«Ω Πανύμνητε Μήτερ, η τεκούσα των πάντων αγίων αγιώτατον Λόγον…».
Η πιο γλυκιά λέξη• το πιο ιερό πρόσωπο. Είναι η μάνα, αγαπητοί μου αδελφοί. Εκείνη που μας έφερε στον κόσμο. Εκείνη που μας χάρισε τη ζωή. Εκείνη που μας πότισε με το γάλα της αγάπης και της στοργής. Ποιος, αδελφοί μου, δεν αγαπά τη μάνα του; Ποιος δεν αισθάνεται ασφάλεια και εμπιστοσύνη στην αγκαλιά της; Ποιος δεν θυμάται τα λόγια της, την αγάπη της, τη φροντίδα της, τη μητρική στοργή της; Ακόμα κι εμείς οι μεγαλύτεροι που δεν την έχουμε πια κοντά μας, η μορφή της είναι βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μας και στην καρδιά μας. Και στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας θα θέλαμε να την έχουμε κοντά μας. Ν’ ακουμπήσουμε πάνω της. Να μας κρατήσει στοργικά το χέρι. Να μας χαϊδέψει το μέτωπο. Να της εμπιστευθούμε αυτό που μας βασανίζει. Ν’ ακούσουμε τον στηρικτικό της λόγο. Εκτός όμως από τη φυσική, τη βιολογική μητέρα μας, οι χριστιανοί έχουμε και μιαν άλλη μητέρα, κοινή Μητέρα όλων μας. Είναι η Παναγία μας. Μητέρα του Χριστού μας και παράλληλα μητέρα όλων των χριστιανών.
Οι χριστιανοί και μάλιστα εμείς οι ορθόδοξοι αισθανόμαστε πολύ κοντά μας την Παναγία. Καταφεύγουμε με την προσευχή μας κοντά της. Της εμπιστευόμαστε τις θλίψεις και τους πόνους μας. Επικαλούμαστε τη βοήθειά της. Την παρακαλούμε ακόμη και για την ίδια τη σωτηρία μας. Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς! Σ’ αυτήν, αγαπητοί μου αδελφοί, απευθυνθήκαμε κι απόψε. Αυτή χαιρετήσαμε μέσω των εξαίσιων χαιρετισμών του Ακαθίστου Ύμνου «Ω Πανύμνητε Μήτερ, η τεκούσα των πάντων αγίων αγιώτατον Λόγον…». Πίστη, ομολογία, βεβαιότητα, ο λόγος του ιερού ποιητού. Η Παναγία είναι Μητέρα μας. Η κοινή μητέρα όλων των χριστιανών. Η μητέρα ολόκληρης της εκκλησίας. Και την ονομάσαμε πανύμνητη Μητέρα. Τι όμορφη λέξη! Περικλείει όλο τον πλούτο της ευλαβείας κάθε θεοφιλούς ψυχής, που διατηρεί στα βάθη της υπάρξεώς της, που τρέφει για το πρόσωπο της Θεοτόκου.
Γιατί η Παναγία μας είναι πανύμνητη; Γιατί τόσο πολύ την ευλαβούμαστε; Μα γιατί εκείνη γέννησε τον Θεάνθρωπο Κύριό μας. Γιατί εκείνη μας χάρισε τον Σωτήρα μας Ιησού Χριστό. Γιατί εκείνην επέλεξε ο Θεός να υπηρετήσει το έργο της εν Χριστώ σωτηρίας μας. Σ’ αυτήν απευθυνθήκαμε κι απόψε. Εκείνη υμνήσαμε. Και, παράλληλα, την παρακαλέσαμε: «από πάσης ρύσαι συμφοράς άπαντας…».
Η οικειότητα που αισθανόμαστε, η εμπιστοσύνη που τρέφουμε προς το πρόσωπο της Παναγίας, μας δίνει θάρρος να της ζητάμε τη βοήθειά της, την προστασία της, τη μεσολάβησή της προς τον Υιό και Θεό της. Και είναι τόσο πολλά, οι δυσκολίες, οι πειρασμοί, οι θλίψεις, οι δοκιμασίες που αντιμετωπίζουμε και για τα οποία την παρακαλούμε… Ως χριστιανοί όμως δεν λησμονούμε και την αιωνιότητα. Δεν αφηνόμαστε να μας παγιδεύσει ο κόσμος. Να μας καταπιούν οι μέριμνες του βίου και οι πρόσκαιρες δοκιμασίες της ζωής. Παρακαλούμε φυσικά για όλα όσα αντιμετωπίζουμε στον παρόντα κόσμο. Ωστόσο, δεν λησμονούμε τον αιώνιο προορισμό μας. Τη θεία Βασιλεία για την οποία προοριζόμαστε. Τη μετοχή μας στην αιώνια ζωή. Την κοινωνία μας με το Θεό και την αποφυγή της κολάσεως, δηλαδή του αιωνίου χωρισμού μας από την αγάπη Του• τη δόξα Του• το υπερούσιο φως του Παραδείσου. Γι’ αυτό και προσθέτουμε στην ικεσία μας «και της μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως…». Η Υπεραγία Θεοτόκος είναι η πανύμνητη Μητέρα μας. Εκείνη είναι η ακαταίσχυντη προστασία των χριστιανών. Εκείνη είναι η ολόφωτη νεφέλη που επισκιάζει τους πιστούς. Εκείνη είναι η μεσίτριά μας προς τον φιλάνθρωπο Θεό. Εκείνη είναι η γέφυρά μας μέσω της οποίας διαβαίνουμε από τη γη στον ουρανό. Ας καταφεύγουμε πάντοτε μ’ εμπιστοσύνη κοντά της. Όχι μόνο στις δύσκολες ώρες. Και ας αγωνιζόμαστε να ζούμε με συνέπεια και αυταπάρνηση ακολουθώντας το Ευαγγέλιο του Μονογενούς Υιού της, του Κυρίου και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού. Αμήν.
Από το βιβλίο «Η Κεχαριτωμένη», εκδ. Εν πλω
