Προς Ρωμαίους επιστολή, του Αποστόλου Παύλου.
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΠΡΩΤΟΝ
Στίχ. 16-32. Η ασέβεια των ειδωλολατρών και η εγκατάλειψή τους από τον Θεό.
16 ου γάρ επαισχύνομαι το ευαγγέλιον του Χριστού, δύναμις γάρ Θεού εστιν εις σωτηρίαν παντί τω πιστεύοντι, Ιουδαίω τε πρώτον και Έλληνι.
17 δικαιοσύνη γάρ Θεού εν αυτώ αποκαλύπτεται εκ πίστεως εις πίστιν, καθώς γέγραπται, ο δέ δίκαιος εκ πίστεως ζήσεται.
18 Αποκαλύπτεται γάρ οργή Θεού απ’ ουρανού επι πάσαν ασέβειαν και αδικίαν ανθρώπων, των την αλήθειαν εν αδικία κατεχόντων,
19 διότι το γνωστόν του Θεού φανερόν εστιν εν αυτοίς, ο γάρ Θεός αυτοίς εφανέρωσε.
20 τά γάρ αόρατα αυτού απο κτίσεως κόσμου, τοις ποιήμασι νοούμενα καθοράται, η τε αϊδιος αυτού δύναμις και θειότης, εις το είναι αυτούς αναπολογήτους,
21 διότι γνόντες τον Θεόν, ουχ ως Θεόν εδόξασαν ή ευχαρίστησαν, αλλ’ εματαιώθησαν εν τοις διαλογισμοίς αυτών, και εσκοτίσθη η ασύνετος αυτών καρδία.
22 Φάσκοντες είναι σοφοί, εμωράνθησαν,
23 και ήλλαξαν την δόξαν του αφθάρτου Θεού εν ομοιώματι εικόνος φθαρτού ανθρώπου, και πετεινών και τετραπόδων και ερπετών.
24 Διό και παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εν ταις επιθυμίαις των καρδιών αυτών, εις ακαθαρσίαν, του ατιμάζεσθαι τά σώματα αυτών εν αυτοίς.
25 Οίτινες μετήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εν τω ψεύδει, και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν τη κτίσει παρά τον κτίσαντα, ός εστιν ευλογητός εις τους αιώνας, αμήν.
26 δια τούτο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας. αι τε γάρ θήλειαι αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν,
27 ομοίως δέ και οι άρσενες αφέντες την φυσικήν χρήσιν της θηλείας εξεκαύθησαν εν τη ορέξει αυτών εις αλλήλους, άρσενες εν άρσεσι την ασχημοσύνην κατεργαζόμενοι και την αντιμισθίαν ήν έδει της πλάνης αυτών εν εαυτοίς απολαμβάνοντες.
28 και καθώς ουκ εδοκίμασαν τον Θεόν έχειν εν επιγνώσει, παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νούν, ποιείν τά μή καθήκοντα,
29 πεπληρωμένους πάση αδικία, πορνεία, πονηρία, πλεονεξία, κακία, μεστούς φθόνου, φόνου, έριδος, δόλου κακοηθείας,
30 ψιθυριστάς, καταλάλους, θεοστυγείς, υβριστάς, υπερηφάνους, αλαζόνας, εφευρέτας κακών, γονεύσιν απειθείς,
31 ασυνέτους, ασυνθέτους, αστόργους, ασπόνδους, ανελεήμονας,
32 οίτινες το δικαίωμα του Θεού επιγνόντες, ότι οι τά τοιαύτα πράσσοντες άξιοι θανάτου εισίν, ου μόνον αυτά ποιούσιν, αλλά και συνευδοκούσι τοις πράσσουσι.
Νεοελληνική ερμηνευτική απόδοση, Παναγιώτου Τρεμπέλα.
16 Και έχω αυτή την επιθυμία, διότι δεν ντρέπομαι να κηρύξω το Ευαγγέλιο που έχει ως περιεχόμενο το σταυρικό θάνατο του Χριστού. Διότι το Ευαγγέλιο είναι δύναμη Θεού που παρέχει σωτηρία σ’ όλους όσους πιστεύουν στο Χριστό, σε κάθε Ιουδαίο κατά πρώτο λόγο, αλλά και σε κάθε Έλληνα και ειδωλολάτρη.
17 Και είναι τέτοια δύναμη το Ευαγγέλιο, διότι μέσα από αυτό φανερώνεται ότι ο Θεός δικαιώνει και σώζει κάθε αμαρτωλό που πιστεύει, τον οποίο ανακηρύττει και μεταβάλλει σε δίκαιο. Και η δικαίωση αυτή και σωτηρία προέρχεται όχι από έργα αλλά από την πίστη˙ και δίνεται σε κάθε άνθρωπο που έχει πίστη, σύμφωνα μ’ εκείνο που έχει γραφεί από τον προφήτη Αββακούμ: Ο δίκαιος που τηρεί το νόμο θα σωθεί από την πίστη του.
18 Και ήταν αναγκαία η δικαίωση και η σωτηρία μέσω της πίστεως, διότι έρχεται οργή Θεού από τον ουρανό για κάθε ασεβή ενέργεια εναντίον του θείου μεγαλείου και για κάθε παράβαση του ηθικού νόμου του που διαπράττουν άνθρωποι οι οποίοι καταπατούν και αδικούν την αλήθεια με την ειδωλολατρία και την αισχρή ζωή τους.
