Αν υποχωρήσουμε στο όνομα, δεν θα είναι απλώς μία ανοησία, θα είναι και έλλειψη γούστου…
Θα φανεί παράξενο, αλλά δεν είναι, αν θα πω ότι η αλήθεια είναι πιο περίπλοκη από την πολιτική και γι’ αυτό κάποιοι πολιτικοί αδυνατούν να τη συλλάβουν. Συλλαμβάνουν κάποιο πρόβλημα και όχι την «αληθεστάτην πρόφασιν», όπως θα έλεγε ο Θουκυδίδης. Μένουν στο φλοιό και δεν μπαίνουν στον πυρήνα. Όπως κάθε πόλεμος πλάθει τη μυθολογία του, όμοια και η πολιτική δράση πλάθει τη δική της μυθολογία, έστω κι αν είναι δράση… αδράνεια!
Συχνά, για να περπατήσει, έχει ανάγκη από κάποια πνευματικά… δεκανίκια. Και γι’ αυτό προχωρεί –και αναφέρομαι στην ελληνική εξωτερική πολιτική– σαν πληγωμένος… κάβουρας. Πως το εννοώ αυτό; Είναι απλό: Μετά την κακή πορεία που πήραν για μας το Σκοπιανό και οι σχέσεις μας με την Αλβανία και την Τουρκία, τα καναρίνια των ΜΜΕ, έγκυροι δήθεν αναλυτές (με τίτλους σπουδών που καλύπτουν έκταση ταπετσαρίας), πονηροί επιχειρηματίες, τραπεζικοί παράγοντες και φυσικά «ρεαλιστές» πολιτικοί με πολλαπλές διασυνδέσεις (όχι πάντα ύποπτες), όλοι αυτοί και άλλοι πολλοί άρχισαν να σπέρνουν το μύθο ότι ο χρόνος δουλεύει για τα Σκόπια (όλοι τα αναγνωρίζουν ως Μακεδονία –πλην ημών), για την Τουρκία και την Αλβανία. Και ακόμη πως αν κρατήσουμε μία σθεναρή στάση έναντι των κρατών αυτών, θα αποξενωθούμε από τους συμμάχους. Λες και δεν είμαστε αποξενωμένοι όταν προέκυπτε κάποιο εθνικό ζήτημα.
Ας περιοριστούμε σήμερα στα Σκόπια. Είναι εύλογη απορία: Πως ξαφνικά τους ήλθε και άρχισαν να ζητούν διακανονισμό των προβλημάτων με την Ελλάδα; Δεν είναι μόνο η εσωτερική κάμψη και οι φυλετικές και θρησκευτικές αντιθέσεις. Κύρια αιτία του προφαινόμενου συμβιβασμού με την Ελλάδα είναι η προκλητικότητα και η επιθετικότητα του Αλβανού πρωθυπουργού Ράμα που θέλει να γίνει ο Νάσερ η ο Καντάφι της Βαλκανικής. Αν ενθυμούμαι καλά ο κ. Ράμα ήταν κατ’ επάγγελμα ζωγράφος. Από ζωγράφος ξεκίνησε και ο Χίτλερ. Και όπως ο Χίτλερ με μία χαψιά, το περίφημο «Άνσλους», κατεβρόχθισε την Αυστρία, όμοια και αυτός θέλει να προσαρτήσει στο άρμα της Αλβανίας το γειτονικό Κοσσυφοπέδιο. Το Κοσσυφοπέδιο όμως είναι για τους Σέρβους ο,τι είναι για μας οι Θερμοπύλες.
Εκεί έγινε το 1388 η τρομερή μάχη μεταξύ Σέρβων και Τούρκων που έκρινε –φυσικά εις βάρος τους– την τύχη των Σέρβων που έχυσαν τόσο αίμα ώστε ο τόπος τους κάθε άνοιξη, όπως κάποτε διαπίστωσα, να είναι γεμάτος από κατέρυθρες παπαρούνες. Και ήταν ένας λόγος και αυτός που έκανε τον Σέρβο υπουργό Ιβίτσα Ντάτσις να καταδικάσει τις δηλώσεις του Ράμα, ότι δηλαδή Αλβανία και Κοσσυφοπέδιο αποτελούν ένα κράτος. Οι διεθνείς οργανισμοί έδειξαν αδιαφορία. Φαίνεται πως ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και Ε.Ε. επιθυμούν τον σχηματισμό μιας μεγάλης Αλβανίας, που να αποτελεί ανασχετικό παράγοντα στις οικονομικο-πολιτικές εισχωρήσεις της Ρωσίας στα Βαλκάνια και συνάμα ν’ αποτελούν –με τις διεκδικήσεις περί Τσαμουριάς– μονάδα πίεσης κατά της συχνά απείθαρχης και δύσκολα χαλιναγωγούμενης Ελλάδας. Βέβαια ο Ράμα με την απειλή μιας προσεχούς ένωσης Αλβανίας – Κοσσυφοπεδίου ασκεί πίεση προς το Κονκλάβιο των Βρυξελλών ώστε να επιταχυνθεί η είσοδος της Αλβανίας στην Ε. Ένωση.
Αυτά όλα ποσώς καθησυχάζουν τα Σκόπια, έστω και αν με δική μας συναίνεση έναντι ευτελών υποχωρήσεων κατορθώσουν κι αυτά να μπουν στην αγκαλιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ. Ξέρουν ότι θα έχουν την ίδια –ίσως και χειρότερη– συμπαράσταση απ’ όση έχει η Ελλάδα στις προκλήσεις της Τουρκίας. Σε μία πολύ πιθανή αναταραχή όχι μόνο το Κοσσυφοπέδιο αλλά και η αλβανοκατοικούμενη Πρίστινα θα επιδιώξουν να ενωθούν με την Αλβανία. Και τότε τι θα μείνει από το Σκοπιανό κατασκεύασμα; Η Βουλγαρία θα διεκδικήσει το ανατολικό κομμάτι, η Σερβία το βόρειο με την ιστορική πόλη Νις, την αρχαία Ναϊσσό που κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους ήταν πρωτεύουσα της επαρχίας της Δαρδανίας. Η Νις (Νίσσα και Ναϊσσός) είναι πατρίδα του Μ. Κωνσταντίνου και συνδέεται με τη Σερβία με ισχυρούς αιμάτινους δεσμούς.
Το 1809 οι Σέρβοι υπό τον Στέφανο Σίντζελιτς προσπάθησαν να την καταλάβουν, αλλά απέτυχαν και είχαν τόσους νεκρούς που με τα κρανία τους οι Τούρκοι έστησαν ως μνημείο τον «Κελέκουλα» (= Πύργο κρανίων). Και αν τότε, όταν ξεσπάσει ένας εμφύλιος στη γείτονα, συμβεί να υπάρχει ελληνική κυβέρνηση με ψυχή, πρέπει για ανθρωπιστικούς λόγους να δημιουργήσει προ των ελληνικών συνόρων ζώνη 10 χλμ. για να καταφεύγουν εκεί οι τρέμοντες τη σφαγή πληθυσμοί. Όλα αυτά κάνουν τους Σκοπιανούς τάχα υποχωρητικούς έναντι ημών με αφαιρέσεις κάποιων οδοδεικτών και κακόγουστων αγαλμάτων. Αν εμείς έναντι αυτών υποχωρήσουμε στο όνομα, δεν θα είναι απλώς μία ανοησία, θα είναι και έλλειψη γούστου.
