Το πρόβλημα έγκειται στην αδιαφορία για τις συνέπειες της απιστίας. Η Παλαιά Διαθήκη διατρανώνει το «ου μοιχεύσεις». «Ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα» λένε πολλοί, έχοντας αυτή την πεποίθηση ως δικαιολογία για τη σύναψη εξωσυζυγικών σχέσεων. Οτι έχουν ανάγκη από κάποια αλλαγή στη ζωή τους. Οτι δεν πειράζει. Οτι η κοινωνία δείχνει κατανόηση. Οτι κάνεις τον άλλο να ζηλέψει και να δείξει περισσότερη προσοχή. Οτι «οι παντρεμένοι έχουν ψυχή». Οτι δικαιούνται να περάσουν καλά, χωρίς τη ρουτίνα της συζυγικής καθημερινότητας. Το δόγμα επεκτείνεται και στις σχέσεις που ακόμα δεν έχουν φτάσει στον γάμο. Ζευγάρια τα οποία δεν είναι σίγουρα για τους εαυτούς τους γίνονται ευάλωτα σε πειρασμούς παράλληλων σχέσεων. Αρκεί μια τυχαία γνωριμία, μια μικρή περίοδος κρίσης ή μια απερισκεψία.
Το πρόβλημα έγκειται στην αδιαφορία για τις συνέπειες της απιστίας. Δεν είναι μόνο το «ου μοιχεύσεις», το οποίο διατρανώνει η Παλαιά Διαθήκη, αλλά και επιβεβαιώνει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο. Η συνείδηση φιμώνεται μπροστά στην ευχαρίστηση της στιγμής. Κάποτε η απιστία γίνεται και τιμωρία στη φαινομενική αδιαφορία ή την ιδιορρυθμία του άλλου. Το σώμα δίνεται αντί για την ανοχή της αγάπης. Αλλωστε, το «αλλήλων τα βάρη βαστάζετε», από ένας μικρός σταυρός, σήμερα έχει γίνει επιλογή μη ελκυστική. Δικαιωματική η εποχή μας. Πώς θα μπορούσε να στηρίξει δρόμους στους οποίους, χάριν της αγάπης, παραιτούμαστε από πολλά;
Οι καιροί μας, ακόμα, τείνουν να διαγράψουν στην προοπτική των πολλών τη ματιά και την τρυφερότητα. Οι άνθρωποι δυσκολευόμαστε να κοιτάξουμε τους άλλους στα μάτια, ιδίως αυτούς με τους οποίους σχετιζόμαστε. «Κοιτάζω» στα μάτια σημαίνει «αφοσιώνομαι, θαυμάζω, εμπιστεύομαι, παλεύω να αντέξω». Η ματιά σήμερα εμφορείται συνήθως από λαγνεία, από πονηριά. Δεν βλέπω τον άλλο ως σύνολο, ως ολόκληρη ύπαρξη, ως ψυχή και σώμα, αλλά εντοπίζω το ενδιαφέρον μου στην όψη και τη σάρκα. Η ματιά γίνεται αδηφάγα, καταναλωτική. Με σαγηνεύει η ηδονή που ο άλλος μου υπόσχεται και όχι η κοινωνία μαζί του, η οποία προϋποθέτει αγάπη, μοίρασμα, υπομονή και στόχο ενότητας μέχρι τέλους. Το ίδιο συμβαίνει και με την τρυφερότητα.
Εχουμε μάθει να απαιτούμε από τους άλλους την προσοχή τους, όχι όμως να τους τη δίνουμε με ευγένεια και λεπτότητα. Δεν βλέπουμε τι απασχολεί τους άλλους αλλά μόνο τα δικά μας. Δεν είμαστε έτοιμοι να ανεχτούμε, να φανερώσουμε αυτό που μας ενοχλεί στον άλλον, ακόμα και τις πληγές μας, και να παλέψουμε μέσω της αγάπης και της δικής του βοήθειας να γιατρευτούμε. Ενας λόγος αγάπης έχει μοναδική αξία. Ενα «ευχαριστώ». Η απόφαση να μην είναι βιαστικά τα συμπεράσματα. Και έτσι οι σχέσεις φθείρονται και η ευκολία του επόμενου ή του παράλληλου βήματος γίνεται ελκυστική.
Νέοι και μεγαλύτεροι σήμερα δεν αισθανόμαστε ότι ιδίως στις σχέσεις μας πειραζόμαστε από τον πονηρό, διότι περιθωριοποιήσαμε τον Θεό, τους νόμους Του, την οδό της αγάπης και της αφοσίωσης. Είναι εύκολη η απιστία, διότι μάθαμε να είμαστε στραμμένοι στο «εγώ» μας και λησμονούμε ότι η χαρά της συνάντησης και της συνύπαρξης δεν συγκρίνεται με την ευχαρίστηση του εφήμερου. Οτι, αν θέλουμε να κοιτάζουμε στα μάτια τον άλλο χωρίς να ντρεπόμαστε, αυτό θα είναι πάντοτε απότοκο της συνείδησης που ο Θεός έβαλε μέσα μας και δεν φεύγει. Η οδός της Εκκλησίας είναι το αντίδοτο. Και το φάρμακο της συγχώρησης μπορεί να λειτουργήσει λυτρωτικά. Πρωτίστως όμως η αγάπη!
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Ορθόδοξη Αλήθεια: 01 Δεκεμβρίου 2017
