«Μακάριος ανήρ, ός ουκ επορεύθη εν βουλή ασεβών και εν οδώ αμαρτωλών ουκ έστη και επί καθέδρα λοιμών ουκ εκάθισεν. Αλλ΄ ή εν τω νόμω Κυρίου το θέλημα αυτού και εν τω νόμω αυτού μελετήσει ημέρας και νυκτός. Και έσται ως το ξύλον το πεφυτευμένον παρά τας διεξόδους των υδάτων, ό τον καρπόν αυτού δώσει εν καιρώ αυτού και το φύλλον αυτού ουκ απορρυήσεται και πάντα, όσα αν ποιεί, κατευοδωθήσεται». Δεν θα μπορούσαν να βρεθούν λόγια πιο ταιριαστά από αυτά τα χρυσά λόγια του Αγίου Προφητάνακτα Δαυίδ που να απεικονίζουν την Αγία Ζωή και το πλούσιο πνευματικό έργο του Αγίου και Γέροντά μας Αμφιλοχίου Μακρή της Πάτμου. Υπήρξε όντως Μακάριος όπως κάθε αληθινός άνθρωπος του Θεού «Όσιος, άκακος, αμίαντος», «Αγγέλων συνόμιλος, Οσίων ομόσκηνος και δικαίων».
Πρότυπο ήθους ιερωμένου και μοναχού. Κοινωνικός εργάτης και εθνικός ευεργέτης, όπως εμφανίζεται στην μαρτυρία του Οικουμενικού μας Πατριάρχη Βαρθολομαίου. «Υπήρξε, γράφει ο Πατριάρχης, φίλος του Θεού και των Αγίων, γνώριμος του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως του Θαυματουργού, συνέκδημος Οσίων, φλογερός Ιεραπόστολος, άριστος πνευματικός, ποδηγέτης πολλών ψυχών, ομολογητής και εξόριστος υπό των κατακτητών, κτήτωρ περιπύστου Μονής, φιλάνθρωπος, φιλάδελφος και φιλότεκνος, φιλάρετος και φιλήσυχος, απλός, μετριόφρων, αμνησίκακος, ανιδιοτελής, ευλαβής λειτουργός, αδιαλείπτως προσευχόμενος, φίλος ακόμη των ζώων, των πτηνών, των δένδρων και των ανθέων».
Ο Άγιος Αμφιλόχιος ήτο άνθρωπος καθαρός στο σώμα και στην ψυχή. Θαυμαστής και μιμητής των Νηπτικών Πατέρων. Ποτέ δεν έλειπε το κομποσχοίνι από το χέρι του και η νοερά προσευχή από τα χείλη και την καρδιά του. Δίδασκε με τη σιωπή του και το φωτεινό του παράδειγμα. Υπήρξε το στολίδι της Δωδεκανήσου και του Πατριαρχείου μας. Γεννήθηκε το 1889 στη χώρα της Πάτμου που έχει στην κορυφή της σαν κορώνα τη Μονή του Ευαγγελιστού Ιωάννη του Θεολόγου.
Ο πατέρας του Εμμανουήλ Μακρής ήταν από το κοντινό νησί των Λειψών και η μητέρα του η Ειρήνη από την Πάτμο. Στο νότιο μέρος και κάτω από τη σκιά του Καστρομονάστηρου ήταν το πατρικό του σπίτι που σώζεται μέχρι σήμερα. Κάτω από τα θυμιάματα και τις προσευχές των πατέρων μεγάλωσε ο Αθανάσιος, αυτό ήταν το βαπτιστικό του όνομα, με την άοκνη στοργή της μητέρας του και τη στοργική παρακολούθηση του πατέρα του. Από μικρός μπήκε στη Μονή του Θεολόγου ως δόκιμος και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ως μοναχός, ιερομόναχος και ηγούμενος με το όνομα Αμφιλόχιος που του εδόθη προς τιμήν του Πάτμιου Μητροπολίτη Πηλουσίου Αμφιλοχίου Κάπου.
Είχε πολλά πνευματικά παιδιά τα οποία αγαπούσε πολύ και έλεγε χωρίς τα παιδιά μου Παράδεισο δεν θέλω. Στις κουρές και στις χειροτονίες έδιδε Αποστολικά ονόματα (Πέτρος, Παύλος, Βαρθολομαίος, Θωμάς, Ευνίκη, Ολυμπιάς). Είχε ιδιαίτερη ευλάβεια μετά την Παναγία, στον Απόστολο και Ευαγγελιστή Ιωάννη τον Θεολόγο, στον κτήτορα της Ιεράς Μονής Όσιο Χριστόδουλο και στον Μέγα Βασίλειο ως προστάτη και οργανωτή του Ανατολικού Μοναχισμού. Εργάστηκε με πολύ ζήλο και αφοσίωση στην Ιερά Μονή της Μετανοίας του, στο Ιερό Σπήλαιο της Αποκαλύψεως, στο προσκύνημα της Παναγίας Διασώζουσας και περιόδευσε με ζήλο ιεραποστολικό τα νησιά του Αιγαίου Πελάγους, την Αίγινα, την Κρήτη και τα Ιωάννινα σπέρνοντας το λόγο του Θεού και ανακουφίζοντας τους πονεμένους και αμαρτωλούς με το Μυστήριο της ιεράς Εξομολογήσεως. Αγαπούσε ιδιαίτερα τα ορφανά και εχαίρετο όταν εισήρχοντο στις τάξεις του Ιερού Κλήρου και του Μοναχισμού ευλαβείς νέοι και νέες.
Πολλά από τα πνευματικά του παιδιά, κατοπινοί Κληρικοί και Ιεραπόστολοι φοίτησαν στην Πατμιάδα του Γένους Σχολή και τον είχαν πνευματικό τους πατέρα.
Η ευχή του να είναι μαζί μας.
Πηγή: Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία, Τεύχος 314, Μάιος 2019
