επέμβαση του Παντοδυνάμου και Δικαίου Θεού.
Ποιά ήταν η εξέλιξη των γεγονότων και με πόση ακρίβεια εκπληρώθηκαν τα λόγια αυτά, σήμερα όλοι το γνωρίζουμε. Ο Κύριος αποδοκιμάσθηκε και αποκηρύχθηκε από τους Εβραίους της εποχής Του έξω από τον «αμπελώνα» Του, την Αγία Πόλη, την Ιερουσαλήμ. Δέχθηκε τον σταυρικό θάνατο, θάνατο επονείδιστο και φρικτό. Κι όμως Αυτός ενίκησε, Αυτός επεκράτησε, Αυτός θεμελίωσε τον νέο κόσμο, την εποχή της Χάριτος, της λυτρώσεως, του αγιασμού. Αύτος συνεκέντρωσε τον λαό του Θεού, τον ασφάλισε στην Εκκλησία Του. Αυτός λαμβάνει τώρα τους καρπούς και δοξάζεται από όλους.
Τι και αν ύπαρχουν ώρισμενοι θεληματικά τυφλοί, διεστραμμένοι στην ψυχή και φανατικοί εχθροί Του; Τι και αν προσπαθούν πάλι να Τον «αποδοκιμάσουν», να Τον δυσφημήσουν και να Τον συκοφαντήσουν; Τι και αν θέλουν να Τον εξορίσουν από κάθε τομέα της ζωής και να καθιερώσουν οικογένειες χωρίς Χριστό, Σχολεία χωρίς Χριστό, κοινωνία χωρίς Χριστό; Ματαιοπονούν!
Τελικά ο Χριστός θα επικρατήσει. Η Εκκλησία Του θα γίνεται το καταφύγιο και η μόνη σωτηρία των ανθρώπων. Ακόμη και των ίδιων των σημερινών πολεμίων Του. Και θα σώζονται οι καλοδιάθετες ψυχές. Θα τον πιστεύουν και θα προσκυνούν με θαυμασμό τα μεγαλεία του Θεού.
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Ο Σωτήρ.gr
Παράβαλε και:
Κυριακή ΙΓ Ματθαίου: Η Ευαγγελική Περικοπή της Θ. Λ., Αγ. Ιωάννου του Δαμασκηνού, Ομιλία εις την παραβολήν του αμπελώνος και εις την ξηρανθείσαν συκήν.
Κυριακή ΙΓ. Ματθαίου: Η παραβολή των κακών γεωργών και των κακών οικοδόμων – Ιερομ. Κοσμά του Δοχειαρίτου.
