Η ζωή του π. Γαβριήλ ήταν ένας δρόμος προς την Ουράνια Βασιλεία. Το τέλος αυτής της πρόσκαιρης ζωής σήμαινε την αρχή της άλλης. Μέσα στο κελί του υπήρχε ένα φέρετρο στα μέτρα του και πολύ συχνά έκανε από εκεί κήρυγμα στα πνευματικά του παιδιά. Με το παράδειγμά του δίδασκε ότι πολύ σημαντικότερο από τη φροντίδα για το σώμα είναι η φροντίδα για την ψυχή. Όταν ήταν άρρωστος και τον επισκεπτόταν ο γιατρός, έλεγε:
-Θέλω εσείς οι γιατροί να βοηθήσετε πρώτα τον εαυτό σας κι έπειτα τους άλλους!
Ο π. Γαβριήλ το τελευταίο διάστημα, μέχρι την κοίμησή του, ήταν βαριά άρρωστος από υδρωπικία και είχε υποβληθεί σε δώδεκα εγχειρίσεις στην κοιλιακή χώρα. Στην τελευταία μάλιστα είχαν τοποθετήσει μέσα στην κοιλιά του ένα σωλήνα για να βγαίνουν τα υγρά. Σε αυτά προστέθηκαν η κήλη, οι πόνοι στα δόντια κι άλλες ασθένειες. Τα υπέμενε όμως όλα αγόγγυστα. Ποτέ δεν τον ακούσαμε να παραπονιέται. Η τελευταία εγχείριση έλαβε χώρα μέσα στο κελί του, και όλοι είχαμε σοκαριστεί με την αντοχή του. Εκείνες εις μέρες δεχόταν μόνον όσους είχαν μεγάλη ανάγκη.
Με την επιμονή των πνευματικών του παιδιών, ο Γέροντας δέχτηκε να προστεθεί δίπλα στο κελί του, στον πύργο Μιριάν, ένα ακόμη μικρότερο κελί, το οποίο φτιάχτηκε γρήγορα. Εκεί τοποθέτησαν και το φέρετρο, πάνω από το κρεβάτι. Τον τελευταίο καιρό ο π. Γαβριήλ δεν μπορούσε να περπατήσει. Κάποιοι νεαροί τον βοηθούσαν να μπει στο καινούργιο κελί που είχε πιο πολύ φως και αέρα. Τους έβαλε ν’ ανοίξουν και μια πόρτα για να βλέπει τους προσκυνητές. Αυτό του έδινε δύναμη να υπομένει καρτερικά τους πόνους. Κοίταζε με δακρυσμένα μάτια όσους τον επισκέπτονταν και τους ευλογούσε. Αν νύχτωνε και δεν είχε φανεί κανείς, έλεγε με πονεμένη καρδιά:
-Σήμερα κανείς δεν ήρθε σε μένα. Φαίνεται δεν τους χρειάζομαι πλέον και ο Θεός ετοιμάζεται να με πάρει.
Βαριά άρρωστος ο Γέροντας σηκωνόταν από αγάπη, πιέζοντας τον εαυτό του, και καθόταν έξω στο κελί.
-Ακόμη δεν με παίρνει ο Κύριος, έλεγε.
Παρατηρούσε πολύ προσεκτικά τους ανθρώπους. Μερικούς τους ευλογούσε. Σε άλλους αποκάλυπτε. Σε όλους όμως δίδασκε την αγάπη. Όλα τα άλλα ήταν γι’ αυτόν ασήμαντα. Στους νέους έδινε ιδιαίτερη προσοχή. Μετρούσε την υπομονή και την ταπείνωσή τους. παρακαλούσε τον Κύριο γι’ αυτούς, τους αγκάλιαζε και τους ευλογούσε, ενώ ταυτόχρονα υπέφερε από απίστευτους πόνους.
Μια μέρα του έκαναν δώρο μια μεγάλη εικόνα της Παναγίας, την οποία είχαν φέρει από το Άγιον Όρος. Χάρηκε πολύ:
-Η Παναγία δεν πηγαίνει έτσι, χωρίς λόγο, σε κανέναν. Και πρόσθεσε στο τέλος: – Εγώ φεύγω!
-Πώς, π. Γαβριήλ, δεν θα σας δούμε να λειτουργείτε; Τον ρώτησαν ανήσυχοι.
