Την ανακήρυξη του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου, ως Προστάτη του Στρατιωτικού Σώματος των Διαβιβάσεων, έπειτα από αίτημα της Διευθύνσεως Στρατιωτικών Ιερέων του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Αμύνης, ενέκρινε η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος η οποία συνεδρίασε χθες και σήμερα (01-02 Νοεμβρίου 2017), υπό την προεδρία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερωνύμου.
Να θυμίσουμε πως ο Άγιος είχε υπηρετήσει ως ασυρματιστής στον Στρατό κατά την δεκαετία του ’40 και από αυτή του εμπειρία αναφέρεται πολλές φορές έως σήμερα ως ο «ασυρματιστής του Θεού».
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Κιβωτός της Ορθοδοξίας: 02 Νοεμβρίου 2017
Ιδού ένα απόσπασμα επιστολής του (διατηρώντας τήν ορθογραφία του), πρός αρχαρίους μοναχούς, πού έγραψε καί έστειλε τό έτος 1973, αρχίζοντας μέ τήν δοξολογία τού Τριαδικού Θεού καί ευχαριστώντας Τον γιά όλα πού τόν ωφελήσαν καί πού η αναφορά του, θά ωφελήση ψυχικά πολλούς. (Τό πήρα από ένα από τά πολλά βιβλία πού γράφτηκαν γι’ αυτόν τόν σύγχρονο Όσιο τού καιρού μας).
«Απορώ πώς δέν μπορούν νά καταλάβουν τήν μεγάλη αποστολή τού Μοναχού. Ο Μοναχός φεύγει μακριά από τόν κόσμο, όχι γιατί μισεί τόν κόσμο, αλλά επειδή αγαπάει τόν κόσμο καί κατ’ αυτόν τόν τρόπο θά τόν βοηθήση περισσότερο διά τής προσευχής του σέ πράγματα πού δέν γίνονται ανθρωπίνως παρά μόνο μέ θεϊκή επέμβαση. Έτσι σώζει ο Θεός τόν κόσμο. Ο Μοναχός δέν λέει ποτέ «νά σώσω τόν κόσμο», αλλά προσεύχεται γιά τήν σωτηρία όλου τού κόσμου, παράλληλα μέ τήν δική του. Όταν ο καλός Θεός ακούση τήν προσευχή του καί βοηθήση τόν κόσμο, πάλι δέν λέει «‘έσωσα εγώ τόν κόσμο», «αλλά ο Θεός». Οι Μοναχοί, λοιπόν είναι μέ λίγα λόγια οι Ασυρματιστές τής Μητέρας Εκκλησίας, καί επομένως, εάν φεύγουν μακριά από τόν κόσμο, τό κάνουν καί αυτό από αγάπη, διότι φεύγουν από τά παράσιτα τού κόσμου, γιά νά μπορούν νά έχουν καλύτερη επαφή καί νά βοηθούν περισσότερο καί καλύτερα τόν κόσμο.
Φυσικά τήν παράλογη αυτή απαίτηση πού έχουν ορισμένοι Κληρικοί, όπως ανέφερα, τό νά κατεβούν δηλαδή οι Μοναχοί στόν κόσμο, τήν έχουν καί μερικοί ανόητοι στρατιώτες. Όταν η Μονάδα τους κινδυνεύη, νά αφήση δηλαδή καί ο Ασυρματιστής τόν ασύρματο καί νά πάρη καί αυτός τό λιανοντούφεκό του, λές καί θά σωθή η κατάσταση, εάν προστεθή ένα ακόμη όπλο στά άλλα διακόσια. Ενώ ο Ασυρματιστής ξελαρυγγίζεται γιά νά πιάση επαφή, φωνάζοντας «εμπρός, εμπρός, ψυχή κλπ», οι άλλοι νομίζουν ότι λέει λόγια πολλά στόν αέρα. Δέν αρκούν όμως οι έξυπνοι Ασυρματιστές, ακόμη καί νά τούς βρίζουν, αλλά αγωνίζονται, ώσπου νά πιάσουν επαφή, καί μετά ζητάνε τήν άμεση βοήθεια από τό Γενικό Επιτελείο (ψυχή) καί καταφθάνουν οι μεγάλες δυνάμεις Αεροπορίας, Τεθωρακισμένων, Στόλου κλπ, καί έτσι σώζεται η κατάσταση καί όχι μέ τό λιανοντούφεκό τους.
Τό ίδιο καί οι Μοναχοί κινούνται μέ θείες δυνάμεις, μέ τήν προσευχή τους, καί όχι μέ τίς ατομικές τους μηδαμινές δυνάμεις. Γιά έναν λόγο δέ παραπάνω στήν εποχή μας, πού τό κακό παράγινε, έχουμε ανάγκη τής επεμβάσεως τού Θεού…Δέν μπορώ νά καταλάβω αυτό πού κάνουν μερικοί Κληρικοί καί Λαϊκοί, πού μάχονται τόν Μοναχισμό (αποκαλεί πιό πάνω τούς Μοναχούς Ασυρματιστές τής Εκκλησίας). Ενώ ο Στρατός τίς Διαβιβάσεις τίς θεωρεί αρτηρίες τού Σώματος τού Στρατού, καί η Εκκλησία μας τό ίδιο παραδέχεται γιά τόν Μοναχισμό, αυτοί οι ευλογημένοι άνθρωποι πού μάχονται τόν Μοναχισμό, θά ήθελα νά μάθω, σέ ποιά Εκκλησία ανήκουν».
Όλα αυτά τά έγραψε ο ίδιος, 25 χρόνια μετέπειτα, έχοντας τίς εμπειρίες καί τήν φρίκη τού πολέμου πρό τών οφθαλμών του καί έχοντας ζήσει, όπως ήθελε ο Θεός, τα του πολέμου συμπληρώνοντας στό έπακρο τον αγώ να του με την επιδίωξη τών αρετών και όλων των χαρισμάτων πού τού είχε δώσει απλόχερα ο καλός Θεός μας καί μέ τόν προσωπικό του καθημερινό αγώνα γιά ατομικό εξαγιασμό, τούς ασκητικούς ιδρώτες, τά ακατάπαυστα δάκρυά του καί τήν ολόθερμη προσευχή του. Έτσι επαύξησε τά δοθέντα τάλαντα τού Δημιουργού καί μάς άφησε ωφέλιμη ψυχικά παρακαταθήκη τίς συμβουλές του μέ τίς επιστολές του αυτές καί τίς άγιες ευχές του. Γι’ αυτό καί τού οφείλουμε όλοι, πέρα από ένα μεγάλο ευχαριστώ, τήν άπειρη ευγνωμοσύνη μας καί τόν παρακαλούμε νά πρεσβεύη γιά όλους μας, από εκεί πού τώρα βρίσκεται.
