Σε κάποιο επαρχιακό χωριουδάκι, που μόλις είχε αλλάξει χέρια μεταξύ των εμπολέμων, την εποχή του Α παγκόσμιου πολέμου και του εμφυλίου πολέμου στη Ρωσία, τότε που η χώρα αυτή είχε εμπλακεί σε πολεμικές επιχειρήσεις εντός και εκτός των συνόρων της, μιά νέα γυναίκα είκοσι επτά περίπου ετών είχε παγιδευτεί μέ τα δύο της παιδιά. Ο άντρας της ήταν μέ το στρατό που είχε αποχωρήσει. Εκείνη δεν είχε κατορθώσει να ξεφύγει εγκαίρως και έμεινε κρυμμένη προσπαθώντας να σώσει τις ζωές των παιδιών της και τη δική της.
Πέρασε μιά μέρα και μιά νύχτα μεγάλου τρόμου ώσπου το απόγευμα της επομένης η πόρτα του κρυψώνα της άνοιξε και μιά συγχωριανή, στην ηλικία της, μπήκε μέσα. Ήταν απλή, χωρίς κάτι το ξεχωριστό στο παρουσιαστικό της. Της είπε: «Αυτό είναι τ’ όνομά σου;» Η μητέρα απάντησε, κατατρομαγμένη: «Ναι». «Σε ανακαλύψανε, και θα ’ρθουν απόψε να σε σκοτώσουν. Πρέπει να φύγεις». Η μητέρα κοίταξε τα παιδιά της και είπε: «Και που να πάω, πως μπορώ να φύγω μ’ αυτά εδώ τα παιδιά; Δεν είναι δυνατό να περπατήσουν ούτε πολύ μακριά ούτε γρήγορα για να μπορέσουμε να γλιτώσουμε». Και τότε η συγχωριανή έγινε ξαφνικά ο πλησίον μ’ όλη την ευαγγελική σημασία της λέξης. Πλησίασε τη μητέρα και χαμογελώντας της είπε: «Δε θα σ’ ακολουθήσουν, γιατί θα μείνω εγώ στη θέση σου». Η μητέρα θα πρέπει να είπε: «Μα θα σκοτώσουν εσένα», και η άλλη ν’ απάντησε: «Ναι, μά εγώ δεν έχω παιδιά. Εσύ πρέπει να γλιτώσεις». Και η μητέρα έφυγε.
Η νεαρή συγχωριανή της έμεινε στη θέση της. Την έλεγαν Ναταλία. Δε θέλω να προσπαθήσω να φανταστώ τι συνέβη εκείνο το βράδυ. Θα ήθελα απλώς να επισημάνω μερικές ομοιότητες… Έπεφτε το βράδυ, ένα φθινοπωρινό βράδυ που όσο προχωρούσε γινόταν πιο κρύο, πιο υγρό και πιο σκοτεινό. Αυτή η νεαρή γυναίκα, μόνη, χωρίς να περιμένει από κανένα το παραμικρό, εκτός από το θάνατο, που σε λίγο θα αντιμετώπιζε χωρίς φανερό λόγο.
Ήταν νέα, υγιής και κανείς δεν την κυνηγούσε. Θυμηθείτε το όρος των Ελαιών. Κάποιο δειλινό ήταν κάποιος άνδρας, επίσης νέος στην ηλικία, τριαντάρης, που περίμενε το θάνατο. Oι φίλοι Του γύρω είχαν πέσει σε ύπνο. Εκείνος περίμενε τους δημίους Του γιατί είχε αποδεχτεί να πεθάνει στη θέση μας. Την ευαγγελική ιστορία την ξέρουμε, την οδύνη Του, την κραυγή προς τον Πατέρα Του, τον ιδρώτα τον ανακατεμένο μέ αίμα… Ξέρουμε πως όταν κάποια στιγμή δεν μπορούσε άλλο ν’ αντέξει τη μοναξιά Του, πήγε να δει αν οι μαθητές Του είχαν ξυπνήσει, και επέστρεψε για ν’ αντιμετωπίσει το θάνατο μόνος. Ένα θάνατο προς χάριν των άλλων, απίθανο, αλλόκοτο. Αυτή είναι η εικόνα: Η Ναταλία σαν τον Χριστό.