-Όχι. Φεύγω για να βάλω στο τραπέζι του Θεού την αγάπη σας. Φεύγω παίρνοντας μαζί μου την αγάπη σας.
Ύστερα, μας κοίταξε με μάτια ορθάνοιχτα και άρχισε πάλι τις σαλότητες.
-Δεν πρέπει να μείνω. Πιστέψτε με, αν δεν φύγω, ο Αντίχριστος δεν μπορεί να έρθει. Εγώ πρέπει να φύγω για να έρθει εκείνος. Καταλάβετέ με. Πρέπει να πληρωθεί η Αγία Γραφή. Το Ευαγγέλιο το γράφει.1 Αυτός είμαι εγώ!
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ.
1. Ότι δηλαδή κάποιος εμποδίζει τον Αντίχριστο να εμφανιστεί. Βλ. Β’ Θεσσ’. 2,6-8.
Ο π. Γαβριήλ σε όλη του τη ζωή αγρυπνούσε. Δεν κοιμόταν. Τις τελευταίες μέρες, βασανισμένος από τους πολλούς πόνους, κοιμήθηκε για μερικά λεπτά και απόρησε:
-Μα πώς κοιμήθηκα; Φαίνεται ο Κύριος με κοίμισε για ν’ αναπαυθώ λίγο από τους πόνους.
Προσευχόταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι:
-«Γνώρισόν μοι, Κύριε, το πέρας μου και τον αριθμόν των ημερών μου, τίς εστίν, ίνα γνω τί υστερώ εγώ»,1 «και σείομαι πάσι τοις μέλεσιν, οίδα γαρ ότι ουκ αθώόν με εάσεις»,2 «Ότι ανεζήτησας την ανομίαν μου και τας αμαρτίας μου εξιχνίασας».3
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Ψλμ. 38, 5.
2. Ιώβ 9, 28.
3. Ιώβ 10, 6.
Κάποια από αυτές τις ημέρες ήταν πολύ θλιμμένος και αναστέναζε. Τον ρώτησα ανήσυχος:
-Πάτερ, πονάτε;
-Το σώμα πονάει, αλλά αυτό δεν είναι τίποτα. Το σημαντικότερο είναι το πνεύμα. Από τα μάτια του κύλησαν δάκρυα: – Μακάρι στη Βασιλεία των Ουρανών να είμαι έστω και ένας απλός καθαριστής.
Όταν τον επισκέφθηκα πάλι, καθόταν έξω στον καθαρό αέρα, κοντά στα κάγκελα του μπαλκονιού, και μόλις ανέβηκα μου είπε:
-Ο Κύριος μου έδωσε παρηγοριά: «Ετοιμάσου, Γαβριήλ, να σε πάω με άμαξα στη Βασιλεία των Ουρανών».
Ήταν οι τελευταίες μέρες της ζωής του π. Γαβριήλ. Μετέλαβε για τελευταία φορά το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.
Αξίζει να αναφερθεί ότι ο π. Γαβριήλ, ανήμερα των γενεθλίων του, στις 26 Αυγούστου 1995, και λίγους μήνες πριν από την κοίμησή του, έλαβε το οφφίκιο του αρχιμανδρίτη. Τότε κι ενώ είχε βραδιάσει, ο πατριάρχης Ηλίας Β’ επισκέφτηκε τον Γέροντα, ο οποίος εξαιτίας της υδρωπικίας ήταν καθηλωμένος στο κρεβάτι. Ο παναγιότατος, χωρίς να τον αφήσει να μιλήσει, του είπε: «Είσαι ευλογημένος», και τον συνεχάρη που έγινε αρχιμανδρίτης. Ο π. Γαβριήλ έμοιαζε με μικρό παιδί και το μοναστήρι είχε πλημμυρίσει από αγάπη και θεία χάρη.
Από το βιβλίο: «ΜΑΛΧΑΖΙ ΤΖΙΝΟΡΙΑ, «Ο Αγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν σαλός και ομολογητής (1929 – 1995).
Μετάφραση ΝΑΝΑ ΜΕΡΚΒΙΛΑΤΖΕ
Γλωσσική επιμέλεια ΦΑΝΗ ΡΟΠΟΚΗ
ΑΘΗΝΑ 2013.
Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.
