Κλήση από το Ράδιο ταξί. Πήγα στο ακριβές σημείο και βλέπω να βγαίνει από μια πολυκατοικία ένα όμορφο κορίτσι.
-Καλησπέρα! Σας είπανε πού πάμε; μου λέει πολύ βαριά.
-Βεβαίως μου είπαν.
Ξεκίνησα. Σε λίγο την ακούω να μου ζητάει την άδεια να καπνίσει. Μόνο μπροστά, της απαντώ. Σταμάτη¬σα και ήρθε δίπλα μου. Άναψε το τσιγάρο της.
-Είσαι πολύ όμορφο κορίτσι, πιστεύω να το ξέρεις.
Εδώ γελάει.
-Σ’ ευχαριστώ. Πόσο χρονών με κάνεις;
-Μμ! είσαι τριάντα;
-Ακριβώς! μου απαντάει.
-Ωραία, τώρα μπορούμε να κολυμπήσουμε στα βαθιά νερά; της λέω γελώντας. -Τι εννοείτε;
-Εννοώ, να μπω μεσ’ στην προσωπική σου ζωή;
-Να μπείτε.
-Λοιπόν, είσαι ένα πολύ όμορφο κορίτσι, μα πάρα πολύ δυστυχισμένο.
Γύρισε απότομα το πρόσωπο της σε μένα: -Πώς το καταλάβατε;
-Δεν χρειάστηκε πολύ• το δείχνουν τα μάτια σου, όλες σου οι κινήσεις. Λοιπόν, γλυκό μου κορίτσι, σ’ ακούω, της λέω τρυφερά. Κι αρχίζει αμέσως:
-Είμαι παντρεμένη και έχω ένα γυιό οκτώ ετών.
Τινάζει το μακρύ μαύρο μαλλί της προς τα πίσω και μου λέει με ύφος δήθεν:
-Ξέρεις, είμαι πολύ δυνατή, τα αντιμετωπίζω όλα μόνη μου.
Μμ! τώρα μάλιστα, η δύναμη σου τρέχει από τα μπα¬τζάκια σου! είπα μέσα μου και συνέχισα:
-Γιατί δεν έκανες δεύτερο παιδί;
-Γιατί δεν έχω γερές βάσεις.
-Ο σύζυγος δεν είναι καλός;
-Είναι πολύ καλό παιδί, αλλά…
-Αλλά τι συμβαίνει; Μήπως είναι ναρκομανής;
Αυτό δεν ξέρω ποιος το είπε με το δικό μου στόμα, εγώ πάντως δεν το είπα.
-Πώς το καταλάβατε; με ρωτάει.
-Ο Θεός με φώτισε!
Από εδώ ξεκινάει το άνοιγμα της ψυχής της. Δεν εί¬ναι δυνατόν ούτε χρειάζεται να σας πω με λεπτομέρειες τι συζήτησα με αυτήν την κοπέλα επί πέντε ολόκληρες ώρες. Πάρα πολύ περιληπτικά σας αναφέρω:
Στα τριάντα χρόνια της τα έχει δει και τα έχει ζήσει όλα. Και οι δύο τους προέρχονται από οικογένειες χωρίς ταμπού, χωρίς φραγμούς, χωρίς αγάπη, χωρίς αρχές, χωρίς γερές βάσεις, χωρίς Θεό.. Από τα θεμέλια τα σπίτια τους σάπια. Πώς λοιπόν από σάπιες ρίζες, θα έβγαιναν υγιείς καρποί;
Άρρωστοι γονείς, άρρωστα παιδιά. Όταν δεν έχουμε Θεό στην ψυχή μας, ζούμε σ’ ένα βαθύ σκοτάδι, σερνόμαστε σαν τα σκουλήκια στη γη, δεν είναι δυνατόν να έχουμε αξιοπρέπεια, σεβασμό, στοργή, αγάπη. Έτσι και αυτά τα παιδιά, σέρνονται μεσ’ στις ουσίες των ναρκωτικών. Και δεν έχουν καταλάβει, γιατί κανείς δεν τα βοήθη¬σε να καταλάβουν, πως η ουσία της ζωής δεν είναι μέσα στις ουσίες των ναρκωτικών. Και πως η ουσία της ζωής είναι μόνο κοντά στον Θεό.
Δυστυχώς αυτά τα δύο παιδιά, εκεί που φτάσανε, εί¬ναι καταδικασμένα σε θάνατο. Και γι’ αυτά τα δύο παιδιά και για όλα τα παιδιά, που βρίσκονται στην ίδια κατάστα¬ση, τη μεγαλύτερη ευθύνη την φέρνουν οι γονείς, ιδιαίτε¬ρα η μάννα. Αντί να βοηθούν τα παιδιά τους να αγωνίζο¬νται και να χαίρονται τη ζωή, χωρίς αίσθημα ευθύνης, τα εγκαταλείπουν αβοήθητα και κείνα διαλέγουν τον θάνα¬το!
Από το βιβλίο: «Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης», της Μακαριστής μοναχής Πορφυρίας.
ΑΘΗΝΑ 2010
Κεντρική διάθεση Νεκτάριος Δ. Παναγόπουλος.