Η Ναταλία θα πρέπει να πλησίασε κάμποσες φορές την πόρτα και να σκέφτηκε: «Δεν έχω παρά να της δώσω μιά ν’ ανοίξει και αμέσως θα πάψω να είμαι κάποια άλλη. Θα ξαναγίνω η Ναταλία που δεν έχει καταδικαστεί σε θάνατο». Αλλά δεν έφυγε. Μπορούμε να φανταστούμε την αγωνία της, αν θυμηθούμε την αυλή στο σπίτι του Καϊάφα. Ο Πέτρος, ο θεμέλιος λίθος της Εκκλησίας, ο δυνατός που είχε δηλώσει στον Χριστό ότι κι αν όλος ο κόσμος Τον αρνιόταν, εκείνος δε θα Τον άφηνε, αλλά θα πέθαινε γι Αυτόν, συνάντησε εκείνη την παιδούλα που δε χρειάστηκε να πει παρά μόνο «Και συ μαζί Του ήσουν», για ν’ απαντήσει: «Ουκ οίδα τον άνθρωπον» και ν’ αρνηθεί τον Χριστό δύο φορές ακόμη, έτσι που ο Χριστός να γυρίσει να τον κοιτάξει…
Και η Ναταλία θα μπορούσε νάχει υποκύψει και να είχε πει: «Δε θα πεθάνω, θα πάω να φύγω». Ομως δεν το κανε. Η νεαρή γυναίκα, γύρω στα τριάντα, υπέμεινε εν Χριστώ, όταν ο Πέτρος Τον είχε προδώσει.
Και θα πρέπει η ίδια να αναρωτήθηκε μήπως ο θάνατός της ήταν μάταιος. Καλά κι άξια να πεθάνει κανείς για να σώσει μιά γυναίκα και τα παιδιά της. Αλλά τι θα γινόταν αν τελικά την έπιαναν και τη σκότωναν κι εκείνη;
Αλλά η Ναταλία δεν έλαβε απάντηση. Θα μπορούσα να της πω σήμερα ότι η άλλη σώθηκε και πως τα παιδιά της είναι πάνω από πενήντα ετών. Θα μπορούσα να της πω και άλλα που δεν τα έμαθε ποτέ — γιατί εκείνο το βράδυ εκτελέστηκε.
Υπάρχει και κάτι άλλο στη μεσιτεία, εκτός από τη θυσία. Μαζί μέ το σταυρό και τον κήπο της Γεσθημανής υπάρχει κι η ανάσταση, μιά αναστάση προσαρμοσμένη στα μέτρα της συμμετοχής μας στο μυστήριο του Χριστού, αλλά και στην ανθρώπινη μικρότητά μας.
Θα θυμάστε το χωρίο όπου ο Απόστολος Παύλος λέει: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ. 2, 20). Απορούμε συχνά τι τάχα να σημαίνουν αυτά τα λόγια. Η «άλλη» και τα παιδιά της ένα πράγμα γνωρίζουν, πως από κείνη την ώρα και μπρός ζουν μέ δανεισμένες ζωές. Οι δικές τους ζωές πέθαναν μέ τη Ναταλία, κι εκείνη συνεχίζει να ζει μέσα απ’ τα σώματά τους. Ζουν γιατί εκείνη πέθανε. Πήρε το θάνατό τους επάνω της και τους έδωσε τη ζωή της. Ζουν μέ μιά ζωή που της ανήκει.