19 Και αδικούν και καταπατούν την αλήθεια, διότι η αληθινή γνώση για τον Θεό, όση μπορεί να αποκτήσει ο πεπερασμένος νους του ανθρώπου, είναι φανερή στη διάνοιά τους, επειδή ο Θεός την έχει φανερώσει σ’ αυτούς με σαφήνεια.
20 Διότι οι άπειρες τελειότητες του Θεού, οι οποίες δεν φαίνονται με τα αισθητά μάτια, από τότε που κτίσθηκε ο κόσμος φαίνονται καθαρά μέσα από τα δημιουργήματα με τα μάτια της διανοίας: τόσο η δύναμή του, που δεν έχει αρχή και τέλος αλλά είναι αιώνια, όσο και κάθε τελειότητα˙ ώστε να είναι αναπολόγητοι αυτοί και να μην μπορούν να προβάλουν καμία δικαιολογία.
21 Και είναι αδικαιολόγητοι, διότι, ενώ μέσα από τα θαυμάσια έργα της δημιουργίας γνώρισαν τον Θεό, ο οποίος τα δημιούργησε με κάθε σοφία και δύναμη, δεν τον δόξασαν για τις άπειρες τελειότητές του, ούτε τον ευχαρίστησαν για τις τόσες ευεργεσίες του, όπως του αρμόζει, αλλά με τους ψεύτικους και πλανεμένους συλλογισμούς τους αποδείχθηκαν μωροί, και σκοτίσθηκε η ασύνετη διάνοιά τους, που ήταν και ανίκανη να καταλάβει τα αληθινά και πρέποντα.
22 Κι ενώ ισχυρίζονται ότι είναι σοφοί, έγιναν μωροί και ανόητοι.
23 Και αντάλλαξαν το ένδοξο μεγαλείο του Θεού, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με τη φθορά, με υλικά αγάλματα που έχουν την εικόνα φθαρτού ανθρώπου και πουλιών και τετράποδων ζώων και ερπετών.
24 Κι επειδή έκαναν την ασεβή αυτή ανταλλαγή, γι’ αυτό ο Θεός πήρε απ’ αυτούς τη χάρη του και τους άφησε να παραδοθούν με τις αισχρές επιθυμίες των καρδιών τους σε ακαθαρσία, ώστε να ατιμάζονται τα σώματά τους από αυτούς τους ίδιους.
25 Αυτοί αντικατέστησαν τον αληθινό Θεό με τους ψεύτικους θεούς των ειδώλων και απέδωσαν το σεβασμό της καρδιάς τους και την εξωτερική λατρεία τους στην κτίση, αντί να σέβονται και να λατρεύουν εκείνον που την δημιούργησε, ο οποίος είναι σωστό και δίκαιο να ευλογείται και να δοξάζεται στους αιώνας. Αμήν.
26 Κι επειδή λάτρευσαν την κτίση αντί για τον Κτίστη, γι’ αυτό επέτρεψε ο Θεός να παραδοθούν σε ατιμωτικά πάθη. Διότι και οι γυναίκες τους άλλαξαν τη φυσική σχέση και χρήση με την αφύσικη και εξευτελίσθηκαν με ακατανόμαστες ασέλγειες.
27 Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και οι άνδρες άφησαν τη φυσική σχέση και χρήση της γυναίκας και φλογίστηκαν από φωτιά ακράτητης επιθυμίας μεταξύ τους, κάνοντας άσχημες και άτιμες πράξεις αρσενικοί με αρσενικούς και παίρνοντας το τίμημα που τους άξιζε για την πλάνη της ειδωλολατρίας τους από τον ίδιο τον εαυτό τους.
28 Κι όπως ακριβώς δεν έκριναν καλό και δεν θέλησαν να κατέχουν την πλήρη και αληθινή γνώση του Θεού, τους εγκατέλειψε ο Θεός και παραδόθηκαν σε νου ανίκανο να διακρίνει το αληθινό και το ορθό, με αποτέλεσμα να κάνουν απρεπή και ανήθικα έργα.
29 Κι έτσι κυριεύθηκαν και γέμισαν από κάθε είδους αμαρτία, από πορνεία, πονηριά, πλεονεξία, κακία, γέμισαν από φθόνο, φόνο, φιλονικία, δόλο, κακοήθεια.
30 Και κακολογούν με ψιθυρισμούς, κατακρίνουν φανερά, μισούν τον Θεό, βρίζουν, είναι φαντασμένοι και βλέπουν ο ένας τον άλλον με περιφρόνηση, είναι καυχησιάρηδες στα λόγια τους, επινοούν και εφευρίσκουν κακά, είναι απείθαρχοι στους γονείς τους,
31 δεν έχουν σύνεση καταπατούν το λόγο τους και τις συμφωνίες που έκαναν με τους άλλους, δεν έχουν ούτε αυτή τη στοργή που είναι τόσο φυσική και σ’ αυτά ακόμη τα ζώα, είναι αδιάλλακτοι και ξένοι προς τον οίκτο και την ευσπλαχνία.
32 Αυτοί, ενώ γνώρισαν καλά εκείνο που ο Θεός τους πρόσταξε ως δίκαιο, ότι δηλαδή όσοι κάνουν τέτοια έργα είναι άξιοι θανάτου, όχι μόνο τα κάνουν, αλλά και επιδοκιμάζουν εκείνους που τα κάνουν˙ και δείχνουν έτσι ότι τρέχουν προς το κακό όχι από αδυναμία αλλά από βαθιά διαφθορά της ψυχής τους. Αυτά για τους εθνικούς και ειδωλολάτρες.