Αυτή η ανθρώπινη ιστορία δείχνει και κάτι άλλο πολύ σημαντικό σχετικά μέ τη σωτηρία. Μας δείχνει τη σκληρή πραγματικότητα της μεσιτείας. Συχνά μεσιτεύουμε: Προσευχόμαστε στον Θεό να συγχωρέσει και να ελεήσει όσους βρίσκονται σε ανάγκη. Εν τούτοις η μεσιτεία είναι κάτι πολύ περισσότερο. Στα λατινικά η λέξη intercessio (= μεσιτεία) υποδηλώνει ότι κάνουμε ένα βήμα μπρός που μάς τοποθετεί στο επίκεντρο μιάς καταστάσεως, όπως όταν κάποιος επεμβαίνει ανάμεσα σε δύο πρόσωπα έτοιμα να αντιδικήσουν. Ανάλογη είναι κι η ερμηνεία της ελληνικής λέξης.
Η πρώτη εικόνα που έρχεται στο νου είναι από τον Ιώβ, (κεφ. 9). Ο άνθρωπος εκείνος που είχε υποφέρει τόσο σκληρά λέει: «Πως γαρ έσται δίκαιος βροτός παρά Κυρίω;» (Ιώβ 9, 2). Που θα βρεθεί ο άνθρωπος που μέ θάρρος θα σταθεί ανάμεσα στον Θεό και στο άτυχο πλάσμα Του για να τους χωρίσει, αλλά και να τους ενώσει: Να τους χωρίσει από την αντίθεση που κάνει τον καθένα τους δέσμιο του άλλου και να τους ενώσει στην ελευθερία της αρμονικής αποκαταστάσεως των σχέσεών τους;
Αυτός ο άνθρωπος είναι ο Χριστός. Ο Χριστός που είναι Θεός, ο σαρκωθείς Λόγος, που θα τολμήσει να σταθεί ανάμεσα στον πεπτωκότα άνθρωπο και στον Θεό. Είναι ίσος προς τον Θεό και ίσος προς τον άνθρωπο, ένα μέ τον Θεό, γιατί είναι Θεός, και ένα μέ τον άνθρωπο, γιατί είναι άνθρωπος, έτοιμος να αποδεχτεί τις συνέπειες που η θεία αγάπη Του θα έχει πάνω στην ανθρώπινη σάρκα Του.
Αυτό είναι μεσιτεία! Αυτό σημαίνει να κάνει κανείς την κινήση που θα τον φέρει στο επίκεντρο μιάς καταστάσεως για πάντα, και εις τους αιώνες των αιώνων, αφού ο Χριστός, ο εκ Παρθένου τεχθείς, είναι συγχρόνως αυτός που πέθανε στο σταυρό κι αυτός που ηγέρθη εκ νεκρών και μέ την Ανάληψή Του έφερε την ανθρώπινη φύση Του στο επίκεντρο του μυστηρίου της Αγίας Τριάδος.
Με το παράδειγμα της Ναταλίας καταλαβαίνουμε ότι ο Χριστός είναι η Οδός, ο τρόπος ζωής, η ίδια η ζωή του χριστιανού, η μόνη ανθρώπινη και θεία πραγματικότητα. Είναι η οδός της ζωής, μιάς ζωής τόσο γεμάτης και πληθωρικής, ώστε να χαρίζει την αιωνιότητα — και σε κείνον που τη βιώνει και στους γύρω του, μέ τίμημα το σταυρό. Είναι η νίκη του μαρτυρίου, η νίκη του αδύνατου πάνω στον ισχυρό, η νίκη του ευάλωτου – μιά ανθρώπινη και θεία αγάπη πάνω σ’ ο,τι είναι φαινομενικά ανίκητο — στο μίσος που μ’ όλ’ αυτά εξαντλείται και δεν ξαναγεννιέται.
Από το: Θέλει τόλμη η προσευχή: Εκδ. Ακρίτας, 1989
Η/Υ ΠΗΓΗ:
Αγία Ζώνη.gr: 06 Αριλίου 2018
